’s Ochtends maak ik een wandeling, het is dan nog heerlijk stil en de zon komt dan net over het heuveltje heen piepen. Dat is tegen 7.15 uur en Barkley weet het al precies, dan gaan we op pad! 

Voor die tijd , zo tussen 6.00 en 7.00 uur is het hier “ een drukte van belang” op het weggetje… Vier van de acht huizen zijn permanent bewoond en de bewoners maken zich dan op om naar het werk te gaan; in die tijd rijden er wel een stuk of vier auto’s over ons weggetje. Dan komt ook nog de vuilniswagen langs maar daarna wordt het weer stil en dat is het sein om met Barkley op pad te gaan. Vandaag namen we de route naar boven, langs het huis van Patrice en dan het pad naar de weide waar zijn ezeltjes staan. Onderweg kregen we gezelschap van de buurthond, de hond van Philippe, die hier altijd rondsjouwt. Die vond de ontmoeting maar wat gezellig en vergezelde ons op de wandeling. Ook de ezeltjes vonden het leuk om iemand te zien. Er is er eentje die altijd meteen aankomt rennen en dan begint het…. in die doodse stilte die in het bos heerst, maakt het ezeltje zich kenbaar. En heb je wel eens een ezel horen balken…..de hele vallei kan zo ongeveer meegenieten! Ik hoop maar dat het ezeltje balkt omdat hij blij is ons te zien………… 

Op de terugweg neem ik wat droog hout mee om de kachel te laten branden, grote blokken hebben we in overvloed maar om even weer het vuur wat leven in te blazen heb ik wat kleinere en vooral droge houtjes nodig, nou, en die liggen hier in overvloed. Thuisgekomen krijgen de beide honden een hondenkoekje en dan wordt het weer tijd voor het ontbijt. En nu moet ik rennen, ik heb vanochtend een hartige taart in de oven gezet en die begin ik nu te ruiken, en met onze oven moet ik er snel bij zijn voordat het één en ander verbrandt. Oei, hij is iets te hard gegaan dus, even kijken of ik hem nog kan redden (en dat na maar tien minuten in de oven, hem…ik heb nog wat teleren met die oven) Sorry Ria, die vanmiddag komt lunchen, ik hoop toch dat ie straks nog smaakt!