Ik ben de voordeur aan het verven, nu het nog niet al te warm is, want verven in de brandende zon is " not done"..... Er zit geen verf meer op de deur en aangezien ik het hoofd van de verfafdeling ben bij de familie, heb ik besloten dat er een kleurtje op moet..... rustiek rood..... de kleur van de luiken (volgens een oude, op het keukenzoldertje gevonden verfpot). Terwijl Frank zich in de Grange bezighoudt met het ontwerpen van een balustrade voor de vide aldaar, stort ik me op het schuren en daarna het in de grondverf zetten van de deur. Het hoeft niet allemaal glad en strak, juist niet, dus het schuren is zo gebeurd.. gelukkig, want ik heb daar een hekel aan. Nee, dan verven.... zo leuk... je ziet iets zienderogen opknappen.. alhoewel ik moet zeggen, nadat ik vorig jaar een groot deel van ons huis in Nederland had geschilderd (en dat waren niet een paar kozijntjes...) ik het verven wel even gehad had. Maar nu is het weer superleuk! Ondertussen speelt de radio de een na de andere Franse chanson, waarvan ik de meeste luidkeels kan meeblèren! En dan komt het lied, het lied waar ik altijd bij moet huilen, alsof ik dan alle verdriet er even uit moet gooien.. zo vreemd. Cent milles chansons van Frida Boccara. Ik heb ooit eens gelezen dat het erg veel op begrafenissen en crematies gespeeld wordt, en of bij de crematie van mijn grootvader, of die van mijn omi, dat ben ik even kwijt, werd het destijds (langgeleden) ook gedraaid. Ik herinner me nog dat eerst de tekst moest worden vertaald om te kijken of er geen rare dingen instonden, die niet te pas kwamen op een crematie. " In die tijd" lette je daar op.
Ik vind het een prachtig lied en al doe ik zo mijn best, ik moet er altijd van huilen, en dan geen tranen die zo stiekemweg langs mijn wang druppen, nee, gewoon HUILEN. Ik denk aan mijn overleden vader, mijn schoonvader, en aan alle mensen die ik mis, en die hoeven niet overleden te zijn.... maar gewoon.........En als het lied dan weer is afgelopen, dan drogen de tranen weer en kan ik weer verder... in dit geval met de deur die nu in de grondverf zit.
Hieronder volgt het lied en de tekst, die, nu ik Frans spreek, echt geen " gekke" dingen bevat....... ondertussen leg ik de tissues maar vast weer klaar.........
Quand viendra le temps des cent mille saisons
Cent mille amoureux
Pareils à nous deux
Dans le lit tout bleu de la terre
Cent mille horizons devant nous
Partagés de bonheur
Tout étalé de nos cœurs
Et des bateaux étoilés
Et des étoiles oubliées
Et tes yeux et mes yeux
Dans un océan d'amour
Quand viendra le temps des cent mille saisons
Cent mille maisons
Gravées à ton nom
Parmi les moissons de la terre
Cent mille horizons devant nous
Partagés de bonheur
Tout étalé de nos cœurs
Et des forêts éperdues
Et des chagrins défendus
Et tes yeux et mes yeux
Dans un océan d'amour
Tekst: Cent mille chansons - Nederlandse vertaling
Er zullen honderdduizend wijsjes zijn
Als de tijd van de honderdduizend seizoenen aanbreekt
En er honderdduizend geliefden
Net als ons beiden
In het aardse bed liggen dat helemaal blauw is
Honderdduizend wijsjes alleen maar voor ons
Honderdduizend horizons voor ons
Gedeeld door geluk
Allemaal opengelegd door ons hart
En onzinnige kastelen
En met sterren overdekte boten
En vergeten sterren
En jouw ogen en de mijne
In een oceaan van liefde
Er zullen honderdduizend wijsjes zijn
Als de tijd van de honderdduizend seizoenen aanbreekt
Honderdduizend huizen
Die jouw naam dragen
Te midden van de oogsten der aarde
Honderdduizend wijsjes alleen maar voor ons
Honderdduizend horizons voor ons
Gedeeld door geluk,
Allemaal opengelegd door ons hart
En erkende gebieden
En radeloze wouden
En verboden verdriet
En jouw ogen en de mijne
In een oceaan van liefde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten