En dan hebben we ze toch echt…de sleutels van ons huisje. ONS met hoofdletters, want na bijna 9 maanden wachten hebben we getekend en is het dan echt van ons.

Het begon woensdag met het bezoek naar de notaris.  De Fransen kennende moesten we niet al te vroeg arriveren, dus we waren keurig op tijd. Na tien minuten in de wachtkamer te hebben gezeten, een wat ouderwets aandoende ruimte waarin allerlei typemachines tentoongesteld werden, was het dan zo ver en werden we gehaald door de notaris. Hij had een mondkapje voor maar rukte die meteen af toen hij ons zag (wij hadden geen mondkapje bij ons). Dossier werd erbij gezocht en toen begon het. Alles werd met ons doorgenomen. Gelukkig dat manlief alles van te voren zeer goed had doorgenomen, want zo nu en dan begreep ik van bepaalde dingen niet zoveel, en dat lag niet aan onze rad Frans sprekende notaris, maar meer aan alle vaktaal; in het Nederlands zou ik ook niet alles begrepen hebben. Manlief daarentegen knikte, vulde aan en wist (merendeels ) waar de goede man het over had. Supertrots op hem! (manlief dan natuurlijk). En toen was eindelijk het grote moment daar… we konden onze handtekening zetten! Digitaal! Ik had nog gedacht dat we een mooie akte mochten ondertekenen, maar we konden gewoon digitaal een krabbel zetten…..het digitale tijdperk is ook hier doorgedrongen! Daarna overhandigde de notaris ons de sleutels…helaas geen mooie grote ouderwetse sleutel, maar twee kleine sleuteltjes met een naamtag eraan…. ach….maar wat kon ons het schelen!!!! We hadden ze.

Het werd uiteindelijk bijna gezellig bij de notaris (wat hebben we die man de afgelopen maanden verfoeid omdat hij ons nooit antwoordde op mail of telefoon) toen hij vertelde dat hij in hetzelfde gebied woonde waar ons huisje staat en wij inderdaad het dorp kenden en zelfs wisten dat daar een huis stond met in de tuin een oud wegwijzer-bord van Vichy ….. laat daar nou een neef van hem wonen die dat bord ooit eens ergens op de kop had getikt! Nou toen konden we niet meer stuk. We werden zelfs nog gecomplimenteerd met ons Frans; wat was het makkelijk, vond de notaris, dat hij rechtstreeks met ons kon communiceren, dat maakte hij wel anders mee.

Toen we buiten stonden was het intussen gaan regenen…………