Pfffffff ik ben kapot😂... zere voeten...... Frank voelt zijn knieen: zelfs Barkley heeft het gehad, maar... we hebben het gedaan... en wat een fantastische wandeling was het.

Het was vanochtend niet het smoorhete weer: misschien wel lekker voor een wandeling dus ik stelde voor om een eindje te lopen. Er is hier een eindje vederop een gehuchtje Tamin, en daar staat een huis wat ik volgens manlief wel leuk zou vinden. Verder zou er nog een huis staan waar Nederlanders hadden gewoond maar die waren vertrokken omdat de vrouw des huizes het zo eng vond tussen de bomen (werd mij tenminste verteld). Nou, ik was wel nieuwsgierig geworden naar dat plekje, dus hup, rugzakje met drinken en eten mee en gaan....... Langs Patrice en Frederique en dan het rechter pad naar boven. Dat stuk had ik ook wel eens gelopen tot aan de splitsing. Daar kun je kiezen uit vier bospaden en we namen de derde van links. Een heerlijk stuk door het bos met zo nu en dan open stukken met prachtige vergezichten omdat daar stukken bos gekapt zijn. Het was heerlijk weer, niet zonnig, dus niet te warm; gewoon lekker wandel weer. Barkley vond het fantastisch. Onderweg kwamen we zelfs al rijpe bramen tegen en laat ik nou een bakje in mijn tas hebben? Daar konden de bramen mooi in. Uiteindelijk kwamen we langs het eerste huis van Tamin. Het lag er prachtig tussen de bomen, van het pad niet helemaal zichtbaar. Dat zou het huis van de Nederlanders geweest zijn. Het paste wel bij het verhaal van de bomen want er was overal bos. Heerlijke ligging, vond ik. Toen we het pad volgden kwamen we bij het tweede huis en dat was echt schitterend! Frank had helemaal gelijk...echt een huis voor mij...... het lag er prachtig met wat weilanden er om heen, ik zag bijenkasten staan en een meneer was bezig op het land. We groetten hem en hij kwam naar ons toe en begon een praatje. Hij vond het grappig dat wij ook Nederlanders waren, het huis dat we net waren tegengekomen, was nu weer van Nederlanders, zoals hij vertelde. Hij vond het leuk dat wij een huisje in Pacaud hadden. Pacaud kende hij wel. Na nog wat heen en weer geklets zeiden we dag en vervolgden we onze wandeling. Na een tijdje overlegden we hoe we verder gingen, er waren drie mogelijkeden: via een pad naar boven met nogal wat klim-werk, dezelfde weg terug, of een stuk via de weg. Laatste was wat lastig omdat we geen riem voor Barkley bij ons hadden. Aan de andere kant, er rijdt altijd nauwelijks verkeer over de weg dus we konden het proberen. We zouden dan ook nog langs "La pierre du sang" komen en die had Frank nog niet gezien (over de" La pierre du sang" heb ik ooit al eens iets geschreven toen ik daar vorig jaar met dochter Harmke en toenmailige vriend HenkJan was. Kijk in dit blog op vrijdag 26 mei 2023). Het was een heerlijke tocht, geen verkeer op de weg en we bezochten nog even  "La pierre du sang". Toen nog een stukje over de weg en bij het weggetje Chenu even rusten bij de picknicktafel. Daarna het laatste stuk van onze wandeling, het grootste deel over de weg heuvel op. Gelukkig kwamen we maar twee auto's tegen en Barkley bleef keurig bij ons. Ik moet zeggen, toen ik eindelijk ons weggetje naar boven zag was ik toch wel blij. Maar... we hadden het toch maar gedaan!! Vier uur gelopen; zelfs Barkley was moe. En terwijl ik dit zit te typen ligt Frank op de bank en Barkley op de grond: allebei te snurken😁!

Pfffffff I'm exhausted😂... sore feet...... Frank feels his knees: even Barkley has had it, but... we did it... and what a fantastic walk it was. It wasn't the sweltering weather this morning: it might be nice for a walk, so I suggested we go for a walk. There is a hamlet of Tamin a little further away, and there is a house there that my husband said I would like. There is also said to be a house where Dutch people had lived, but they had left because the lady of the house found it so scary between the trees (or so I was told). Well, I was curious about that place, so let's take a backpack with drinks and food and go....... Past Patrice and Frederique and then take the right path up. I had also walked that stretch until the junction. There you can choose from four forest paths and we took the third from the left. A lovely stretch through the forest with occasionally open areas with beautiful views because parts of the forest have been cut down. The weather was lovely, not sunny, so not too hot; just enjoy a nice walk again. Barkley loved it. We even came across ripe blackberries along the way and why don't I have a container in my bag? The blackberries fit nicely there. Finally we passed Tamin's first house. It was beautiful between the trees, not completely visible from the path. That would have been the house of the Dutch. It fit with the story of the trees because there were forests everywhere. I thought it was a wonderful location. As we followed the path we came to the second house and it was absolutely beautiful! Frank was absolutely right...it really was a house for me......it was beautiful with some meadows around it, I saw bee hives and a gentleman was working on the land. We greeted him and he came over and started chatting. He thought it was funny that we were also Dutch, the house we had just come across now belonged to Dutch people again, as he said. He liked that we had a house in Pacaud. He knew Pacaud. After some more back and forth chatting we said goodbye and continued our walk. After a while we discussed how we would proceed, there were three options: via a path up with quite a bit of climbing, the same way back, or a bit via the road. The last one was a bit difficult because we didn't have a leash for Barkley with us. On the other hand, there is always hardly any traffic on the road so we could give it a try. We would also pass by "La pierre du sang" and Frank had not seen it yet (I once wrote something about the "La pierre du sang" when I was there last year with daughter Harmke and then-boyfriend HenkJan. Check this blog on Friday, May 26, 2023). It was a wonderful trip, no traffic on the road and we visited "La pierre du sang". Then a bit further along the road and at the Chenu road we rested at the picnic table.Then the last part of our walk, most of it on the road uphill. Luckily we only came across two cars and Barkley stayed right with us. I must say, when I finally saw our path up, I was quite happy. But... we did it anyway!! Walked for four hours; even Barkley was tired. And while I'm typing this, Frank is on the couch and Barkley is on the floor: both snoring😁!