Ik dacht toch echt dat ‘ie me in de steek had gelaten…..Al een week hier en nog geen glimp opgevangen van Harry….. Voor de mensen die mijn stukje uit mijn vorige vakantie hebben gemist: ongeveer een maand geleden ben ik gevallen voor Harry, (spreek uit op zijn Engels)… met zijn ranke lichaam, zijn snelheid en zijn spitse tong…. hij was zo mooi om te zien… ik kon het niet helpen……

Een maand geleden leerde ik hem kennen: terwijl ik de kozijnen aan het schilderen was, hield hij me vanaf het stenen bankje nauwlettend in de gaten…een beetje verlegen was hij wel, want bij elke beweging die ik maakte schoot  hij weg… naarmate hij me wat beter leerde kennen werd hij wat rustiger en bleef gewoon op het bankje zitten….. We raakten echt aan elkaar gehecht en het afscheid vorige maand was dan ook moeilijk, maar ik vertelde hem dat ik in juli terug zou komen… drie weken maar liefst! En of hij wilde wachten?

Een van mijn eerste gangen was, toen we hier vorig week arriveerden, naar het stenen bankje, om te kijken of Harry er was…..een week lang heb ik gezocht en gezocht, misschien had hij achter het huis wel zijn domicilie gezocht? Maar niks hoor, geen Harry te bekennen….. en net vandaag toen ik dacht dat hij me echt had laten zitten, toen flitste hij opeens langs de muur….daar was ‘ie weer….. Jeetje… wat een opluchting…….. en nu maar hopen dat hij me heeft herkend, want morgenochtend ga ik heel vroeg de luiken schilderen…misschien dat ie me dan gezelschap wil houden……….

Omdat Harry nog een beetje verlegen was, heb ik even een foto van hem van internet geplukt, want ja... hij is best wel bekend daar.........