Haaaa en post nummer twee van vandaag. Ik wilde nog vertellen dat ik gister twee klimrozen heb gekocht! Die horen toch echt tegen de muren van ons huisje en schuur op te klimmen. Links naast de voordeur zag ik al iets van een roos staan, maar verder geen idee of dit een klimmer is, welke kleur hij heeft......Dus dat was ook het eerste wat ik dacht... dit huisje heeft rozen nodig! Een mooie klimmer die wel lekker moet ruiken! Nou had ik van de BHV (als lid van de bedrijfshulpverlening van kantoor)  een paar maanden terug een cadeaubon gekregen die je ook bij een tuincentrum in de buurt van Heerenveen in kon leveren, dus gister, voordat ik naar mijn moeder ging, heb ik daar eens even rondgesnuffeld en uiteindelijk twee klimrozen gekocht, roze van kleur en heerlijk geurend (volgens de beschrijving dan hè?). En natuurlijk kon ik het niet laten om wat lavendelplantjes (aanbieding 😁) mee te nemen...... lavendel vanuit Nederland naar Frankrijk... is dat net niet zoiets als water naar de zee dragen? Het is vooral dat de planten in Frankrijk zo verschrikkelijk duur zijn......Ik verheug me nu al op volgend jaar, altijd in maart of zo hebben de Lidl, Aldi en Doe-het-zelf zaken dan van die aanbiedingen met fruitbomen en bes- en frambozenstruiken....... Geloof maar dat ik dan wat ga inslaan om mee te nemen!

 Nog maar twee weken... wat zeg ik... nog maar anderhalve week werken en dan zijn we er weer.........Gisteren met omi (mijn moeder) gordijntjes gemaakt voor de planken onder het aanrechtblad. Zo tof om samen met mijn moeder van bijna 90 jaar hiermee bezig te zijn. Uit de spullen van mijn schoonvader had ik een gordijn gevonden van stof met olijfjes erop.  Of mijn moeder of ik moet dat gordijn vroeger ooit eens hebben gemaakt, want ik kocht die stof altijd in Sommières of omgeving; ik kan me alleen niet herinneren waar het gordijn uiteindelijk gehangen heeft. Soit, al met al wordt het nu hergebruikt om twee gordijntjes te maken voor de keuken.

Ik maak me wel een beetje zorgen over ons huisje. Als hier de regen neerklettert vraag ik me af hoe het daar zal zijn... of niet alles onderloopt ivm het dak. Het nieuwe dak stond op de planning over een week of drie, natuurlijk net als we er zijn. Ik snap ook wel dat het niet eerder kon.. als je door de omgeving reed kon je zien dat het een na het andere dak getroffen was door de hagelbuien..... veel werk aan de winkel.....Maar eens vragen of Frank al contact met de buren heeft gehad.

Om maar even positief te blijven en niet te veel zorgen te maken: Ik kreeg net een foto van het rek dat in de keuken komt te hangen. We hebben meer een keuken-hoek dan een keuken dus het is nu een sport om deze zo praktisch en dan ook nog leuk in te richten, en dan ook nog wat meer ruimte te creeren om serviesgoed op te bergen. Ik had ooit een foto gevonden van een rek dat ik ook, en dan op maat zou willen hebben. Bedacht dat ik zoiets ook zelf kon maken, totdat ik via via met iemand in aanraking kwam die aanbood dat voor mij te maken.... en ziehier vast het ongeschilderde resultaat..ben er nu al heel blij mee en kan niet wachten tot het er geschilderd en wel hangt!

 

Bovenstaande foto vond ik ooit eens en ik vond het rek zo mooi........

Dit is wat het uiteindelijk gaat worden; ik ga zelf het rek in "oude"stijl schilderen en bewerken........Er onder komen nog haakjes voor bekers e.d.
 

 De buren...

Hier in Nederland wonen we prachtig en menigeen benijdt ons om ons heerlijke plekje. De eerste buurman woont 100 meter verderop....... we zien of horen ze niet.. tenzij de meute buurkindertjes, vier in totaal, ons overvallen want blijkbaar is het wel gezellig bij ons.......

En nu hebben we ons stekkie in Frankrijk en zitten onze buren een stuk dichterbij..... vanuit de voordeur kunnen we ze zien en horen..... dat is even wennen...... Daarom hadden we ons huis destijds bijna niet gekocht..erger nog, toen we er in eerste instantie langs reden werden onze ogen meer naar het buurhuis getrokken en vooral naar de tuin/oprit, die in onze beleving vol stond met auto's , pallets, geiten, honden en kinderen....... Toen we terugreden wilden we bijna onze afspraak voor de volgende ochtend al afzeggen, dit was het gewoon niet! Maar, zoals nette mensen betaamt, gingen we toch maar even kijken......en toen bleek het allemaal wel mee te vallen: de geiten liepen netjes in de wei en het was een stuk rustiger (nog wel een beetje een puinhoop overigens maar achteraf bleek dat ze druk aan het verbouwen waren)......Om een lang verhaal kort te maken (ik heb het al uitvoerig in een eerder stukje beschreven)... we gingen overstag... werden verliefd en sloten de koop van het huis (daarin hebben de bramen langs de kant van de weg en het heerlijke glas rosé op het terras wel zeker een rol gespeeld).

En nu we er eenmaal zitten kan ik vertellen dat we de meest leuke buren van Frankrijk hebben... Claire en Stephan (misschien moet er achter zijn naam wel een "e", zal ik de volgende keer eens vragen) met Mia van zes en Camelia van anderhalf.

Het begon al toen Frank het gras ging maaien en dat met de hand moest doen, omdat de accu van de zitmaaier de geest had gegeven. Toen we 's middags van het boodschappen doen terugkwamen was er een prachtig pad gemaaid, naar het terras achter en de oprit was ook gemaaid. Later die dag kwam Claire aan de deur om te vragen of het niet erg was, Stephan had de bloemen aan de rand laten staan want hij dacht dat ik dat wel mooi zou vinden (de lieverd!!).... De volgende dag kwam Stephan ook even langs om kennis te maken.....zo leuk, elke keer weer een handje (inmiddels zijn we al overgegaan op zoenen, vier stuks maar liefst!) als we elkaar zagen....  En toen kwam natuurlijk DE HAGELBUI met stenen zo groot als tennisballen... dat verbroedert, want ook bij de buren was het dak gehavend..... ons dak kan meteen vervangen worden (we kregen vandaag de offerte......aj..... heb niet veel ribben meer over nu)... maar gezellig was het wel! De buurtjes kwamen inclusief kids op de borrel en Mia van zes kon ons wel verstaan maar vond wel dat we gek praatten....... Camelia was meer geinteresseerd in alle chipjes. Maar hoe leuk kan het zijn!  Stephan zorgde ook meteen dat iemand naar ons dak kwam kijken, raadde ons aan de pompiers te bellen om het dak te bedekken... wat begin je zonder goede buur? Inmiddels hebben ze ook onze sleutel zodat James er bij kan als hij aan het dak gaat beginnen.. en zoals Claire zei... dan kan ik de luiken opendoen als jullie weer komen. Stephan is 10 juli jarig en we zijn al uitgenodigd voor de verjaardag. En dan te bedenken dat we het huisje bijna hadden afgezegd vanwege die buren..... Nu is het juist gezellig... even een zwaai naar de "overkant" , wat aardbeien over het hek........

 

Ik ben verliefd....

Er waren zoveel dingen waarom ik op ons huisje viel, maar zo'n leuk laag muurtje voor een huis doet toch wel wat met me.... Zo'n muurtje waar de stenen schots en scheef door elkaar liggen. waar varentjes en andere plantjes tussen de stenen groeien, waar uit wat hoekjes en gaatjes de mooiste bloemen te voorschijn komen.... Zo'n muurtje waar de zon op schijnt en je even tegenaan kunt hangen (ook al dondert het dan bijna  in elkaar😄)  En wat eigenlijk niet mag ontbreken op zo'n muurtje zijn de zonnende hagedisjes.......

Ik val op die hagedisjes, noem het liefde of zo, maar pas als ik die zie bij een huis of op een muurtje, dan pas is het perfect...... en verdorie... laten wij nou ook hagedisjes hebben... ik heb ze nog niet op het muurtje gezien, maar wel op ons huis! De eerste keer dat we gingen kijken in september zag ik er uit mijn ooghoek al eentje over de muur flitsen en toen was ik eigenlijk al verkocht......

Zoals al gezegd, ik ben gek op ze, die prachtige elegante lijfjes, het heen en weer geflits over de muur, het opwarmen in de zon....... ik vind ze fantastisch!! Ik ben ook helemaal verliefd geworden op "onze" hagedisjes... we hebben er minimaal drie, en vast wel meer..... In eerste instantie zag ik er steeds twee op het stenen bankje onder het raam, eentje zonder staart, die was vast al een keertje aan de dood ontsnapt, en eentje met lange staart.... zonder staart kreeg de naam Lies en met staart werd omgedoopt tot Saar.. en nu ik dit schrijf leer ik weer wat wat ik ging er van uit dat het Franse woord voor hagedis "Lizard" was maar dat blijkt dus "Lézard" te zijn... ja , als je het nooit geschreven hebt zien staan.... weer wat geleerd......Maar goed, Lies en Saar komen dus van Liz en Zard... Lizard, of eigenlijk dus Lézard.......

Toen er ergens anders nog een hagedisje wegfloepte heb ik die Harry (op zijn Engels) genoemd, naar de huis-gekko in de tv serie Death in paradise.. Elke andere hagedis, met uitzondering van Lies, makkelijk te herkennen, wordt nu Harry en Harry... ja... dat is hem gewoon!!!! In het begin was Harry bang. Ik was de raamkozijnen aan de buitenkant aan het schilderen en als hij me zag schoot hij er in het begin van door, maar na een tijdje begon hij blijkbaar aan me te wennen en bleef hij rustig zitten, zodat ik hem eens goed kon bekijken. Zoals een goede verliefdheid betaamt, krijg ik (bijna) vlinders in mijn buik als ik hem zie... hij heeft een gestroomlijnd lijf, een rappe tong, is knap, vast nog jong, snel en houdt van de zon en ons Frans huisje (anders zou hij er niet wonen...); wat wil je nog meer... dat hij laatst een andere hagedis in zijn nek beet vergeef ik hem dan maar........

Kortom..... ik ben verliefd.......

 

 

 

 

 Ha, en toen stond er vanmiddag opeens een stoere pompier (brandweerman) voor de deur: of wij van de week gebeld  hadden in verband met schade aan het dak van de hagelstenen? Of we dat hadden! Meneer de pompier ging boven even de schade opnemen en deelde ons mede dat over een minuut of 20 de hulptroepen zouden komen om op de zolder provisorisch een en ander af te dekken, totdat het dak vervangen zou worden. En ja hoor, na een half uurtje denderden twee brandweerheren en een brandweervrouw door ons huis. Latten, plastic zeil en wat al niet meer werd mee gesjouwd en na een half uurtje timmeren mochten we het resultaat aanschouwen. Een soort tent tegen het dak, op het dak was te gevaarlijk in verband met eventuele wind. Wel zou iemand na een fikse regenbui alles moeten controleren...... nou, daar hebben we Stephan voor.......😄.

Ze hadden het mega druk want er zijn zoveel daken hier in de omgeving kapot gebeukt door de hagelstenen.......... Omdat we nog een heleboel zakken stroopwafels hier hadden liggen, hebben we hen ieder een pakje in de hand gedrukt... en dat viel in zeer goede aarde! Ha ha, bij iedere " ik vertrek" aflevering komen mensen met stroopwafels aanzetten... wij zijn al net zo...... volgende keer maar Friese oranjekoek meenemen!

Nu ik dit schrijf begint het flink te regenen, ben benieuwd of de tent wat helpt! Maar geen slecht woord over de pompiers... ze houden zich keurig aan de hun afspraak! Ze zijn geweest en we zijn geholpen.... super toch!?

 He, he, eindelijk dan toch, zitten we hier al bijna een week en zijn we nog niet eens ons gehuchtje door geweest. Maar we hebben het ook zo druk!😁 Frank heeft nog heel hard aan zijn boekenkast gewerkt en die is nu bijna klaar. Er moet alleen nog bovenin een klep komen om de meterkast te verbergen, maar dat moet volgende keer maar. In ieder geval  kan ik mijn boeken kwijt (en.... er kunnen nog heel wat dozen mee vanuit Nederland want ik heb ruimte zat!). Het staat echt nu al super leuk.... ik hou van boeken en boekenkasten in een huis. Omdat de deur voor de logeerkamers in de Grange paste, hebben we vandaag een tweede deur gehaald en nog precies zo-eentje voor de badkamer in de Grange besteld. Wordt vervolgd want volgende maand zijn we er weer.

Maar goed, ons gehuchtje oftewel lieu-dit is genaamd Pacaud. Volgens wiki is een lieu-dit:

..... een in Frankrijk en andere Franssprekende landen of gebieden gebruikelijke benaming van een plaats van beperkte grootte, een buurt of wijk, een gehucht of een kleine kern van een paar huizen, waar de uit traditie ontstane naamgeving dikwijls refereert aan een van de oude bewoners of bezoekers, of aan een kenmerkende geografische eigenschap van de plaats. De term betekent "plaats genaamd" en daarachter komt de naam.

We vallen onder de gemeente Lachaux in de Puy de Dome, welke gemeente nog geen 300 inwoners telt. Er zijn 8 huizen in Pacaud, waarvan vier permanent bewoond worden en vier huizen die als vakantiehuis worden gebruikt. Wij zijn het eerste huis als je over het smalle weggetje het gehuchtje in komt rijden. Gisteravond dus een rondgang door het Pacaud gemaakt. Het einde van het weggetje gaat over in twee bospaden; je kunt hier heerlijk wandelen, vertelde de buurman. Helaas dat Franks knie dat momenteel niet toelaat, maar met een quad schijn je ook een heel eind te komen, vertelde de buurman.

De uitzichten hier zijn fantastisch en eigenlijk niet op foto vast te leggen; maar ik zal vandaag nog een poging wagen. Het is hier zo prachtig! 

Zoals onderstaande foto zie ik Frank wel rijden😂

Maandag 6 juni, tweede Pinksterdag 

Niets verbindt zo erg als een “ natuurramp”….

Overal om ons heen zien we daken met gaten er in, allemaal door die mega hagelstenen van eergisteren. De pompiers zijn druk aan het werk om lekken te dichten op de daken; ze waren hier ook nog even maar gingen omstreeks het middaguur weg en daarna hebben we ze niet meer gezien. Of ze ook nog bij ons komen?

Vanochtend eerst boodschappen gedaan in Le Mayet de Montagne, de Intermarche aldaar was vanochtend open, en omdat we vanavond de buurtjes op het apero krijgen moesten we natuurlijk nog wel wat in huis halen. De aan de overkant van de straat liggende Mr. Bricolage bleek ook open te zijn en dus konden we daar nog schroeven halen, purschuim om de gaten provisorisch verder te dichten in het dak en Frank kocht een deur om te kijken of we die in de Grange in een van de logeerkamers konden hangen. Toen we thuis kwamen werd het gezellig; de buurman Stephan kwam nog even langs, een mevrouw die in een ander dorpje woont maar het huis van familie hier in de gaten houdt en de buurman een paar huizen verder. Zo leer je al snel de bewoners van het gehuchtje kennen!

Vanmiddag druk geweest met verven; de twee ramen beneden zijn zowel aan de buiten- als aan de binnenkant geverfd. Frank overtrof zich en heeft in een logeerkamer al een deur hangen; moet van onder nog ietsje bijgeschaafd worden, maar toch……… Verder hebben we geprobeerd wat gaten in het dak verder te dichten, in afwachting van de offerte voor het dak.

We hebben ons apero vanavond wel verdiend!!

 En dan word je de volgende ochtend wakker en is het stralend weer  met een heerlijke zon. We hadden besloten om ons er niet onder te laten krijgen en zijn vol goede moed verder gegaan waar we mee bezig waren; Frank nog wat geknutsel aan onze a.s. boekenkast en ik aan het verven van de beide ramen beneden. Ondertussen kregen de buren bezoek van een meneer in een soort van klusbus. Bij hen waren er heel wat dakpannen beschadigd (gelukkig geen water in huis) die vervangen moesten worden. Daarna kwam Stephan met de man uit de klusbus naar ons. De man werd voorgesteld als James (of Jimmy?) en was degene die hun huis vanuit een ruïn had opgebouwd tot wat het nu was. Hij kon wel even naar de schade aan het dak kijken. Frank en ik hadden al besloten dat er maar meteen een nieuw dak moest komen; dan nu maar meteen die asbest platen vervangen. Jimmy bekeek alles en zou een offerte maken, even afhankelijk van de prijs van de platen die op het dak zouden komen. We hadden gehoopt dat we het nog een tijdje met het oude dak konden doen, maar ach, zoals ik tegen Stephan ook zei, het is vast de voorzienigheid die een nieuw dak toch beter vond………

Verder verliep deze eerste pinksterdag heel rustig. Twee ramen heb ik geverfd, Frank monteerde nog een plank in de boekenkast (nu moet er eerst nieuw hout en goede schroeven komen) en verder hebben we genoten van een verlate brunch, bestaande uit mosselen met een lekker glas rosé.  Daarna werd er weer geverfd, daarbij hielden een paar hagedisjes mij gezelschap. Ik heb ze Lies en Saartje genoemd (van Lizard……) maar blijkbaar denderen er nog meer rond, dus de rest heet nu Harry, naar de gekko uit de tv-serie Death in Paradise…….

Ook hebben we nog een kersenboom geplant, een bes en een framboos en een rozemarijnstruikje. Ik ben benieuwd of ze aanslaan!

Nu zo eens kijken of ik internet aan de praat kan krijgen; ik heb op mijn telefoon al een paar dagen geen verbinding. Dit type ik op de computer van Frank, waar het zo nu en dan wel lukt om verbinding te maken. Het wordt hier helaas toch tijd voor zo’n kastje…….

 Je beleeft nog eens wat op het Franse platteland………

Zaterdag aan het eind van de dag kwamen de buurtjes nog even langs. Kennismaken met Stefan, onze buurman.  Claire had een bakje aardbeien meegenomen, de laatste, alle aardbeien waren door de hagelstenen in de grond geboord. Het was gezellig en uiteindelijk  afscheid genomen met een “ tot maandag op de apero!” Stefan had ons nog geadviseerd om de auto in de schuur te zetten, er kwam een flinke “ orage ”  aan. Zo gezegd zo gedaan en dat was geen uurtje te vroeg. We zaten gezellig met een boek in de kamer toen het weer begon te hagelen…hagelen? Het leek wel of alle tennisballen van Roland Garros (dat nu aan de gang is) op ons huisje werden losgelaten. Het lawaai was oorverdovend! We hadden de luiken dicht, geleerd van de vorige keer, maar spiekten toch even door de deur naar buiten… en wat we daar zagen ging ons voorstellingsvermogen te boven…. hagelstenen, zo groot als tennisballen! Frank liep naar boven en schreeuwde toen vanaf de zolder… Kom eens kijken!!! Een stuk of acht hagelstenen waren werkelijk dwars door het dak heengegaan. Zulke gaten in ons dak!!!! En natuurlijk kwam alle regen er door en in mum van tijd sijpelde het water weer langs de muren. Een half uurtje, en heel wat natte handdoeken later, werd het weer droog en konden we de schade gaan opnemen….. Het dak zat onder de gaten, de rand van het dak was beschadigd en ga zo maar door…. bij de buren hadden bij de auto’s de voor en achterramen het niet overleefd…..Pfffffffff heftig hoor. Stefan raadde ons aan de brandweer te bellen, die zouden eventueel iets over het dak kunnen doen. De brandweer beloofde langs te komen maar we hebben ze nog niet gezien. Ondertussen hebben we provisorisch de gaten in het dak gedicht en overal maar pannen , emmers en handdoeken onder geplaatst, want het zou ’s nachts nog weer gaan regenen. En dat deed het dan ook. Het water droop weer van de muren maar we hebben het redelijk in de hand kunnen houden. Het gekke was dat het in de badkamer boven op het zoldertje het redelijk droog bleef.

 

 Zaterdagochtend, tijd voor boodschappen.... We hadden geen zin om weer helemaal naar Vichy te rijden, wat toch al ruim 30 kilometer hier vandaan ligt, maar we moesten wel hard op zoek naar een doe het zelf zaak. Op internet had Frank een Mr. Bricolage gevonden " maar " 18 km hier vandaan. Dat was het betere werk! Dus op naar het dorp, waarvan ik de naam even kwijt ben. En inderdaad vonden we daar de doe-het-zelf-zaak... wat een heerlijke zaak! Ze hadden er van alles, in ieder geval wat we nodig hadden. Frank ging zich te buiten aan een boormachine en zaagmachine, ik kon een paar bessenplanten en een rozemarijn niet laten staan en er werd hout gekocht om een start te maken met het boekenkastje, wat tevens de meterkast moet gaan verbergen. Heel wat centjes lichter (maar uiteindelijk viel de rekening nog mee) weer op weg naar huis. Onderweg zagen we een bestelbusje dat de greppel in was gereden en er met geen mogelijkheid meer uit kon. Naast het busje een wat oudere, nogal verwarde dame. Er was al een auto gestopt en de bestuurder daarvan vertelde dat mevrouw blijkbaar de macht over het stuur was verloren en de greppel in was gereden. Mevrouw kwam nogal verward over. Ik probeerde te informeren of ze niet gewond was, maar veel reactie kreeg ik niet. Frank en de bestuurder van de andere auto besloten om de bus uit de greppel proberen te trekken met wat kabel dat Frank in de Landrover had liggen. Helaas lukte het maar niet om de auto uit de greppel te krijgen. Ik functioneerde inmiddels als verkeersregelaar, want hoewel het niet druk was kwamen er toch regelmatig auto's langs. Verbazingwekkend was toch de Nederlandse auto, die onze auto moet hebben zien staan, maar gewoon zonder blikken of blozen langsreed. Denk dat als wij in die auto hadden gezeten, toch even aan onze landgenoten in den vreemde hadden gevraagd of ze hulp nodig hadden. Dat hadden wij immers ook bij de mevrouw met het busje gedaan. Inmiddels was er ook een man met een mega trekker gestopt die bedacht dat zijn trekker net iets sterker zou kunnen zijn dan onze Landrover. Onder leiding van Frank werden er kabels aan de achterkant van de bus bevestigd en begon het trekwerk. Ik ondertussen weer helemaal in functie om het verkeer tegen te houden en op bepaalde momenten weer door te laten rijden. Het was een spannende aangelegenheid toen de auto uit de greppel werd getrokken, op drie wielen hing en bijna omkantelde! Mevrouw werd helemaal hysterisch en wilde zo ongeveer met haar beide handen voorkomen dat de auto kantelde. Gelukkig haalde iemand haar daar op tijd weg. Na nog wat overleg tussen Frank en de man van de trekker, en een iets andere richting van trekken, kwam de bus weer heelhuids met vier wielen op de weg te staan. Yesss..... oui..... gelukt!!! Nadat we ons hadden verzekerd dat de bestuurder van het eerste autootje de zaak verder zou afhandelen reden we weer naar huis. Je maakt wat mee op het Franse platteland....

 Het is half zes en de vogels zijn bezig wakker te worden. Nu ik dit schrijf betrap ik mij er op dat ik in mijn gedachten de zinnen in het Frans aan het vertalen ben….C’ est 5 heures et demi et l’oiseaux sont en train de reveiller…. even alles zonder google vertalen, dus sorry voor mijn schrijffouten.

Heb de deur opengezet zodat al die vogelgeluiden goed tot hier doordringen. Heerlijk zo… en het is weer rustig na een meer dan onstuimige avond!

Het was gister overdag heerlijk weer, met temperaturen van ver in de 20 graden. ’s Middags hadden we geluncht in ons favoriete restaurant in Poulthier. Zo leuk daar. Ontzettend vriendelijke meneer van het plaatselijke cafe/restaurant en voor 18 euro hadden we een heerlijke  vier gangen lunch, vooraf salade met gerookte zalm en verse geitenkaas, met een heerlijke dressing, daarna had ik een varkenskotelet met heerlijke mosterdsaus uit Charroux, lekkere aardappeltjes er bij,  een lekkere kaasplank en tot slot een, natuurlijk, huisgemaakte taart met kersen. Er was ook nog een taart met sinaasappel, die Frank in eerste instantie wilde, maar de restaurant eigenaar wees zo naar zijn kersenbomen..ja die zijn echt van hier, de sinaasappels niet… en dat deed Frank overstag gaan. Toen we gingen afrekenden zat ook de vrouw des huizes aan de bar, en dan is het toch leuk als je wat van de taal spreekt, dus ik vroeg aan haar of zij de chef was wat ze beaamde, en meteen aan ons vroeg hoe het met ons ging in ons nieuwe huis. Blijkbaar had haar man , na ons vorige bezoek, het over die Hollanders gehad die een huisje hadden gekocht. Er ontspon zich een leuk gesprek waarin wij aangaven in juli weer terug te komen en met een dikke “ au revoir” namen we afscheid.

Daarna reden we naar Vichy waar we de Action onveilig hebben gemaakt. Frank heeft veel gereedschap gekocht, waaronder een centimeter, want die lag hier niet, en ooooo wat misten we die om een en ander op te meten. Verder wat huishoudelijke spullen ingeslagen en wat plastic dozen om spullen in kwijt te kunnen. Daarna gingen we nog op zoek naar verf, want kozijnen en deuren moeten nodig opnieuw van een laagje verf worden voorzien, maar dat was nog niet zo eenvoudig. De BigMat bleek alleen dure tegels (wel prachtige overigens) en nog duurdere keukens te verkopen, de Cora had geen keuze en verder was er noppes niente nada te vinden wat betreft een winkel die verf verkocht. Dat wordt vandaag nog even puzzelen en goed zoeken want ik wil dit weekend toch wel graag wat verven.

Thuis gekomen bleek er bij ons een prachtig breed pad gemaaid te zijn bij het huisje, langs het muurtje en naar achteren. Wie dat nou gedaan had? In ieder geval super fijn, want dit was wat beter dan het smalle paadje dat Frank gepoogd had te maaien ( de accu van de zitmaaier is kapot dus moet het allemaal met de handmaaier, en het gras staat mega-hoog, geen makkelijke klus dus). Natuurlijk waren we stik nieuwsgierig wie dat nou gedaan kon hebben……..

Even later werd er aan de deur gekopt en stond er een leuke jonge vrouw voor de deur….onze buurvrouw Claire. Ze verontschuldigde zich maar haar man had voor ons een stuk gemaaid. Hij had Frank zien zwoegen met de handmaaier en wilde graag helpen. Toen hij vanmiddag kwam waren wij natuurlijk vertrokken, maar had ‘ ie voor ons toch maar gemaaid. Of dat erg was? Nou…. wat dacht ze…. natuurlijk niet… Quelle surprise Claire, nous sommes tres tres content! We hebben ze meteen maar uitgenodigd voor het apero op maandag, zij en haar man Stefan. Ze vroeg of ik van aardbeien hield, want die had ze genoeg in haar tuin. Ja natuurlijk, om jam te maken…. Jaaaaaaaa…. laat zij dat nou ook leuk vinden om te doen, jam maken…… volgens mij komt het wel goed met ons en onze buurtjes.

En toen brak tegen de avond  de hel los! 

Het begon met wat donkere lucht en wat gerommel in de verte;  in mum van tijd veranderde het vriendelijk weer in een oorverdovende hagelbui met windstoten; het werd grauw en grijs en er vielen hagelstenen ter grootte van een dubbeltje. Ik vreesde voor de ruiten want natuurlijk waren alle luiken nog open en, zoals we al gauw merkten, was er boven een raam opengewaaid, waardoor alles naar binnen regende/hagelde. Dat merkte ik doordat er een straaltje water door het plafond in de kamer lekte. Gelukkig hadden we veel handdoeken om een en ander te redderen. Heftiger was het bij het keukendak en dat het zoldertje daarboven…daar droop het water langs de muren naar beneden en zo de badkamer in. Dat was toch echt iets minder……. Daar moet echt deze week naar gekeken worden…… Maar wat een natuurgeweld en wat kan het weer hier in korte tijd veranderen van een heerlijk zonnig en warme middag naar even later een hagelbui van jewelste. Toen het niet meer hagelde gingen we buiten even polshoogte nemen en zagen we Claire het huis uitkomen, die ging even inspecteren of alles buiten nog ok was (ik vrees voor de aardbeien), ze vertelde dat de kinderen gelukkig al op bed lagen, die hadden er niks van meegekregen. Nadat we elkaar onze hulp hadden aangeboden, mocht er iets zijn, hebben we ons weer teruggetrokken in ons huisje. Een beetje verbijsterd over al dat natuur geweld en ons afvragend hoe vaak dit voor zou komen. In het huisje hadden we nauwelijks of geen tekenen van waterschade gevonden. Misschien was dit wel heel extreem (en dat was het ook), maar dat nu juist op onze tweede dag hier……

Maar ach, vannacht was het rustig en nu fluiten de vogeltjes al weer volop…… het is mooi hier!

 Poeh, wat duurde de rit naar ons huisje toen lang! Maar toen, na een minuut of 30-40 dan toch het langverwachte bordje Lachaux…….. nog even en dan zouden we er zijn! Toen we aan kwamen rijden over het smalle weggetje zagen we het huisje  opdoemen aan onze rechter kant. Wahaaaaaaa….van ONS, van ONS!!!! 

Aan manlief de eer om de luiken voor de deur te openen en de sleutel in het slot te steken (heb hem maar niet gevraagd of hij mij over de drempel wilde tillen, zijn rug en knieën zijn niet zo sterk) en toen konden we eindelijk ons huisje weer van binnen bekijken. Het was nog net zo als in onze herinnering, wat zeg ik? Beter!!! Het zag er schoon en keurig uit, wat heerlijk binnenkomen is dat! En toen op ontdekkingstocht….. de woonkamer met dikke muren, twee kleine raampjes, de schouw met houtkachel, daarnaast de deur naar de keukenhoek, meer naam mag dat niet hebben, want het is piepklein (en ik die altijd droomde over een prachtige grote eetkeuken!). Maar uiteindelijk, zoals nu na twee dagen blijkt, kunnen we er best mee uit de voeten, er is alleen heel weinig kastruimte dus er moet zeker nog een een servies/voorraadkast bij in de kamer. He, wat vervelend nou…. moeten we naar bv de Emmaus of de Brocante………..Naast de keuken de badkamer met een zeer luxe douche (heerlijk, en ik spreek nu uit ervaring). In de woonkamer de trap op naar boven waar we twee slaapkamers hebben. De eerste is open; daar staat een groot tweepersoonsbed en van daaruit loop je door naar de tweede slaapkamer, wat onze echte slaapkamer wordt. ook weer zo’n lekker bed met elektrische hoog/laag bediening. Van de eerste kamer willen we meer een studeer/werkkamer maken (manlief moet zo nu en dan ook nog zoiets doen als werken op locatie), met voor het raampje een werkdeel en het grote bed willen we vervangen door een , liefst uitschuifbare, slaapbank. Zo vaak zullen we die kamer niet als logeerplek gebruiken want in de Grange hebben we op een vide nog twee slaapkamers en een badkamer, die weliswaar nog moeten worden afgewerkt; water aansluiten, deuren voor de ruimtes, en niet onbelangrijk, een trap naar de vide; nu klauteren we nog via een ladder naar boven, niet helemaal ideaal. Uiteindelijk gaat er vanuit de eerste slaapkamer achter een deur nog een trap naar de zolder, die er keurig uitziet en waar we heel wat op kwijt kunnen.

En dan is er nog de Grange, als kers op de taart! Met van de mooie (nou ja, nu nog wat vervallen) grote deuren, rond aan de bovenkant. Daar staat de zitmaaier en ander gereedschap. En zelfs een mooie mountainbike! Rechts boven is de vide, straks het domein van de gasten, en daaronder nog drie ruimtes met allerlei materiaal. 

En dan buiten natuurlijk ons uitzicht met het terras achter de schuur…..pffffff het is zo mooi…… Ik zat er vanavond eventjes……..die stilte… echt niets anders dan alleen maar vogels, geitjes die je hoort (van de buren) en de paarden die staan te snuiven (ook van de buren)……. Het is zo mooi…………………..

 En dan hebben we ze toch echt…de sleutels van ons huisje. ONS met hoofdletters, want na bijna 9 maanden wachten hebben we getekend en is het dan echt van ons.

Het begon woensdag met het bezoek naar de notaris.  De Fransen kennende moesten we niet al te vroeg arriveren, dus we waren keurig op tijd. Na tien minuten in de wachtkamer te hebben gezeten, een wat ouderwets aandoende ruimte waarin allerlei typemachines tentoongesteld werden, was het dan zo ver en werden we gehaald door de notaris. Hij had een mondkapje voor maar rukte die meteen af toen hij ons zag (wij hadden geen mondkapje bij ons). Dossier werd erbij gezocht en toen begon het. Alles werd met ons doorgenomen. Gelukkig dat manlief alles van te voren zeer goed had doorgenomen, want zo nu en dan begreep ik van bepaalde dingen niet zoveel, en dat lag niet aan onze rad Frans sprekende notaris, maar meer aan alle vaktaal; in het Nederlands zou ik ook niet alles begrepen hebben. Manlief daarentegen knikte, vulde aan en wist (merendeels ) waar de goede man het over had. Supertrots op hem! (manlief dan natuurlijk). En toen was eindelijk het grote moment daar… we konden onze handtekening zetten! Digitaal! Ik had nog gedacht dat we een mooie akte mochten ondertekenen, maar we konden gewoon digitaal een krabbel zetten…..het digitale tijdperk is ook hier doorgedrongen! Daarna overhandigde de notaris ons de sleutels…helaas geen mooie grote ouderwetse sleutel, maar twee kleine sleuteltjes met een naamtag eraan…. ach….maar wat kon ons het schelen!!!! We hadden ze.

Het werd uiteindelijk bijna gezellig bij de notaris (wat hebben we die man de afgelopen maanden verfoeid omdat hij ons nooit antwoordde op mail of telefoon) toen hij vertelde dat hij in hetzelfde gebied woonde waar ons huisje staat en wij inderdaad het dorp kenden en zelfs wisten dat daar een huis stond met in de tuin een oud wegwijzer-bord van Vichy ….. laat daar nou een neef van hem wonen die dat bord ooit eens ergens op de kop had getikt! Nou toen konden we niet meer stuk. We werden zelfs nog gecomplimenteerd met ons Frans; wat was het makkelijk, vond de notaris, dat hij rechtstreeks met ons kon communiceren, dat maakte hij wel anders mee.

Toen we buiten stonden was het intussen gaan regenen…………