Namate ik dit stukje aan het schrijven was, werd het iets heel anders dan ik voor ogen had…… ik heb ook zitten twijfelen of ik het moet plaatsen…….. maar het komt wel uit mijn hart en misschien helpt het me wel om een “andere”weg in te slaan…..

 

Op mijn laatste ochtendwandeling van ons verblijf word ik sentimenteel. Waarom? Is het omdat ik door een stuk bos loop waar veel kap heeft plaatsgevonden? Dat dat me een wat triest gevoel geeft; de aanblik van de lege stukken “bos”. Het zou niet zo moeten zijn want naast die lege stukken zie ik ook de nieuwe aanplant al weer staan en een stukje verderop staat een al weer wat hogere aanplant, deze zal al wel een paar jaren ouder zijn. Dus ook al zie je hier “de afbraak””  er is ook zeker vernieuwing en opbouw te zien. Maar goed, tijdens deze wandeling (en al mijn ochtendwandelingen) heb ik veel tijd om na te denken….over het leven, waar ik sta……. Ik word binnenkort 61 en dat klinkt toch wel even anders dan dat je bv 45 wordt… Ik ben altijd degene geweest die me van mijn leeftijd niks aantrok…gewoon nog alles doen, met de paarden, het werk…. Maar vooral de laatste anderhalf/twee jaar merk ik dat het anders wordt. Ik denk meer na over de tijd die nog voor me ligt… en vooral hoeveel gezonde jaren dat nog zullen zijn? Ik merk nu toch met wandelen dat mijn conditie wat minder is, ik voel mijn gewrichten en ik ben moe, eigenlijk ben ik altijd moe……. Heb dat, toen ik vorig jaar een paar maanden thuis zat vanwege o.a. die moeheid, ook uit laten zoeken hoe dat zou kunnen komen. Daarbij komt mijn werk, wat, begrijp me goed, ik ontzettend leuk vind, maar er wordt veel gevraagd, er komen veranderingen aan; dit moeten we gaan doen, dat moet er gebeuren….. ik merk dat het me veel wordt…..Tijdens deze wandelingen heb ik tijd om na te denken…wat wil ik de komende jaren……. en dat weet ik natuurlijk eigenlijk wel: het is vooral genieten van wie ik nu ben, ik wil genieten van een ochtendwandeling, van het horen van de stilte om me heen, van groentes die ik in mijn moestuin zelf heb gekweekt, van elke ochtend eitjes zoeken van de kippen… en natuurlijk wil ik ook werken…. Ik wil dingen aan het huis verbouwen, ik wil mensen blij maken, helpen… maar dat alles in mijn tempo en niet meer in het tempo van bv mijn werkgever…want dan blijft er eigenlijk geen tijd voor mijzelf over…. Dan heb ik in het weekend, na een week werken, minstens een dag nodig om wat “bij” te komen van de werkweek. Daar denk ik dus over na tijdens mijn wandelingen. En begrijp me niet vekeerd… ik ben een meer dan bevoorrecht mens in dit leven…met ons heerlijke huisje in de Puy de Dome……..maar juist daardoor ga je een ander besef van het leven krijgen…… We gaan het zien….. en vooral of ik eerlijk kan zijn over alles wat ik bedenk… en kijken of ik beslissingen kan nemen om het leven toch om te gooien….. we gaan het zien……..