's Ochtends doe ik trouw "mijn Franse les". Ik neem een Franse chanson en luister die af, probeer te bedenken wat er gezongen wordt, schrijf de woorden op, zoek eventueel de vertaling er bij en probeer de woorden, die ik niet ken, te onthouden. Heerlijk werk als het 's morgens toch nog donker is.

Zo ook vanochtend. Er was weer geen water, net zoals gister, dus met het laatste restje een kop thee gemaakt (zal straks wel eens kijken of er weer water is). Achter de computer gaan zitten en een chanson opgezocht. Ik wist al welke: "Je vis pour elle, Vivo per lei" met Andrea Bocelli en Kendji Girac. Ik hoorde hem gister toevallig op de radio en hield meteen op waar ik mee bezig was.... Prachtig! Nu ken ik "Vivo per lei" in vele uitvoeringen (heb je die van de ex-schaatser en Olympisch kampioen Michel Mulder met Sera Noa al eens gehoord? Ook zo mooi, en de clip is opgenomen in ons eigen Friesland, was het niet het kerkje in Bontebok?) maar deze, en dan nog wel met ook Franse tekst, nog niet. Andrea Bocelli heeft zo'n mooie stem en ook Kendji Girac laat me niet "onberoerd". Meegedaan aan de Franse "Voice" of iets dergelijks en tijden terug in het nieuws geweest doordat hij zichzelf in zijn hoofd had geschoten (depressie of relatie problemen... ik weet het niet) en toen lang op het randje zweefde. Overigens las ik net dat er van de week in een programma door de één of andere komiek een opmerking over Kendji Girac was gemaakt; of hij mensen ook leerde schieten. Dit wordt groot uitgemeten in alle tabloids zie ik.

Ik heb al eens eerder een chanson geplaatst met Kendji Girac en Florent Pagny: "Encore ". Dus nu met hem en Andrea Bocelli. De Franse tekst is niet moeilijk dus voor iedereen met een beetje Franse kennis goed te doen. Hier komt het en mocht je de uitvoering met Michel Mulder willen horen, die komt er na:

 

 

Zondagochtend....

Lekker vroeg opgestaan. Barkley wilde er uit en ik had best wel zin in een kopje thee. En sowieso.... de mooiste momenten op een dag zijn zo vroeg in de ochtend. Terwijl ik Barkley naar buiten liet wilde ik thee zetten....er kwam een klein dun straaltje water uit de kraan en daarna stopte het al snel. O neeeeee, geen water! Ook de andere kranen gaven na een dun straaltje geen water meer. Jakkes...... we hadden dat al eens eerder meegemaakt en toen zaten we drie dagen zonder water. De hele gemeente hier overigens, dus het lag niet aan onze watervoorziening. Gelukkig is er beneden onder ons huis een bron waar we water kunnen tappen voor het toilet e.d. Bij de gemeente hier konden we toen gratis flessen water afhalen. Dat is waarom ik altijd een flinke voorraad water op ons zoldertje heb staan. 

Geen paniek, eerst maar eens thee gezet, had net genoeg voor een ruime kop. Daarna de computer geopend en even het nieuws doorgenomen en op de website van onze gemeente Lachaux gekeken of er iets bekend was over een waterstoring. Daarna toch nog maar eens aan de kraan gedraaid, zie daar......water....... pfff opluchting! Dus gauw nog een pot thee gezet en Barkley water gegeven.

Tijd voor een vervolg van mijn verhaal. Gisteren was het zaterdag en had ik niet veel plannen. Het bleek Koningsdag te zijn in Nederland, dat had ik even gemist; had gedacht dat dat vandaag zou zijn, maar het werd dus gisteren al gevierd. Wel had ik het plan opgevat om zaterdagmiddag naar de Emmaüs te gaan in Puy-Guillaume. Ik vind de Emmaüs altijd geweldig! Zeker als manlief er niet bij is, haha, dan kan ik lekker sneupen en rondkijken, zo lang als ik wil. Helaas zou ik ook dit keer niet superlang kunnen kijken, want Barkley moest mee en die zou in de auto blijven. Gelukkig was het niet smoor heet dus dat moest even te doen zijn. Ik kan van hieruit via verschillende routes in Puy Guillaume komen en koos de snelste route, dwars door de bergen. Het was weer prachtig, al die uitzichten, bloeiende weides, de bloesem van de bomen.....Wel vond ik het toch wat spannend. Heb nl het vertrouwen in mijn autootje een beetje verloren sinds ik laatst in Nederland weer eens langs de kant van de snelweg stond met rook van onder de motorkap vandaan. Ik moest er niet aan denken dat hij het op zo'n bergweggetje zou begeven. Zeker niet toen ik besefte dat ik net de verkeerde route had uitgekozen, deze voerde me over een weggetje steil naar beneden. Ik herinner me nog dat ik nl een keertje van de andere kant kwam en er toen tegen op moest rijden. Daar had mijn autootje best moeite mee. Nam me meteen voor om deze weg niet op de terugweg te rijden! Maar goed, zonder kleerscheuren kwam ik aan bij de Emmaüs. Hij was net open en neeeee wat een drukte...echt hè? Rijen met auto's langs de weg. Gelukkig vond ik achteraan een heerlijk plekje onder een boom. Met de raampjes een stuk open en een waterbak voor Barkley zou hij het daar prima even uithouden (voor de goede orde: ik neem echt geen risico om een hond in een auto achter te laten als het ook maar iets warmer is). Barkley vond het prima en bleef liggen op de achterbank.

Met de Emmaüs in Puy-Guillaume heb ik overigens een haat-liefde verhouding. Blijkbaar wordt het bestiert door een hele groep mannen die ik 's nachts, en ook overdag, niet in een stil straatje zou willen tegenkomen. Het is er eigenlijk één grote puinhoop, maar daarom juist ook weer zo leuk om te kijken; je weet nooit wat je tegenkomt. Ik hou me tegenwoordig wel erg in,want wat moet ik met de zoveelste set borden, leuke glazen etc. Ik weet natuurlijk wel wat ik er mee moet....meenemen en dan leuk de tafel dekken, maar ja... opbergruimte hè? Ons huisje in Chez Pacaud is maar klein en mijn keukentje nog kleiner. Dus ging ik selectief te werk. Ik hou van aardewerk waar als het ware fruit, groente of bloemen zijn opgelegd. Een beetje barbotine-achtig.

Tussen alle rommel vond ik genoeg prachtige zaken, een leuk kannetje, een prachtige theepot met opgelegde hortensia's die ik echt wel mee moest nemen, een prachtig roze glas, waarin denk ik een kaars heeft gezeten. Al met al was ik erg blij met mijn buit. Toen moest ik me even bedenken hoe het ook al weer ging met het betalen. Je neemt eerst je spullen mee naar een toonbank en daar wordt de prijs bepaald. Je krijgt een bonnetje en met dat bonnetje ga je naar de kassa waar je betaalt. Dan krijg je een betaalbewijs en kun je terug naar de toonbank waar je spulletjes ingepakt staan te wachten. Eén van de mannen "die ik niet in een donker straatje zou willen tegenkomen" nam mijn spulletjes aan en bepaalde de prijs. Of de prijs goed was? Hm, nou ben ik niet zo van het afdingen en de prijs was laag dus ik zei dat ik akkoord was en vroeg hem daarna hoe het ook al weer met het afrekenen ging. Of ik daar moest betalen bij de kassa en waar ik dan de spullen weer op kon halen. En opeens brak er een glimlach door op het gezicht van de man "die ik niet in een donker straatje zou willen tegenkomen".. Hij ging me uitvoerig uitleggen hoe het systeem met de bonnetjes werkte. Super aardig. Tegelijk voelde ik me ergens een beetje schuldig omdat ik het een man had gevonden "die ik niet in een donker straatje....etc."

Maar goed.... ik had leuke dingen gescoord. Toen gauw naar de auto waar Barkley heel braaf lag te wachten. Via een andere route teruggereden. Ik kwam door Chateldon, een allerliefst dorpje met een prachtig kasteel. Ik vind het altijd adembenemend om te zien. Kon helaas geen foto maken omdat ik zelf aan het stuur zat en geen plekje vond om even te stoppen. Deze route is prettiger; je stijgt wat geleidelijker zodat ik niet echt heel steil naar boven hoef in één keer. Gelukkig kwamen we veilig aan en ik heb besloten me niet meer druk te maken om mijn autootje... een mens lijdt dikwijls het meest.......

's Middags lekker op ons terras achter de Grange geklungeld. Een zware houten tafel naar buiten gesleept, stoelen er bij.... heerlijk. Omdat het buiten warmer was dan binnen heb ik de verdere namiddag lekker daar gezeten met een boek, maar tot lezen kwam ik niet veel... het was te heerlijk daar... genieten van het mooie uitzicht, de rust, en alleen het getsjilp van de vogeltjes en het gekletter van de hoorns van de geitjes van de buren, die voor mijn neus lekker aan het rennen waren. Glaasje rosé en een hapje erbij......echt het grote genieten!

Sunday morning....
Got up nice and early. Barkley wanted to go out and I really felt like having a cup of tea. And anyway.... the best moments of a day are so early in the morning. While I let Barkley out I wanted to make tea....a small thin stream of water came out of the tap and then it quickly stopped. Oh nooooo, no water! The other taps also stopped giving water after a thin stream. Yuck...... we had experienced that before and then we were without water for three days. The entire municipality here actually, so it was not due to our water supply. Fortunately there is a source downstairs under our house where we can tap water for the toilet etc. At the municipality here we could then pick up free bottles of water. That is why I always have a large supply of water in our attic.

No panic, first I made some tea, I had just enough for a large cup. Then I opened the computer and quickly read the news and looked on the website of our municipality Lachaux to see if anything was known about a water failure. Then I turned the tap on again, and there it was......water....... pfff relief! So I quickly made a pot of tea and gave Barkley some water.

Time to continue my story. Yesterday was Saturday and I didn't have many plans. It turned out to be King's Day in the Netherlands, which I had missed; I had thought it would be today, but it was celebrated yesterday. I did plan to go to Emmaus in Puy-Guillaume on Saturday afternoon. I always think Emmaus is great! Especially when my husband isn't there, haha, then I can browse and look around as long as I want. Unfortunately, I wouldn't be able to look around for very long this time either, because Barkley had to come along and he would stay in the car. Fortunately, it wasn't boiling hot so that should be doable. I can get to Puy Guillaume from here via various routes and I chose the fastest route, straight through the mountains. It was beautiful again, all those views, flowering meadows, the blossoming trees.....I did find it a bit exciting though. I have lost a bit of confidence in my little car since I was recently in the Netherlands again standing on the side of the highway with smoke coming from under the hood. I didn't want to think about it breaking down on such a mountain road. Certainly not when I realized that I had chosen the wrong route, which took me over a steep road downhill. I still remember that I came from the other side once and had to drive uphill. My little car had a hard time with that. I immediately decided not to take this road on the way back! But anyway, I arrived at the Emmaus without any problems. It had just opened and nooooooo it was so busy...really? Rows of cars along the road. Luckily I found a lovely spot under a tree at the back. With the windows open a bit and a water bowl for Barkley he would be fine there for a while (for the record: I really don't take any risks leaving a dog in a car if it's even slightly warmer). Barkley was fine with it and stayed on the back seat.

Incidentally, I have a love-hate relationship with the Emmaus in Puy-Guillaume. Apparently it is run by a whole group of men who I wouldn't want to meet in a quiet street at night, or during the day either. It's actually one big mess, but that's exactly why it's so much fun to look at; you never know what you'll find. I do hold back a lot these days, because what do I do with the umpteenth set of plates, nice glasses etc. Of course I know what to do with them... take them with me and then set the table nicely, but yes... storage space, right? Our house in Chez Pacaud is small and my kitchen even smaller. So I went to work selectively. I like earthenware where fruit, vegetables or flowers are placed, as it were. A bit like a barbotine. I immediately decided not to take this road on the way back! But anyway, I arrived at the Emmaus without any problems. It had just opened and nooooooo it was so busy...really? Rows of cars along the road. Luckily I found a lovely spot under a tree at the back. With the windows open a bit and a water bowl for Barkley he would be fine there for a while (for the record: I really don't take any risks leaving a dog in a car if it's even slightly warmer). Barkley was fine with it and stayed on the back seat.

Incidentally, I have a love-hate relationship with the Emmaus in Puy-Guillaume. Apparently it is run by a whole group of men who I wouldn't want to meet in a quiet street at night, or during the day either. It's actually one big mess, but that's exactly why it's so much fun to look at; you never know what you'll find. I do hold back a lot these days, because what do I do with the umpteenth set of plates, nice glasses etc. Of course I know what to do with them... take them with me and then set the table nicely, but yes... storage space, right? Our house in Chez Pacaud is small and my kitchen even smaller. So I went to work selectively. I like earthenware where fruit, vegetables or flowers are placed, as it were. A bit like a barbotine. Among all the junk, I found plenty of lovely things, and a nice place, with a beautiful tea pot, with an imposed, there's that, and I really, really had to go for a gorgeous pink glass, in which, I think, is a candle to her. All in all, I'm very happy with my loot. When I had a moment to think about how it all went down payment. You'll take your stuff to the counter and there, the the price will be determined. You'll get a ticket and that ticket will go to the ticket office, where you have to pay. You will receive a receipt of your payment, and you can go back to the counter where your things are packed up and wait. One of the men that I'm not in a dark alley, it would want to be there the night and took my things, and some of the cost. If the price was right? Hmm, well, I'm not so much of the money to pay, and the price was low, so I told him that I agreed and asked him what it was, with the deal went down. If I had to pay at the cash register and the material to get. And all of a sudden he put a smile on the face of the man, "that I am not in a dark alley, it would want to be the night.. and He was going to put me in detail and explain how the coupons work. Super nice people. At the same time, I felt that I was somehow a little bit guilty because I think it is a male had been found, who I am, not in a dark alley....etc.)."

But well.... I had scored some nice things. Then quickly to the car where Barkley was waiting very nicely. Drove back via a different route. I came through Chateldon, a lovely village with a beautiful castle. I always find it breathtaking to see. Unfortunately I couldn't take a picture because I was driving myself and couldn't find a place to stop. This route is more pleasant; you climb more gradually so I don't have to go really steeply uphill in one go. Fortunately we arrived safely and I decided not to worry about my car anymore... a person often suffers the most.......But well.... I had scored some nice things. Then quickly to the car where Barkley was waiting very nicely. Drove back via a different route. I came through Chateldon, a lovely village with a beautiful castle. I always find it breathtaking to see. Unfortunately I couldn't take a picture because I was driving myself and couldn't find a place to stop. This route is more pleasant; you climb more gradually so I don't have to go really steeply uphill in one go. Fortunately we arrived safely and I decided not to worry about my car anymore... a person often suffers the most.......

In the afternoon I fumbled around on our terrace behind the Grange. Dragged a heavy wooden table outside, chairs next to it... wonderful. Because it was warmer outside than inside I sat there with a book the rest of the afternoon, but I didn't get to read much... it was too wonderful there... enjoying the beautiful view, the peace, and only the chirping of the birds and the clatter of the horns of the neighbours' goats, who were happily running around in front of me. A glass of rosé and a snack... really great enjoyment!

 

Vrijdagmiddag verder lekker aangerommeld. Wat opgeruimd, het terras achter deels netjes gemaakt en daar heerlijk zitten lezen in de zon. Lekker bloemen geplukt en op vaasjes gezet. Ik kan het niet laten. Om 17.00 uur mocht ik van mijzelf aan het apéro... glaasje Listel, ooo wat is dat toch een heerlijke wijn, een bakje rgout, wat olijfjes en stukjes stokbrood.... en dat in de zon met ons mooie uitzicht achter...... Daarna had ik ook geen honger meer......

's Avonds een video opgezet: Lord of the Rings.... die wilde ik weer eens terugkijken, heb er nu de tijd voor. Na een half uur had ik het echter wel gehad en ben ik lekker het bed ingedoken.... tot zeven uur vanochtend.

 

Zeven uur.... dat is nog eens uitslapen! haha, voor mij dan.......Dat gebeurt me eigenlijk nooit, zelfs het geblaf van Barkley vanochtend kon me niet het bed uit krijgen (aan zijn geblaf te horen stond Sista, de dorpshond, voor de deur. Nou, die komt vandaag vast nog wel een keertje buurten.....op het moment dat ik dit schrijf komt Sista net naar binnen gluren........

Maar nu er uit, kopje chocolat chaud gemaakt, want dat doe ik altijd hier in Pacaud. Thuis vind ik er niets aan, maar hier is het heerlijk. Ik zie nu al dat het een zonnige dag wordt. Dat betekent dat ik de tafel, die ik vorig jaar van buurman Jeannot (die woont hier beneden in een klein gehuchtje) kreeg, straks lekker voor het huis ga zetten, stoeltjes erbij en dan zit je de hele dag in het zonnetje en kun je meteen in de gaten houden wie er allemaal ons gehucht in- en uitgaat😄

Gister was mijn eerste dag hier en mijn eerste taak: boodschappen halen. Ik heb hier altijd wel een voorraad staan, voor je weet maar nooit, maar ik had zin in stokbrood, en paté en rillettes, melk voor mijn chocolat chaud, de lekkere rosé van Listel......(die was ook op). Nou is boodschappen doen hier meer een wereldreis dan vlug vlug naar de supermarkt. Ik kan twee kanten op, richting Vichy of richting Mayet. Mayet vind ik de leukste route. Dus hond Barkley mee (die kan nog steeds niet alleen achterblijven, want dan sloopt hij alles....verlatingsangst) en gaan. Voor het boodschappen doen moet je de hele ochtend uittrekken; het is nl drie kwartier rijden. Zoals ik al zei, wel een heerlijke route. In het begin vond ik het rijden door de bergen best wel spannend, maar het went.... Onderweg was het groen, nu nog dat prachtige tere groen van alle bladeren die net uitkomen. De bloesem bloeide, en overal langs de bermen vooral witte bloemen, mijn vader had vroeger zoiets altijd in de tuin, iets meer veredeld denk ik: grasmuur. Veder het tere blauw van de ereprijs en sleutelbloemen, weides vol! Hier en daar wat Fluitekruid. Als je zo op het eerste gezicht over de weg rijdt zie je eigenlijk niet eens zo veel bloemen, maar als je dan stopt en wat beter in de berm kijkt........genieten..... Zeker toen ik op de weg voor mij uit opeens een ree zag lopen. Wat een prachtig rank klein dier is dat toch, veel haast had het niet dus ik kon haar goed bewonderen totdat ze de berm in liep, het bos in. Dit was mijn tweede ree al, op de heenreis hier naar toe had ik er ook al eentje gespot, net voordat ik thuis kwam. 

Als eerste rij ik altijd door het dorpje La Guillermie, dat is niet zo ver rijden. Daarna richting Ferrières en dat stuk is altijd weer langer dan ik denk. Daar was vroeger nog een klein winkeltje waar je brood en je eerste levensbehoeftes kon halen, sinds vorig jaar is ook dat winkeltje gesloten, helaas. Van Ferrières rijd je dan naar Le Mayet de Montagne, een gezellig plaatsje met allerlei winkeltjes: een supermarkt, een Mr. Bricolage, restaurantjes en in de zomer een geweldige overdekte marché aux puces. 

Snel boodschappen gedaan want Barkley moet in de auto achterblijven; gelukkig is hij in de auto altijd heel braaf; daar kan hij goed alleen zijn. Het was loeidruk in de supermarkt. Vooral dames die overal praatjes maakten met elkaar zodat ze voor grote opstoppingen zorgden...maar gezellig was het wel. Nadat ik voor minstens een dag of vijf, zes had ingeslagen (uuh misschien toch iets te weinig crème fraiche gehaald?) gauw naar de auto waar Barkley netjes op me zat te wachten en naar huis. 

Seven o'clock... now that's a lie-in! haha, for me then.......That never happens to me, even Barkley's barking this morning couldn't get me out of bed (judging by his barking, Sista, the village dog, was at the door. Well, he'll probably come visit again today.......at the time I'm writing this, Sista just peeked in........ 

But now out, made a cup of chocolat chaud, because that's what I always do here in Pacaud. I don't like it at home, but here it's lovely. I can already see that it's going to be a sunny day. That means that I'm going to put the table, which I got last year from neighbour Jeannot (who lives down here in a small hamlet), in front of the house, add some chairs and then you'll sit in the sun all day and you can keep an eye on who's coming in and out of our hamlet😄 

Yesterday was my first day here and my first task: getting groceries. I always have a supply here, just in case, but I felt like baguette, and pate and rillettes, milk for my chocolat chaud, the delicious rosé from Listel......(that was also finished). Now, shopping here is more like a world trip than a quick trip to the supermarket. I can go two ways, towards Vichy or towards Mayet. I think Mayet is the nicest route. So I take the dog Barkley (he still can't be left alone, because then he destroys everything....separation anxiety) and go. You have to set aside the whole morning for shopping; it's a three-quarter hour drive. As I said, it's a lovely route. At first I found driving through the mountains quite exciting, but you get used to it.... On the way it was green, now still that beautiful delicate green of all the leaves that are just coming out. The blossom was in bloom, and everywhere along the verges mainly white flowers, my father used to have something like that in the garden, a bit more refined I think: grass wall. Then the delicate blue of the speedwell and primroses, meadows full! Here and there some cow parsley. When you drive along the road at first glance, you don't really see that many flowers, but when you stop and look a bit closer at the verge........enjoy..... Especially when I suddenly saw a deer walking on the road in front of me. What a beautiful, slender little animal it is, it wasn't in much of a hurry so I could admire it well until it walked into the verge, into the forest. This was my second deer already, on the way here I had already spotted one, just before I got home. First I always drive through the village of La Guillermie, which is not that far. Then towards Ferrières and that part is always longer than I think. There used to be a small shop there where you could get bread and your first necessities, since last year that shop has also been closed, unfortunately. From Ferrières you then drive to Le Mayet de Montagne, a pleasant town with all kinds of shops: a supermarket, a Mr. Bricolage,restaurants and in the summer a great covered marché aux puces. Quickly did some shopping because Barkley has to stay in the car; luckily he is always very well behaved in the car; he can be alone there. It was extremely busy in the supermarket. Especially ladies who were chatting to each other everywhere so that they caused big traffic jams...but it was cozy. After I had stocked up for at least five or six days (uh maybe I didn't get enough crème fraiche?) quickly to the car where Barkley was waiting for me and home.

 Half zeven 's ochtends, en daar zit ik dan.... in Pacaud.......Lekker met een dikke trui, een kop thee erbij en wat knackebrod dat ik van huis had meegenomen. Er was vanochtend al bezoek; Barkley was even naar buiten gegaan en toen stonden er opeens twee honden in de kamer...Sista, onze dorpshond kwam me begroeten (en een lekker hondenbrokje halen). Als vanouds!

Het was een pittige reis gisteren. Eigenlijk zou ik al een dag eerder vertrekken maar mijn autootje stond nog bij de garage. Met angst en beven wachtten we het oordeel daar af. Een paar weken terug had ik met rokende motor langs de kant van de weg gestaan. Gelukkig bleek het niet de motor te zijn met was het stoom wat vanonder de motorkap vandaan kwam. Maar goed, er moest naar gekeken worden. Met de Paasdagen ertussen duurde dat allemaal wat langer. Woensdag kwam dan eindelijk het verlossende nieuws... geen grote dingen kapot; alleen een losgeschoten slang ergens....Nee???? Geweldig nieuws. Toen was het auto in pakken zodat ik donderdag zou vertrekken. Voor de eerste keer alleen aankomen in Pacaud. Frank heeft net een nieuwe job en had wat ritjes gepland staan dus die kon niet mee. Maar ik had vakantie.....en ik was wel toe aan een weekje Pacaud, en overigens, Pacaud zelf ook, het was te lang geleden dat we er geweest waren (de paar dagen in februari tel ik dan even niet mee).

Dus ging ik gisterochtend tegen half zes op pad... auto keurig vol geladen, weer de dozen met de "broodnodige" dingen, die ik de afgelopen maanden had verzameld, mee....maar zo netjes ingepakt dat Barkley de hele achterbank voor zich alleen had. Dat gebeurt niet vaak, meestal staan daar ook nog wel dozen. Deze keer dus niet.

De hele rit was het grauw en grijs en regende het voortdurend. Totdat, natuurlijk, ik over de grens reed en in Frankrijk was....ZON.....haha.... nog wel niet overal stralend blauwe lucht maar wel zo hier en daar..... In Frankrijk was het niet druk op de weg en daar reed het vlot door (België daarentegen was een puinzooi). Wel had blijkbaar half Nederland het plan opgevat om naar Frankrijk te gaan want de één na de andere Nederlandse auto of camper haalde me in. Het verbaasde met echt, het was geen vrijdag of zaterdag, kan me voorstellen dat je dan op vakantie gaat, maar op een donderdag? En dan ook nog: zo veel Nederlanders... het leek wel hoog zomer qua drukte..... En wat reden ze allemaal weer als gekken... nee echt, bumperkleven, seinen met de lichten, langsscheuren.......je zou denken dat ik met een slakkegangetje over de snelweg ging, maar ik hield me toch echt keurig aan de maximum snelheid.....

Twee en een half uur voor aankomst had mijn TomTom "bedacht" dat ik het makkelijkste via Lyon kon rijden.... ahem....... ik zat al te kijken waar ik de A31 moest verlaten en dat bleek volgens "Tom" pas over 165 km te zijn terwijl ik in mijn hoofd had dat dat nog maar een km of dertig, veertig zou moeten zijn. Dus op een parkeerplaats toch maar eens even de TomTom checken...die dus aangaf bij Lyon naar rechts te gaan....jaaaaa, mooi niet......Ik wil over de N70 (geloof ik) en dan dat kleine stukje Flux Libre ( € 0,40 voor het stukje dat ik er over rijd). Opnieuw de TomTom ingesteld  en weer gaan. Ging allemaal prima, totdat ik bij een plaatsje kwam waar de hele boel opgebroken was: Deviation!!! Nee, maar dat kon niet, want daar was het bezinestation waar ik bedacht had voor de zekerheid nog even te tanken (ons huisje ligt nog al ver van de benzinestations verwijderd).....hoe je anders moest rijden stond niet aangegeven dus de TomTom maar weer geraadpleegd, en die dacht: Fijn, laat ik Jacqueline na ruim 12 uur rijden nog wat van de omgeving laten zien....waar ik allemaal geweest ben, geen idee, het was een prachtige route, dat wel, maar met mijn oog schuin op de benzinemeter (die gelukkig nog niet brandde) bedacht ik dat ik toch maar eerst gericht op zoek moest gaan naar een pomp. Gelukkig bleek er eentje in de buurt te zijn op nog geen 5 minuten afstand. Geen zelfbediening, dus een vriendelijke meneer tankte voor mij. Hoeveel er in moest? Tsja, mijn Frans moest nog even op gang komen, dus riep ik maar "full"  en dat ik even niet op het woord in het Frans kon komen. Die man lag meteen dubbel en vond, dat ik ondanks ik het woord "plein" even vergeten was, ik toch het Frans "très bien parler-de".

En toen, hèhè, na bijna 14 uur kwam ik dan toch thuis. En toen pas begonnen de uitdagingen. Het water moest weer worden aangezet, onder ons huis in de donkere spelonken.... pff dat was een gedoe. Met de telefoon in de hand, foto's makende voor het thuisfront, die kon zien welk kraantje hoe stond kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar, stromend water in het huis en zelfs warm water!

En toen had ik geen puf meer. Gelukkig vond ik nog een klein flesje Kriter en een zak chips (wie wat bewaar die heeft wat) en plofte ik neer op de bank. Geen zin meer in eten koken (vanochtend bleek dat de gasfles wrs. leeg is, dus die moet nog worden vervangen, ook dat nog)..... al gauw had ik het echt helemaal gehad en toog ik naar boven om mijn bed op te zoeken. Morgen weer een dag........

Half past six in the morning, and there I am.... in Pacaud.......Nicely with a thick sweater, a cup of tea and some knackebrod that I had brought from home. There was already a visitor this morning; Barkley had gone outside for a moment and then suddenly there were two dogs in the room...Sista, our village dog came to greet me (and get a nice dog biscuit). Just like in the old days!

It was a tough journey yesterday. Actually I was supposed to leave a day earlier but my car was still at the garage. With fear and trembling we awaited the verdict there. A few weeks ago I had stood by the side of the road with a smoking engine. Fortunately it turned out not to be the engine, it was steam coming from under the bonnet. But anyway, it had to be looked at. With Easter in between, that all took a bit longer. On Wednesday the redeeming news finally arrived... no major things broken; only a loose hose somewhere....No???? Great news. Then it was time to pack the car so that I could leave on Thursday. Arriving alone in Pacaud for the first time. Frank just got a new job and had some rides planned so he couldn't come. But I was on vacation.....and I was ready for a week in Pacaud, and by the way, Pacaud itself too, it had been too long since we had been there (I'm not counting the few days in February).

So I set off yesterday morning at half past five... car neatly loaded, again the boxes with the "much needed" things, that I had collected the past months, with me....but so neatly packed that Barkley had the entire backseat to himself. That doesn't happen often, usually there are boxes there too. Not this time.

The entire ride was gray and grey and it rained continuously. Until, of course, I drove over the border and was in France....SUN.....haha.... not everywhere bright blue sky but here and there..... In France the roads were not busy and there it drove smoothly (Belgium on the other hand was a mess). Apparently half of the Netherlands had decided to go to France because one Dutch car or camper after another overtook me. It really surprised me, it wasn't a Friday or Saturday, I can imagine that you go on holiday then, but on a Thursday? And then also: so many Dutch people... it seemed like high summer in terms of crowds..... And they were all driving like crazy again... no really, tailgating, signaling with the lights, speeding past.......you would think that I was going at a snail's pace on the highway, but I really did keep to the speed limit.....

Two and a half hours before arrival my TomTom had "figured out" that the easiest way to drive was via Lyon.... ahem....... I was already looking at where I had to leave the A31 and according to "Tom" that was only 165 km away while I had in my head that it should only be another thirty or forty km. So at a parking lot I checked the TomTom...it indicated to turn right at Lyon...yeah, no way......I want to go over the N70 (I think) and then that small piece of Flux Libre (€0.40 for the part I drive over). I set the TomTom again and went again. Everything went fine, until I came to a place where everything had been broken up: Deviation!!! No, but that wasn't possible, because that was where the petrol station was, where I had decided to fill up just to be sure (our house is quite a distance from the petrol stations).....how else to drive was not indicated, so I consulted the TomTom again, and it thought: Great, let me show Jacqueline some of the area after more than 12 hours of driving....where I've been, I have no idea, it was a beautiful route, that's true, but with my eye on the petrol gauge (which fortunately wasn't on yet) I decided that I should first specifically look for a pump. Fortunately, there turned out to be one nearby, less than 5 minutes away. No self-service, so a friendly gentleman filled up the tank for me. How much should I put in?

Well, my French still had to get going, so I just shouted "full" and that I couldn't think of the word in French. The man immediately doubled over and thought that, despite having forgotten the word "plein", I still "très bien parler-ed" the French.

And then, huh huh, after almost 14 hours I finally got home. And only then did the challenges begin. The water had to be turned on again, under our house in the dark caverns.... pff that was a hassle. With the phone in my hand, taking photos for the folks back home, who could

see which tap was which, I finally managed it, running water in the house and even warm water! And then I had no energy left. Luckily I found a small bottle of Kriter and a bag of chips (he who saves something has something) and I plopped down on the couch. No longer in the mood to cook (this morning it turned out that the gas bottle was probably empty, so it still needs to be replaced, that too)..... soon I had really had enough and went upstairs to look for my bed. Tomorrow is another day........

 Ook dit prachtige chanson zong Michel Fugain in Luik. Het is zo'n prachtig nummer met zoveel betekenis.

Het verhaal achter het ontstaan van de songtekst is ook leuk om te weten. De muziek was er al, geschreven door Michel Fugain. Wat ik begreep wilde hij het op een avond ten gehore brengen maar er was nog geen tekst. Hij belde tekstschrijver Pierre Delanoë op en zei dat hij op zijn muziek dringend een tekst nodig had. Met was gesputter schijnt Pierre Delanoë in korter dan anderhalf uur de tekst geschreven te hebben voor Michel Fugain. En wat een prachtige tekst op de prachtige melodie. 

 

Ook weer: toen en nu

 

 

Bravo, Monsieur le monde
Chapeau, Monsieur le monde
Même quand les gens diront
Que vous ne tournez pas toujours très rond

Bravo, pour vos montagnes
C'est beau, c'est formidable
Compliment pour vos saisons
Qui nous donnent des idées de chansons

Bravo, la mer
On n'a jamais trouvé un vert plus bleu
Un bleu plus vert
Aucune symphonie
N'est riche d'autant d'harmonie
Qu'un merveilleux tonnerre
Qui fait l'amour avec la pluie

Bravo, le vent
Qui fait ramper les blés
Qui fait trembler les océans
Bravo pour le soleil
Et la colère du volcan
Bravo pour l'arc-en-ciel
Qui met de la joie dans le cÂœur d'un enfant

Bravo, Monsieur le monde
Chapeau, Monsieur le monde
Nous vous demandons pardon
Pour tous ceux qui vous abîmerons

Bravo, Monsieur le monde
Bravo, pour la colombe
Si vous lui laissez la vie
Nous vous dirons simplement merci

 

Bravo, meneer de wereld

Hoedje af, meneer de wereld

zelfs als de mensen zeggen dat het niet allemaal goed draait

Bravo voor uw gebergten.

het is mooi, het is geweldig

Compliment voor uw seizoenen

die ons ideeen voor liedjes geven

Bravo, de zee

Men heeft nog nooit een groen zo blauw gevonden 

een blauw zo groen

Geen enkele symfonie is rijk aan zoveel harmonie

Een wonderbaarlijke donder

die die de liefde bedrijft met de regen

Bravo de wind

Die het graan laat kruipen

die de oceanen laat beven

Bravo voor de zon

en de boosheid van een vulkaan

Bravo voor de regenboog

die vreugde brengt in het hart van een kind

Bravo meneer de wereld

Hoedje af meneer de wereld Wij vragen je om vergiffenis

voor hen die je zullen kwetsen

Bravo meneer de wereld

Bravo voor de duif

Als u hem laat leven

Zullen wij eenvoudig zeggen: dank je wel............. 

 

Michel Fugain also sang this beautiful chanson in Liège. It is such a beautiful song with so much meaning.
The story behind the origin of the lyrics is also nice to know. The music was already there, written by Michel Fugain. From what I understood, he wanted to perform it one evening but there were no lyrics yet. He called lyricist Pierre Delanoë and said that he urgently needed lyrics for his music. With a bit of sputtering, Pierre Delanoë apparently wrote the lyrics for Michel Fugain in less than an hour and a half. And what beautiful lyrics to the beautiful melody.

Again: then and now

 

Bravo, Mister World
Hats off, Mister World
even when people say that things aren't going well
Bravo to your mountains.
It's beautiful, it's wonderful
Compliments to your seasons
that give us ideas for songs
Bravo, the sea
Never before has a green been found so blue
a blue so green
No symphony is rich in so much harmony
A wonderful thunder
that makes love to the rain
Bravo, the wind
That makes the grain crawl
that makes the oceans tremble
Bravo, the sun
and the anger of a volcano
Bravo, the rainbow
that brings joy to the heart of a child
Bravo, Mister World
Hats off, Mister World We ask your forgiveness
for those who will hurt you
Bravo, Mister World
Bravo, the dove
If you let him live
We'll simply say: thank you.............

 

 Michel Fugain: toen "Une belle histoire"en gisteren "Une belle histoire".......

 Michel Fugain: then "Une belle histoire" and yesterday "Une belle histoire".......

 

 

Kun je je het voorstellen? 82 jaar en je hebt de zaal al plat bij je opkomst. En dan geef je een ruim 2 uur durend concert.... ongelooflijk.

 Ik heb het over Michel Fugain die gister optrad in Luik en wij waren er bij. De kaartjes had ik al maanden in huis, want ik wilde nog één keer naar zijn optreden.  Michel Fugain is mijn teener-idool. Ik werd fan doordat de KRO in, wat zal het zijn? 1978? op de tv zijn optreden uitzond. Samen met zijn Big Bazar zetten ze een geweldig optreden neer, een troep jongelui die het leven vierden. Zo zag ik dat toen op 15 jarige leeftijd. Zo begon ook mijn liefde voor Frankrijk en de Franse taal.

Ik kocht zijn LP's en kon al zijn liedjes meezingen en nu nog ken ik de meeste teksten uit mijn hoofd. Vijf, zes jaar geleden ben ik ooit eens naar een concert van hem nabij Lyon geweest, bij een kasteeltje, op de " cour" aldaar, in de open lucht. Wat een belevenis was dat! Dat zou ik nog wel een keer mee willen maken. Dus hield ik toch zijn concertagenda wat in de gaten.  Toen ik vorig jaar zag dat hij in Luik zou optreden,  en ook nog in het Forum, zo' n prachtige locatie, tsja,,,,toen moesten we wel gaan natuurlijk!  Best een eindje rijden maar dat moet je er voor over hebben. 

En het was de moeite waard. Wat een geweldige stem heeft die man toch. Als ik mijn ogen dicht deed stond daar nog steeds die stoere man met lange haardos en wilde baard, laarzen aan...... Geweldig! En dat op zijn 82e... wat zeg ik? In mei wordt hij 83!

Het Forum was afgeladen met allemaal Michel Fugain fans...vanaf het eerste lied zong iedereen uit volle borst mee. Wel wat jammer voor mijn opnames want daarop hoor je vooral de achterburen luidkeels (en vals) meezingen zo nu en dan (Ik was het dus niet😃). Hij praatte wel erg veel tussen de chansons door, dat herinner ik me nog van de vorige keer. Het meeste kon ik wel volgen, maar sommige grapjes mis je dan toch zo nu en dan. Daarvoor moet je de Franse taal dan nog beter beheersen. Maar we hebben genoten...vooral van de chansons die hij in zijn tijd met Le Big Bazar zong. Al weer 50 jaar geleden zoals hij ook vertelde.....50 Jaar! Pfffff. Nog steeds voldoet hij niet aan hoe ik dacht dat hij zou zijn vroeger... nog steeds vind ik tenminste dat hij zichzelf graag hoort praten..... dat rijmt niet bij mijn visie van hem destijds. Ook van zijn kauwgom-kauwende huidige echtgenote vind ik wat. Zij zingt mee in de band die hem begeleidt. Maar ik ben waarschijnlijk bevooroordeeld en "hang" nog steeds aan zijn vrouw van destijds, Stephanie, die ook deel uitmaakte van Le Big Bazar. Mede door een zeer trieste gebeurtenis, nl het overlijden van hun jongste dochter, is het huwelijk uit elkaar gevallen. 

Om terug te komen op het concert:  ik kende alle chansons en de meeste kon ik (zachtjes, in mijzelf) meezingen. Natuurlijk kon "Une belle histoire" niet ontbreken. Hij zong het nog net zo mooi als vroeger en ik krijg er altijd tranen in mijn ogen van. Wat een goede stem heeft hij nog steeds. Waar je wel aan merkte dat hij een mooie leeftijd heeft bereikt, was dat hij een paar keer de tekst kwijt was.....maar dat mag ook wel als je bijna 83 bent en gewoon 2 uur lang op het podium staat. 

Nogmaals... wat hebben we genoten......dit weekend treedt hij volgens mij nog op in Lille en ik kan niet anders meegeven...ben je een fan.................ga!!!!!!!

 

 

Can you imagine? 82 years old and you already have the house in stitches when you enter. And then you give a concert that lasts over 2 hours... unbelievable.

I'm talking about Michel Fugain who performed yesterday in Liège and we were there. I had the tickets at home for months, because I wanted to go to his performance one more time. Michel Fugain is my teenage idol. I became a fan because the KRO broadcasted his performance on TV in, what was it? 1978? Together with his Big Bazar they put on a great performance, a group of young people who celebrated life. That's how I saw it then at the age of 15. That's how my love for France and the French language began.

I bought his LPs and could sing along to all his songs and now I still know most of the lyrics by heart. Five or six years ago I went to a concert of his near Lyon, at a small castle, on the "court" there, in the open air. What an experience that was! I would like to experience that again. So I kept an eye on his concert schedule. When I saw last year that he would perform in Liège, and also in the Forum, such a beautiful location, well,,,,then we had to go of course! Quite a drive but that is worth it.

And it was worth it. What a great voice that man has. When I closed my eyes, there was still that tough man with long hair and wild beard, boots on...... Great! And that at the age of 82... what am I saying? He will be 83 in May!

The Forum was packed with Michel Fugain fans...from the first song everyone sang along at the top of their lungs. Too bad for my recordings because you can mainly hear the neighbors behind him singing along loudly (and out of tune) every now and then (so it wasn't me😃). He did talk a lot between the chansons, I remember that from the last time. I could follow most of it, but you do miss some jokes every now and then. For that you need to have a better command of French. But we enjoyed it...especially the chansons he sang in his time with Le Big Bazar. Already 50 years ago as he also said.....50 years! Pfffff. He still doesn't live up to how I thought he would be in the past...at least I still think he likes to hear himself talk.....that doesn't rhyme with my vision of him back then. I also have something to say about his current chewing gum-chewing wife. She sings along in the band that accompanies him. But I am probably biased and still "hang" on to his wife from back then, Stephanie, who was also part of Le Big Bazar. Partly due to a very sad event, namely the death of their youngest daughter, the marriage fell apart.  

To return to the concert: I knew all the chansons and I could sing along to most of them (softly, to myself). Of course "Une belle histoire" could not be missed. He sang it just as beautifully as before and it always brings tears to my eyes. What a good voice he still has. What you could tell that he has reached a beautiful age, was that he forgot the text a few times.....but that's allowed when you are almost 83 and just stand on stage for 2 hours.

Again... we enjoyed it so much......I think he is performing again this weekend in Lille and I can only say...are you a fan.................go!!!!!!!

 Bij mijn zwager en Braziliaanse schoonzus kregen we vaak een heerlijke cocktail, Caipirinha, een Braziliaanse cocktail met limoen, ijs en Cachaça,, wat vergelijkbaar is met witte rum. Echt zo'n lekkere Cocktail! We hadden hem al eens proberen na te maken in Frankrijk, maar we konden toen toch niet helemaal de smaak vangen.

Zwager en schoonzus waren over uit Brazilië, dus toen ze weer die heerlijke cocktail ging klaarmaken, stond ik er met mijn neus bovenop!

 

Nodig voor vier personen:

* ongeveer vijf limoenen

* suiker

* Cachaça

* veel gestampt ijs

* vijzel

* hoog borrelglaasje 

* vier glazen

Schep in elk glas een flinke eetlepel suiker. Schil twee van de vier limoenen, snijd vier limoenen in stukken en doe ze in de vijzel. Stamp de limoenen hierin goed fijn. Verdeel daarna het limoensap over de glazen, goed roeren,  en voeg evt. het pulp ook toe. Snijd dan nog één limoen aan partjes, hou vier partjes achter, en verdeel de rest over de glazen. Doe een handvol ijs in elk glas en giet er dan een hoog borrelglaasje Cachaça overheen. Garneren met een rietje en schijfje limoen.

 

Zo lekker!!!!! 

At my brother-in-law and Brazilian sister-in-law's we often got a delicious cocktail, Caipirinha, a Brazilian cocktail with lime, ice and Cachaça, which is similar to white rum. Such a delicious cocktail! We had already tried to recreate it in France, but we couldn't quite capture the taste.

My brother-in-law and sister-in-law were over from Brazil, so when she started making that delicious cocktail again, I was right on top of it!



Needed for four people:

* about five limes

* sugar

* Cachaça

* lots of crushed ice

* mortar

* tall shot

glass * four glasses

Spoon a generous tablespoon of sugar into each glass. Peel two of the four limes, cut four limes into pieces and put them in the mortar. Crush the limes well in this. Then divide the lime juice over the glasses, stir well, and add the pulp if necessary. Then cut another lime into wedges, keep four wedges back, and divide the rest over the glasses. Add a handful of ice to each glass, then pour a tall shot glass of Cachaça over each. Garnish with a straw and a slice of lime.

So good!!!!!

 

Is het geen schattig klein eitje dat Pluis legt?

Al een tijdje niets over "de kippies" geschreven.

Je kunt merken dat het voorjaar is...de dames leggen als gekken, vooral de groenlegsters: Charlotte, Kontje, Blanche en Esmeralda... elke dag krijg ik van hen wel drie of vier eitjes! Ook Spikkel doet goed haar best met haar witte ei, maar ze is van de week broeds geworden; ze confisqueert een leg-nest en koert er op los als je bij haar komt kijken. De liefste eitjes zijn die van Pluis, ons grijze zijdehoen..ze zijn echt zo schattig.

Sinds vorige week hebben we twee nieuwe dames erbij. Ze zitten nog apart maar vannacht wil ik ze overbrengen. Het zijn twee groenleggers en eigenlijk zouden ze olijfkleurige eitjes moeten gaan leggen........spannend! Ik ben benieuwd of dat inderdaad zo is en wanneer het leggen begint, ze zijn nl nog jong en dat kan zo maar nog wel weken duren...maar dan het moment als je zo'n eerste eitje vindt......zo geweldig!! Overigens vind ik het altijd weer een cadeautje om de eieren te vinden...voor mij zijn het net een soort van edelsteentjes... zo mooi....

Maar de twee nieuwe dames dus: Ze hebben ook sinds een paar dagen een naam: de lichtbruine heet Aigle, de Franse vertaling van adelaar.  Als ze nl haar nekveertjes opzet lijkt ze met haar wat pinnige blik net op een roofvogel.....Aigle dus . De leuke bruine met zwarte kop en staartveren heet Olijfje...nu maar hopen dat ze dan ook olijfkleurige eieren gaat leggen!

 

Leuk weetje overigens: In de maand maart hebben mijn kipjes 203 eitjes gelegd!

 

Haven't written anything about "the chicks" for a while.

You can tell that it's spring... the ladies are laying like crazy, especially the green layers: Charlotte, Kontje, Blanche and Esmeralda... every day I get three or four eggs from them! Spikkel is also doing her best with her white egg, but she has become broody this week; she confiscates a nest and coos away when you come to look at her. The sweetest eggs are those of Pluis, our grey silkie... they are really so cute.

Since last week we have two new ladies. They are still separate but tonight I want to transfer them. They are two green layers and actually they should start laying olive-coloured eggs... exciting! I am curious whether that is indeed the case and when the laying will start, because they are still young and that could take weeks... but then the moment when you find such a first egg...... so wonderful!! By the way, I always find it a gift to find the eggs... to me they are like gemstones... so beautiful....

But the two new ladies: They also have a name since a few days: the light brown one is called Aigle, the French translation of eagle. When she puts on her neck feathers, she looks like a bird of prey with her somewhat sharp look.....Aigle that is. The nice brown one with black head and tail feathers is called Olijfje... now let's hope that she will also lay olive-colored eggs!

By the way, fun fact: In March my chickens laid 203 eggs!