Ons huis staat in een gehuchtje, een lieu dit zoals dat in Frankrijk wordt genoemd. Overal zie je hier bordjes langs de weg met verwijzingen naar deze gehuchtjes. Er staan dan een paar huizen bij elkaar. De gehuchtjes hebben de meest uiteenlopende namen. Ons gehuchtje heet Pacaud. Het leuke van een huis op zo’n plekje is dat je meer aanspraak hebt. ’s Morgens vroeg, als ik sta te schilderen, komen er tussen 6.00 en 7.00 uur een stuk of drie vier auto’s langs van de bewoners van hier die naar hun werk vertrekken. Vanaf de eerste ochtend was dat al een zwaai en een “ bonjour”. De afgelopen dagen hebben we wat beter kennis gemaakt met Patrice en zijn vriendin Frederique. Toen we laatst bij hen zaten voor een apéro kwam het gesprek op eten en vandaar op mosselen. Patrice had nl ooit in Le Grau du Roi zulke lekkere mosselen met een saus van Ricard gegeten. Nu kennen we het plaatsje le Grau du Roi in het zuiden heel goed; daar niet ver vandaan lag nl destijds ons Mazetje. Wij vertelden hoe wij mosselen altijd klaarmaken. Gewoon in de koekepan even verwarmen, zonder wijn of groentes erbij. Dan proefde je pas de echte mossel! Hm… echt zonder iets verwarmen? Nou, dat was natuurlijk meteen de mogelijkheid om ze beiden voor frites en moules uit te nodigen hier. Er moest nog wel een friteuse voor de frites worden geregeld, maar daar hadden we natuurlijk onze favoriete winkel “ de Action” voor. Waar zouden we zijn zonder de Action? Daar dus een friteuse aangeschaft. Achter de kassa zat toevallig weer het meisje die de vorige keer zo graag Engels met ons wilde praten. Helemaal enthousiast begroette ze ons weer in het Engels. 

Het was best wel spannend om  (franse) mensen te eten te krijgen, aan de andere kant…. ach…. als het maar gezellig is. We hadden vooraf een koude courgette-soep met crème fraiche, daarna de frietjes met mosselen en na panna cotta met druivengelei (had ik een potje van meegenomen vanuit Nederland). Tegen 20.00 uur kwamen Patrice en Frederique met hond. Ze hadden wijn meegenomen en drie verschillende soorten kazen uit de regio. Had ik er misschien toch een beetje tegenaan gehikt (je moet wel de hele avond Frans praten en waar heb je het over?) dat gevoel was binnen een minuut verdwenen. Het was heel gezellig, het gesprek viel geen seconde stil, niet in de laatste plaats door Patrice die over van alles vertelde, en het eten viel goed in de smaak!  Waar ik toch ook wel erg blij mee was is dat de taalbarrière geen probleem was. Natuurlijk zijn er dingen die je niet begrijpt of woorden die je even niet weet, maar dat kun je ook gewoon aangeven. Net zoals de gewoontes hier in Frankrijk, die wij misschien niet helemaal kennen. Zo heb ik begrepen, dat als je gasten een fles wijn meenemen, dat het dan min of meer de bedoeling is dat je die dan ook die avond drinkt. Nou hadden we al een fles wijn open staan en voor één glaasje wijn, de heren namen nl bier en Frederique zat aan een sapje, nog een fles aan te breken? dus ik dacht: ik vraag het gewoon, omdat dat in Nederland toch vaak anders is. Grappige was, dat Patrice al had gezegd dat de flessen wijn voor ons waren om samen te drinken. Ik vertelde hoe het in Nederland was als je een fles kreeg en hij vond dat leuk om te horen, maar dat ik hem dus echt niet beledigde om deze fles nog even te bewaren en niet te openen voor een enkel glaasje wijn. Het is juist zo leuk als je met hen over de verschillen kunt praten en dat, als je misschien iets doet dat in hun ogen misschien anders is, je dat doet omdat dat in Nederland gewoon is (geef een Fransman nooit een bos chrysanten, die zijn voor begrafenissen). Al met al hebben we een meer dan geslaagde avond gehad.