En dan zijn we al weer een week in Nederland en voelt Frankrijk al weer zooooo ver weg..... De dagelijkse klussen nemen weer een aanvang..... onkruid verwijderen, de paadjes zijn compleet groen van al het onkruid tussen de tegels, in de wei staat al het onkruid hoog. Frank is al een week bezig met grasmaaien. Het is fijn om de beestjes te zien; de paardjes, de poezen en de kipjes. Het is leuk om elke dag weer eitjes te rapen. A.s. woensdag begint het "werk-leven".... dan ga ik eerst iets van anderhalve week in opleiding in Groningen. Hele dagen. Dat is wel even iets anders, en daar zie ik wel tegenop. Hele dagen. Nu, als ik moe ben, kan ik een stapje terug doen, even stoppen, even pauze... dat zal straks wel anders zijn. Aan de andere kant is het ook wel een uitdaging en erg leuk om weer iets te gaan doen, wat meer regelmaat..... Ik ga het zien.... Ondertussen maak ik toch plannen om een ander leven te gaan leiden, meer wat ik echt wil......het mooiste zou zijn dat ik straks mijn nieuwe werk zo leuk vind dat ik niet eens wil stoppen😁! Maar plannen maken voor meer Frankrijk, het huis hier in de verkoop.... want hoe mooi en geweldig het ook is... het werk hier....zeker als je straks weer fulltime werkt...... het is zooo veel... ik zeg nog altijd: als ik niet hoefde te werken zou ik het hier wel kunnen onderhouden, binnen- en buitenshuis. Maar dat is wel een dagtaak toch. In ieder geval moet er hier echt opgeruimd worden en moet er een balustrade op het balkon...... Ooo ik heb weer plannen te over........

 

And then we've been in the Netherlands for a week and France already feels sooooo far away..... The daily chores are starting again..... removing weeds, the paths are completely green from all the weeds between the tiles, in the meadow all the weeds are high. Frank has been busy mowing the lawn for a week. It's nice to see the animals; the horses, the cats and the chickens. It's fun to collect eggs every day. Next Wednesday, "work-life" starts.... then I'll first go to Groningen for a week and a half of training. Whole days. That's something different, and I'm dreading it. Whole days. Now, when I'm tired, I can take a step back, stop for a while, take a break... that will be different soon. On the other hand, it is also a challenge and very nice to do something again, a bit more regularly..... I'll see.... In the meantime, I'm making plans to live a different life, more of what I really want......the best thing would be that I'll like my new job so much that I don't even want to stop😁! But making plans for more France, the house here for sale.... because no matter how beautiful and wonderful it is... the work here....especially when you're working full-time again...... it's soooo much... I still say: if I didn't have to work, I could maintain it here, inside and outside. But that's a full-time job, isn't it. In any case, it really needs to be cleaned up here and there needs to be a balustrade on the balcony...... Ooo, I have more than enough plans........

 En dan moeten we er toch aan geloven.... we krijgen een straatnaam en een huisnummer.....Die hadden we hier nl nog niet. Nu kwam de post gericht aan: Jacqueline Smits, Chez Pacaud, gewoon over, De postbode, we hebben er twee, een dame en een meneer, kende je toch wel en ze maakten altijd een praatje als ze iets kwamen brengen. Maar ik snap het wel.... Laatst kwam hier een pakketbezorger met een pakketje voor iemand, maar de naam was hier niet bekend.....dan wordt het wat lastiger.... en ook vooral voor bv de pompiers, die als eerste hulp vaak als eerste ter plekke zijn, is het op zijn zachtst gezegd lastig als ze eerst moeten gaan zoeken naar hun patient. Toen we laatst Anita en André te eten hadden was dit onderwerp al ter sprake gekomen, zij hadden nu straatnamen en huisnummers en wij vertelden toen dat we er nog niets over gehoord hadden... Een paar weken later kreeg ik via achterbuurvrouw Frederique een mailtje doorgestuurd van de Mairie dat we maandag 19 augustus een bewijs van ons nieuwe adres en ons huisnummer konden ophalen bij de salle des fêtes in het dorp waar we onder vallen.

Als rechtgeaarde Nederlanders (dat stukje "op tijd komen" krijgen we er nog niet helemaal uit) stonden we net iets na half twee in de salle des fêtes waar twee vriendelijke dames klaar zaten om ons de gegevens te overhandigen. Altijd goed om even je gezicht te laten zien. We werden op de lijst opgezocht. Er was weer even verwarring of we "Frank Smits" of "Wouter Smits" waren. Er schijnt hier nl ook een Wouter Smits in de gemeente te wonen. We wisten al van zijn bestaan af want we hadden een keer een gemeentelijke rekening van hem gekregen (en in eerste instantie betaald). Na wat uitgezoek bij de Mairie bleek dat we zelfs twee keer hadden betaald (zowel voor onszelf als voor Wouter). Het geld werd overigens netjes door de Mairie teruggestort. Wouter en Frank Smits dus, in een piepkleine gemeente in Frankrijk. Helaas kon ik ondersteboven niet goed lezen wat het adres van Wouter Smits was (ben nu toch wel nieuwsgierig). We konden meteen even rechtzetten dat het "Frank Smits" was en niet "Franck Smit". Na een handtekening te hebben gezet kregen we een enveloppe met daarin een attestation de modification d'adresse en een prachtig huisnummerbordje. Ik begreep dat de gemeente zelf de bordjes mocht kiezen en ook de dames waren erg in hun nopjes met het uiterlijk ervan.

Officieel heet ons weggetje dus: Chemin de Pacaud met als toevoeging Lieu-dit Chez Pacaud. Gelukkig, Chez Pacaud zit er nog bij... ik vind dat altijd zo gezellig klinken! We hebben huisnummer 324! Ik had al gelezen dat het nummer, bij ons in ieder geval, gemeten wordt vanaf het straatnaambordje tot aan het huis...dat klopt want dat is bij ons is die afstand inderdaad ongeveer 324 meter. Omdat wij rechts van de straat zitten hebben wij een even nummer, zouden we links hebben gestaan met ons huis was het waarschijnlijk 323 of zo geweest. En zo hebben we dus een nieuw adres. Ben benieuwd wanneer het straatnaambordje wordt geplaatst en wanneer de TomTom het ook herkend.

Het bevestigen van het nummer kostte ook nog enige inspanning. Scheef huis, dikke muren.....maar hij hangt nu.... en het ziet er best aardig uit....

En toch....ergens... diep in mijn hart.......er verdwijnt weer een beetje charme van de campagne........

And then it is going to happen... we get a street name and a house number... We didn't have that here yet. Now the mail arrived addressed: Jacqueline Smits, Chez Pacaud, just like that, The postman, we have two, a lady and a gentleman, they know you and they always had a chat when they delivered something. But I understand.... Recently a parcel deliverer came here with a package for someone, but the name was not known here... then it becomes a bit more difficult... and especially for the firemen, for example, who with an emergency  are often the first on the scene, it is difficult, to say the least, if they first have to search for their patient. When we recently had Anita and André for dinner, this subject had already been discussed, they now had street names and house numbers and we told them that we had not heard anything about it yet... A few weeks later I received an email from neighbor Frederique from the Mairie that we could pick up proof of our new address and house number on Monday, August 19, at the salle des fêtes in the village we belong to. As true Dutch people (we still can't quite figure out that part of "being on time"), we stood in the salle des fêtes just after half past two where two friendly ladies were ready to hand us the data. Always good to show your face. We were looked up on the list. There was some confusion again as to whether we were "Frank Smits" or "Wouter Smits". Apparently there is also a Wouter Smits living in the municipality here. We already knew about his existence because we had once received a municipal bill from him (and initially paid it). After some research at the Mairie, it turned out that we had even paid twice (both for ourselves and for Wouter). The money was neatly refunded by the Mairie. Wouter and Frank Smits, in a tiny municipality in France. Unfortunately, I couldn't properly read Wouter Smits' address while upside down (I'm curious now). We were immediately able to correct that it was "Frank Smits" and not "Franck Smit". After signing, we received an envelope containing a certificate of modification d'adresse and a beautiful house number sign. I understood that the municipality could choose the signs themselves and the ladies were also very pleased with their appearance. Our road is officially called: Chemin de Pacaud with the addition of Lieu-dit Chez Pacaud. Fortunately, Chez Pacaud is still there... I always think that sounds so nice! We have house number 324! I had already read that the number, in our case at least, is measured from the street name sign to the house... that is correct because in our case the distance is indeed approximately 324 meters. Because we are on the right of the street we have an even number, we would have been on the left with our house if it had probably been 323 or so.And so we have a new address. I'm curious when the street name sign will be installed and when TomTom will recognize it. Confirming the number also took some effort. Crooked house, thick walls.....but it's hanging now....and it looks quite nice.... And yet....somewhere... deep in my heart..... a bit of the charm of the campaign is disappearing again........

 

Vervolg:

Na Mayet moesten er eerst boodschappen gedaan worden. We reden via Busset naar St. Yorre. In Busset zagen we al een glimpje van het Médiévales de Busset, een Middeleeuws spektakel. Na het boodschappen doen wilden we daar graag heen.De boodschappen waren snel gedaan en toen weer op naar Busset. We konden vlakbij het gebeuren parkeren. Alles speelde zich af  rondom het prachtige kasteel van Busset. We hebben daar al vaak voor gestaan om te kijken maar nu was de toegangspoort open en kon je de binnenplaats op. Alleen dat was al geweldig om nou eindelijk eens wat meer te zien. Overals stonden tentjes met Middeleeuwse activiteiten, er werden ambachten uitgeoefend, bv kaarsen maken.  Er was een optochtje van mensen in Middeleeuwse kledij die eindgde op de binnenplaats van het kasteel. Schitterende binnenplaats. Wat een immens kasteel! In een hoek van de binnenplaats werden stukken varken aan het spit gedraaid en wat bleek: je kon etensbonnen kopen om daar je lunch te halen. Dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen! Het zag er heerlijk uit! We kregen een bord met wat stukken varkensvlees met aardappeltjes, er lag een stuk brood bij, een stuk paté, een stukje kaas en een heerlijk appelgebakje (eigenlijk vier gangen dus!). We hadden er ook nog een fles heerlijke koude rosé bij. In een tent kon je aan lange tafels je lunch nuttigen. Het zag er zo mooi uit! De tafels waren gedekt met mooie witte kleden met daarop katoenen lopers met de  Franse lelie er op geborduurd. Kleine vaasjes met bloemen maakten het geheel af. Flessen water stonden op tafel. Zo gezellig! We zochten een plekje aan een tafel waar al wat mensen zaten. Dat is altijd leuker dan alleen aan zo'n grote tafel. En gezellig werd het. Op de één of andere manier raak je altijd weer aan de praat: vous êtes d'où? J'entends un petit accent...😁 Dan loopt het gesprek wel. We zaten naast twee heel lieve mensen. Mevrouw was helemaal gek van hond Barkley en vroeg of hij restjes van het varkensvlees mocht hebben...Barkley had de tijd van zijn leven! Aan de andere kant schoven ook mensen aan! We boden hen een slokje wijn aan (de andere buurtjes hadden zelf ook een fles wijn staan). Het was zo gezellig dat we bijna die heerlijke lunch, oo wat was dat varkensvlees lekker, koud lieten worden. Ik blijf dat toch elke weer verrassend vinden, de makkelijkheid waarmee de gesprekken ontstaan, hoe vriendelijk de mensen zijn, hoe leuk ze het vinden als ze merken dat je als buitenlander interesse hebt in hun taal, in hun cultuur, in hun leven...... Na een bijna anderhalf (!) uur durende lunch gingen we weer op pad om te kijken wat er nu allemaal te doen was. Er werd op allerlei plekken muziek gemaakt, er was een theatervoorstelling, kinderen konden boogschieten, er waren kraampjes met allerlei dingen die je wel kon linken aan de Middeleeuwen en er zou een paardenshow zijn. Daar moesten we natuurlijk bij zijn. De show werd gegeven in het prak. Twee dames met Spaanse paarden gaven een show en een kozakken-voltige demonstratie. Het ging allemaal erg ongedwongen en was super leuk om naar te kijken. We maakten nog een wandeling om het kasteel heen en genoten er van om dat nu eens in zijn geheel te zien. Er waren ook rondleidingen in het kasteel. Misschien volgende keer als we Barkley niet bij ons hebben. Ik heb begrepen dat het kasteel volgend jaar weer geopend wordt als hotel. Overigens, ook door Barkley weer veel aanspraak. Er zijn zoveel honden maar iedereen wil juist Barkley altijd even aaien..... kindjes zijn weg van hem. Ook door hem hebben we vaak leuke gesprekjes.

Nou, het was een geweldige dag! Op de terugweg naar huis nog weer een kilo bramen geplukt, ja ze zijn nu echt allemaal rijp, die ik 's avonds nog verwerkt heb tot een jam. Ook dat nog!

 

 

Continued: After Mayet, shopping had to be done first. We drove to St. Yorre via Busset. In Busset we already saw a glimpse of the Médiévales de Busset, a medieval spectacle. After shopping we wanted to go there. The shopping was done quickly and then back to Busset. We were able to park close to the event. Everything took place around the beautiful castle of Busset. We have often stood in front of it to watch, but now the entrance gate was open and you could enter the courtyard. That alone was great to finally see something more. There were tents everywhere with medieval activities, crafts were practiced, for example candle making. There was a procession of people in medieval clothing that ended in the courtyard of the castle. Beautiful courtyard. What an immense castle! In a corner of the courtyard, pieces of pig were turned on a spit and it turned out: you could buy food vouchers to get your lunch there. Of course we didn't let ourselves be told that twice! It looked delicious! We were given a plate with some pieces of pork with potatoes, a piece of bread, a piece of pate, a piece of cheese and a delicious apple pie (actually four courses!). We also had a bottle of delicious cold rosé. In a tent you could eat your lunch at long tables. It looked so beautiful! The tables were covered with beautiful white cloths with cotton runners with the French lily embroidered on them. Small vases with flowers completed the look. Bottles of water were on the table. So cozy! We looked for a spot at a table where there were already some people sitting. That's always more fun than just sitting at such a big table. And it was fun. Somehow you always get back to talking: vous êtes d'où? J'entends un petit accent...😁  )from where are you? I hear a little accent) Then the conversation will flow. We sat next to two very nice people. The lady was crazy about Barkley's dog and asked if he could have leftover pork...Barkley had the time of his life! On the other side people were also joining us! We offered them a sip of wine (the other neighborhoods also had a bottle of wine themselves). It was so much fun that we almost left that delicious lunch, oh how delicious that pork was, cold. I continue to find that surprising every time, the ease with which the conversations arise, how friendly the people are, how much they enjoy it when they notice that you, as a foreigner, are interested in their language, in their culture, in their lives... ... After almost one and a half (!) hour lunch we went out again to see what there was to do. Music was made in all kinds of places, there was a theater performance, children could do archery, there were stalls with all kinds of things that you could link to the Middle Ages and there would be a horse show. Of course we had to be there. The show was given in practice.Two ladies with Spanish horses gave a show and a Cossack vaulting demonstration. It was all very casual and super fun to watch. We took another walk around the castle and enjoyed seeing it in its entirety. There were also guided tours in the castle. Maybe next time when we don't have Barkley with us. I understand that the castle will reopen as a hotel next year. By the way, Barkley also makes a lot of claims. There are so many dogs, but everyone always wants to pet Barkley... children love him. We often have nice conversations because of him. Well, it was a great day! On the way back home I picked another kilo of blackberries, yes they are all ripe now, which I processed into a jam that evening. That too!

 Er was afgelopen weekend heel veel te doen hier in de omgeving...marktjes, festivals........ In Mayet was La foire aux paniers, een marktje met riet in de hoofdrol. Mayet heeft daar wat mee want er is ook een mandemaker-museum.  Het was wat somber en grijs weer en ik had zelfs een jasje aan. Het was wel erg gezellig in Mayet. Rondom de kerk stonden allerlei kraampjes en er werd overal riet gevlochten, er werden manden gemaakt. Gwen stond er ook met haar zeepjes. Ze had het koud en stond zo ongeveer te bibberen terwijl ze toch een jas en sjaal aan had.....Dit kille weer waren we niet meer gewend! Ik heb geen mand gekocht; ze waren te prijzig. Natuurlijk is het handwerk en kost het tijd om een mand te maken, maar € 40 of € 50 voor een mandje vond ik toch wel veel geld. Zoals altijd leer je door dit soort marktjes ook het plaatsje goed kennen. Je loopt door allerlei leuke straatjes, ziet leuke winkeltjes... Rondom de kerk ziet het er allemaal heel gezellig uit. We gaan er zeker nog eens naar toe om het museum te bezoeken en rond te struinen.

wordt vervolgd 

 

 

 There was a lot to do here in the area last weekend...markets, festivals........ In Mayet there was La foire aux paniers, a market with reeds in the leading role. Mayet has something to do with that because there is also a basket-making museum. The weather was a bit gloomy and gray and I even had a jacket on. It was very nice in Mayet. There were all kinds of stalls around the church and reed was woven everywhere and baskets were made. Gwen was also there with her soaps. She was cold and was practically shivering even though she was wearing a coat and scarf....We were no longer used to this chilly weather! I didn't buy a basket; they were too pricey. Of course it is manual work and takes time to make a basket, but I thought €40 or €50 for a basket was a lot of money. As always, you get to know the town well through these types of markets. You walk through all kinds of nice streets, see nice shops... It all looks very nice around the church. We will definitely go there again to visit the museum and stroll around.

to be continued

 

Toen ik aan het begin van de vakantie stond dacht ik.... ooooh vijf weken hier, wat een eeuwigheid...... en nu zijn ze al weer voorbij...en dan zijn we hier al weer langer dan vijf weken. We gaan woensdag weer naar huis en dan zijn we hier zeven weken geweest........ het fijnste er van was dat ik even geen vakantiegevoel had, maar een woongevoel.... niet denken: ik wil graag dit of dat nog doen voordat ik over een week of twee weken weer naar huis ga.... er was tijd... en hoe heerlijk was dat? Ik heb zo genoten en begon me steeds fijner te voelen... het gevoel van duizeligheid was na een week of twee verdwenen....geen stress, gewoon er zijn en leven.....en dat bevalt meer dan goed. Maar nu is dan toch echt de koek op... op het thuisfront zijn mensen die nog steeds voor de beestjes zorgen en dat voelt niet goed; voel me schuldig dat ze dat zo lang moeten doen.... maar ik denk dat ik het echt nodig had....het afstand nemen van Nederland..... al met al heb ik me in tijden niet zo goed gevoeld. 

Maar de laatste dagen komen in zicht. We zouden eigenlijk al eerder naar huis maar maandag kunnen we op de Mairie, of eigenlijk in een gemeenschappelijke zaal, ons adres bewijs ophalen. We krijgen nu hier toch echt een straatnaam en huisnummer. Vooral voor de hulpdiensten, heb ik begrepen, die je dan eerder kunnen vinden. Daar zit wel wat in. Aan de andere kant verdwijnt er weer een beetje iets van de plattelands charme. Hoe leuk is het het als post, geadresseerd aan Jacqueline Smits, Chez Pacaud, gewoon over komt? Ik ben benieuwd.

Gisteren zijn we wezen lunchen in Cusset bij een Thai: La cuisine de Da. De tip had ik van Rudolf en René (van "Ik vertrek") gekregen. Nou en wat een goede tip was dat! Geweldig. Een klein terrasje met een paar tafeltjes, een kleine kaart, een vriendelijke, ik denk, eigenaar...... We hebben er heeeeeerlijk gegeten, simpel, maar puur..... en niet duur ook.......  En de eigenaar kwam Barkley spontaan een bakje water brengen; zeer attent. Dat adresje bewaren we  en zullen er zeker nog een keer gaan eten! Het was trouwens ook leuk om Cusset eens te zien. We reden er wel vaak door en had altijd gevoel dat het meer een voorstuk van Vichy was.... maar het is er gezellig met een leuk winkeldeel en een gezellige markt op zaterdagochtend waar iedereen lekker op de terrasjes een kopje koffie drinkt.... heel leuk. La Cuisine de Da zit vlakbij de parkeerplaatsen; wij liepen in eerste instantie zo ongeveer heel Cusset door voordat we het restaurantje vonden. Op de terugweg bleek de auto nog geen 100 m verderop al geparkeerd te staan. 

 

When I was at the start of the holiday I thought... ooooh five weeks here, what an eternity...... and now they are already over... and we have already been here for more than five weeks . We are going home again on Wednesday and then we have been here for seven weeks........ the best thing about it was that I didn't have a holiday feeling for a while, but a feeling of living.... not thinking: I want this or that before I go back home in a week or two weeks... there was time... and how wonderful was that? I enjoyed it so much and started to feel better... the feeling of dizziness disappeared after a week or two... no stress, just being there and living... and that is more than good. But now it is finally over... at home  there are people who still take care of the animals and that doesn't feel good; I feel guilty that they have to do that for so long.... but I think I really needed it... to distance myself from the Netherlands..... all in all I haven't felt this good in a long time. But the last days are approaching. We were actually supposed to go home earlier, but on Monday we can pick up our proof of address at the Mairie, or actually in a communal room. We now really get a street name and house number here. Especially for the emergency services, I understand, who can then find you sooner. There's something in that. On the other hand, some of the rural charm disappears. How nice is it when mail addressed to Jacqueline Smits, Chez Pacaud, just comes across? I'm curious. Yesterday we had lunch in Cusset at a Thai: La cuisine de Da. I got the tip from Rudolf and René (from the tv series "I'm leaving"). Well, what a good tip that was! Great. A small terrace with a few tables, a small menu, a friendly, I think, owner...... We had a delicious meal there, simple, but pure... and not expensive too...... And the owner spontaneously brought Barkley a bowl of water; very attentive. We will save that address and will definitely eat there again! By the way, it was also nice to see Cusset. We often drove through it and always had the feeling that it was more of a front end of Vichy.... but it is cozy with a nice shopping area and a nice market on Saturday morning where everyone enjoys a cup of coffee on the terraces... .very nice. La Cuisine de Da is located near the parking lots; We initially walked through almost all of Cusset before we found the restaurant. On the way back, the car turned out to be parked less than 100 m further away.

 

Hij staat ook al op mijn receptenblog maar ik zet hem er hier ook nog even bij: De Bramen/Appel Jam.

Gemaakt van de bramen die we gisteren tijdens onze wandeling hebben geplukt. We hadden toch nog ruim 750 gram aan bramen. Samen met nog wat appeltjes heb ik een heerlijke jam gemaakt...wat zeg ik.... heerlijk??? VERRUKKELIJK!!😃.

 

 

* ongeveer 700 gram bramen

* 3 a 4 kleine appeltjes, geschild en in stukjes gesneden

* (gelei)suiker ongeveer 500 gram

* snuf zout

* wat kaneelpoeder (had ik in mijn kruidenkastje hier staan)

Zet de bramen in water om eventuele wormpjes te verwijderen. Zet ze dan met een bodempje water op en laat ze zachtjes pruttelen (denk om aanbranden). Snuf zout erbij en wat kruiderij, dit keer kaneel. Met een stampotstamper stamp ik de bramen na een minuut of vijf pruttelen lekker fijn; als ik het met de staafmixer doe gaan de pitjes kapot en krijg je toch een andere smaak die ik minder lekker vind. Daarna de appel erbij en nog een paar minuutjes doorpruttelen. Dan voeg ik suiker toe. Gebruik je geleisuiker, volg dan aanwijzingen op het pak. Ik doe altijd even de druppelproef (hoe minder suiker ik kan gebruiken hoe beter), als deze goed is vul ik mijn potjes af.

 

 

It is already on my recipe blog, but I will also add it here: The Blackberry/Apple Jam. Made from the blackberries we picked during our walk yesterday. We still had more than 750 grams of blackberries. Together with some apples I made a delicious jam... what am I saying... delicious??? DELICIOUS!!😃. * about 700 grams of blackberries * 3 to 4 small apples, peeled and cut into pieces * (jelly) sugar about 500 grams * pinch of salt * some cinnamon powder (I had it in my spice cabinet here) Place the blackberries in water to remove any worms . Then place them in a cup of water and let them simmer gently (be careful not to burn). Add a pinch of salt and some seasoning, this time cinnamon. I use a masher to mash the blackberries after about five minutes of simmering; If I use a hand blender, the seeds break and you get a different taste that I don't like as much. Then add the apple and simmer for a few more minutes. Then I add sugar. If you use jelly sugar, follow the instructions on the package. I always do the drip test (the less sugar I can use the better), if it is good I fill my jars.

 Pfffffff ik ben kapot😂... zere voeten...... Frank voelt zijn knieen: zelfs Barkley heeft het gehad, maar... we hebben het gedaan... en wat een fantastische wandeling was het.

Het was vanochtend niet het smoorhete weer: misschien wel lekker voor een wandeling dus ik stelde voor om een eindje te lopen. Er is hier een eindje vederop een gehuchtje Tamin, en daar staat een huis wat ik volgens manlief wel leuk zou vinden. Verder zou er nog een huis staan waar Nederlanders hadden gewoond maar die waren vertrokken omdat de vrouw des huizes het zo eng vond tussen de bomen (werd mij tenminste verteld). Nou, ik was wel nieuwsgierig geworden naar dat plekje, dus hup, rugzakje met drinken en eten mee en gaan....... Langs Patrice en Frederique en dan het rechter pad naar boven. Dat stuk had ik ook wel eens gelopen tot aan de splitsing. Daar kun je kiezen uit vier bospaden en we namen de derde van links. Een heerlijk stuk door het bos met zo nu en dan open stukken met prachtige vergezichten omdat daar stukken bos gekapt zijn. Het was heerlijk weer, niet zonnig, dus niet te warm; gewoon lekker wandel weer. Barkley vond het fantastisch. Onderweg kwamen we zelfs al rijpe bramen tegen en laat ik nou een bakje in mijn tas hebben? Daar konden de bramen mooi in. Uiteindelijk kwamen we langs het eerste huis van Tamin. Het lag er prachtig tussen de bomen, van het pad niet helemaal zichtbaar. Dat zou het huis van de Nederlanders geweest zijn. Het paste wel bij het verhaal van de bomen want er was overal bos. Heerlijke ligging, vond ik. Toen we het pad volgden kwamen we bij het tweede huis en dat was echt schitterend! Frank had helemaal gelijk...echt een huis voor mij...... het lag er prachtig met wat weilanden er om heen, ik zag bijenkasten staan en een meneer was bezig op het land. We groetten hem en hij kwam naar ons toe en begon een praatje. Hij vond het grappig dat wij ook Nederlanders waren, het huis dat we net waren tegengekomen, was nu weer van Nederlanders, zoals hij vertelde. Hij vond het leuk dat wij een huisje in Pacaud hadden. Pacaud kende hij wel. Na nog wat heen en weer geklets zeiden we dag en vervolgden we onze wandeling. Na een tijdje overlegden we hoe we verder gingen, er waren drie mogelijkeden: via een pad naar boven met nogal wat klim-werk, dezelfde weg terug, of een stuk via de weg. Laatste was wat lastig omdat we geen riem voor Barkley bij ons hadden. Aan de andere kant, er rijdt altijd nauwelijks verkeer over de weg dus we konden het proberen. We zouden dan ook nog langs "La pierre du sang" komen en die had Frank nog niet gezien (over de" La pierre du sang" heb ik ooit al eens iets geschreven toen ik daar vorig jaar met dochter Harmke en toenmailige vriend HenkJan was. Kijk in dit blog op vrijdag 26 mei 2023). Het was een heerlijke tocht, geen verkeer op de weg en we bezochten nog even  "La pierre du sang". Toen nog een stukje over de weg en bij het weggetje Chenu even rusten bij de picknicktafel. Daarna het laatste stuk van onze wandeling, het grootste deel over de weg heuvel op. Gelukkig kwamen we maar twee auto's tegen en Barkley bleef keurig bij ons. Ik moet zeggen, toen ik eindelijk ons weggetje naar boven zag was ik toch wel blij. Maar... we hadden het toch maar gedaan!! Vier uur gelopen; zelfs Barkley was moe. En terwijl ik dit zit te typen ligt Frank op de bank en Barkley op de grond: allebei te snurken😁!

Pfffffff I'm exhausted😂... sore feet...... Frank feels his knees: even Barkley has had it, but... we did it... and what a fantastic walk it was. It wasn't the sweltering weather this morning: it might be nice for a walk, so I suggested we go for a walk. There is a hamlet of Tamin a little further away, and there is a house there that my husband said I would like. There is also said to be a house where Dutch people had lived, but they had left because the lady of the house found it so scary between the trees (or so I was told). Well, I was curious about that place, so let's take a backpack with drinks and food and go....... Past Patrice and Frederique and then take the right path up. I had also walked that stretch until the junction. There you can choose from four forest paths and we took the third from the left. A lovely stretch through the forest with occasionally open areas with beautiful views because parts of the forest have been cut down. The weather was lovely, not sunny, so not too hot; just enjoy a nice walk again. Barkley loved it. We even came across ripe blackberries along the way and why don't I have a container in my bag? The blackberries fit nicely there. Finally we passed Tamin's first house. It was beautiful between the trees, not completely visible from the path. That would have been the house of the Dutch. It fit with the story of the trees because there were forests everywhere. I thought it was a wonderful location. As we followed the path we came to the second house and it was absolutely beautiful! Frank was absolutely right...it really was a house for me......it was beautiful with some meadows around it, I saw bee hives and a gentleman was working on the land. We greeted him and he came over and started chatting. He thought it was funny that we were also Dutch, the house we had just come across now belonged to Dutch people again, as he said. He liked that we had a house in Pacaud. He knew Pacaud. After some more back and forth chatting we said goodbye and continued our walk. After a while we discussed how we would proceed, there were three options: via a path up with quite a bit of climbing, the same way back, or a bit via the road. The last one was a bit difficult because we didn't have a leash for Barkley with us. On the other hand, there is always hardly any traffic on the road so we could give it a try. We would also pass by "La pierre du sang" and Frank had not seen it yet (I once wrote something about the "La pierre du sang" when I was there last year with daughter Harmke and then-boyfriend HenkJan. Check this blog on Friday, May 26, 2023). It was a wonderful trip, no traffic on the road and we visited "La pierre du sang". Then a bit further along the road and at the Chenu road we rested at the picnic table.Then the last part of our walk, most of it on the road uphill. Luckily we only came across two cars and Barkley stayed right with us. I must say, when I finally saw our path up, I was quite happy. But... we did it anyway!! Walked for four hours; even Barkley was tired. And while I'm typing this, Frank is on the couch and Barkley is on the floor: both snoring😁!

Het is nog vroeg en ik zit in de kamer achter mijn laptop. Buiten hoor ik het gekwetter van de vogeltjes. Ik luister er naar en vraag me af welk vogeltje dit kan zijn?  Geen mus, die we hier overigens veel hebben. Als ik naar de deur loop om te kijken wie daar zo zit te kwetteren is het vogeltje al weer gevlogen. Jammer, ze zijn meestal zo snel dat je ze niet rustig kunt bekijken. De verrekijker moet ik maar op de vensterbank laten liggen, dan ben ik wat sneller......

Vannacht was ik even wakker en door het open raam hoorde ik ook een roep, ik nam aan van een uil. Uit de verte werd er terug geantwoord en dat ging een tijdje zo door. Mooi en mysterieus geluid in de donkere nacht. Vanochtend heb ik het geluid opgezocht op internet. Het moet haast wel een bosuiltje zijn geweest.  Ik hou er van om te kijken en luisteren en dan de naam van de vogel op te zoeken. Heb ik vast van mijn grootvader die ons vroeger meenam, heel vroeg in de ochtend, op baltsende kemphanen te zien.

Wat er hier ook rondvliegt is een zwarte roodstaart. Die zit altijd op het hek achter het terras. Met de verrekijker was 'ie goed te zien laatst. Ik merk wel dat je er op moet instellen, vogels kijken. In het begin dacht ik: er zitten hier alleen maar mussen, maar met de verrekijker erbij zie je meer soorten (als ze even rustig willen blijven zitten dan 😀). Laatst hoorde ik ook de wielewaal denk ik. Het geluid was iets anders dan die van de wielewaal die we altijd bij Het Mazetje hoorde, maar toch... misschien is het wel een wielewaal met Auvergne-dialect, wie weet?

zwarte roodstaart

It's still early morning and I'm sitting in the room behind my laptop. Outside I hear the chirping of the birds. I listen to it and wonder which bird this could be? No sparrow, which we have a lot of here by the way. When I walk to the door to see who is chattering there, the bird has already flown again. Too bad, they are usually so fast that you cannot watch them calmly. I should leave the binoculars on the windowsill, then I'll be a bit faster......

Last night I woke up for a moment and through the open window I also heard a call, I assumed it was an owl. There was a reply back from afar and it went on like that for a while. Beautiful and mysterious sound in the dark night. This morning I looked up the sound on the internet. It must have been a tawny owl. I like to watch and listen and then look up the name of the bird. I'm sure my grandfather used to take us, very early in the morning, to see courtship cocks.

 What is flying around here also is a black redstart. It always sits on the fence behind the terrace. It was clearly visible the other day with binoculars. I do notice that you have to prepare yourself for bird watching. At first I thought: there are only sparrows here, but with binoculars you can see more species (if they want to sit quietly for a while 😀). I also recently heard the oriole, I think. The sound was slightly different from that of the oriole that we always heard at Het Mazetje, but still... maybe it is an oriole with an Auvergne dialect, who knows?

 Het weer is omgeslagen...... gisterochtend was het bewolkt en het zag er regenachtig uit. De temperatuur buiten was overigens prima. We gingen gauw even boodschappen doen in Vichy, naar de Lidl voor wat hapjes en drankjes en naar de Action voor wat huishoudelijke dingetjes. De hapjes en drankjes waren bestemd voor bezoek  dat 's middags langs zou komen. Ik had nl eergisteren via Messenger een berichtje gekregen van iemand uit de Facebook groep "ik hou van Frankrijk". Henk en zijn vrouw Bettie waren toevallig in de buurt en of we het leuk zouden vinden als ze een drankje kwamen doen. Nou, dat is natuurlijk altijd goed! Ze zouden eerst naar Charroux (na aanleiding van mijn stukje over Charroux) en dan zouden ze hier komen. Gauw nog even het huis wat netjes gemaakt. Altijd leuk als er mensen komen, al was het alleen maar dat alles dan weer eens wordt opgeruimd 😄.

Het werd een gezellige middag. Ik zou bijna zeggen: dat kan ook niet anders, als je samen al de liefde voor Frankrijk hebt. Bleek dat Henk in Deventer fysiotherapie had gestudeerd en dat ze ook in Deventer gewoond hadden, gespreksstof te over dus. Zelf hebben ze een huisje in de Bourgonje. We hadden veel te praten. Na een uurtje of twee togen ze weer richting huis. Ze hadden 's avonds een eetafspraak voor Henk's verjaardag. Nou had ik al op de site gezien dat hij jarig was en had nog gauw een klein cadeautje ingepakt (heb meestal wel wat liggen voor je weet maar nooit). Ik had nog een kaars uit Charroux (wat ze dus net hadden bezocht) en een zeepje van Gwen.

Al met al weer een leuke kennismaking via de Facebookgroep en we komen ook zeker eens hun kant op. Hun heerlijke fles Crémant de Bourgogne drinken we binnenkort (met in het glas een drupje sirop de safran uit Charroux)!

 

The weather has changed...... yesterday morning it was cloudy and it looked rainy. The temperature outside was fine. We quickly went shopping in Vichy, to Lidl for some snacks and drinks and to Action for some household things. The snacks and drinks were intended for visitors who would come by in the afternoon. The day before yesterday I received a message via Messenger from someone from the Facebook group "I love France". Henk and his wife Bettie happened to be in the area and asked if we would like it if they came for a drink. Well, that's always a good thing! They would first go to Charroux (following my story about that village :) ) and then they would come here. Quickly tidied up the house. Always nice when people come, even if only that everything is cleaned up again 😄. It was a pleasant afternoon. I would almost say: it cannot be otherwise, if you already have a love for France together. It turned out that Henk had studied physiotherapy in Deventer and that they had also lived in Deventer, so there was plenty to talk about. They themselves have a house in Bourgonje. We had a lot to talk about. After an hour or two they headed back home. They had a dinner date for Henk's birthday in the evening. Well, I had already seen on the site that it was his birthday and I quickly wrapped a small present (I usually have something lying around, you never know). I still had a candle from Charroux (which they had just visited) and a soap from Gwen. All in all, another nice introduction through the Facebook group and we will definitely visit them again. We will soon drink their delicious bottle of Crémant de Bourgogne (with a drop of saffran syrup from Charroux in the glass)!

De meiden zijn weer naar huis vertrokken. Frank heeft ze gisteren naar Lyon gebracht en ze daar op het vliegtuig gezet. Ik moet zeggen: het was een drukke week. Nu even een pas op de plaats. Even gewoon je dagelijkse dingen doen. Beetje opruimen, boodschappen doen..... Besloten om in ieder geval nog het weekend hier te zijn. Niet in de drukte naar huis. We kregen via Frederique een mailtje dat we a.s. maandag op de Marie van Lachaux een huisnummer en adresbewijs kunnen ophalen. Blijkbaar krijgen we nu toch echt een straatnaam en huisnummer. Ergens vind ik het wel een beetje jammer, het was nu: ons kent ons..... geen nummer nodig....Jacqueline Smits, Chez Pacaud en het kwam over. Aan de andere kant snap ik ook wel dat het voor bv hulpdiensten wel een must is om een adres te hebben. Nou, ben benieuwd. In ieder geval zijn we dan maandag nog hier... heel vervelend.........😀

The girls have gone home again. Frank took them to Lyon yesterday and put them on the plane there. I have to say: it was a busy week. Now for a moment to pause. Just do your daily things. Cleaning up a bit, doing some shopping..... Decided to at least be here for the weekend. Don't go home in the hustle and bustle. We received an email via Frederique that we can pick up a house number and proof of address at Marie van Lachaux on Monday. Apparently we now actually get a street name and house number. Somehow I think it's a bit of a shame, it was now: we know us... no number needed... Jacqueline Smits, Chez Pacaud and it came across. On the other hand, I also understand that it is a must for emergency services, for example, to have an address. Well, I'm curious. In any case, we will still be here on Monday... very annoying.........😀

 Zondag.... dat betekent in Frankrijk: lekker lunchen met vrienden en familie. Nu we tijdelijk hier ook een soort van gezin vormen met twee tienermeiden, was dat natuurlijk iets wat de meiden ook mee moesten maken. Lunchen op zondagmiddag. En dan geen broodje, maar gewoon drie of vier gangen.... En we hadden er een goed adresje voor! Auberge les Campanules in La Chabanne. Eeen klein restaurantje, gerund door de van origine Nederlandse Monique (maar we praten gewoon Frans met haar). SImpel eten... er valt niets te kiezen, gewoon eten wat de pot schaft... en juist dat vind ik zo leuk. We waren hier laatst ook met Anita en André geweest en dat was goed bevallen (met dank aan Rudolf en René van wie we de tip hierover hadden gekregen). Ik zou eigenlijk ook niet weten wat we anders hadden moeten doen want het was bloedheet vandaag.

Het restaurantje was propvol en de meiden keken hun ogen uit. Vooral ook omdat alles toch echt in het Frans ging. Hiske en Martine deden hun best, maar spannend was het wel. Monique speelde geweldig mee, met zo nu en dan een klein Nederlands woordje tussendoor om ze op weg te helpen. Ik moet zeggen, de meiden hebben zich goed geweerd en ze hebben "hun bordje leeggegeten". Dat is altijd afwachten. Wij zijn makkelijke eters en vinden alles lekker (soms iets minder lekker maar alla.....). Na de drie/vier gangen lunch waren we allemaal helemaal af, dat kwam niet alleen door het eten maar ook door de temperatuur buiten, 35 graden in de schaduw. Gauw de auto in naar huis. Onderweg stopten we nog even bij  les hetres tortueux ofwel de "gedraaide beuken" . Een rij van oude beuken, ruim 400 jaar oud, in de grilligste vormen. Het was daaronder heerlijk koel en de meiden konden het niet nalaten om enkele beuken te beklimmen. Daarna toch echt gauw naar huis, lekker wat drinken en toen dropen de meiden af naar de Grange......het was genoeg geweest.... eerst maar eens een powernapje........

 

Sunday.... in France that means: having a nice lunch with friends and family. Now that we are temporarily forming a kind of family here with two teenage girls, that was of course something the girls also had to experience. Lunch on Sunday afternoon. And no sandwich, but three or four courses.... And we had a good address for it! Auberge les Campanules in La Chabanne. A small restaurant, run by Monique, who is originally Dutch (but we just speak French with her). Simple food... there is no choice, just eat whatever is available... and that is what I like so much. We were also here recently with Anita and André and we enjoyed it very much (thanks to Rudolf and René from whom we received the tip about this). I actually don't know what else we should have done because it was a very hot today. The restaurant was packed and the girls were amazed. Especially because everything was done in French. Hiske and Martine did their best, but it was exciting. Monique played along wonderfully, with every now and then a little Dutch word thrown in to help them on their way. I must say, the girls did a good job and they "finished their plate". That always remains to be seen. We are easy eaters and like everything (sometimes a little less tasty, but hey...). After the three/four course lunch we were all completely exhausted, not only because of the food but also because of the temperature outside, 35 degrees in the shade. Quickly get into the car and go home. On the way we stopped briefly at the "turned beeches". A row of old beech trees in the most whimsical shapes. It was nice and cool underneath and the girls couldn't resist climbing some beech trees. Then we quickly went home, had a nice drink and then the girls went off to the Grange... it was enough... first a power nap...

 Ook dit jaar was er weer een marktje in St. Nicolas des Biefs. Vorig jaar was ik er al geweest en toen ik las dat er zaterdag ook nog een kleine marché aux puces zou zijn, nou, toen moesten we er natuurlijk heen. Ik vond het destijds een leuk marktje met live muziek en dat vind ik altijd gezellig. En met twee tieners die je toch ook een beetje bezig moet houden, was de keuze snel gemaakt. Op naar St. Nicolas des Biefs! De tocht er naar toe is alleen al schitterend, maar welke tocht hier is dat nou niet? Wel een stukje rijden, maar ook dat begint al gewoon te worden, we zitten overal redelijk ver vandaan en meer dan een half uurtje rijden voor bv boodschappen is hier niets.......

Het plaatsje heeft wel iets vind ik. En waarom? Geen idee eigenlijk, gewoon een klein plaatsje... maar toch? Op het pleintje stonden de voor mij al bekende kraampjes. Gwen was er met haar zeepjes, Matthieu en Alexia (Les aromes du bois blanc) waren er met hun ingemaakte groentes in het zuur.

Ook bij hen was er de herkenning en hebben we "bijgepraat". Natuurlijk moest ik wat meenemen en de meiden mochten een zeepje uitzoeken bij Gwen. Er was ook weer live muziek, helaas geen Franse chansons maar meer  Engels country-achtig. Wel erg leuk op de achtergrond. Er waren wat foodtrucks en de meiden tracteerden ons op wat drinken en een patatje (een heerlijk patatje overigens). Ze waren zo stoer om het zelf te bestellen en de man in de foodtruck had er veel plezier om.....Tegen mij zei hij dat hij ze prima had begrepen, behalve het strukje met de vraag of hij ook rosé had. We aten de patatjes aan van die lange "bierstube" tafels waar je gewoon aanschuift. Hond Barkley was ook mee en die zorgt er altijd voor dat gesprekken op gang komen.... het is ook zo'n lieverd! Ditmaal een klein meisje die gewoon ook Nederlands sprak... ze bleek een tijd in Nederland gewoond te hebben, was nu weer terug in Frankrijk. Frank vroeg waar ze het liefste woonde... nou dat was toch Frankrijk.... de bloemen in hun tuin waren daar mooier....Wat een geweldige reden om in Frankrijk te willen wonen! Ik begrijp haar helemaal!

We deden nog een rondje marché aux puces en ik vond daar zowaar een aardewerken Camargue-kruis! De meiden gaven hun geld uit aan een heleboel parfumflesjes en Frank werd nog een prachtige oude auto, een Simca Aronde, aangeboden. De € 15.000 die er voor gevraagd werd had ik helaas niet cash bij me 😁.

Op de terugrit reden we over La Loge des Gardes, een skiegebiedje hier in de buurt. Ik had het alleen uitgestorven gezien maar nu, hoogzomer, was het er best wel druk. Ook in de zomer is er wat te doen, activiteiten wandelingen, wat restaurantjes etc.

De middag brachten we thuis op het terras en voor de tv in de koele woonkamer door. Met een half oog keken we naar de Olympische spelen (baanwielrennen, koppelkoers... zoiets onbegrijpelijks... ik snapte er niets van!).

's Avonds zaten we met z'n allen op het terras. De zonsondergand was werkelijk adembenemend! Jammer dat de foto's dat toch niet helemaal kunnen weergeven. Boven het dal was een schakeringen van roze naar oranje en rode kleuren, uitlopend in grijs en donkerblauw. Het was echt schitterend! En dan die stilte die alleen doorbroken werd door zo nu en dan het eroep van een uil. Omdat er die avond vakllende sterren te zien zouden zijn, bleven Frank en ik nog even zitten. De meiden waren toen al afgedropen. Het was de moeite waard om nog even te blijven want ik heb een aantal vallende sterren gezien......je mag dan toch een wens doen? Nou dat was niet zo moeilijk. Ik ga hem niet verklappen want anders komt die wens niet uit...maar misschien, misschien is die wens niet zo moeilijk te raden......

This year there was another market in St. Nicolas des Biefs. I had already been there last year and when I read that there would also be a small marché aux puces on Saturday, well, of course we had to go there. I thought it was a nice market with live music and I always find that fun. And with two teenagers who you have to keep busy, the choice was quickly made. On to St. Nicolas des Biefs! The journey is beautiful, but what journey here isn't? It's a bit of a drive, but that's also starting to become normal, we are quite far from everything and more than half an hour's drive for groceries, for example, is nothing here... I think there is something about the place. And why? No idea really, just a small town... but still? On the square were the stalls that were already familiar to me. Gwen was there with her soaps, Matthieu and Alexia (Les aromes du bois blanc) were there with their pickled vegetables. They also recognized me and we had a "catch up". Of course I had to bring something and the girls were allowed to pick out some soap from Gwen. There was also live music again, unfortunately no French chansons but more English country-like. Very nice in the background. There were some food trucks and the girls treated us to some drinks and fries (delicious fries, by the way). They were brave enough to order it themselves and the man in the food truck had a lot of fun with it... He said to me that he understood them perfectly, except for the part asking if he also had rosé. We ate the fries from those long "beer tube" tables where you just sit down. Dog Barkley was also with us and he always gets conversations started... he's such a sweetheart! This time a little girl who also spoke Dutch... it turned out that she had lived in the Netherlands for a while and was now back in France. Frank asked where they preferred to live... well that was France... the flowers in their garden were more beautiful there.... What a great reason to want to live in France! I completely understand her! We did another round of marché aux puces and I actually found an earthenware Camargue cross! The girls spent their money on a lot of perfume bottles and Frank was offered a beautiful old car. Unfortunately, I didn't have cash with me for the €15,000 that was asked for it 😁. On the return drive we drove past La Loge des Gardes, a ski area nearby. I had only seen it deserted, but now, in high summer, it was quite busy. There is also something to do in the summer, activities, walks, some restaurants, etc. We spent the afternoon at home on the terrace and in front of the TV in the cool living room. We watched the Olympic Games with half an eye (track cycling, couple's race... something so incomprehensible... I didn't understand it!). In the evening we all sat on the terrace. The sunset was truly breathtaking!Too bad the photos can't fully show that. Above the valley was a range of colors from pink to orange and red, ending in gray and dark blue. It was really beautiful! And then that silence that was only broken by the occasional call of an owl. Because there would be visible stars that evening, Frank and I stayed put for a while. The girls had already dropped off by then. It was worth staying a while because I saw a number of shooting stars......you can make a wish, right? Well that wasn't that difficult. I'm not going to reveal it because otherwise that wish won't come true... but maybe, maybe that wish isn't so difficult to guess......

 

Parijs, Olympische Spelen en medailles....... 

Ik heb eigenlijk nog helemaal niets geschreven over de Olympische Spelen in Parijs. En juist terwijl ik best wel vaak voor de televisie zit om te kijken. Niet alleen voor de sport maar zeker ook voor de meer dan prachtige opnames die in Parijs worden gemaakt. Want wat geweldig is het om al die opnames in en om Parijs te zien. Er moet zo over nagedacht zijn hoe Parijs op zijn best getoond kan worden. En dat is, wat mij betreft, volledig gelukt. De prachtige opnames van het beachvolleybal b.v.: het speelveld met op de achtergrond de Eiffeltoren. De paardrijwedstrijden in Versailles., de triatlon in de Seine (even buiten de discusiie of het wel verstandig was) .......Het is genieten en nog eens genieten. Op dit moment kijk ik naar de marathon en zie je de mooie straten van Parijs, de oude gebouwen.......Nu weer shots van de marathon lopers met op de achtergrond ook weer de Eiffeltoren. Dat alles in "lege" straten (geen verkeer), de zon schijnt, prachtige opnames via een drone..... kortom ik geniet met volle teugen. Ik denk vooral aan de organisatie van zo'n evenement...... niet te bevatten.... Ik denk er aan hoe mensen op zoek gaan naar plekken waar het één en ander moet plaatsvinden, hoe dat op de televisie zal overkomen...... alleen dat aspect al. Hoe gaat dat met beveiliging, onderkomen van de sporters, al de bezoekers, het verkeer, hoe leg je zo'n halve stad plat voor bv een marathon.... nee, ik vind het geweldig en geniet van Parijs.... als de rust is weergekeerd moeten we er beslist weer eens heen. Het is zo lang gelden dat we daar een tijdje waren. Er komen opeens allerlei herinneringen naar boven over Parijs, daar kom ik beslist nog eens op terug.

Wat ik als laatste niet onbesproken wil laten is nog het het stukje over de medailles. Daar is een stukje Eiffeltoren in verwerkt. Bij restauratiewerkzaamheden zijn "restjes" van de Eiffeltoren bewaard en die restjes zijn nu als een mooie zeskant boven op de medaille verwerkt. Die zeshoekige vorm verwijst naar de vorm van Frankrijk. Om het stukje Eiffeltoren zitten onregelmatige stralen om Parijs als Lichtstad weer te geven. Blijkbaar is de achterkant van zo'n medaille over de jaren altijd hetzelfde. Dit jaar mocht de Eiffeltoren aan de achterkant worden toegevoegd. 

Als ik sporter was zou ik reuze reuze trots zijn op zo'n medaille, juist om het verhaal er achter... haha... maar ik ben dan ook Francofiel en geen topsporter😀

Ik lees nu net dat een bronzen medaille van één van de sporters aan kleur begint te verliezen. Blijkbaar is zweet niet goed voor zo'n mooie plak. Of het waar is weet ik niet, in ieder geval zou ik hem dan maar extra zuinig op zijn en heel goed bewaren!

 

 Paris, Olympic Games and medals....... I haven't actually written anything about the Olympic Games in Paris yet. And even though I often sit in front of the television to watch. Not only for the sport, but certainly also for the more than beautiful recordings that are made in Paris. How wonderful it is to see all those recordings in and around Paris. So much thought must have gone into how Paris can be shown at its best. And as far as I'm concerned, that was completely successful. The beautiful shots of beach volleyball, for example: the playing field with the Eiffel Tower in the background. The horse riding competitions in Versailles, the triathlon in the Seine (leaving aside the discussion of whether it was wise)..I love it!. At the moment I am watching the marathon and you see the beautiful streets of Paris, the old buildings....... Now shots of the marathon runners with the Eiffel Tower in the background. All this in "empty" streets (no traffic), the sun is shining, beautiful shots via a drone... in short, I am enjoying it to the fullest. I especially think about the organization of such an event...... unbelievable... I think about how people look for places where things have to take place, how that will come across on television. ...... just that aspect alone. How do you deal with security, accommodation for the athletes, all the visitors, the traffic, how do you shut down half a city for a marathon, for example... no, I think it's great and enjoy Paris.... when peace has returned we will definitely have to go there again. It's been so long since we were there for a while. Suddenly all kinds of memories about Paris come to mind, I will definitely come back to that. The last thing I don't want to leave undiscussed is the part about the medals. A piece of the Eiffel Tower has been incorporated into it. During restoration work, "leftovers" of the Eiffel Tower were saved and those leftovers are now incorporated as a beautiful hexagon on top of the medal. That hexagonal shape refers to the shape of France. There are irregular rays around the part of the Eiffel Tower to represent Paris as the City of Light. Apparently the back of such a medal has always been the same over the years. This year the Eiffel Tower was added to the back. If I were an athlete I would be very proud of such a medal, especially because of the story behind it... haha... but I am also a Francophile and not a top athlete😀 I just read that a bronze medal from one of the athletes start to lose color. Apparently sweat is not good for such a nice slice. I don't know if it's true, but in any case I would take extra care of it and keep it very well!