En wat wij in eerste instantie nooit hadden gedacht, waar we niet op zoek waren, maar wat nu toch wel heel leuk blijkt te zijn, is dat het huisje in een klein gehuchtje staat. We waren eigenlijk op zoek naar iets wat meer afgelegen staat, zonder buren op korte afstand… en kijk nou eens….. als ik uit het raam van onze werkkamer kijk (zo mag ik de kamer nu al wel gaan noemen, maar dat is een ander verhaal) zie ik het huis van de buren en kijk ik meer naar rechts zie ik verderop nog een huis. Maar het is nu al zo leuk. We hebben al met wat inwoners kennis gemaakt en gister op het apéro geweest bij Patrice, die aan het eind van het weggetje links woont. Patrice is “ de klusjesman” gepensioneerd en altijd bereid om te helpen. Gistermiddag kwam ie langs om te vragen of we wat kwamen drinken, en als Frank dan meteen de zitmaaier mee zou nemen kon hij daar meteen naar kijken (hij rijdt nl niet helemaal soepel). Dus Frank op de maaier en ik à pied naar Patrice. Hij woont “ aan de rand” van het gehuchtje en heeft achter een werkelijk schitterend uitzicht op een vallei. Hij vertelde dat dat nog maar een paar jaar was want daarvoor hadden er grote “ sapins” (sparren) gestaan die het uitzicht merendeel belemmerden. Eerst werd onze maaier met een takel naar boven gehesen. Patrice en Frank kwamen al gauw tot de ontdekking dat het een of andere band of riem was die vervangen moet worden. Daarna dus aan het apéro. Patrice heeft een biertap van Heineken op het terras staan en daar moest natuurlijk van gedronken worden. Ik hield me maar aan een sapje. Het was erg gezellig. Van Patrice kregen we het compliment over ons Frans. Er hadden  hier vlakbij  ook Nederlanders gewoond maar die spraken na zoveel jaar nog weinig Frans. Ik zou zelf nog veel vloeiender Frans willen spreken, maar ach, ik merk, dat hoe langer we hier zijn, hoe vlotter het hier gaat en je steeds minder gaat vertalen van Nederlands naar Frans. Er komt een tijd……..

Aan het eind van de middag schoof ook de vriendin van Patrice aan die net terugkwam van haar werk. Ha, dat was de mevrouw naar wie ik elke ochtend heel vroeg zwaai als zij naar het werk gaat en ik op de ladder sta te schilderen. Al met al een gezellige boel en morgenavond komen ze samen hier eten…moules…… Frank vertelde nl dat wij ze altijd heel eenvoudig eten, zonder sausjes en zo en dat dat ook heel lekker is… en daar was hij wel benieuwd naar…..dus…………… Nu nog kijken hoe we hier de frietjes maken…….