Namate ik dit stukje aan het schrijven was, werd het iets heel anders dan ik voor ogen had…… ik heb ook zitten twijfelen of ik het moet plaatsen…….. maar het komt wel uit mijn hart en misschien helpt het me wel om een “andere”weg in te slaan…..

 

Op mijn laatste ochtendwandeling van ons verblijf word ik sentimenteel. Waarom? Is het omdat ik door een stuk bos loop waar veel kap heeft plaatsgevonden? Dat dat me een wat triest gevoel geeft; de aanblik van de lege stukken “bos”. Het zou niet zo moeten zijn want naast die lege stukken zie ik ook de nieuwe aanplant al weer staan en een stukje verderop staat een al weer wat hogere aanplant, deze zal al wel een paar jaren ouder zijn. Dus ook al zie je hier “de afbraak””  er is ook zeker vernieuwing en opbouw te zien. Maar goed, tijdens deze wandeling (en al mijn ochtendwandelingen) heb ik veel tijd om na te denken….over het leven, waar ik sta……. Ik word binnenkort 61 en dat klinkt toch wel even anders dan dat je bv 45 wordt… Ik ben altijd degene geweest die me van mijn leeftijd niks aantrok…gewoon nog alles doen, met de paarden, het werk…. Maar vooral de laatste anderhalf/twee jaar merk ik dat het anders wordt. Ik denk meer na over de tijd die nog voor me ligt… en vooral hoeveel gezonde jaren dat nog zullen zijn? Ik merk nu toch met wandelen dat mijn conditie wat minder is, ik voel mijn gewrichten en ik ben moe, eigenlijk ben ik altijd moe……. Heb dat, toen ik vorig jaar een paar maanden thuis zat vanwege o.a. die moeheid, ook uit laten zoeken hoe dat zou kunnen komen. Daarbij komt mijn werk, wat, begrijp me goed, ik ontzettend leuk vind, maar er wordt veel gevraagd, er komen veranderingen aan; dit moeten we gaan doen, dat moet er gebeuren….. ik merk dat het me veel wordt…..Tijdens deze wandelingen heb ik tijd om na te denken…wat wil ik de komende jaren……. en dat weet ik natuurlijk eigenlijk wel: het is vooral genieten van wie ik nu ben, ik wil genieten van een ochtendwandeling, van het horen van de stilte om me heen, van groentes die ik in mijn moestuin zelf heb gekweekt, van elke ochtend eitjes zoeken van de kippen… en natuurlijk wil ik ook werken…. Ik wil dingen aan het huis verbouwen, ik wil mensen blij maken, helpen… maar dat alles in mijn tempo en niet meer in het tempo van bv mijn werkgever…want dan blijft er eigenlijk geen tijd voor mijzelf over…. Dan heb ik in het weekend, na een week werken, minstens een dag nodig om wat “bij” te komen van de werkweek. Daar denk ik dus over na tijdens mijn wandelingen. En begrijp me niet vekeerd… ik ben een meer dan bevoorrecht mens in dit leven…met ons heerlijke huisje in de Puy de Dome……..maar juist daardoor ga je een ander besef van het leven krijgen…… We gaan het zien….. en vooral of ik eerlijk kan zijn over alles wat ik bedenk… en kijken of ik beslissingen kan nemen om het leven toch om te gooien….. we gaan het zien……..

 

 Heel nuttige dag vandaag! Vanuit Nederland had ik 7 rekken meegenomen. Gekocht bij Ikea van mijn Kerst cadeau-bonnen van het werk; met wat kunst en vliegwerk kon ik ze bij Ikea gebruiken en had 3 grote en 4 lage rekken gekocht om op het zoldertje boven de keuken te zetten. Lekker veel bergruimte voor voorraden en zo. Je weet maar nooit of je hier vast komt te zitten (stiekem hoop ik er een beetje op 😁) en dan is het wel handig dat je voor een week of twee eten en water in huis hebt. Onze keuken is te klein om ook maar iets van voorraad op te bergen, maar op het zoldertje er boven is ruimte. Dus vanochtend begonnen aan het in elkaar zetten van 7 rekken... het bleek een fluitje van een cent, vooral toen ik al de schroeven er met een elektrische schroevendraaier in draaide; met de hand was toch wel erg veel werk. Na twee uurtjes had ik de rekken in elkaar, alles was compleet, en toen begon het op- en inruimen. Ooit moet het zoldertje gestuckt worden, geisoleerd en betimmerd, maar voor nu is het prima zo. De rekken staan er, alles is opgeruimd.... ik ben erg tevreden!!!!

 Woensdag gezellige dag gehad. We kregen gasten voor de lunch! Anita en Andre, die we kennen via de Frankrijk-facebook-groep en hier in de buurt een huisje hebben. Toevallig waren we er deze keer in dezelfde tijd. In de zomer waren we bij hen op visite geweest dus nu werd het tijd om hen ons stulpje te laten zien. Van te voren lekker bezig geweest; huisje opgeruimd en wat lekkere dingen voor de lunch gemaakt: knoflooksoep, gegrilde groentes, een kaastaart (wat een ellende met die gasoven... ik krijg het nog steeds niet helemaal voor elkaar, hoe zacht hij ook staat, hoe zorgvuldig ik ook ben: toch was de bodem weer zwart!)  en natuurlijk brood van de bakker uit Lachaux en lekkere kaasjes en pate. Het was een gezellige dag, we hebben altijd genoeg te kletsen... leuk is dat... vorig jaar kenden we elkaar nog niet... ach... het zal wel door onze Frankrijkliefde komen!

tsja.... weer een erg charmante foto van mij............

 

En dan zijn we weer thuis in Pacaud. Zondagochtend nog voor een laatste keer naar de Camagri geweest. We wilden nog heel graag het parcours de pays zien. Een parcours door "het Camargue landschap"..... met je paard aan de hand binnenkomen. Daarna opstijgen en dan wat hindernissen: over een bruggetje, een verhoging op en af, vanuit volle galop halt houden, door het water, hekje openen en sluiten (dat was buiten ons gezichtsveld) en daarna weer in volle galop naar de finish waar je moest halthouden, af- en weer opstijgen. Het was heerlijk weer en ik geniet altijd van het parcours. Het zijn vooral de meisjes die hier aan deelnemen, maar zo nu en dan druppelt er een man tussendoor. De ruiters zijn merendeels gekleed in de prachtige guardian kleding. De meisjes dragen vaak een hoed, een kleurige Camargue-blouse en een giletje, of bij kouder weer, een zwarte jas. Vooral de wijde broek van de dames vind ik het einde! En dan natuurlijk de prachtige paarden met hun authentieke zadel. De guardian zit  er redelijk vast in door de "steunen". Dat moet ik ook wel als je ziet hoe snel een Camarguepaard moet wenden; je zou anders zo uit het zadel worden gelanceerd! 

Het was een leuke ochtend. Daar waar het ene paard met gemak over het bruggetje ging, wilde het andere paard er beslist niet over heen en moest de guardian alle zeilen bijzetten om dit onderdeel goed af te ronden. En dan dat alles rijden met 1 hand.  Traditioneel gezien heeft de guardian nl in de andere hand een lange stok, de drietand, waarmee hij de stieren die hij drijft, onder controle moet houden. Het parcours de pays moet daarom ook eenhandig gereden worden. 

Tegen de middag verlieten we de Camagri want er stond nog een uurtje of vijf autorijden op het programma, voordat we weer thuis zouden zijn in Pacaud. De rit verliep voorspoedig, heerlijk weer, blauwe lucht en zon. Naarmate we meer de bergen in gingen werd het bewolkter. Tegen kwart voor vijf waren we weer thuis.

Maandag was een stralende dag. De meeste tijd heb ik lekker voor ons huisje gezeten met een boek, lekker in de zon. Wat een weer!! In de 20 graden voor ons huisje! Dat was genieten en we namen het er maar maar van want aan het eind van de week schijnt het een stuk minder mooi weer te worden. De klusjes binnenshuis bewaren we voor dan!

 Zaterdagochtend al weer vroeg het bed uit. Tegen kwart voor acht zaten we al aan het ontbijt. Het was heel rustig in de eetzaal dus konden we heerlijk genieten van de croissantjes, pancakes en wat al niet meer. Daarna in de auto en waar op naar dag nummer twee van de Camagri.

Om half elf begon het concours de ferrade en die wilden we natuurlijk niet missen! Omdat het daar meestal erg druk is en er niet al te veel ruimte is voor toeschouwers gingen we al een half uur van te voren naar het veld waar de ferrade zou worden gehouden. Ik kon nog net een plekje voor aan het hek bemachtigen. Frank bleef met Barkley een beetje achter want naast mij stond een hond die wat minder vriendelijk naar Barkley deed. 

De ferrade gaat als volgt: achterin een veld wordt een stier losgelaten en deze wordt door een groep van vier ruiters, die bij dezelfde manade (zeg maar stierenhouderij) horen, opgedreven. En dat gaat echt superhard over het veld. Voor een bepaald punt moet de stier een por krijgen waardoor hij omvalt; dat levert punten op. De bedoeling is dan uiteindelijk dat de guardian van zijn paard springt en de stier bij de horens pakt, tegen de grond werkt en zo de stier kan brandmerken (ferrade). Dat laatste stukje gebeurt niet in de wedstrijd; het gaat om de behendigheid om de stier een por te geven. Maar natuurlijk kon zo nu en dan een guardian het niet laten om toch van zijn paard te springen en de stier bij de horens te grijpen! Lekker macho. Overigens rijden er in elke groep ook veel dames mee. Twintig of dertig jaar geleden zag je maar zo heel nu en dan een dame maar tegenwoordig zijn ze ruim vertegenwoordigd. Het is echt een spektakel om te zien; het gaat reuze hard en je weet natuurlijk nooit wanneer de stier uitzwenkt. Er worden weer punten gegeven op allerlei gebied: voor een bepaald lijn moet de stier tegen de grond zijn gewerkt, de samenwerking van de groep etc.

Wat ik vooral indrukwekkend vind is het voorstellen van alle manades. Meer dan 60 guardians komen op een rij aangereden en worden per manade naar voren gehaald en voorgesteld aan het publiek. Ik vind het een machtig gezicht!

Het was echt een prachtige dag met temperaturen die echt boven de 20 graden uitkwamen. 's Middags hebben we o.a. weer naar de tri de betail gekeken. Heerlijk op de kleine tribune met de zon in ons gezicht. Barkley vermaakte zich uitstekend met alle honden en mensen die langsliepen. Wat is het toch een allemansvriend. Hij werd door iedereen aangehaald en geknuffeld en hij vond het prachtig!

Verder zijn we de dag doorgekomen om zo her en der te kijken, alle kraampjes met Camarguespullen af te struinen; een rose'tje aan de bar te halen.......Overigens waren er meer mensen die zin hadden in een drankje..... ook deze lieftallige guardian had wel zin en een drankje:

 Vervolg van vrijdag de 17e:

Terwijl ik naar het behendigheidsonderdeel keek, bedacht ik me hoe leuk het dan toch ook bij de Smitsen was... vooral onze behendigheidswedstrijd, waarbij ik veel onderdelen, die hier aan bod kwamen, bij ons had meegenomen in onze wedstrijd. 

De deelnemers moesten niet alleen hun kunnen op het paard, maar ook naast hun paard laten zijn. Aan de hand binnen komen, opstijgen, afstijgen, trailerladen...... En het blijft interessant om te zien hoe het ene paard gewoon de ruiter volgt, terwijl een ander met geen mogelijkheid vooruit te krijgen is. Het mooiste vind ik dan nog het paard dat eigenlijk iets heel spannend vindt, maar dan uiteindelijk toch de ruiter volgt, blijkbaar toch een samenwerking en vertrouwen tussen paard en ruiter. Genieten is dat.

Intussen was het al na luchtijd en besloten we te kijken of er een plekje in de tent vrij was om te lunchen. Op vrijdag heb je nog kans om er tussen te komen; zaterdag en zondag is dat bijna onmogelijk. Er was plek zat dus installeerden we ons daar met Barkley. Het menu bestond uit vooraf Ceasarsalade met kip voor mij en voor Frank charcuterie, daarna natuurlijk Guardiane met riz de Camargue en als dessert fougasse uit St. Maries (soort zoet cake-achtig brood) en appeltaart. Het was weer zo gezellig! Je zit in een tent met uitzicht op de twee pistes waar de ruiters af en aan rijden. Je hoort alle Franse gesprekken om je heen, buiten schijnt het zonnetje... wat wil je nog meer? Want gelukkig was inmiddels de mist opgetrokken en had plaats gemaakt voor blauwe lucht en zon!

's Middags was de tri de betail, een van mijn favoriete onderdelen. Een guardian moet een stier, die om zijn horens een kleur draagt, selecteren en afzonderen van de kudde en daarna naar een naastgelegen weide delegeren. De guardian wordt beoordeeld op zijn rust, de kudde stieren mag niet alle kanten op vliegen, zijn acties, zijn samenwerking met het paard. Het paard wordt ook beoordeeld op zijn interactie met de guardian en de stier en zo zijn er nog meer punten waarop gelet wordt. Een guardian kan ook gediskwalificeerd worden als hij de kudde te veel opjaagt, als hij wisselt van stier (ze krijgen steeds een kleur doorgegeven van de stier die ze moeten afzonderen) of als hij ruw is voor zijn paard. Het is een spannende wedstrijd, de winnaar over een paar manches wint een geldbedrag van een paar honderd euro. Al gauw krijg je de tactiek door en wat vooral opvalt is rust, rust, rust. De guardian staat minuten lang te kijken naar de uitgekozen stier. Het paard is dan ook in rust, maar dit kan van het ene op het andere moment veranderen in actie! Het is indrukwekkend om te zien hoe stier, paard en guardian  kunnen wenden en keren. Nu begrijp je ook waarom de zadels er daar uitzien; de guardian zit redelijk vastgeklemd in het zadel. Bij alle wendingen en keringen zou hij anders zo van de paardenrug vliegen. Al met al een indrukwekkend schouwspel dat geen seconde verveelt! 

Tegen het eind van de middag besloten we nog even naar Saintes Maries de la Mer te rijden, even wat zeelucht opsnuiven. En het was heerlijk! Barkley kon even lekker rennen en verdween zelfs het water in! Wat heel leuk was, was dat er langs de boulevard schildersezels stonden opgesteld met daarop prachtige tegeltableau's van zee gezichten van Vincent van Gogh, met daarbij een beschrijving. Zeer interessant en een schitterend gezicht: een zeegezicht met daarachter de "echte" zee. Het waren ook prachtige tegeltableau's... ik had er zo eentje mee naar huis willen nemen!

 Camagri dag!

We waren redelijk vroeg uit de veren; dat wil zeggen: manlief... ik ben altijd vroeg. Lekker, want dat geeft me de tijd om op mijn computer te struinen, stukjes te schrijven, foto's te uploaden... (helaas lukt dat laatste hier niet zo goed, blijkbaar geen optimale internetverbinding in het hotel of zo). Iets over achten gingen we  aan het ontbijt. Het was best druk in de eetzaal maar we vonden toch een tafeltje. Het was een tamelijk uitgebreid ontbijtbuffet met echte sinaasappelsap (heerlijk!), croissantjes in verschillende maten en smaken, verschillende soorten brood, beleg, vers fruit, pancakes etc. Het enige wat ik miste waren de scrambled eggs met spek.... nou jaaaa..... we hebben het ook wel eens moeten doen met thee, kuipje jam en half stokbroodje. Nee, lekker dus. Barkley hadden we maar even in de auto geparkeerd.

Na het ontbijt was het: richting St. Maries.... en net zoals vorig jaar gaf de TomTom weer een heel vreemde route aan; toen we zo ongeveer voor de ingang van de Mas stonden zei TomTom dat we nog 40 minuten moesten en wilde ons helemaal om het landgoed heenleiden of zo. Het weer was overigens maar minnetjes.... dikke mist en een graad of vijf..... best koud. Het was super rustig toen we aankwamen maar gelukkig zagen we al meteen overal die prachtige witte paarden. Er stond voor vandaag niet heel veel op het programma: het voorstellen van paarden die te koop waren, een soort behendigheidsparcours a la Smitsen en de tri de Betail; die zou 's middags plaatsvinden, mijn favoriete onderdeel. Eerst gingen we bij het behendigheidsdeel kijken. Dat was precies zo als onze behendigheidswedstrijd die wij vroeger bij de Smitsen hielden; zo grappig om te zien! Eerst met het paard aan de hand over wat strobalen stappen en daarna opstijgen. Er was een mevrouw die deed er zoooooo lang over; paardje wilde maar niet stilstaan (of ze was gewoon niet behendig genoeg, en eerlijk gezegd denk ik dat laatste), daarna moesten ze een jerrycan een stukje achter het paard aanslepen, dan door van die kunststof buizen en onder een soort van gordijn van plastic stroken door, een rondje om een nep-stier en dan in galop totdat het fluitje klonk en ze een noodstop moesten maken. En dat allemaal met die prachtige paarden en de ruiters gekleed in de traditionele guardian kleding. Ik ben vooral weg van de meisjes met hun prachtige wijde broeken, het hoedje en de leuke Camargue overhemden. De mannen zien er ook megastoer uit......het grappige is, dat als ze dan van hun paard stappen, ze best klein zijn.......

wordt vervolgd......

 En dan is er nog het facebook-stukje van Lieneke..... heb het met tranen in mijn ogen gelezen:

We are safe.

It’s been crazy/hectic and most of all scary & surreal.

It’s unbelievable how much power Mother Nature holds when it breaks through the man made barriers.

We’re lucky to tell the story.

I’ve never seen water rise so quickly, all after the stock banks in town breached. Within minutes, while we were out trying to get our chooks /animals to safety and higher ground we got cut off and we’re left surrounded by water. I’ve never been more scared in my life. we didn’t know how to get out and if we ever could with the water rising by the minute.

While waiting some of our lambs got stuck on a tiny bit of land too and tried swimming towards us while they took a leap of faith. Two of them didn’t manage to reach dry land and got stuck in the fence, which was absolutely horrible to watch, fortunately it was near us so Matthew managed to grab both them!

While we tried waving down every car on the road in the mean time to get help. Lucky for us a cop had stranded on our road which was blocked off both ways by the flood! He got us a helicopter which got us out. It was a night with no sleep while we could only think about what we might find the next morning.

Thankfully all our stock managed to stay dry and safe on the bits of high and dry land left!

90% percent of our place was under water and all our fences are gone and we’ve got a big mess to clean up, no water or power, but we and our animals for whom we risked our lives have all made it out!

Thanks for everyone who reached out and offered help we appreciate you so much!

Alle reacties:

11Madeleen Voorwijk, Anita Hoornweg-Westplate en 9 anderen

 Gisteren binnendoor richting zuiden gereden. Wat een heerlijke route. Eerst richting Thiers om nog even bij de Action (jaja... onze favoriete winkel😀) wat autospullen en tandenborstels in te slaan; ik ben nl vergeten onze toilettas mee te nemen, die staat bij ons nu nog gewoon in de badkamer in Nederland mooi te wezen. Gelukkig hadden we in Pacaud alle andere spullen in voorraad, maar er lag slechts 1 tandenborstel daar, en om nu anderhalve week samen een tandenborstel te delen..... net iets te veel van het goede. Dus eerst even boodschappen doen en toen op weg. Prachtige route en steeds voor ons de Puy de Dome met zijn prachtige besneeuwde toppen. Daarbij blauwe lucht en een heerlijk zonnetje...wat wil je nog meer? Onderweg zagen we een bordje met "Chateau de Ravel" staan. Daar zijn scenes van de film "Les Choristes" opgenomen. Dus dat wilden we wel eens bekijken! Helaas was het weggetje naar het kasteel afgesloten en konden we niet verder. Een volgende keer dan maar, zo ver is het nou ook weer niet.

Daarna doken we de bergen in en zakten zo af naar het zuiden. Hoeveel virages we hebben gehad kan ik niet vertellen...maar het waren er heeeeeel veel! Er lag onderweg nog her en der sneeuw.

Nadat we alle haarspeldbochten echt wel zat waren kwamen we gelukkig in Ales. Daar reden we een hele tijd achter een vrachtwagentje waarin drie Camarguepaarden stonden. Het kon haast niet anders... die gingen naar de Camagri: nou we gaan het zien..........

 

 Tegen vijven moesten we een plan maken: wat gingen we doen..meteen naar Arles, waar we een hotelkamer hadden gereserveerd, of.... richting Sommieres, daar bij de Intermarche wat te eten halen en dat bij het Mazetje opeten? We besloten het laatste te doen. Dus op naar Sommieres.... het stadje waar we toch echt ons hart aan hebben verloren. Maar wat was het er druk! En er waren weer dingen veranderd. Het skelet van de oude Champion, de grote supermarkt die 20 jaar geleden door de overstroming was weggevaagd en waarvan het ijzeren skelet als een soort monument was blijven staan, was nu verdwenen......... en de Intermarche was in een jaar tijd veranderd van een supermarktje in een hyper de luxe mega grote zaak met zelfs een bak met levende kreeften en krabben..... pffffffff wat een veranderingen! We kochten gauw een salade en wat brood en gingen toen op weg naar het Mazetje; het kleine "geitenstalletje" wat lang van ons is geweest maar we 15 jaar geleden hadden verkocht. Zo nu en dan komen we er nog. De huidige eigenaren doen er nauwelijks wat mee. Verder staat daar aan het pad de grote eikeboom waar we de as van vaders en moeders hebben uitgestrooid. Het is altijd een mooi plekje om terug te gaan.

En daar was dan "ons" Mazetje.... Het zag er allemaal wat "shabby" uit. Vroeger was het eenvoudig maar zo lief; nu rommelig, deur hing nog steeds uit zijn voegen. De herinneringsplaatjes van vaders en moeders hingen nog in de eik en onder die eik hebben we wat gegeten: stokbrood met rillettes, kaas en salade. Altijd als we hier nog even kwamen was er een klein plekje in ons hart dat dit hier miste, hoewel het goed was dat we het toen verkochten (daar was destijds de situatie ook naar), het bleef ergens toch prikken in ons hart. En het was raar, maar toen we wegreden, op weg naar Arles, hadden we samen voor het eerst het gevoel: het is goed zo.............

 

 

We zijn er weer! En wat ging het allemaal makkelijk gister! Geen files, het weer werkte mee, meeste tijd een lekker zonnetje, een hond die alleen maar sliep, en, dat moet ik eerlijk toegeven, ik ook een deel van de reis. Afgelopen weken op het werk waren mega druk en vroegen alle energie van mij, zodra ik uit het werk thuis kwam was het eten en  naar bed..... Kwam bij dat we een paar spannende dagen achter de rug hadden wat betreft dochter en schoonzoon in Nieuw Zeeland, waar de cycloon Gabrielle over het land raasde en zij door overstromingen van de buitenwereld werden afgesloten. Hun zorgen om hun vee naar veiligere gronden te brengen deed ze bijna de das om, maar gelukkig hoorden we dinsdagochtend vroeg dat zowel zij als al het vee veilig waren. Nu was dus het moment er om gewoon niks te doen..... ik had een spannend boek bij me van Esther Verhoef... dus met lezen en slapen vloog de tijd voorbij (ik ben een mens dat goed kan lezen en nog beter kan slapen in een auto). En manlief maar rijden........ stiekem weet ik dat hij het rijden heel fijn vindt, en zeker op zo'n mooie dag als gister; dus ik voel me er niet schuldig (nou... nauwelijks) over.....

Binnen 12 uur waren we in Pacaud, het zonnetje scheen en op de thermometer (in de schaduw) las ik 14 graden. Heerlijk! Buiten was het warmer dan binnen, daar was het bijna 11 graden.  Buurmeisje Mia had ons al ontdekt en stond uitgebreid te zwaaien en te roepen. Gauw de auto uitgepakt, bedden opgemaakt en toen waren we alletwee af. Fles rose opengetrokken en met een zak chips op de bank. In onze brievenbus lagen zelfs  nog wat Kerstkaarten! Hoe leuk was dat!!! Dus  onder genot van ons glaasje rose en de chips die eerst maar eens gelezen. Super bedankt lieve Harmke en Henkjan, Ilse en Ellen! Zo leuk om daar post te ontvangen!!

De bedoeling was om tegen achten te gaan koken, ons "thuiskomst" menu: veldertjes met home-made zoetzure courgettes, spek en salade, lekker snel en heerlijk, maar zelfs daarvoor waren we te moe...... Ons bed zag er te aanlokkelijk uit en tegen half acht vertrok ik naar boven, Manlief volgde naar een kwartiertje ook... de veldertjes moeten maar even wachten tot zondag.. Morgen reizen we nl door naar Zuid Frankrijk, naar St. Maries de la Mer. Daar begint vrijdag de Camagri, een driedaags paardenspektakel wat we toch ook dit jaar niet willen missen. Vandaag rijden we rustig naar het zuiden, een uurtje of zes. En vanaf morgen is het dan: paarden, paarden en nog eens paarden..... We hebben voor drie dagen een hotelkamer in Arles, daar verbleven we vorig jaar ook, prima hotel met een lekker ontbijt, aan de rand van Arles met een afgeslopen parkeerplaats. We gaan het zien. Het was in ieder geval weer heerlijk om gisteravond weer thuis te komen!

 

 

 Zondag zou Alderliefste optreden.. in Gorredijk... lekker dichtbij, kleine zaal en.... plaatsen op rij 1 ! Hoe mooi kun je het hebben? Op Franse les had ik verteld dat er een optreden van hem was en dat dat, als je van Franse chansons houdt, echt de moeite waard was om naar toe te gaan. En omdat het zo dichtbij ons huis was stelde ik voor om daarna bij ons een hapje en drankje te komen gebruiken! Dat viel in goede aarde! Dus afgelopen weekend druk bezig geweest, want het huis moest natuurlijk een beetje netjes zijn, het pad moest obstakelvrij worden gemaakt... en natuurlijk moesten er hapjes komen! Dus aan de slag met een knoflooksoepje, een taart van sjalotjes en geitenkaas, gevulde witlofblaadjes en gesmoorde paprikareepjes in balsamico. Druk druk druk. 

Op zondagochtend nog wat boodschapjes gedaan, de taart met sjalotjes en geitenkaas gemaakt en toen waren we er klaar voor. En wat had ik er een zin in! Een optreden van Alderliefste is altijd een feestje....ik kan zo'n beetje al de Franse chansons, die hij brengt in dit optreden, meezingen en met een beetje goede wil zing ik niet alleen mee, maar de hele zaal ook 🎵. Het was een middag-concert en zou om 15.00 uur beginnen. Tegen kwart over twee stapten we in de auto; je wilt toch wel op tijd zijn en de auto nog kunnen parkeren, het parkeerterrein voor de Skans is niet al te groot. Toen we aankwamen viel me direct op dat het parkeerterrein nagenoeg leeg was...... o jee.... en, hoewel ik toch zeker wist dat het vandaag de dag van optreden was, ging ik toch twijfelen... maar er stond toch echt 5 februari op mijn tickets. Dus auto geparkeerd op een mooi plekje (we hadden ze voor het uitzoeken) en naar binnen... daar was het wel heel erg stil....We kwamen wat mensen tegen en we zeiden dat we voor Alderliefste kwamen, en dat het nog wel heel erg stil was.......Tsja...... en toen bleek dat hij ziek geworden was! Zaterdag waren er mailtjes gestuurd en was er op de site gezet dat het concert verplaatst zou worden... Mailtje kon ik (bij achteraf nakijken) niet terug vinden en op de site had ik niet gekeken.... Zoooooo jammer...... er kwamen mondjesmaat meer mensen binnendruppelen die allemaal te horen kregen dat het optreden niet doorging.... 

En daar stond dan thuis mijn hartige taart mooi te wezen.....

We besloten nog even te wachten, misschien kwamen er nog mensen van de Franse les opdagen. En ja hoor, even later verscheen Corrie ook. Die had het ook niet meegekregen! Dus Corrie maar uitgenodigd voor een hapje en drankje bij ons thuis. Het werd erg gezellig, maar na de koffie en thee ging ze toch maar huiswaarts (zieke vriend). Nou.... toch wel een teleurstelling.... maar... om het positief te bekijken:

het huis was opgeruimd, we hadden 's avonds heerlijke hapjes, scheelde weer een keer koken, en ik kreeg van Alderliefste een leuke reactie op mijn facebook post hierover...Jammer alleen is dat het optreden op 26 februari wordt ingehaald en dan zitten we nog in Frankrijk.....snik......

En wat leren we hiervan: check dus altijd van te voren even of het wel doorgaat (echt nooit aan gedacht 😮)