De laatste week van ons verblijf in Pacaud is een week met afspraken. Ik keek erg uit naar woensdag, dan zouden we bij Ria en Theo op bezoek gaan. Ria is, nu dus inmiddels ex, een collega, uit Leeuwarden die samen met man Theo een huis heeft gekocht in de buurt van Montmarault. En geen vakantiehuis maar echt een huis om permanent te wonen! Inmiddels zijn ze midden juli verhuisd en wij konden natuurlijk niet wachten om een kijkje te komen nemen, vooral ook omdat we de omgeving daar goed kennen. Rolf en Heleen hebben immers heel lang aan de andere kant van Montmarault gewoond!  We zouden tegen 17.00 uur bij hen zijn maar besloten al een stuk eerder te vertrekken om een ritje down memory-lane te maken. We zitten op ongeveer anderhalf uur rijden van hen vandaan maar op de heenweg hebben we de binnendoor weggetjes genomen. We konden het niet laten om langs het oude huis van Rolf en Heleen te rijden. Een km voor de afslag naar hun huis zagen we het bordje met verwijzing naar hun huis nog hangen. Ook zijn we nog langs al de vakantie-huizen gereden. Vooral Proudin was , zoals het er uit de verte uitzag, flink verbouwd. Ik zag tenminste in de schuur die aan het huisje vastzat, nu grote glazen ramen. Het was leuk om te zien en ik voelde ergens ook een beetje weemoed…….wat een leuke tijd was dat!

Frank stelde voor om ook nog even langs het kasteel in Commentry te rijden. We gingen ervan uit dat Pierre en Anton er niet zouden zijn, maar om even te kijken was toch wel leuk. Omdat we van een andere kant Commentry in reden was het lastig om te kasteel te vinden! Na een paar keer verkeerd te zijn gereden zagen we het dak door de bomen sluimeren en konden we de oprijlaan oprijden. Bernard had bij het kasteel altijd zijn Camargue-paarden staan maar de weides waren nu leeg, op twee paarden met veulen na. Hier, uit deze weides, kwamen ook onze poezen Napoleon en Cadeau du Chateau vandaan….. Achteraan de oprijlaan was het hek van het kasteel dat open stond. We vroegen ons af of het al verkocht was. We keken rond maar vonden het niet ok om het terrein op te stappen. Vóór bij de wei zijn we even gaan zitten om een late lunch te verorberen. Op dat moment kwam er een auto de oprijlaan oprijden, een Mercedes… dat kon niet missen, dat moest Anton wel zijn, en ja hoor………

Hij was erg verbouwereerd ons te zien, het was inmiddels al heel wat jaartjes geleden dat we elkaar echt persoonlijk hadden gezien. We hadden niet zoveel tijd, het was inmiddels al na vieren. Ik hoop toch dat hierdoor het contact weer wat hersteld is. Wat we van Anton begrepen was het kasteel nu bijna verkocht (heeft lang te koop gestaan!). Prachtig kasteel waar ik wel een beetje mijn hart aan verpand heb. Daarna was het met de wiedewind naar Voussac naar Ria en Theo.Het was makkelijk te vinden en Ria stond al voor het bij de oprit. Wat was dat een leuk weerzien! We reden de oprit op naar het huis, en daar lag het… ik had al foto’s gezien maar in het echt was het nog veel schitterender! Geweldig!! Voor het huis links stond al uitnodigend een tafeltje met stoelen klaar voor een drankje. En wat was het gezellig! Om elkaar dan weer terug te zien in Frankrijk en om te ontdekken hoeveel dingen je samen gemeen hebt! We raakten niet uitgepraat en ook de heren konden het goed met elkaar vinden. Natuurlijk ook een rondleiding door hun huis en over hun landgoed. Wat een huis met allerlei oude facetten nog aanwezig….. die keuken, het trapje naar de woonkamer, die trap met die spijlen!!! Fantastisch…kan niet anders zeggen… nog heel veel te doen…maar ach…… We begonnen al meteen met hen mee te denken: vooral over de prachtige  deuren achter met het trapje ervoor. Die deuren konden niet open want daar was ooit een piepklein toilet achter gemaakt. Nou, wij vonden dat die deuren weer in ere moesten worden hersteld…verplaats dat toilet maar ergens anders naar toe…… Nee werkelijk, wat een schitterend plekje en huis. We hebben een heerlijke avond gehad en tegen elf uur moesten we toch echt huiswaarts, we hadden nog anderhalf uur te gaan. Afgesproken dat we in september weer verder kletsen en dan bij ons!!

 

 Ontmoetingen

Op facebook is een groep “ik hou van Frankrijk”. Toen we vorig jaar druk op zoek waren naar een huisje ben ik lid geworden van die groep. Het is één van de vele Frankrijk-groepen die op facebook te vinden zijn. Ik vind het leuk. Ik verslind van alles wat over Frankrijk gaat, boeken, facebook……In deze Facebook groep  “ontmoet”  je allerlei mensen die dezelfde passie hebben: Frankrijk!! en als je iets vertelt weet iedereen meteen waar je het over hebt. Ook het krijgen van informatie is handig…ben jij dit ook tegen gekomen? Hoe heb jij dit aangepakt? Je krijgt zo nu en dan handige tips. Op mijn vraag of er ook mensen in de buurt van Vichy een huisje hadden kwam er een reactie van Anita. En naderhand kreeg ik van iemand ook een reactie op een stukje wat ik geschreven had. Dat was Annet en zij bleek samen met haar familie een camping te runnen hier vlakbij.  Met bistro en al! Een goede aanleiding om daar eens te gaan eten. Altijd leuk om wat mensen in je omgeving te leren kennen. Het was supergezellig, zelfs zo, dat we helemaal vergeten waren om uiteindelijk een rondje over de camping te maken. Dat moet de volgende keer dan maar gebeuren. De camping heet le Paradou en ligt in het plaatsje Saint Priest la Prugne. Fantastisch leuke ligging en wat we vanaf ons tafeltje konden zien zag het er heel gezellig uit. Het eten was overigens prima! Gezellig zitten te praten met eigenaren Annet en Edgar. Daar komen we zeker nog eens terug!

Eergisteren zijn we op bezoek geweest bij Anita en André. In luchtlijn zitten we maar een kilometer of 13 van elkaar; via de weg is het een kilometer of 30! Best wel spannend want je “ kent”  elkaar alleen vanuit de facebook-groep. Ik had al een foto van hun huis hier gezien dus ik wist waar we op moesten letten. Een huis met van die zachtgroene luiken. Nou…we reden er zo op af. En hoe leuk was dat! Na de begroeting natuurlijk een rondleiding door hun leuke huis en daarna aan de koffie en thee. Het was zo gezellig dat we zijn blijven lunchen en uiteindelijk vertrokken we pas tegen half vier (jeetje, was het al zo laat??) Zeker voor herhaling vastbaar en de volgende keer dat onze vakanties gelijk vallen zit er natuurlijk een bezoekje aan ons stekkie in!!

 We hadden nog steeds een lege hoek in ons huisje, naast de bank, en daar moest natuurlijk nog wat komen: een kastje, een servieskastje en die wilde ik hier bij een Emmaüs of iets dergelijks scoren. Nou had er in het huisje nog een servieskastje gestaan maar omdat dat een erfstuk van de vorige eigenaren was, was die natuurlijk met hen mee gegaan na de verkoop. Dus… nog een kastje voor al mijn  serviesgoed. Het merendeel stond al in de kast die er nog stond, maar er stond nog een doos op zolder……

Nou vielen de kringloopwinkels en brocantes wat tegen. De Troc was dicht, de Emmaüs vroeg zo schrikbarend veel geld voor een oud kastje, zelfs na afdingen, dat dat hem ook niet werd. Er waren weinig brocantes, of we wisten het te laat dat ze er waren : om een lang verhaal kort te maken: nog geen (servies) kastje in de hoek. Maar gelukkig is daar dan de Franse marktplaats: le bon coin! Omdat internet hier ook nog wat problemen oplevert, hopelijk in september hebben we een vaste verbinding, kon ik daar niet al te veel op rondneuzen. Maar na de schrik bij de Emmaüs, hoe veel geld alles kostte, ging ik toch zo nu en dan kijken  op Le bon coin, en dan vooral in de regio Vichy. Ik had daar een leuk kastje zien staan, niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld, want in gedachten zag ik daar al een (hoek) kastje met van boven deurtjes met glas en onder nog een dichte deur, en vooral met planken waar zowel wat voorraad in kon (vanwege onze mega-kleine keuken) en bovenin mijn laatste serviesgoed. Dit kastje was iets anders; bovenin wel een klein deurtje met een glazen plank en onderin vijf lades. Maar hij zag er wel goed uit, dus niet eerst nog een hele opknapbeurt nodig. En hoewel ik het opknappen erg leuk vind, heb ik de afgelopen weken wel even genoeg geverfd. En wat wel een prettige bijkomstigheid was: het was af te halen in Puy Guillaume, hier nog geen 20 km vandaan! De vraagprijs zat boven mijn budget, maar wie niet waagt wie niet wint, dus een redelijk laag bod gedaan, als we daar ergens in het midden zouden uitkomen, zou ik superblij zijn. Dus in mijn beste Frans een “message” gestuurd met een bod daarin… en potverdrie, na een uurtje al bericht met een tegenbod…..maar ietsje hoger dan mijn bod en ruim onder mijn maximum budget. Dus….. deal!!!!! Tsja, en dan moet het nog gehaald worden. Best wel spannend, want wie zou deze “ Laurent” , de verkoper zijn? Ik kreeg opeens allemaal visioenen over “ enge mannen”….. hoe raar kan dat zijn… in Nederland heb ik vaak genoeg ergens wat afgehaald….maar goed, zal ook wel een beetje door het nieuwe hier komen……kan ik de man wel verstaan? Maandagmiddag om half drie togen we richting Puy Guillaume. Het adres was zo gevonden; op een klein pleintje moesten we wezen, no.7.  Toen we daar stopten met onze Discovery kwam er al meteen een buurman naar buiten. Ik wilde net wat vragen toen de deur van nummer 7 openging en een vriendelijke, al wat oudere meneer, naar buiten stapte. Of we voor het kastje kwamen? Ja zeker! We werden het huis binnengeloodst en in de garage stond het kastje, nog gevuld met handdoeken etc. Of ik het wat vond? En wauw!!! Of ik het wat vond? Het zag er prachtig uit… niks geen opknappen.. gewoon..zo…. Ik keek met een schuin oog naar Frank, die heeft het nl niet altijd zo op al mijn tweedehands dingen…maar ik zag al wel dat hij dit kastje wel wat vond.Mijn oog viel meteen op het glazen deurtje in het kastje, het glas was geslepen…prachtig!!! De meneer ging daarna het kastje uitpakken, vond in één van de lades nog een enveloppe en ik grapte al dat hij die wel mocht laten liggen, want misschien zat er wel veel geld in verborgen. Daar moest hij erg om lachen en meteen was het ijs gebroken. We sjouwden de lades en het kastje naar de auto. Terug in het huis regelde ik het financiële gedeelte met de man… ik geloof dat er twee gelukkige mensen waren… hij met het geld, ik met het kastje. 

Thuisgekomen moest het kastje meteen op zijn plek worden gezet. En dan het plezier van het inruimen! Ik had bedacht dat het glaswerk, dat nu nog in de andere kast stond, wel bovenin achter het glas kon komen te staan. Had ik Frank niet eens horen zeggen dat glaswerk achter glas moest staan en niet achter een houten deurtje? Om Frank gunstig te stemmen (ik wist nog steeds niet precies wat hij nou echt van het kastje vond) dus het glaswerk bovenin, wat voorraad, plastic doosjes, kaarten en gebruiksaanwijzingen in de laadjes er onder. De rest van mijn serviesgoed kon dan weer op de vrijgekomen ruimte van het glaswerk in de andere kast. Geregeld! 

En nu staat het kastje dus te pronken in de hoek naast de bank. Hij staat er fantastisch, hij is niet te hoog en hij is mooi!  Het Indonesische beeldje, dat hier al in huis stond en dat mij zo aan mijn vader deed denken (hij had ooit zo’n zelfde soort beeldje uit Indonesië meegenomen toen hij daar in dienst was, en dat altijd op de boekenkast bij mijn ouders had gestaan) heeft een mooi plekje bovenop de kast gevonden. Zelfs Frank is  eigenlijk wel helemaal weg van het kastje…..…. haha… laat mij maar schuiven…….

het kastje zoals ik hem op le bon coin zag staan

 Recept voor de koude courgette soep

Toen we vorige week uit eten gingen in ons favoriete restaurantje in Le Pouthier kregen we als een soort amuse een koud soepje, alhoewel soepje, het was erg stevig, leek meer op een soort crème……Bleek te zijn gemaakt van courgettes en crème fraiche; heerlijk op een warme dag! Frank besloot het thuis na te maken, en ik moet zeggen.. het is bijna nog lekkerder dan het origineel…

Nodig:

• 1 courgette
• 1 rode ui
• 1 teentje knoflook , fijn gesneden
• bouillonblokje
• crème fraiche
• 250 cl water (ongeveer)
• peper en zout naar keuze

Snijd de ui en de courgette in stukjes. Bak in een pan de ui totdat die wat glazig wordt, voeg dan nog even de courgette stukjes en de  knoflook toe. Even laten meebakken op laag vuurtje. Los een bouillonblokje op in ongeveer 250 cl water (evt. ietsje meer) en giet dat bij het ui/courgette mengsel. Even doorroeren en vuur uitzetten zodat de smaken kunnen intrekken. Dan met de staafmixer alles pureren. Roer er dan een paar eetlepels crème fraiche door en op smaak brengen met peper en zout. Goed koud laten worden in de koelkast. Serveer het voorafje in b.v. leuke glaasjes met een klein dotje crème

fraiche bovenop en evt. wat kruiden.

Eet smakelijk!!

 Ons huis staat in een gehuchtje, een lieu dit zoals dat in Frankrijk wordt genoemd. Overal zie je hier bordjes langs de weg met verwijzingen naar deze gehuchtjes. Er staan dan een paar huizen bij elkaar. De gehuchtjes hebben de meest uiteenlopende namen. Ons gehuchtje heet Pacaud. Het leuke van een huis op zo’n plekje is dat je meer aanspraak hebt. ’s Morgens vroeg, als ik sta te schilderen, komen er tussen 6.00 en 7.00 uur een stuk of drie vier auto’s langs van de bewoners van hier die naar hun werk vertrekken. Vanaf de eerste ochtend was dat al een zwaai en een “ bonjour”. De afgelopen dagen hebben we wat beter kennis gemaakt met Patrice en zijn vriendin Frederique. Toen we laatst bij hen zaten voor een apéro kwam het gesprek op eten en vandaar op mosselen. Patrice had nl ooit in Le Grau du Roi zulke lekkere mosselen met een saus van Ricard gegeten. Nu kennen we het plaatsje le Grau du Roi in het zuiden heel goed; daar niet ver vandaan lag nl destijds ons Mazetje. Wij vertelden hoe wij mosselen altijd klaarmaken. Gewoon in de koekepan even verwarmen, zonder wijn of groentes erbij. Dan proefde je pas de echte mossel! Hm… echt zonder iets verwarmen? Nou, dat was natuurlijk meteen de mogelijkheid om ze beiden voor frites en moules uit te nodigen hier. Er moest nog wel een friteuse voor de frites worden geregeld, maar daar hadden we natuurlijk onze favoriete winkel “ de Action” voor. Waar zouden we zijn zonder de Action? Daar dus een friteuse aangeschaft. Achter de kassa zat toevallig weer het meisje die de vorige keer zo graag Engels met ons wilde praten. Helemaal enthousiast begroette ze ons weer in het Engels. 

Het was best wel spannend om  (franse) mensen te eten te krijgen, aan de andere kant…. ach…. als het maar gezellig is. We hadden vooraf een koude courgette-soep met crème fraiche, daarna de frietjes met mosselen en na panna cotta met druivengelei (had ik een potje van meegenomen vanuit Nederland). Tegen 20.00 uur kwamen Patrice en Frederique met hond. Ze hadden wijn meegenomen en drie verschillende soorten kazen uit de regio. Had ik er misschien toch een beetje tegenaan gehikt (je moet wel de hele avond Frans praten en waar heb je het over?) dat gevoel was binnen een minuut verdwenen. Het was heel gezellig, het gesprek viel geen seconde stil, niet in de laatste plaats door Patrice die over van alles vertelde, en het eten viel goed in de smaak!  Waar ik toch ook wel erg blij mee was is dat de taalbarrière geen probleem was. Natuurlijk zijn er dingen die je niet begrijpt of woorden die je even niet weet, maar dat kun je ook gewoon aangeven. Net zoals de gewoontes hier in Frankrijk, die wij misschien niet helemaal kennen. Zo heb ik begrepen, dat als je gasten een fles wijn meenemen, dat het dan min of meer de bedoeling is dat je die dan ook die avond drinkt. Nou hadden we al een fles wijn open staan en voor één glaasje wijn, de heren namen nl bier en Frederique zat aan een sapje, nog een fles aan te breken? dus ik dacht: ik vraag het gewoon, omdat dat in Nederland toch vaak anders is. Grappige was, dat Patrice al had gezegd dat de flessen wijn voor ons waren om samen te drinken. Ik vertelde hoe het in Nederland was als je een fles kreeg en hij vond dat leuk om te horen, maar dat ik hem dus echt niet beledigde om deze fles nog even te bewaren en niet te openen voor een enkel glaasje wijn. Het is juist zo leuk als je met hen over de verschillen kunt praten en dat, als je misschien iets doet dat in hun ogen misschien anders is, je dat doet omdat dat in Nederland gewoon is (geef een Fransman nooit een bos chrysanten, die zijn voor begrafenissen). Al met al hebben we een meer dan geslaagde avond gehad.

 Zoooooo vanochtend de (voorlopig) laatste hand aan het schilderwerk gelegd…. de luiken zijn boven en beneden, binnen en buiten, geschilderd. Evenals de kozijnen boven en beneden. Er is nog één projectje en dat is het raam van het zoldertje boven de keuken. Maar dat is zoooo oud, dat moet geschuurd en geplamuurd en het raam moet in de stopverf…. dat stel ik (maar je weet natuurlijk maar nooit) maar even uit tot een volgende vakantie hier. Van buiten blinken en glanzen de luiken je tegemoet. Had nog even wat voeten in de aarde om ook de binnenkanten geschilderd te krijgen; de verf was nl op. Ik had twee potten Rambo lak vanuit Nederland meegenomen, maar dat was net niet genoeg voor de binnenkant van de luiken boven. We hebben geprobeerd de lak via Nederland te bestellen, maar er werd steeds niet naar Frankrijk verstuurd, dus toen maar met pot en al naar verfspeciaal zaak Tollens in Vichy. Ik had gehoopt dat ze misschien met een bepaalde code of zo op de pot de juiste kleur konden mengen; maar dat kon dus niet. Met een kleurenkaart de “ juiste” kleur er bij gezocht en die moest toen nog besteld worden. Niks geen mengen in de winkel. Na twee dagen konden we de pot gelukkig ophalen en vanochtend was het zover en heb ik de binnenkant van de bovenluiken met de nieuwe verf geschilderd. Het lijkt wel aardig in de richting van de goede kleur te komen….. nu even afwachten als alles is opgedroogd.

Ik zal het verven nog missen zo vroeg op de ochtend. Vanochtend was het overigens pas 7.00 uur voordat ik begon…. uitgeslapen?? Misschien dat het er van de week dan toch nog van komt om ’s morgens vroeg eens een wandeling hier te maken. Er zijn hier mega veel wandelpaden en voor de wandelaars onder ons is het een paradijs. Nou… wie weet ga ik dat de komende dagen eens ontdekken!!

 En wat wij in eerste instantie nooit hadden gedacht, waar we niet op zoek waren, maar wat nu toch wel heel leuk blijkt te zijn, is dat het huisje in een klein gehuchtje staat. We waren eigenlijk op zoek naar iets wat meer afgelegen staat, zonder buren op korte afstand… en kijk nou eens….. als ik uit het raam van onze werkkamer kijk (zo mag ik de kamer nu al wel gaan noemen, maar dat is een ander verhaal) zie ik het huis van de buren en kijk ik meer naar rechts zie ik verderop nog een huis. Maar het is nu al zo leuk. We hebben al met wat inwoners kennis gemaakt en gister op het apéro geweest bij Patrice, die aan het eind van het weggetje links woont. Patrice is “ de klusjesman” gepensioneerd en altijd bereid om te helpen. Gistermiddag kwam ie langs om te vragen of we wat kwamen drinken, en als Frank dan meteen de zitmaaier mee zou nemen kon hij daar meteen naar kijken (hij rijdt nl niet helemaal soepel). Dus Frank op de maaier en ik à pied naar Patrice. Hij woont “ aan de rand” van het gehuchtje en heeft achter een werkelijk schitterend uitzicht op een vallei. Hij vertelde dat dat nog maar een paar jaar was want daarvoor hadden er grote “ sapins” (sparren) gestaan die het uitzicht merendeel belemmerden. Eerst werd onze maaier met een takel naar boven gehesen. Patrice en Frank kwamen al gauw tot de ontdekking dat het een of andere band of riem was die vervangen moet worden. Daarna dus aan het apéro. Patrice heeft een biertap van Heineken op het terras staan en daar moest natuurlijk van gedronken worden. Ik hield me maar aan een sapje. Het was erg gezellig. Van Patrice kregen we het compliment over ons Frans. Er hadden  hier vlakbij  ook Nederlanders gewoond maar die spraken na zoveel jaar nog weinig Frans. Ik zou zelf nog veel vloeiender Frans willen spreken, maar ach, ik merk, dat hoe langer we hier zijn, hoe vlotter het hier gaat en je steeds minder gaat vertalen van Nederlands naar Frans. Er komt een tijd……..

Aan het eind van de middag schoof ook de vriendin van Patrice aan die net terugkwam van haar werk. Ha, dat was de mevrouw naar wie ik elke ochtend heel vroeg zwaai als zij naar het werk gaat en ik op de ladder sta te schilderen. Al met al een gezellige boel en morgenavond komen ze samen hier eten…moules…… Frank vertelde nl dat wij ze altijd heel eenvoudig eten, zonder sausjes en zo en dat dat ook heel lekker is… en daar was hij wel benieuwd naar…..dus…………… Nu nog kijken hoe we hier de frietjes maken…….

                                         Onze Barkley

 Deze vakantie hebben we onze Barkley nog thuis gelaten bij Harmke en Henkjan, vooral omdat we het momenteel nog best druk hebben hier en we Barkley niet echt lang alleen kunnen laten, en zeker niet hier waar alles nog onbekend voor hem is. En toen Harmke aangaf dat ze het toch ook wel leuk zou vinden als hij in Tijnje bleef, was de keuze snel gemaakt. Maar soms missen we hem wel hoor… zeker als we hier lekker in en om het huisje bezig zijn… het is altijd gezellig als je een maatje bij je hebt als je ’s morgens vroeg staat te schilderen….. 

Nu krijg ik momenteel gelukkig gezelschap van de “ dorpshond”. Ze woont in een huis hier schuin achter en loopt hier altijd rond te struinen. Vorige jaar, toen we naar het huisje gingen kijken, hadden we al kennis met haar gemaakt, en nu komt ze steeds even buurten. Ze is allerliefst! Vanochtend stond ik al tegen zessen de luiken te schilderen (dan is het nog niet zo warm), en toen kwam ze al langs. Na een knuffel en een hondekoekje ging ze lekker in het gras liggen terwijl ik weer verder ging met schilderen. Op een gegeven moment hoorde ze iets en sprong op het muurtje om net iets beter te kunnen zien wat er aan de hand was. En laat ik nou (eindelijk) net eens mijn telefoon bij de hand hebben, dus gauw een foto gemaakt. Blijkbaar kwam ze tot de conclusie dat het niet interessant was dus ging ze weer rustig liggen. Zo heeft ze me een uurtje gezelschap gehouden waarna ze weer huiswaarts (tenminste dat denk ik) toog. Gezellig hoor, zo op de vroege morgen. Kan niet wachten tot ze tot kennismaakt met Barkley.. ik denk dat ze het goed samen kunnen vinden!

 Gisteren heb ik (ik schrijf speciaal : “ik” omdat ik soms wel eens een bonnetje op het bureau van Frank vind dat hij het wel vaker doet) iets gedaan wat ik nooit doe…en dan ook nog wel in Frankrijk! Eigenlijk kan het gewoon niet…maar ja… dus toch……

Het was gister een drukke dag.. lekker weer dus dat betekent ’s morgens vroeg de ladder op en de luiken verven (en dan ook nog eens de kozijnen)…. eerst grondverf en dan een dag later de deklaag erop. Heel veel werk en vooral de luiken boven is een gedoe… Je staat maar wat te wiebelen op een ladder… niet echt mijn ding, maar goed, het wordt wel heel mooi. Frank was bezig een soort van koof te maken rond al het leidingwerk boven de boekenkast in de kamer. Toen ik het verven zat was ben ik begonnen met het uit elkaar halen van het grote logeerbed op slaapkamer no.1. Die moet naar zolder in de opslag want van die kamer gaan we een soort van werkkamer maken, waar ook de laptop en dergelijke komt te staan…. ligt de tafel in de kamer tenminste niet meer zo vol met laptop, paperassen e.d. Het bed was makkelijk uit elkaar te halen en met wat spierkracht van Frank erbij stond het in een mum van tijd op zolder. Wat een ruimte opeens! Een kast in die kamer versleepte ik naar de andere kant, moest wel meer dan 3,5 cm hout onder omdat het hier wat scheef afloopt. Ondertussen was Frank bezig met het maken van een houten werkblad (van het hout van de zagerij).Inmiddels liep het tegen drieën en aangezien we geen brood meer hadden en we nog wat spulletjes moesten hebben voor het klussen, gingen we richting Vichy. We hadden ondertussen, na een vroeg ontbijtje van fromage frais met homemade jam en nog een klein stukje stokbrood, aardig honger gekregen en we waren nodig toe aan iets eetbaars…..En wat doemde daar als eerste op in de buurt van Vichy… jajaja… die grote “M”……….. Zullen we hier dan toch maar even iets halen? En ik… die die zo’n hekel heeft aan de Mac, en er al zoooo lang niet is geweest, zei “ ja!”… was het de hitte? Was het honger? Nou, in ieder geval ben ik dus weer eens bij McDonalds geweest… en nog wel in Frankrijk…….het land met alle culinaire mogelijkheden…… Ik moet zeggen..het viel mee; de kipburger met avocado was te pruimen en ik voelde me weer een stuk lekkerder na iets te hebben gegeten…….Het was overigens wel een beetje een creepy McDonalds…..Maar goed, we hebben het weer gehad en nu hoef ik heeeeeel lang niet meer naar de Mac!

 We hadden bezoek vannacht, en nog wel op de slaapkamer ……

Het begon zo: we hebben boven twee slaapkamers; vanuit de trap loop je een slaapkamer binnen en via een deur kom je in de tweede slaapkamer, dat is onze “ echte” slaapkamer. In de eerste, open slaapkamer, staat ook een groot tweepersoons bed, en die moet naar de zolder, want we willen van die eerste kamer een soort van studeerplek maken voor de computer, voor nog meer boeken e.d. Is nl ook een beetje “ onvrije” kamer want vanuit de trap loop je er zo in en via die kamer kom je in de andere slaapkamer. In de Grange hebben we nog twee logeerkamers en een badkamer (moet nog wel worden afgewerkt, maar dat komt wel), en op zolder kon je eventuele logé’s ook nog wel kwijt als het moet. Nou.. dat grote tweepersoonsbed in kamer 1: we wilden kijken hoe dat sliep, om eventueel te ruilen met het bed waar we nu op slapen, omdat dat bed er wat “ mooier” uitziet. Dus gisternacht verkasten we naar slaapkamer 1. Bed lag opzicht goed en al gauw waren we in diepe rust. Totdat ik wakker werd van een soort propellertje dat ik boven mijn hoofd hoorde. Ook wat lawaai op de kamer alsof iets ergens tegenaan kwam…..Nou hadden we raam en luik open staan , omdat ik die had geschilderd en alles nog uit moet harden. Nou ben ik niet bang aangelegd, maar ik was toch wel nieuwsgierig geworden, dus toch het licht maar aan…. wie zou daar nou zo’n herrie maken….? En ja hoor, aan het propellorgeluid te horen hadden we het al bedacht… een vleermuis! Wahaaaa.. zoek dekking… vleermuis in je haren!!!!! Nee hoor….. geen paniek… raam helemaal open gezet, telefoon gepakt om een foto te maken (wat niet lukte want toen had ie zich teruggetrokken in een donker hoekje) en daarna weer in bed. Nog een paar kaar hoorde we het propellertje over komen…. ik dacht dat vleermuizen zich zo goed konden oriënteren? Uiteindelijk, omdat we toch nog wel wat wilden slapen, ons maar weer teruggetrokken op onze “ eigen” slaapkamer…….

Onze gast heb ik vanochtend niet gezien, dus ik hoop dat hij de weg naar buiten weer heeft gevonden……..

Overigens gaat het " mooie" bed gewoon naar zolder, ons oude bed slaap prima!!

 Een van de dingen die ik zo leuk vind aan Frankrijk is het eten….De Franse haute cuisine is natuurlijk wereld wijd bekend, maar waar ik vooral voor val zijn juist die plekjes, in een piepklein dorpje, waar je heerlijk kunt eten, eenvoudig, maar o zo goed bereid…..

Een van de restaurantjes waar ik met zoveel plezier en weemoed aan terugdenk is Villa Eugenie ( de naam zou misschien wat anders vermoeden), ergens in de buurt van Sauve.Het restaurantje bestaat het niet meer, een paar jaar terug probeerden we het terug te vinden; het huis vonden we maar er was geen restaurantje meer.  Een woonhuis ergens in de Garrigues….bij het piepkleine parkeerterreintje stond aan de ingang een grote vork en een mes of zo. Het restaurant was gewoon gelegen op het terras van een huis met vijf of zes tafeltjes. Boven de tafeltjes hing een soort zeildoek tegen de zon.Aan de muur van het huis hing een schoolbord met het menu, met een paar voorgerechten, paar hoofdgerechten en wat desserts… heel simpel. Een leuke mevrouw zwaaide de scepter over de keuken. Buien was er een bbq waar het vlees op geroosterd werd. Ik herinner me nog de tomatensalade als voorgerecht..altijd als ik weer in de winkel al die verschillende tomaten zie, verschillend in vorm en kleur, moet ik weer aan dat voorgerecht denken… eenvoudig maar zo heerlijk. Het vlees kwam van de bbq en en passant plukte de mevrouw dan wat kruiden uit de tuin die ze over het vlees strooide…. fantastisch! Simpel, maar zo goed! We hebben er, en dan spreek ik denk ik over meer dan 20 jaar geleden, enkele malen gegeten, totdat we het huisje, dat we daar in de buurt hadden (nou ja, op 45 minuten rijden dan) verkochten. Ook vergeet ik nooit de zeeslakjes die we er aten en de mevrouw aan mijn beide dochters, toen een jaar of zeven en negen probeerde uit te leggen dat je het topje boven in de schelp kon afbreken, want daar zat het lekkerste… Als je dan bedenkt dat de zon hel scheen en je de cigales hoorde tsjirpen…….ja, dan waande je je bijna in de hemel………ik vergeet het in ieder geval nooit meer. Als ik weer thuis ben zal ik wat foto’s opzoeken, die moet ik nog ergens in een fotoalbum hebben zitten (dat was in de tijd dat digitaal nog niet zo vanzelfsprekend was), ik weet nu al dat uit die foto’s het gevoel sprak wat ik nog steeds kan terughalen als ik er aan denk.

Eigenlijk had ik over de restaurantjes hier in de Auvergne willen schrijven, maar ik ben, terecht, even blijven hangen bij mijn restaurantje in Sauve… volgende keer meer……….

 

Even een impressie van "de tomatensalade"........

 In de slaapkamer staat een kast, een heel grote kast. Vanaf de vloer tot aan het houten plafond. Hij is groot, hij is lelijk (voordeel dat pleit voor de kast is dat hij wel “ oud” oogt) en hij is log, maar…. er kan natuurlijk wel veel in! Toen we voor de eerste keer als eigenaars in ons huisje kwamen, en alle kasten open trokken, kwamen we tot de ontdekking dat er a. geen planken in de kast lagen en b. de achterkanten er los in stonden. Verder lagen er een heleboel dekbedden en kussen in opgestapeld (wel heel handig natuurlijk voor als je logé’s krijgt!). Eerst dacht ik: die kast gaat eruit! Maar aan de andere kant…wel lekker veel opbergruimte…als er tenminste planken in zouden zitten……En aangezien ik best wat bergruimte kan gebruiken besloten we de kast te laten staan en kijken of we wat planken zouden kunnen krijgen… 1.38 m lang en breed 41 cm. Frank mat alles nog eens na (nogmaals: meten is weten!) en kwam tot de conclusie dat de planken wel 43 cm breed konden zijn, dan kon hij er zo’n mooi gleufje in zagen zodat de planken om de zijkant van de kast vielen (snap je het nog?). Ik had duidelijk mijn twijfels, hoe zat het met de draaiing van de deuren? Maar aangezien ik alleen maar hoofd van de “verfafdeling” ben en manlief meer hoofd “klussen”, dacht ik, sukkeltje die ik ben, hij zal het wel weten…… Toen bedenken waar de planken vandaan moesten komen. Natuurlijk zouden we naar onze favoriete Mr. Bricolage in Mayet kunnen gaan, daar word je ook nog leuk geholpen en spek je de plaatselijke kas een beetje, maar goed, dat zou ook wel eens duur kunnen worden (nog denkende aan het hout voor de boekenkast van de vorige keer dat we hier waren). Nou is het hier natuurlijk éen en al bos en zagerijen zie je hier overal. Frank had al van buurman Stephane gehoord naar welke zagerij je het beste kon gaan, dus gister toog hij in zijn Discovery richting zagerij. We hadden best wel wat hout nodig: vijf planken van 1.38 m voor in de kast, hout voor een koof om de elektriciteitsleidingen in de kamer, hout voor deurtjes in de boekenkast, zodat je de stoppenkast niet meer zou zien en hout voor een soort werktafel annex bureau boven. Na een uurtje hoorde ik de Discovery weer aankomen (ik was weer druk aan het verven van de luiken)…. Achteruit de auto staken heel wat planken…. Raad eens, zei Frank, hoe veel dat kostte? Denkende aan de planken voor de boekenkast en het feit dat dit meer planken waren, en dan wel in acht nemende dat het bij een houtzagerij wat goedkoper zou kunnen zijn, schatte ik alles op ongeveer 120 euro. Frank lachen…. wat dacht je van 20 euro???? Wat? Voor al dat hout? Dat kon toch echt niet? Had hij het wel goed verstaan, denkende aan zijn bod op de Franse stripboeken een paar dagen geleden…..Nee echt, de man had het zelfs nog even in het zand opgeschreven om Frank te overtuigen dat hij het echt niet mis had! Moest wel contant worden afgerekend, dat had Frank natuurlijk niet bij zich, maar hij kreeg het hout zo mee….. dat kwam nog wel… dat betalen… waar we woonden? Chez Pacaud… Ooooo oui, chez Pacaud, pas de problème……(misschien kende hij wel een paar enge vriendjes die ons wel even zouden komen opzoeken als we niet zouden betalen)… maar hoe leuk is dat nou weer? De mensen zijn hier zo vriendelijk, ze zwaaien, komen langs, alles kan altijd…..genieten…..

Maar op ons hout terug te komen…. We sleepten alles in de Grange en toen begon het zagen en meten….. voor de 43 cm breedte van de kastplanken zouden we twee planken naast elkaar leggen. Frank aan het zagen en dat ging echt prima….. de in totaal dus tien planken pasten prima… en het zag er super uit…..en toen moest de kastdeur nog dicht… en ja hoor…natuurlijk………de deur kon niet dicht…… maar ik zeg niks……….

Gelukkig had Frank in mum van zijn tijd zijn fout hersteld zodat ook de deuren dicht konden. En wat een aflegruimte in de kast. Leuk papier op de planken (van de Action, waar zouden we deze vakantie toch zijn zonder die winkel??) want de planken zijn natuurlijk wel ruw en moeten misschien ooit nog eens geschaafd worden; maar zo gaat het prima. En toen als eerste onze kleding er in…wahaaaaa, superieur! Vandaag maar eens bekijken wat we er nog meer in kunnen opbergen…..

Overigens ’s middags nog even onze schuld aan de houtzagerij ingelost, inclusief een zakje stroopwafels (ooo, ik voel me een echte “ ik vertrekker”!

O ja, en morgen gaan we naar de Emmaüs. We reden er gister langs en hij was zowaar open, helaas hadden we nog een kwartier tot sluitingstijd.. dus morgen…. here I come (met nadruk op “ I” want Frank krijgt nu als de zenuwen als hij bedenkt wat ik allemaal mee wil slepen haha….. maar ik heb nog wat van hem tegoed: breedte van de plank en de draaiing van de kastdeur???? 

 Vanochtend stond ik om 5.45 uur al te schilderen; de luiken moesten in de grondverf en aangezien het weer heel warm wordt en is de beste tijd om te werken... 's morgens... en aangezien ik een echt ochtendmens ben... Ik heb het tot 11.00 uur volgehouden, toen piepte de zon vanachter de grote kastanjeboom hiervoor vandaan en werd het te warm.. Wel veel gedaan.........

Om even een ideetje te geven: de luiken bij de voordeur.... links nog in de grondverf, rechts al in zijn nieuwe jasje , authentiek rood (de originele kleur waarvan ik nog een oude verfpot hier op het keukenzoldertje vond)

 Ik dacht toch echt dat ‘ie me in de steek had gelaten…..Al een week hier en nog geen glimp opgevangen van Harry….. Voor de mensen die mijn stukje uit mijn vorige vakantie hebben gemist: ongeveer een maand geleden ben ik gevallen voor Harry, (spreek uit op zijn Engels)… met zijn ranke lichaam, zijn snelheid en zijn spitse tong…. hij was zo mooi om te zien… ik kon het niet helpen……

Een maand geleden leerde ik hem kennen: terwijl ik de kozijnen aan het schilderen was, hield hij me vanaf het stenen bankje nauwlettend in de gaten…een beetje verlegen was hij wel, want bij elke beweging die ik maakte schoot  hij weg… naarmate hij me wat beter leerde kennen werd hij wat rustiger en bleef gewoon op het bankje zitten….. We raakten echt aan elkaar gehecht en het afscheid vorige maand was dan ook moeilijk, maar ik vertelde hem dat ik in juli terug zou komen… drie weken maar liefst! En of hij wilde wachten?

Een van mijn eerste gangen was, toen we hier vorig week arriveerden, naar het stenen bankje, om te kijken of Harry er was…..een week lang heb ik gezocht en gezocht, misschien had hij achter het huis wel zijn domicilie gezocht? Maar niks hoor, geen Harry te bekennen….. en net vandaag toen ik dacht dat hij me echt had laten zitten, toen flitste hij opeens langs de muur….daar was ‘ie weer….. Jeetje… wat een opluchting…….. en nu maar hopen dat hij me heeft herkend, want morgenochtend ga ik heel vroeg de luiken schilderen…misschien dat ie me dan gezelschap wil houden……….

Omdat Harry nog een beetje verlegen was, heb ik even een foto van hem van internet geplukt, want ja... hij is best wel bekend daar.........

 

En nou zou het dan eindelijk zo ver zijn… we zouden naar de TROC om op zoek te gaan naar nog een servieskastje voor in de kamer. Had me er al maanden op verheugd….. kon ik eindelijk al mijn servies kwijt, al mijn leuke schaaltjes en potjes.

We waren al twee keer langs een Emmaüs gekomen, maar die was altijd net dicht als wij in de buurt waren. Maar nu we richting Vichy zouden gaan zouden we de TROC in Cusset gaan bezoeken, en die was op zaterdagmiddag open. Voor de zekerheid nog even de site gecheckt… ja hoor , vanaf 14.00 uur geopend. We vertrokken al tegen half twaalf want we zouden eerst gaan lunchen in een leuk restaurantje dat we de vorige vakantie hadden ontdekt. We hadden een heerlijke lunch van vier gangen, alles even lekker en van eigen land en tuin. Na de lunch was het dus richting de TROC. We reden er zo naar toe, maar het was er wel verdacht stil…. het zou toch niet? En ja hoor, deur dicht en geen mens te bekennen (op de deur stond ook gewoon dat hij open was vanaf 14.00 uur). Nou, volgens mij mag het niet zo zijn… een bezoekje aan een tweedehands winkel. Toen maar verder gereden en bij de Action (hm… ja, ik weet het, heel wat anders als je je hebt ingesteld op iets leuks en ouds) twee stoeltjes gekocht  voor bij het tafeltje naast de voordeur. Daar stonden twee oude camping-klapstoelen, zaten wel goed, maar het oog wil ook wat. Omdat er nog maar één stoel in het olijfgroen was vroegen we een medewerkster om hulp, die zeer hulpvaardig meteen een grote doos begon open te trekken waaruit nog een olijfgroene stoel te voorschijn kwam….. de rien… was haar reactie toen ik haar uitbundig bedankte. Aan de kassa een allerliefst meisje die merkte dat wij buitenlanders waren en meteen allerlei vragen in het Engels op ons afvuurde…. zo kon ze nl een beetje Engels oefenen, vertelde ze….. op school had men haar verteld dat ze zo’n goede Engelse uitspraak had (en dat was inderdaad ook zo) en dat kon ze dan nu weer even in praktijk brengen… ze vergat helemaal dat ze achter de kassa zat en liep bijna met ons mee naar buiten (gelukkig was het niet druk in de Action). 

Overigens heb ik net de stoeltjes in elkaar gezet en ik moet zeggen: het staat een stuk beter dan die oude klapstoeltjes en ze zitten lekker!  In gedachten had ik een ouderwets setje in gedachten, maar zitcomfort bij het ontbijt is ook heel wat waard, dus ik ben er blij mee… ze staan ook leuk bij mijn tafelkleed!

Ik blijf nog meer even dromen over een tweede servieskastje……

 De dagen rijgen zich aan elkaar en we zijn alweer een week hier.. de tijd gaat veel te snel! Sinds eergisteren staan hier boven in de wei een stuk of acht paarden met evenzovele jonge meisjes die daar in wat tentjes kamperen. Een vriendin van buurvrouw Claire maakt met hen een randonnée á cheval . Oude tijden van de Smitsen herleven, paardenmeisjes zijn ook overal hetzelfde, of we nu in Nederland of in Frankrijk zijn! Tegen een uurtje of negen in de ochtend gingen ze gister op pad...... ben benieuwd waar de tocht heen ging... het zou erg warm worden!

Ondertussen was ik begonnen met het schilderen van de luiken. Lekker vroeg in de ochtend, zolang het niet te warm werd. Daarna heb ik me op de mega-grote oude kledingkast in onze slaapkamer gestort. Daar staat een grote kast waar geen planken in liggen en de achterkanten er los bij staan. Maar het is een mooie grote kast met heel veel ruimte. De achterkanten heb ik inmiddels er ingeschroefd. De lange planken, die je echt niet zomaar over het hoofd ziet, waren nergens te bekennen, dus daar moeten nieuwe voor komen. Alles een paar keer opgemeten, want meten is weten!, en op naar Thiers naar een grotere doe-het-zelf zaak. Daar was het allemaal een beetje te veel, te groot, dus besloten we om de planken dan toch maar te gaan halen in Mayet la Montagne, onze oude vertrouwde Mr. Bricolage, waar je zo fijn geholpen wordt en waar ze de planken waarschijnlijk  ook wel op maat willen zagen. Ik verheug me er al op. Het is nl een enorme kast waar veel rommel in opgeborgen kan worden, spulletjes, die nu nog in dozen staan opgestapeld. 

Ondertussen werd er hier in Pacaud hard gehooid en gerommeld door buurman Stephane en buurman, de buurman iets verderop, Patrice. Ze zaten bovenop het dak van de oude schuur hier aan de bovenkant en ik bereidde me er al op voor om eventueel eerste hulp te moeten toepassen. Gelukkig kwamen ze heelhuids weer beneden. Wij zaten voor ons huisje met een drankje toen de twee heren op de trekker van Patrice langs kwamen rijden. Frank zwaaide met zijn pilsje en dat lieten de heren zich geen twee keer zeggen.  Het was erg gezellig en vooral toen, hoe het zo kwam, geen idee, het gesprek op mosterd kwam. Er is al tijden in Frankrijk nauwelijks mosterd te krijgen, vorige keer dat we hier waren waren alle schappen in de winkels leeg, en nu was dat ook weer het geval. Ik had vier potten mosterd uit Nederland meegenomen, voor je weet maar nooit... De buurtjes hadden al een pot gehad en toen ik voor Patrice ook een pot had was het gelach niet van de lucht. Zijn vrouw zou er erg blij mee zijn! 

Ik bedacht me naderhand hoe leuk het is om in een gehuchtje te wonen, je hebt aanspraak! 's Morgens zwaai je naar de buurvrouw, maakt een praatje met je kleine buurmeisje en drinkt een drankje met elkaar. Komt bij dat de mensen hier ontzettend vriendelijk zijn; er wordt onderweg een hand opgestoken.......ja, ik voel me hier thuis...........

 Van de week was het 14 juli, quartorze juillet hier in Frankrijk....De laatste jaren vierden we dit altijd weer in Sommières.. wat een feesten waren dat! Dit jaar zaten we hier in de Puy de Dome. Van te voren had ik internet afgespeurd naar feestelijkheden hier in de buurt. Vooral hopende op een grote Brocante. Was allemaal nog niet zo makkelijk te vinden en de Brocantes die ik vond waren dan toch weer wat verder weg. uiteindelijke kwam ik toch weer terecht bij Arronnes, hier niet zo heel ver vandaan... daar was een fete du pain met een marché aux puces. Het was 's ochtends al lekker warm toen we er heen reden.. en ja hoor, bij binnenkomst in het dorpje zagen we kleine kraampjes al staan...... De inwoners hadden hun overschot aan spulletjes uitgestald. Het was leuk om door het dorpje te lopen en straatjes in te gaan en te bekijken waar je anders niet gauw komt. Frank zag een stapel stripboeken van " Historie de France" en dat leek hem wel wat. De "bijbehorende" meneer vroeg Frank wat hij er voor wilde geven, nou geen idee dus, dus stelde de man zelf maar voor : " quinze euros?" Frank, die natuurlijk wilde afdingen riep, voordat ik het had kunnen verhinderen : Trente euros! Ik keek naar hem en siste: Bedoel je geen treize???? Uhhhhhh....... kleine taal-vergissing..... De man riep natuurlijk enthousiast: OUI!!!!! maar begreep natuurlijk ook wel dat die Hollander wat anders bedoelde. Uiteindelijk, na veel gelach, heeft Frank de stapel voor vijftien euro gekocht. Na onze aankoop natuurlijk nog een rosé gedronken. Waarom er nu fete du pain was is me eigenlijk niet helemaal duidelijk. Er waren wel een kraampje of drie met wat broden, maar daar hield het dan ook eigenlijk mee op. Nadat we nog even rondgeslenterd hadden gingen we weer gauw huiswaarts vanwege de toch wel opkomende hitte. Gelukkig was het in ons huisje heerlijk koel, door de dikke dikke muren en luiken..

De stripboeken hebben een mooi plaatsje naast de schouw gekregen in de leuke houder voor tijdschriften die hier ergens boven stond.

 

Ik ben de voordeur aan het verven, nu het nog niet al te warm is, want verven in de brandende zon is " not done"..... Er zit geen verf meer op de deur en aangezien ik het hoofd van de verfafdeling ben bij de familie, heb ik besloten dat er een kleurtje op moet..... rustiek rood..... de kleur van de luiken (volgens een oude, op het keukenzoldertje gevonden verfpot). Terwijl Frank zich in de Grange bezighoudt met het ontwerpen van een balustrade voor de vide aldaar, stort ik me op het schuren en daarna het in de grondverf zetten van de deur. Het hoeft niet allemaal glad en strak, juist niet, dus het schuren is zo gebeurd.. gelukkig, want ik heb daar een hekel aan. Nee, dan verven.... zo leuk... je ziet iets zienderogen opknappen.. alhoewel ik moet zeggen, nadat ik vorig jaar een groot deel van ons huis in Nederland had geschilderd (en dat waren niet een paar kozijntjes...) ik het verven wel even gehad had. Maar nu is het weer superleuk! Ondertussen speelt de radio de een na de andere Franse chanson, waarvan ik de meeste luidkeels kan meeblèren! En dan komt het lied, het lied waar ik altijd bij moet huilen, alsof ik dan alle verdriet er even uit moet gooien.. zo vreemd. Cent milles chansons van Frida Boccara. Ik heb ooit eens gelezen dat het erg veel op begrafenissen en crematies gespeeld wordt, en of bij de crematie van mijn grootvader, of die van mijn omi, dat ben ik even kwijt, werd het destijds (langgeleden) ook gedraaid. Ik herinner me nog dat eerst de tekst moest worden vertaald om te kijken of er geen rare dingen instonden, die niet te pas kwamen op een crematie. " In die tijd" lette je daar op.

Ik vind het een prachtig lied en al doe ik zo mijn best, ik moet er altijd van huilen, en dan geen tranen die zo stiekemweg langs mijn wang druppen, nee, gewoon HUILEN. Ik denk aan mijn overleden vader, mijn schoonvader, en aan alle mensen die ik mis, en die hoeven niet overleden te zijn.... maar gewoon.........En als het lied dan weer is afgelopen, dan drogen de tranen weer en kan ik weer verder... in dit geval met de deur die nu in de grondverf zit.

Hieronder volgt het lied en de tekst, die, nu ik Frans spreek, echt geen " gekke" dingen bevat....... ondertussen leg ik de tissues maar vast weer klaar.........

Songteksten

Il y aura cent mille chansons
Quand viendra le temps des cent mille saisons
Cent mille amoureux
Pareils à nous deux
Dans le lit tout bleu de la terre

Cent mille chansons rien qu'à nous
Cent mille horizons devant nous
Partagés de bonheur
Tout étalé de nos cœurs

Et des châteaux insensés
Et des bateaux étoilés
Et des étoiles oubliées
Et tes yeux et mes yeux
Dans un océan d'amour

Il y aura cent mille chansons
Quand viendra le temps des cent mille saisons
Cent mille maisons
Gravées à ton nom
Parmi les moissons de la terre

Cent mille chansons rien qu'à nous
Cent mille horizons devant nous
Partagés de bonheur
Tout étalé de nos cœurs

Et des pays reconnus
Et des forêts éperdues
Et des chagrins défendus
Et tes yeux et mes yeux
Dans un océan d'amour

Tekst: Cent mille chansons - Nederlandse vertaling

Er zullen honderdduizend wijsjes zijn
Als de tijd van de honderdduizend seizoenen aanbreekt
En er honderdduizend geliefden
Net als ons beiden
In het aardse bed liggen dat helemaal blauw is
Honderdduizend wijsjes alleen maar voor ons
Honderdduizend horizons voor ons
Gedeeld door geluk
Allemaal opengelegd door ons hart
En onzinnige kastelen
En met sterren overdekte boten
En vergeten sterren
En jouw ogen en de mijne
In een oceaan van liefde

Er zullen honderdduizend wijsjes zijn
Als de tijd van de honderdduizend seizoenen aanbreekt
Honderdduizend huizen
Die jouw naam dragen
Te midden van de oogsten der aarde
Honderdduizend wijsjes alleen maar voor ons
Honderdduizend horizons voor ons
Gedeeld door geluk,
Allemaal opengelegd door ons hart
En erkende gebieden
En radeloze wouden
En verboden verdriet
En jouw ogen en de mijne
In een oceaan van liefde 

Naar het Nederlands vertalen

 Hoe lang heb ik al niet lopen dromen over een rustiek keukenrek........jaren........ Helaas leent onze keuken zich niet echt voor zo'n rek, dus... keep on dreaming.......

En toen was daar ons Franse huisje in Pacaud, waar ik op slag verliefd op werd......en zoals altijd... je wordt verliefd en alle onvolkomenheden zijn dan ineens geen onvolkomenheden meer.... zo ook hier.....natuurlijk zou ons Franse huisje een grote keuken moeten hebben.. zo eentje om uren in te koken, alle recepten uit proberen die ik speciaal voor hier in een map heb bewaard . En wat hebben we nu? Echt het meest kleine keukentje van Frankrijk, het is meer een hoekje in het huis.....maar je kunt er koken, er is een gasfornuis (op flessengas natuurlijk zoals overal in Frankrijk), er is een koelkastje (als je je dranken er in hebt is ie eigenlijk al vol :) ), een klein stukje aanrecht, een wasbak en een kraan, o ja, en zelfs afzuiging boven het fornuis. Dus alles aanwezig voor een heerlijke maaltijd. Aan opbergruimte ontbreekt het.... boven het aanrecht een metalen rekje voor de pannen, een plank onder het aanrecht voor de broodnodige spulletjes.....

En toen was daar HET KEUKENREK...... dat mooie rek waar ik altijd al van gedroomd had..... een foto op internet, opgeslagen op het bureaublad van mijn computer: zo eentje wilde ik!! Via via kwam ik in contact met iemand die voor een lief prijsje wel zo'n rek op maat wilde maken (maar er moest wel een bordenrek in haha)..... Dus de vorige keer alles goed opgemeten, de lengte en hoogte...wat kan er hangen, vooral met ruimte om schaaltjes, kruiden en dergelijke weg te kunnen zetten. Ik wilde hem zelf verven in mijn mooie favoriete groene kleur (eigenlijk hou ik meer van blauw, maar deze kleur groen vind ik zo mooi) dus ik kreeg hem ongeverfd mee. Wauw, hij was best nog wel groot en zwaar.... spannend hoor. Toen moest ie nog mee naar Frankrijk en gelukkig paste hij nog net in onze Discovery die al tot de nok toe vol zat met allerlei dingen die natuurlijk hoognodig mee naar Frankrijk moesten.

Afgelopen zondag was het dan zo ver en moest er geverfd worden. Aangezien het heerlijk weer was, was de verf in mum van tijd droog. Wel een rottig klusje om tussen de spijlen van het bordenrek te schilderen...pfffffff. Overigens was het wel lekker werken in onze schuur! Na het verven het bewerken met antieke was, om het rek een wat meer doorleefd uiterlijk te geven.... ook haast niet te doen, want de was moest goed worden uitgewreven, en dat weer tussen die spijlen...... Lakken was daarna een fluitje van een cent want ik had spuitlak meegenomen.

En toen gisterochtend was het moment daar...... ik had de oude rekjes uit de keuken verwijderd zodat we aan de gang konden. Afmeten waar het rekje precies moest hangen... wat een crime... loodzwaar! Gelukkig kwam Frank op het grandioze idee om een mal te maken zodat we precies de boorpunten op de muur konden tekenen zonder het rek te hoeven tillen. Natuurlijk bleek dat we geen goede pluggen hadden dus die moesten eerst gehaald worden...18 km verderop, jaja, je wilt afgelegen wonen of niet. Gelukkig hadden we meer dingen nodig bij de Bricomarche, een laatste deur voor in ons gastenverblijf, een accu voor de zitmaaier, en natuurlijk pluggen.

Eenmaal weer thuis, het was inmiddels laat in de middag, ging Frank natuurlijk eerst zijn grasmaaier uitproberen. Dat was een mooie oefening voor mij in rustig afwachten. Uiteindelijk had Frank het wel gehad met zijn zitmaaier en kon het spannendste deel beginnen... het ophangen!! Eigenlijk ging dat heel soepel, niks geen gedoe, gewoon hangen en klaar.... en recht!!!!! En daar hing hij dan. In mijn hart was ik een beetje bang of het daarboven het aanrecht niet te vol zou worden, of te massaal dus ik vond het best wel spannend het rek te zien hangen.... wahaaaaaaa, en toen alle spulletjes erin waren gezet...ja... Vraag aan Frank hoeveel keer ik die avond heb gezegd hoe leuk ik het vond en hoe blij ik er mee ben..................

Eigenlijk moet ik nu nog geen foto's plaatsen, want de gordijntjes, die ik samen met mijn moeder heb gemaakt, hangen nog niet onder het aanrecht. Gordijnrails in de Bricomarche was niet wat we zochten dus we moeten nog even naar een andere zaak. Maar goed, ik kan niet wachten, dus toch maar wat foto's van voor en na, en natuurlijk van Frank op zijn zitmaaier😆..... wordt dus vervolgd als de gordijntjes hangen.

En ben ik er blij mee.... vraag maar aan Frank!