We hadden nog steeds een lege hoek in ons huisje, naast de bank, en daar moest natuurlijk nog wat komen: een kastje, een servieskastje en die wilde ik hier bij een Emmaüs of iets dergelijks scoren. Nou had er in het huisje nog een servieskastje gestaan maar omdat dat een erfstuk van de vorige eigenaren was, was die natuurlijk met hen mee gegaan na de verkoop. Dus… nog een kastje voor al mijn serviesgoed. Het merendeel stond al in de kast die er nog stond, maar er stond nog een doos op zolder……
Nou vielen de kringloopwinkels en brocantes wat tegen. De Troc was dicht, de Emmaüs vroeg zo schrikbarend veel geld voor een oud kastje, zelfs na afdingen, dat dat hem ook niet werd. Er waren weinig brocantes, of we wisten het te laat dat ze er waren : om een lang verhaal kort te maken: nog geen (servies) kastje in de hoek. Maar gelukkig is daar dan de Franse marktplaats: le bon coin! Omdat internet hier ook nog wat problemen oplevert, hopelijk in september hebben we een vaste verbinding, kon ik daar niet al te veel op rondneuzen. Maar na de schrik bij de Emmaüs, hoe veel geld alles kostte, ging ik toch zo nu en dan kijken op Le bon coin, en dan vooral in de regio Vichy. Ik had daar een leuk kastje zien staan, niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld, want in gedachten zag ik daar al een (hoek) kastje met van boven deurtjes met glas en onder nog een dichte deur, en vooral met planken waar zowel wat voorraad in kon (vanwege onze mega-kleine keuken) en bovenin mijn laatste serviesgoed. Dit kastje was iets anders; bovenin wel een klein deurtje met een glazen plank en onderin vijf lades. Maar hij zag er wel goed uit, dus niet eerst nog een hele opknapbeurt nodig. En hoewel ik het opknappen erg leuk vind, heb ik de afgelopen weken wel even genoeg geverfd. En wat wel een prettige bijkomstigheid was: het was af te halen in Puy Guillaume, hier nog geen 20 km vandaan! De vraagprijs zat boven mijn budget, maar wie niet waagt wie niet wint, dus een redelijk laag bod gedaan, als we daar ergens in het midden zouden uitkomen, zou ik superblij zijn. Dus in mijn beste Frans een “message” gestuurd met een bod daarin… en potverdrie, na een uurtje al bericht met een tegenbod…..maar ietsje hoger dan mijn bod en ruim onder mijn maximum budget. Dus….. deal!!!!! Tsja, en dan moet het nog gehaald worden. Best wel spannend, want wie zou deze “ Laurent” , de verkoper zijn? Ik kreeg opeens allemaal visioenen over “ enge mannen”….. hoe raar kan dat zijn… in Nederland heb ik vaak genoeg ergens wat afgehaald….maar goed, zal ook wel een beetje door het nieuwe hier komen……kan ik de man wel verstaan? Maandagmiddag om half drie togen we richting Puy Guillaume. Het adres was zo gevonden; op een klein pleintje moesten we wezen, no.7. Toen we daar stopten met onze Discovery kwam er al meteen een buurman naar buiten. Ik wilde net wat vragen toen de deur van nummer 7 openging en een vriendelijke, al wat oudere meneer, naar buiten stapte. Of we voor het kastje kwamen? Ja zeker! We werden het huis binnengeloodst en in de garage stond het kastje, nog gevuld met handdoeken etc. Of ik het wat vond? En wauw!!! Of ik het wat vond? Het zag er prachtig uit… niks geen opknappen.. gewoon..zo…. Ik keek met een schuin oog naar Frank, die heeft het nl niet altijd zo op al mijn tweedehands dingen…maar ik zag al wel dat hij dit kastje wel wat vond.Mijn oog viel meteen op het glazen deurtje in het kastje, het glas was geslepen…prachtig!!! De meneer ging daarna het kastje uitpakken, vond in één van de lades nog een enveloppe en ik grapte al dat hij die wel mocht laten liggen, want misschien zat er wel veel geld in verborgen. Daar moest hij erg om lachen en meteen was het ijs gebroken. We sjouwden de lades en het kastje naar de auto. Terug in het huis regelde ik het financiële gedeelte met de man… ik geloof dat er twee gelukkige mensen waren… hij met het geld, ik met het kastje.
Thuisgekomen moest het kastje meteen op zijn plek worden gezet. En dan het plezier van het inruimen! Ik had bedacht dat het glaswerk, dat nu nog in de andere kast stond, wel bovenin achter het glas kon komen te staan. Had ik Frank niet eens horen zeggen dat glaswerk achter glas moest staan en niet achter een houten deurtje? Om Frank gunstig te stemmen (ik wist nog steeds niet precies wat hij nou echt van het kastje vond) dus het glaswerk bovenin, wat voorraad, plastic doosjes, kaarten en gebruiksaanwijzingen in de laadjes er onder. De rest van mijn serviesgoed kon dan weer op de vrijgekomen ruimte van het glaswerk in de andere kast. Geregeld!
En nu staat het kastje dus te pronken in de hoek naast de bank. Hij staat er fantastisch, hij is niet te hoog en hij is mooi! Het Indonesische beeldje, dat hier al in huis stond en dat mij zo aan mijn vader deed denken (hij had ooit zo’n zelfde soort beeldje uit Indonesië meegenomen toen hij daar in dienst was, en dat altijd op de boekenkast bij mijn ouders had gestaan) heeft een mooi plekje bovenop de kast gevonden. Zelfs Frank is eigenlijk wel helemaal weg van het kastje…..…. haha… laat mij maar schuiven…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten