Mijn tijdszone hier op de computer staat nog niet goed ingesteld dus ik moet zo eens even kijken hoe ik dat kan veranderen. 

Wilde nog even een stukje schrijven over het zalm-vissen. We reden langs een bord dat daarnaar verwees en omdat het tegen lunchtijd was, leek het ons een leuk idee om daar te gaan lunchen..... De omgeving was ook schitterend. Nadat we via haarspeldbochten door de heuvels in het dal waren gekomen, ging de natuur over van woest en ruig naar liefelijk. We volgenden de weg die ons naar onze lunchplek zou brengen, best wel een stukje de natuur in zonder erg veel bewoning. Het was een werkelijk prachtig plekje. Kan me voorstellen dat het er in het hoogseizoen erg druk is. Nu stonden er een paar auto's geparkeerd. Een pad bracht ons bij de zalmkwekerij en een gezellig restaurantje. Je kon zelf je zalm vissen als je wilde en dan had je de keuze om de zalm daar op te eten of mee naar huis te nemen. Het leek mij wel leuk om zelf zalm te vangen met een hengel met zo'n molentje. We kregen nog een schepnet en een box om de gevangen zalm in te doen. Mooi plekje gezocht en toen: vissen maar. Ik moest eerst eens uitvogelen zo'n hengel werkte maar na een paar keer oefenen ging dat een stuk beter. Om ons heen werd er onder grote hilariteit van desbetreffende persoon zo nu en dan een zalm gevangen, dat ging gepaard met veel gegil en geschreeuw Totdat Lieneke beet had... wahaaa.... spannend.... en toen moesten we hem nog op de kant zien te krijgen. Een vriendelijke oudere meneer gaf ons wat aanwijzingen en zo kwam de eerste vis aan land De vegetariers onder ons moeten dit stukje maar even overslaan want toen moest de vis nog doodgemaakt worden. Het was een flinke zalm en door een soort kurketrekker in de kop te steken maakte je de zalm dood.Lieneke volgde de instructies van de man en weldra verdween de eerste zalm in de box. We maakten een praatje met deze uiterst vriendelijke meneer. Hij gaf ons wat aanwijzingen en wat "beet" om de vissen te vangen en inderdaad, weldra had Frank ook een vis te pakken. Uiteindelijk zat er bij mij ook eentje aan de haak, maar net voordat hij aan kant kon worden gebracht rukte hij zich los. Daarna hield ik me maar bezig met filmen en foto's maken van dat prachtige plekje. De vijver met de kwekerij lag in een soort kom, omgeven door heuvels. Zo'n mooie plek! Na vijf zalmen vonden we het wel genoeg; we hadden bijna 7 kg aan vis! Daarna richting restaurant waar je je zalm in kon leveren en zeggen wat je er mee wilde doen. We besloten twee zalmen als filet mee te nemen en de overige drie daar te eten; eentje als Sashimi voor Lieneke, Frank wilde graag warm gerookte zalm en ik wilde dan wel wat anders, zodat we veel konden proeven, en nam zalm met garlic en herbs. We moesten ongeveer een half uurtje wachten, geen straf op dat heerlijke plekje. 

Ondertussen kwam die meneer nog even informeren hoe het was gegaan en raakten we verder aan de praat. Hij had vroeger veel in Hawkes Bay, de plek waar Lieneke nu woont, gewerkt en kende daar de omgeving heel goed. Het is zo grappig als je Lieneke dan hoort praten. Volgens mij is ze qua taal helemaal ingeburgerd, qua accent, want als ik soms andere Nederlanders hoor praten die al jaren in Nieuw Zeeland wonen, dan hoor je vaak nog wel dat ze van origine Nederlands zijn. Bij Lieneke hoor ik dat tenminste niet: een echte Kiwi! Na een dik half uur kwam onze vis, en dat was ook zeker de vis die wij hadden gevangen want verder waren er niet veel mensen. De vis die Frank kreeg was warm gerookt, verser kon niet, en smaakte verrukkelijk! Ik ben wat minder van de sashimi, rauwe vis, maar natuurlijk wel geproefd. Ik vond mijn garlic en herbs zalm ook heeeerlijk. Ben bang dat ik nu nooit meer zalm lust in Nederland... deze zalmen waren zo heerlijk klaargemaakt. Dit is zo'n lunch die je nooit meer vergeet.... wie eet er nou vis, een half uurtje nadat je hem zelf gevangen hebt?

 

De filmpjes zijn wat wiebelig want ik kreeg het hele filmpje niet geupload...... 

 Het is kwart voor zes in de ochtend op vrijdag. Lekker geslapen in de camper, wel een beetje fris vannacht. Net even op het strand geweest en omdat iedereen nog in diepe rust is heb ik lekker even de tijd om wat te schrijven. En juist schrijven om de dingen die je raken, niet alleen een reisverslag... en daar heb ik nu even de tijd voor. Er gebeurt zoveel, er is zoveel te zien...je doet zoveel indrukken op......

Gisteren was echt zo'n dag...... Toen we bv bij die bronnen waren bij Pupu Springs. Ik had gelezen dat het daar het helderste, ooit gemeten, water is; nou zeker... het was zo prachtig, blauw, groen en je kon echt helemaal naar beneden tot op de bodem kijken, je zag de stenen die door de zon schitterden in mooie kleuren...de gedachte die bij mij opkwam was iets van: we zijn nu in het elfen-rijk. De plek had echt iets magisch. Ook de wandeling er naar toe door de bush; de onbekende planten en bomen, de vogelgeluiden van vogels die wij niet kennen...woorden schieten eigenlijk te kort......Daarbij kwam dat we zon hadden, het was echt heerlijk weer, niet te warm en vooral nauwelijks toeristen zodat je in alle rust kon genieten. Inmiddels hebben we foto's overgeladen op mijn computer van het andere fototoestel dus ik ga er eens even een paar uitzoeken om hierbij te plaatsen.

 Eigenlijk wil ik gewoon met vandaag beginnen... wat een dag! Maar voor de volgorde eerst toch maar even over gisteren. Gisteren zouden we tegen half twee de Ferry naar het Zuider Eiland moeten nemen. Deze vertrok vanaf Wellington en dat was nog een a twee uur rijden. Dus 's morgens de familie van Geldorp dag-gezegd en bedankt voor de gastvrijheid... wat een geweldig leuke mensen zijn dat. Voordat we echt op pad gingen reden we nog even bij een vriendin van Lieneke langs, Lostris, een van de Willamson-dochters; de familie Williamson zijn de buren van de familie van Geldorp en Lieneke heeft daar destijds heel wat uurtjes ook doorgebracht. Leuk om ook met haar kennis te maken. Het zijn echte paardenmensen en Lostris liet ons een boek zijn van haar oma. Zij schildert paarden en er is een boek met veel schilderingen en tekeningen van haar uitgebracht. Onderstaand een artikel dat ik over haar vond:

https://www.stuff.co.nz/manawatu-standard/news/87482207/feilding-horse-artist-jackie-williamson-releases-lifes-work

 

Na het bezoek aan Lostris gingen we richting Wellington, op naar de Ferry. Lieneke bestuurde de camper en ze reed professioneel de boot op. Daar maakten we ons op voor een ruim drie uur durende tocht van het Noorder naar het Zuider eiland. Het was fris en winderig en het eerste uur deinde de boot ontzettend op en neer.....als je gevoelig was voor zeeziekte was dit het moment om flink ziek te worden. We gingen eerst naar het cafe voor een kop koffie en thee en daarna doezelden we een beetje weg. Natuurlijk wilden we ook voor op de boeg kijken, het was best koud maar een machtig gezicht. Lieneke tuurde de hele tijd de zee af en riep opeens, kijk daar! Dolfijnen! En ja hoor, als je goed keek kon je steeds wat ruggen en vinnen van dolfijnen naar boven zien komen en beneden zien duiken. Geweldig!!! Ik denk dat maar weinig mensen ze gezien hebben. Maar wat een belevenis. We zouden aankomen in Picton en we voeren echt tussen de heuvels door daar naar toe. Ook al weer zo'n indrukwekkend gezicht. Vanaf de Ferry ging het richting Nelson waar we tegen half acht 's avonds aankwamen. We vonden een camperplaats naast de weg. Toen was het gauw wat eten koken in het kleine keukentje (ach, kleine keukentjes zijn we gewend, denk maar aan Pacaud) en daarna zochten we gauw onze bedden op.

 Begin van de avond en ik zit op een grote, maar nu rustige camping direct aan zee. Even bijkomen van deze prachtige dag. Zoveel gezien en gedaan! Zo ontzettend veel moois gezien. Wat een prachtige natuur hier op het Zuider Eiland. Het is mooi, woest, liefelijk en heel rustig.....

We hadden gister een plekje gevonden op een camperplaats aan het strand. Je mag hier staan als je iets van toilettaire fasciliteiten bij je hebt. Daarvoor zit er ook een sticker op je auto of camper-van, zoals de camper hier genoemd wordt. We werden wakker en door een kiertje tussen de gordijntjes zag ik tussen de bewolking ook wat blauws. Dat zag er veelbelovend uit want de laatste twee dagen hadden we alleen maar druilerige regen vooral gehad. Goed, terwijl Lieneke nog sliep gingen Frank en ik de camper uit om een ommetje te maken langs het strand. Het water was ver te zoeken want het was eb. Daarna ontbijten en op weg richting het Abel Tasman reservaat. Onderweg kwamen we langs Pupu Springs, bronnen die bekend staan om zijn heldere water. Je kon er een schitterende wandeling omheen maken en als je, het overigens prachtig aangelegde, pad volgde waande je wel een beetje in de bush van Nieuw Zeeland. Prachtige vegetatie met palmachtige bomen, dennen en inmiddels strak blauwe lucht. Het meertje is werkelijk schitterend, water borrelt op naar boven en je kunt tot op de bodem kijken...zulk helder water.....prachtig!

Daarna gingen we verder richting Takaka. Wat een route met veel haarspeldbochten, prachtige vergezichten, afgronden.... En dan die blauwe lucht en de zon die doorkwam. Wat heerlijk. Iets verderop lag een zalm kwekerij waar je ook kon lunchen en het liep al tegen het middaguur. Dat kwam goed uit. Wij er naar toe. Bleek dat je daar ook zelf je zalm kon vangen en die kon je dan meenemen of daar voor je laten klaarmaken. En wat is nou leuker  dan je zelf gevangen zalm eten. Dat wilden wij ook wel eens proberen. Dus gewapend met drie hengels, een schepnet en een box waarin de vis kon, naar de vijver. Die lag op een schitterende plek, in een soort kom, omgeven met prachtige groene heuvels. Daar zochten we een plekje en gooiden de hengels uit. De zalm wilde niet echt bijten totdat Lieneke beet had! Wahaaa! En toen het spel van inhalen en proberen de zalm in het net te krijgen... dat viel nog niet mee totdat we hulp kregen van een mega leuke meneer die ons hielp en meteen een praatje aanknoopte. Hij woonde daar niet heel ver vandaan aan haalde daar vaker vis. Toen bleek dat hij vroeger veel gewerkt had in de regio waar Lieneke nu woont, Hawkes Bay, was het ijs helemaal gebroken. Hij gaf ons wat "beet", wat voer, zodat de zalmen beter zouden bijten...en ja hoor... dat was precies wat er gebeurde... in mum van tijd vijf zalmen aan de haak (dwz Lieneke drie en Frank 2; bij mij  ontsnapte de zalm die aan mijn haak zat, daarna hield ik me maar bezig met het maken van foto's). De zalm konden we afgeven bij het restaurantje en aangeven wat we wilden: meenemen, en zo ja, hoe, als steak of filets, of hier eten, en hoe dan klaargemaakt. Uiteindelijk besloten we voor sashimi (Lieneke), gerookte zalm (Frank) en zalm met herbs en garlic (ik); de andere twee zouden we meenemen als filets. Een jonge, zuidafrikaanse kok, zou ze voor ons klaarmaken... en wat voor kok, bloedmooi met lichte ogen; zelfs Frank viel dat op, haha. We hadden in totaal bijna 7 kilo zalm!! De zalm zou voor ons worden klaargemaakt en wij namen plaats in het restaurantje met vast een drankje. Op een gegeven moment kwam de meneer, die we al eerder hadden ontmoet, er nog even bijzitten en wisselden we allerlei wetenswaardigheden uit. We kregen zelfs zijn telefoonnummer, mochten we in de buurt zijn, dan waren we van harte welkom voor een drankje....hoe leuk is dat? Toen werd de zalm gebracht.... nou, ik lust nu waarschijnlijk nooit meer ergens anders zalm.... wat was dit lekker...verser kon natuurlijk niet........En wat een porties....... Wat we over hadden kregen we mee, evenals de filets van de nog overige zalmen.

 

 

Daarna reden we door naar Pohara waar het prachtige strand ons lokte. We vonden een werkelijk adembenemend plekje aan het strand met zon, de zee, rotsen en mistige bergen op de achtergrond. En bijna geen mensen. Het was zoo prachtig. Frank en Lieneke waagden zich zelfs in het water. Vlakbij dat strandje hadden we al een camping gezien en daar zitten we nu. Zal in de zomer heel toeristisch zijn maar nu ruimte zat. Achter de bossages achter onze camper is de zee. Overigens mag je eenmaal raden wat we vanavond eten.......

 We staan twee nachtjes bij Frits en Lia op het erf. Wat een machtige plek is dit! Een paar jaar voordat Lieneke in 2010 bij hen kwam waren ze naar Nieuw Zeeland gekomen. Frits begon hier uiteindelijk een bouwbedrijf. Ze hebben lang in het kleine rechter huisje gewoond met wat kinderen. Toen Lieneke er bij kwam kreeg ze dus een plekje in de schuur op het kantoor anders was er geen ruimte. Toen Lieneke weer vertrok begonnen ze net aan de bouw van het grote huis. Wat een huis en wat een heerlijke plek, even buiten Levin! Gisteravond werden we door Frits nog even in de Landrover meegenomen naar het strand. Dat is hier vlakbij...even rijden over het strand... super verlaten met alleen hier en daar een auto. We werden "achtervolgd" door Lieneke en Scottie in de auto van Scott. Scottie was destijds Lienekes "kleine broertje"van vijf jaar. Inmiddels is hij 17 en nog steeds haar kleine broertje. Geweldig om die twee samen te zien!

Lieneke en Scott door de jaren heen

Gisterochtend was druilerig. Waar is dat mooie zomerse weer waar we op hopen?? Omdat Lienekes telefoon het min of meer had begeven vertrokken we naar Levin. Frank en ik gingen ontbijten bij de plaatselijke cinema, die 's morgens al open was voor een koffietje of ontbijtje, Lieneke ging op zoek naar een winkel om haar telefoon te laten checken die het min of meer had begeven. Ondertussen konden wij even heerlijk ontbijten. Gelukkig kon de telefoon van Lieneke weer gemaakt worden, ook dat weer opgelost. Het was flink gaan regenen dus terug naar Frits en Lia. Wat te doen? Frits raadde ons aan naar het Nederlandse museum in Foxton te gaan. Daar stond ook een Nederlandse molen en daarnaast het museum en een Nederlands cafe waar je Nederlandse dingen kon eten, zoals natuurlijk kroketten, erwtensoep en pannenkoeken.

Het museum was super leuk! Allerlei verhalen over Nederlanders die zich in Nieuw Zeeland hadden gevestigd. Foto's, gebruiksvoorwerpen...allemaal Nederland. Erg interessant want voor ons was het vooral een beetje terug gaan in de tijd; een woonkamer zoals die bij opa en oma er uit zag, compleet met perzisch tapijtje op de tafel en merklappen aan de muur. Twee dames vergaapten zich aan het Delfts blauw en een van de dames vertelde ons dat ze daar thuis een kleine verzamelijng van had. Ze vond het zo mooi. Nou had ik in mijn tas nog een aantal kleine cadeautjes voor alle kennissen van Lieneke zitten, waaronder een Delfts blauwe kerstboomhanger. Die gaf ik aan haar. Ze vond het geweldig.

Na het bezoek aan het museum was het tijd voor de lunch.... in het Molencafe! Wie mij gezegd had dat ik ooit in Nieuw Zeeland een broodje kroket zou eten zou ik hebben uitgelachen, maar het was wel heel grappig. Het broodje kroket smaakte prima, het plaatselijke frisdrankje, ook dat moet je proberen, was mierzoet!

Lieneke besloot langs "Hobbs" te gaan, een paardenman/familie die destijds naar haar merrie hadden gekeken. De merrie was een probleempaardje, lief op "de grond" maar bij berijden kon ze opeens geweldig flippen. Hobbs himself bleek niet thuis te zijn maar schoondochter(?) en kleinzoon van 16 wel. We werden hartelijk ontvangen. Na wat gepraat konden we even in een soort van kantine zitten, waar kleinzoon zijn gitaar te voorschijn haalde en wat country liedjes zong. Echt geweldig, met een klein rauw ondertoontje in zijn stem. Die ogen van Lieneke toen ze hem hoorde zingen (was bij haar niet bekend dat hij gitaar speelde en zong). Door ons enthousiasme bleef het zeker niet bij 1 liedje!.Helaas had ik mijn telefoon niet bij me anders had ik gevraagd of ik een stukje mocht filmen. Daarna werden we uitgenodigd voor thee en taart in het familiehuis een klein stukje verderop. Wat een plek en wat een schitterend uitzicht. Op het erf liepen een paar miniatuurpaardjes met een veulentje, echt snoezig. Na deze gezellige middag, helaas Hobbs himself niet ontmoet, weer terug naar Frits en Lia die iets verder down the road wonen. Daar gingen we weer aan de gin tonic of een glaasje port en aten we patat met worstjes, gemaakt van zelfgeschoten wild en salade. Een van de andere zoons van Frits en Lia, Alex, was ook van de partij en het werd wederom een gezellige maaltijd met allerlei verhalen over Lieneke's tijd dat ze bij hen verbleef destijds.  Daarna werd het tijd om de camper op te zoeken. We slapen er met zijn drieen, Lieneke bovenin in een tweepersoonsbed dat tegen het plafond zit en we 's nachts tot halverwege laten zakken, wij slapen er onder op de banken. En dat slaapt prima; totdat om half drie vannacht plots mijn telefoon ging. Ik kreeg zo ongeveer een hartverzakking: mijn moeder!!!!

Pffffff.......schrik.... uiteindelijk bleek dat ze op een verkeerd knopje had  gedrukt en "opeens mij aan de telefoon kreeg". Nou gelukkig dan maar. Kon alleen de slaap daarna niet meer pakken. Maar gelukkig dat alles goed was!

Straks pakken we in en vertrekken we naar de Ferry die ons vandaag naar het Zuider Eiland brengt. Weet niet wanneer ik weer internet heb, we gaan het allemaal zien.

Manawatu college in Fioxton, de school waar Lieneke naar toe ging 

 Na heerlijk geslapen te hebben werden we wakker in het hotel in Taupo met een zonnetje. Taupo Lake lag er prachtig bij met schitterend blauw water.

Vanochtend zouden we bij Lieneke’s vrienden Caitlin en Ben de camper op gaan halen. Lieneke zou als chauffeur starten ; ze had nog niet in de Camper gereden maar dat wende al gauw. Op weg naar Levin, waar Frits en Lia wonen waar Lieneke in 2010 haar laatste maanden van haar verblijf in Nieuw Zeeland destijds heeft gewoond. De route naar Levin, een uurtje of vier, vijf verder, was fantastisch! We reden door verschillende landschappen, variërend van de typische groene heuvels tot aan een landschap dat me meer het “ desert”. Gevoel gaf wat je wel op Amerikaanse films ziet. Daar reden we langs Mount Ruapeau die we al vanaf onze hotelkamer hadden zien uitsteken boven het meer. De top was besneeuwd en het was een indrukwekkend landschap waar we door reden! Onderweg kwamen we wat wegonderbrekingen tegen en op een heel leuke manier werd te kennen gegeven dat we moesten stoppen en het tegenliggend verkeer kon doorrijden. 

De persoon die dat regelde maakte er een hele show van….. geweldig!

 Uiteindelijk kwamen we in de buurt van Levin. Eerst reden we door Foxton, waar Lieneke op school had gezeten. Elke dag een km of 25 met de schoolbus er naar toe. Toen kwamen we in Levin en ik moest er aan denken dat Lieneke die straten kende en daar had gelopen. Buiten Levin reden we al gauw het erf van Frits en Lia op. Ik herkende de plek van de vele foto’s! Toen Lieneke bij hen woonde stond het grote huis er nog niet, er werd toen net aan de bouw begonnen. Ze woonden toen in het kleine huisje en Lieneke sliep in de schuur on het kantoor. Zo leuk om Frits weer te zien. Jaren terug hebben we hem ooit ontmoet toen hij in Nederland was. We werden meteen binnen uitgenodigd op de koffie, daarna een drankje…super gezellig, 's Avonds werden we uitgenodigd om pizza te eten bij hen. Er at nog een vriend mee uit Nederland die al jaren in Nieuw Zeeland in het onderwijs zat. Hoef niet tevertellen dat het een gezellige avond werd!

patchwork kleedje bij Frits en Lia thuis, hun huis in lapjes

 

 

Vanochtend gingen we al vroeg op pad. Samen met Lieneke gaan we een bijna drie weken lange trip maken met de camper van vrienden van haar. We vertrokken die ochtend al vroeg, de ute ingeladen en gaan met die banaan. Eerst naar een vriendin van haar in Havelock, waar Lieneke een tijd gewoond heeft. Kennis gemaakt en theegedronken. In haar huis liepen twee piepkleine biggetjes die ze op haar land had gevonden. Wat een schatjes, maar krijsen dat ze konden!
Van daaruit reden we een prachtige route naar Taupo waar een andere vriend en vriendin van Lieneke wonen. Wat een mooie plek was dat, in Taupo met uitzicht op het prachtige meer waar we bij aankomst in Nieuw Zeeland over heen gevlogen waren. Lieneke zou die nacht bij haar vriendin blijven slapen om even gezellig bij te kletsen en wij zouden een nachtje in een hotel doorbrengen aan Lake Taupo.  Omdat we daar pas na tweeen terecht konden, zouden wij Waiotapu Thermal Wonderland bezoeken, dichtbij Rotorua. Wai-o-tapu betekent in het Maori: heilige wateren. Het is een plek waar onder de grond veel activiteit plaatsvindt: het stoomt, het bubbelt, het water heeft de prachtigste kleuren: van gifgroen naar oranje. Het stinkt er naar rotte eieren; dat komt door de zwavel.
Frank moest even wennen aan de auto en aan het links rijden. Gelukkig hadden we een lange en vooral rechte weg te gaan, dat was mooi om even te wennen. Waiotapu is een toeristische plek maar nu waren er weinig mensen te bekennen. Het was er heerlijk rustig. Je kon drie wandelingen maken en uiteindelijk maakten we de langste van ongeveer anderhalf uur denk ik. Het was overweldigend en fascinerend. Het rookte, het smookte en het stonk. De kleuren van het water en het gesteente waren adembenemend en het bubbelende en gorgelende water was indrukwekkend. Het was er prachtig en je had alle tijd om te kijken omdat er bijna geen toeristen waren. Het gebied maakte diepe indruk op me.

Van daaruit reden we weer terug naar Taupo waar we ons hotelletje opzochten, aan de boulevard met schitterend uitzicht op het meer. We konden het dan ook niet nalaten om ’s avonds te gaan eten bij een van de restaurantjes daar aan de boulevard. Het was prachtig weer met een blauwe lucht met wolken. En het was warm, heerlijk. ’s Avonds liepen we langs de boulevard en aten een Nieuw Zeelandse Angus Burger; uitzicht op het meer! We raakten nog aan de praat met een stel uit Wellington dat voor het weekend naar Taupo was gekomen om een fietstocht daar te maken. Toen de zon onderging liepen we terug naar het hotel, daar nog een kop thee en alle mooie foto’s van die dag bekijken.