Vanavond heb ik weer Franse les bij Helma in Waskemeer. Het is zo leuk om met de Franse taal bezig te zijn en ik merk meer en meer, als ik me goed concentreer, dat ik zo veel meer versta dan bv een paar jaar geleden. Dat ik me er zelf op betrap dat ik denk: jeetje, ik kan het eigenlijk gewoon helemaal volgen... een chanson, een stukje op tv, een film (met Franse ondertiteling)... moet me dan wel goed concentreren.

Elke ochtend kies ik een Franse chanson met lyrics op you-tube en die luister ik dan een paar keer. Juist met de tekst erbij leer je veel. Ik merk wel dat het onthouden van de tekst wat minder snel gaat dan "vroeger".......

Momenteel luister ik "On dirait" van Amir. Door de mooie vertolking van Amir van "Une belle histoire" ben ik wat meer van hem gaan beluisteren en dat bevalt me wel (leuke bijkomstigheid is dat Amir er ook niet onaardig uitziet 😁). Omdat ik zo nu en dan eens kijk of er in de regio Vichy ook Franse zangers en zangeressen optreden, kwam ik ook concerten van hem tegen... zelfs een dezer dagen in Montlucon en Montpellier... maar natuurlijk net niet in de tijd dat wij er zijn (over drie weken). Nou wie weet... volgend jaar.......

 En n.a.v. het stukje van gister over Michel Fugain nu nog "une belle histoire"!

Geen spatje Frans in dit verhaal maar zo mooi dat ik het graag wil delen en bewaren als een mooie herinnering.

Ik was gisterochtend de kamer aan het opruimen toen ik op het raam een vlinder vond, een dagpauwoog. Hij zag er gehavend uit en ik dacht dat hij dood was, maar toen ik hem voorzichtig oppakte zat er toch wat leven in. Wat te doen? De zon scheen buiten dus ik heb hem toch maar buiten gezet, binnen was ie zeker het slachtoffer geworden van onze twee kleine jonge kittens die hier zo nu en dan mogen ronddartelen. Misschien dat de vlinder toch nog een beetje van de zon kon genieten op zijn waarschijnlijk laatste dag...... (tsja, helemaal een menselijke gedachte, maar vlindergedachtes ken ik niet). En dat zou het verhaal zijn geweest als ik niet een foto van de vlinder op Facebook had geplaatst.

Er kwamen wat reacties op. Maar toen de reactie van de schoonmoeder van mijn dochter Lieneke, vanuit Niew Zeeland, want, voor de meesten bekend, Lieneke heeft al ruim drie jaar het geluk gevonden in Nieuw Zeeland. Maar goed.... de reactie van haar schoonmoeder en haar reactie daar weer op....... woorden zijn eigenlijk verder overbodig.... Iets met verbinding over lange afstanden.........💗

 

• Jennie Harvey

  Oh my goodness Lieneke Smits this was you today!

  • 21 u
  •  

  Lieneke Smits

  Jennie Harvey yes hahaha! must be related to this lady
• 
  
• • 21 u
• 
  
Jacqueline Huizing
Jennie Harvey did she find one too?
• 
  
• • 20 u
• 
  
Jacqueline Huizing
Lieneke Smits
• 
  
• • 20 u
• 
  
Jennie Harvey
Jacqueline Huizing yes! We were in the garden and she came up to me and said “look at this” and it was cupped in her hand, just exactly the same as yours
• 
  
• • Beantwoorden
  • 12 u
• 
  
Jacqueline Huizing
Jennie Harvey amazing!!

Une Belle Histoire van Michel Fugain...... deze chanson vertegenwoordigt alles wat ik vind of voel over Frankrijk. ALs ik de eerste tonen hoor gebeurt er iets in mijn hart en komen alle herinneringen en de liefde voor dat land naar boven. Ik zal een jaar of 14 zijn geweest toen Michel Fugain en le Big Bazar een show hadden in Olympia in Parijs. Hans van Willigenburg , destijds een bekende t.v. presentator, was een enorme fan van Michel Fugain en ik herinner me dat door hem de show op tv werd uitgezonden. Geweldig! Ik kocht de LP en vanaf toen was ik fan... en dat is tot op heden gebleven. Een paar jaar geleden verrasste manlief mij met kaartjes voor een optreden van Michel Fugain in de buurt van Lyon. En wat een optreden dat was! Op een binnenplein van een kasteeltje, super weer en maar een paar honderd toeschouwers.

En daar was ie dan! Zijn stem was nog steeds fantastisch.. zo op het podium "als mens" viel hij me een beetje tegen. Vroeger was het mijn vrijgevochten held, nu toch meer een oudere man die zichzelf heel graag hoorde praten. Maar goed.... het concert was fantastisch en ik hoop volgend jaar toch nog een keer een concert van hem te kunnen bezoeken! Ik kwam dus deze versie tegen op internet van Une belle histoire... (klik op de link boven aan dit berichtje) Blijkbaar opgenomen tijdens het Songvestifal een aantal jaren geleden in Stockholm waar deze Amir aan mee deed. Douwe Bob, die ik alleen maar ken van zijn tatoo's en vele kinderen die hij in een jaar op de wereld zette, en Amir Haddad, die dat jaar meedeed voor Frankrijk. Een spontane actie..... maar wat voor eentje! Ik heb une Belle Histoire in vele uitvoeringen gehoord, maar deze vind ik toch wel heel goed (stiekem had ik hem helemaal zonder Douwe Bob willen horen)

Hieronder nog een een paar uitvoeringen, waaronder een stukje van Michel Fugain tijdens het concert bij het kasteel.

Vervolg Mazetje.....

.... en uiteindelijk werd het dit ook. Er ging weer wat tijd overheen, maar ik herinner me niet dat ik toen ook al zo ongedurig was en niet kon wachten, zoals bij Pacaud. Uiteindelijk hebben we het huisje samen met mijn schoonouders gekocht. Een klein Mazetje. Een mazet wil zeggen: een soort schuur op het land waar de boer zijn landbouw gereedschap opslaat. Het was een schuur met één ruimte, "onze geitenstal" noemden we het altijd. Geen water, geen elektriciteit...... maar prachtig gelegen tussen de wijngaarden, vlakbij de rivier de Vidourle. En met een uitzicht richting de rivier. Het eerste wat ons opviel was de overdadige geur van de tijm die overal groeide en bloeide. Verder stonden er op het terrein wat olijfbomen die al heel lang niet onderhouden waren. Zoals gezegd, geen elektriciteit, dus dat moest komen van een aggregaat of zonnepaneel, en geen water. Bij de oprit stond een handpomp waar we water konden pompen. En hoe heerlijk was het om 's morgens onder die pomp te duiken. Nadat ik een keer bijna "overvallen"was door een boer die in de wijngaard werkte, keek ik toch wel even om me heen voordat ik onder de pomp dook! 

Frank had, voordat we de eerste kwamen, de muren van binnen al laten stucken, zodat alles er frisser uitzag. Volgens mij kwamen er later pas plavuizen op de vloer.  Er was een mooi betonnen terras, overdekt met de vigne vièrge in de zomer, zodat we dan in de schaduw zaten. En op dat terras leefden we eigenlijk. Een grote houten tafel met stoelen op het terras. Binnen werd eigenlijk alleen geslapen en soms gekookt. Slapen deden we op een bedbank en twee kleine bedjes voor de kinderen. Er stond een grote ijzeren kast, met klep voor stokbrood, die Claude voor ons had geverfd. Daarin bewaarden we het serviesgoed. Aan de rechterkant een keukenblok, die ik gesjabloneerd had met olijfjes, met een koelkastje en gaststel.

Om het huisje lag meer dan 3000 vierkante meter grond, merendeel Garrigue met voor het huisje een veldje met olijfboompjes. Rechts van het huis liep een boerenpad naar de wijngaard boven. Daar stond een mooie grote kurkeik en dat werd het lievelingsplekje van mijn schoonouders. De caravan werd daar neergezet en ik zie mijn schoonmoeder daar nog zitten, onder die kurkeik......

 

Overigens: Garrigue is land met veel lage begroeiing, tijm, kurkeiken, en komt vooral voor in landen met een warm gematigd klimaat.

 

Het Mazetje

 

 Ons eerste huisje stond in het zuiden van Frankrijk, niet in het mondaine gedeelte, de regio van Nice en omstreken, maar wat meer westwaarts, tussen Nimes en Montpellier. Frank's ouders brachten daar hun vakanties door en hadden er mensen ontmoet die in Sommières woonden. Claude en Nina werden heel goede kennissen van hen, met visites over en weer. Net voor ons huwelijk in 1988 waren Frank en ik een week in Sommieres geweest en hadden daar een cursus Frans gevolgd. In eerste instantie was ik niet weg van het kleine stadje met een middeleeuws en ommuurd centrum. Vooral in dat centrum, met alle kleine nauwe straatjes, kon het verschrikkelijk stinken en lag er her en der afval. Maar toch... gaanderweg kroop er iets bij mij binnen, en ging ik van dit stadje houden..... de kleine smalle straatjes, het marktplein met het , toen nog, kleine wekelijkse marktje waar je allerlei producten uit de omgeving kon kopen: wijn, olijven in alle soorten, geitenkaasjes, honing, eigen gemaakt gebak, tafelkleden uit de Provence...... Buiten het stadje lag de arena, waar de courses camargaises plaatsvonden. Waar in de zomer de stieren door gardians op de prachtige witte Camarguepaarden door de straten werden gedreven.

Maar goed, een paar jaar later, toen onze Lieneke een maand of acht was, leenden we de caravan van mijn schoonouders, en vertrokken voor een kleine vakantie naar Frankrijk, naar de Elzas. Helaas was het weer slecht en kreeg Lieneke last van haar astma, het was te nat. We besloten door te rijden en de zon op te zoeken.......dat voerde ons richting het zuiden en uiteindelijk belandden we weer in Sommières, of eigenlijk vlak erbij op een prachtige camping Les Prairies. En met prachtig bedoel ik dan niet een camping met zwembaden, speelparadijs e.d. Nee, gewoon een prachtige ligging, waar je bij een boerderij je plekje uit kon zoeken, op de grote weide, of meer in de Carrigues, maakte niet uit. Een paar douches en toiletten en dat was dat. Maar zo heerlijk rustig, en mooi... en dan natuurlijk dat schitterende weer....

Natuurlijk moest Frank weer bij alle makelaars in Sommières naar huizen kijken. Want al sinds ik Frank en zijn familie ken ging het over "huisjes in Frankrijk". Dus zo ook die vakantie. Ik herinner me bijna nog elk detail van die dag. Het was schitterend weer, we gingen naar Sommières, Lieneke mee in de buggy. Op het pleintje, er was die dag geen markt, besloten we onder de bogen wat te drinken. Ik settelde mij daar met Lieneke en bestelde, o , ik weet het nog zo goed, een citron pressé (ik zie hem nog voor me, in een hoog glas, schijfje citroen, simpel, maar zooo lekker met het warme weer; kijk voor het recept op mijn andere blog). Frank ging ondertussen even bij de makelaar kijken...voor je weet maar nooit........ Ik zat er erg gezellig, Lieneke vermaakte zich prima en omdat Frank nog niet kwam opdagen bestelde ik nog maar een citron pressé.... en nog maar eentje.... Na anderhalf uur zag ik Frank het pleintje oplopen, met stralende ogen... hij had iets gevonden.... een huisje... of, nou ja, een Mazetje... en hij was meteen met de makelaar wezen kijken.........en dit moest het worden!!!

 

Op internet vond ik een foto van het plekje waar ik anderhalf uur op Frank heb zitten wachten, daar achteraan, een klein terrasje op het marktpleintje........

En dan vind ik zowaar een foto van die dag, van mij en Lieneke, op dat terrasje!

 Ik heb net nog even geteld...nog vijf weken en dan ga ik weer......... Heerlijk..... kan niet wachten....Frank is er nog steeds en bezig met het isoleren van het dak. Zo nu en dan krijg ik prachtige foto's van de herfstige omgeving en dat is genieten... Wat is het er toch mooi! Ik ben benieuwd hoe het er in december is; of er dan sneeuw ligt. Van buurman Stephane hoorden we dat hij bij sneeuw een keer het weggetje naar Pacaud niet verder op kon rijden en dat andere buurman Patrice hem met de trekker naar boven moest slepen. Dat kan nog wat worden!

Dit doet me overigens denken aan de keer dat ik bij Heleen en Rolf op het huis zou passen in midden Frankrijk. De reis verliep prima maar na Parijs begon het te sneeuwen maar was het nog goed te rijden. Het laatste stukje ging over de provinciale weg en daar werd het rijden al ietsje lastiger. Hoe blij was ik toen ik van de provinciale weg af kon. Nog een minuutje of tien en dan zou ik er zijn. Laatste stukje was een stukje "berg"opwaarts...en met de lichtjes van hun huis al in mijn vizier, strandde ik...voor het huis van de buren.... Gelukkig was daar de telefoon, dus een paar minuutjes later kwamen twee mensen naar beneden geglibberd. Rolf ging achter het stuur en Heleen en ik gebruikten onze spierballen om de auto aan te duwen...zo kregen we de auto de "berg"op.........  Het glas wijn smaakte daarna extra lekker!

 

Een van de leukste dingen in Frankrijk, en ik denk dat velen het met mij eens zijn, is 's ochtends het bezoek aan de Boulanger, ofwel: de bakker! 's Morgens vroeg gauw een ritje naar de bakker voor je verse stokbroodje, en natuurlijk laat je je dan verleiden door alle andere heerlijkheden die bij de bakker liggen uitgestald: taartjes, pizzaatjes, quiches en wat al niet meer.....Vroeger, toen we nog ons kleine Mazetje in het zuiden hadden ging ik meestal, als iedereen nog sliep en ik al lang wakker was, gauw met de auto naar de bakker in het dorp waartoe wij behoorden. Een piepklein zaakje met over de "gehele" breedte een toonbank waarachter een gezellige jongedame stond die maar al te graag Engels wilde spreken met de Nederlandse bezoekers, terwijl wij natuurlijk juist ons Frans wilden oefenen. We kregen altijd iets extra's van haar mee, een zoet brood, een klein gebakje, iets wat  over was van de vorige dag en wij dan maar mee moesten nemen om te proeven. Elke dag ging ik naar de bakker om altijd terug te keren met stokbrood en kleine pizzaatjes, die we dan tijdens het ontbijt verorberden. 

Nu wonen we in Chez Pacaud en zitten we wat verder van de supermarkten vandaan. De dichtstbijzijnde supermarkt is in Mayet de Montagne, ruim 20 kilometer verderop.  Gelukkig hebben we in Lachaux, waartoe wij als gehucht behoren, een bakker, die drie dagen per week en ook op zondag open is. We kunnen er via de "gewone" slingerweg naar toe, dat is dan ongeveer 5 tot 6 minuten met de auto, maar als we aan het eind van ons weggetje de weg oversteken en het weggetje aldaar afdalen, doen we er een minuut of  4 over... het is wel een hele afdaling en ik weet niet hoe dat in winterse tijden zal gaan! Als we Lachaux binnenrijden word ik altijd weer getroffen door het machtige uitzicht wat je van daar uit over het dal hebt... adembenemend! En dan is daar de bakker....Misschien stel je je bij de "boulangerie" een niet groot, maar knus winkeltje voor met al die lekkere taartjes, croissantjes en andere heerlijkheden...maar niks van dat al.... De Boulangerie in Lachaux is zeer basic: de rechter deur is de deur voor de bakkerij, links kun je het deel binnen waar je brood kunt kopen. Eigenlijk is het geen winkeltje maar meer een afgeschermd deel van de bakkerij. Gebakjes en pizza's vind je er niet, maar wel heerlijk brood, robuust en simpel en ze hebben altijd zalige amandelbroodjes. Ik vind het er fantastisch en heb daarom Frank, die nog steeds hard aan het werk is aan het dak, gevraagd, of hij misschien wel wat foto's kon maken. Nou dat is dus gelukt.

Het is mooi dat er nog steeds plekjes zijn waar je denkt dat de tijd een beetje heeft stil gestaan, waar alle luxe nog niet de overhand heeft gekregen.... en ik hou er van.....