Onze kipjes leggen tussen de zes tot acht eitjes per dag. Dat zijn er een heleboel per week. Die krijgen we niet allemaal op, ondanks de eiersalades, gekookte eitjes, cakes etc. die we maken. Dus was ik op internet eens aan het neuzen naar het bewaren van eieren. Ik kwam op een artikeltje waarin eieren tot wel twee jaar bewaard konden worden in kalk water. Nou, dat leek me wel wat. Na die tijd kon je er gewoon nog cakes mee bakken. Dat wilde ik ook wel eens proberen.

Van de week de kalk besteld die een dag later al geleverd werd. Ik had nog een grote pot met deksel, dus vanochtend ging ik aan de slag. Eitjes te over.

Je hebt nodig:

* verse eitjes, die schoon zijn; je mag ze niet wassen of afvegen oid

* 30 gram kalk oplossen in 1 liter water (er paste  ongeveer 2,5 liter in mijn fles)

Doe wat kalk onderin de pot en los de rest op in de hoeveelheden die hierboven zijn vermeld. Giet het kalk water in de pot. Leg dan heel voorzichtig de eieren in de pot. Ze mogen niet kneuzen of breken. Je kunt steeds nieuwe eieren toevoegen. Dan wel steeds even het water doorroeren omdat de kalk naar beneden zakt..

Ik ben heel benieuwd.

 

 

Dieren

Soms vraag ik me af hoe "het leven" zou zijn zonder dieren...Zonder poezen die altijd op je aanrecht springen, aan je stoelen krabben, maar ook muizen vangen en zo heel gezellig bij je komen liggen. Een hond, die niet alleen kan blijven omdat hij verlatingsangst heeft, maar o zo trouw is en zooooo lief. Paarden, die door alles heenbreken, nou ja, Filly dan, die ontzettend poepen zodat je veel moet mesten, maar al zo ongeveer je halve leven al bij je zijn (Lightning) en dan de kippen, waar ik momenteel wat meer mee bezig ben, die, als ze loslopen, alles onderschijten maar ook elke dag weer cadeautjes neerleggen... hun prachtige eitjes in allerlei kleuren... het is een feest om die elke dag weer te vinden.....De kipjes, die sinds een tijdje allemaal weer een naam hebben gekregen, maar daardoor "hecht" je je toch meer aan ze, heb ik gemerkt. Toen onze kippen geen namen hadden was het makkelijker als er eentje niet op kwam dagen. Nu vind ik het lastiger, omdat de kip door een naam toch nader tot je staat.

Dit jaar is geen goed kippenjaar. In korte tijd ben ik er best wat kwijt geraakt. Van de 11 eitjes die in de broedmachine zijn uitgebroed zijn er nog maar vijf kuikens over. Want gisteren lag ook Viggo dood in zijn hokje. Ik had hem/haar al apart gezet want het wilde toch niet zo. Nadat ik hem "weer tot leven had gewekt" een paar weken geleden, ging hij toch nog niet super, hij bleef heel klein en was, zeker de laatste weken, stilletjes. Elke ochtend moest ik even ademhalen als ik bij hem ging kijken, maar elke ochtend was ie er weer. Tot gistermiddag. Toen lag ie toch dood in het hokje. Pffff, doet me toch wat, ik had hem graag zien opgroeien tot een haantje of kipje. En hij had altijd mogen blijven......

Ook Claire kwam van de week 's avonds niet meer thuis. Waar ze gebleven is? Geen idee.... Het blijft lastig nu om de kipjes 's middags los te laten... je weet nooit of ze terugkomen...... Ook Claire is dus verdwenen.....

Gelukkig hebben we nog een hele meute leuke kippen over, waaronder een stelletje zijdhoenders: tante Bep, Ganache, Beatle en Pluis en natuurlijk ook zijdehoender haan Rolin, die mij accepteert maar Frank aanvliegt als hij in de buurt komt. 

Maar om even terug te komen op mijn eerste zin (want als ik over kippen begin kan ik uren doorgaan..).... Hoe zou het leven zonder dieren zijn.......?

Ondanks al het werk dat ze geven en verdriet als ze overlijden staat er ook wel heel veel plezier, liefde en vriendschap tegenover. En dieren kunnen je wat leren, vooral onvoorwaardelijke trouw.... en dat vind ik wel heel mooi.......

 En eindelijk is het dan weer lekker weer! Het is droog! Vooral dat! En dat dan ook de zon nog schijnt is helemaal geweldig. Ik word daar zo blij van! Alles is groen, alles bloeit en groeit, helaas ook het onkruid, vooral de brandnetels. Ik begin al aardig immuun voor ze te worden.....en de beste remedie is nog altijd: niet aankomen als je je aan ze hebt "gebrand".... dan is het na een minuut of tien wel over.

 

Het is een mega goed bessen jaar! Ik heb een paar rode, witte en zwarte bessenstruiken staan, en zelfs een kruisbessen struikje waar wat aan zit. Elke dag pluk ik een uurtje. Het houdt maar niet op. Heb dit jaar netten over de bessen gespannen en dat werkt wel. Ik heb ladingen rode en witte bessen. Ik ben vooral gek op de witte. Die eet ik zo, de rode vind ik dan toch te zuur. Lekker plukken in het zonnetje en daarna jam maken, of gelei, of siroop (van de zwarte bessen). En omdat morgen Rosemarie, Patrick en Zwana komen eten ga ik straks een semifreddo met witte bessen uitproberen. Een semifreddo houdt het midden tussen ijs en mousse. Ik ben benieuwd.

Tussen alle witte bessen aan de struik vond ik een takje met witte bessen, maar dat zat ook een half rode bes aan... zo grappig........

En als straks de bessen op zijn komen de bramen en de Japanse wijnbes. Ook daar hangen de struiken vol! En omdat we dan in Frankrijk zitten (midden volgende week gaan we dan toch echt!!) heb ik Janneke en Harmke al opdracht gegeven om ze te plukken en in de diepvries te gooien. Ik wil ze niet missen! Van de pruimen zal dit jaar niet veel komen. De oude pruimenboom voor verloor vorig jaar een tak die ongeveer de helft van de boom in beslag nam. Maar toch... de natuur gaat door... ook daar... ik zie allemaal weer nieuwe uitlopers op de  boom..... Over een paar jaar weet je niet eens meer dat daar een oude tak hing, helemaal weer overgenomen door de nieuwe scheuten.

 

We hebben een Eetclubje, tenminste, zo noemen we ons in de app.  Het is een groep vrienden van Frank, eigenlijk nog meer van zwager Wieger Jan, die elkaar al kennen vanaf begin middelbare school. Ik hou daar van, het contact over al zoveel jaren, want wat wat zal het zijn? 40, 45 jaar? Het waren ook de eerste vrienden van Frank die ik leerde kennen. De groep bestond toen uit Ralph en Eveline, Wieger Jan, Douwe en Corine, die toen al een klein dochtertje Dorien hadden en Frank. Ik kwam daar toen bij en ik was niet de laatste. In de loop der jaren kwamen er kinderen en partners bij maar vielen er ook mensen af, met als dieptepunt het overlijden van Eveline. De groep breidde zich natuurlijk uit; er kwamen meer kinderen, tegenwoordig zelfs kleinkinderen, die werden groter en namen ook weer partners mee. Er vielen kinderen af omdat die naar het buitenland verhuisden, Marga naar Bali en Lieneke naar Nieuw Zeeland en vorig jaar Wieger Jan en Keila naar Brazilië. Soms verwaterde het contact wat, maar gelukkig zijn daar altijd Dorien en ik! Wij nemen vaak het initiatief en plannen dan weer een datum. Meteen hangen we er een "eet" onderwerp aan vast. Zo hebben we al heel wat onderwerpen gehad: herfst, Indonesisch koken, gerechten uit verschillende landen, je lievelingsgerecht. Iedereen kiest een voor-, hoofd- of nagerecht en neemt dat mee. Het is altijd supergezellig en zo leuk om dat contact in stant te houden. Als je elkaar ook meer dan 45 jaar kent!

Gisteren was het weer zo ver en hadden we een dagje Hengelo, bij Douwe en Corine. We waren wel een beetje vol verwachting want waarschijnlijk zou er een nieuwe jongedame aanschuiven. Uit de hoek van Ralph. Via de app bespreken we altijd wie wat gaat doen. Ralph zou het toetje op zich nemen. We dachten: dat wordt weer een pak vla, want Ralph kookt niet. Die leeft op afhaal eten en diepvriesmaaltijden. Nou heeft Ralph twee zoons, Martijn en Ivo die ook zo nu en dan meekomen. Opeens verscheen er in de app een foto van een toetje in een glas met de vraag of iemand ook zulke glazen had.... Huh????? Dat is niet op "zijn Ralph's"... daar zien we toch echt een vrouwelijke touch..... Dus wie van de heren zou met een dame aankomen zetten... We waren nu al gek op haar omdat ze meedacht over het eten en blijkbaar haar hart daarin legde... En ja hoor...... Het was Ivo die met een zeer leuke jongedame aan kwam zetten! Welkom Denise!!

Het was een middag die je bij je herinneringen kunt voegen. Met als hoogtepunt het zoontje van Dorien ( 2 jaar) , die Frank papa noemde en niet bij hem weg te slaan was en hem helemaal om zijn vinger wond met zijn speelgoedmotor, die hij op de grond liet vallen. Frank moest dan te hulp schieten (hoe grappig, omdat Frank natuurlijk vorig jaar bij de ANWB alarmcentrale zat :) ) . Al met al een heel geslaagde middag met heerlijk eten. En er worden al plannen gemaakt om volgend jaar met z'n allen een week naar Frankrijk te gaan.

En wat foto's van de afgelopen jaren

 We waren echt wel toe aan een nieuw fornuis. De deur van de oven sloot niet meer (en viel er bijna af) en hij zag er niet meer uit. Dus zo nu en dan loerde ik op Marktplaats om te kijken of ik een andere kon vinden. Er stonden er genoeg te koop, maar het moest wel een mooi fornuis zijn en de prijs schappelijk. Uiteindelijk kwam ik een fornuis tegen die er op de foto prachtig uitzag en de verkoper woonde niet al te ver hier vandaan. Wel was het fornuis iets boven de prijs die ik in gedachten had, maar ok, deze zag er, zoals gezegd, wel heel mooi uit. Ik nam contact op met de verkoper en we werden het eens...... Toen een karretje regelen. Het karretje van Rosemarie en Patrick konden we lenen, maar het lag nog vol met deuren van hun verbouwing. Dus karretje opgehaald, naar de milieustraat om de deuren af te leveren en toen naar Meppel voor het fornuis.

En wat voor fornuis...nog mooier dan op de foto. Ovens waren niet of nauwelijks gebruikt en de bovenkant, het kookgedeelte, zag er ook prachtig uit. De verkoper hielp ook nog mee het fornuis op het karretje te tillen. Helemaal fijn! Iets minder fijn was dat op de terugweg Frank's auto niet meer zoveel trekkracht had... gelukkig haalden we ons huis nog.

De volgende dag sleepten we samen met Harmke, die gezellige langs kwam, het fornuis naar binnen (op een plank met wieltjes was het uiteindelijk zo gepiept). Toen bleek echter wel dat er een andere electriciteitsaansluiting moest komen in de keuken....aj... daar hadden we niet op gerekend (blijkbaar door de 2 ovens en gril heb je dus een andere aansluiting/ stoom nodig; ik weet het niet precies). Ik zag de bui al hangen! Een mooi fornuis voor een prikkie en dan heel veel kosten om nieuwe leidingen en zo te leggen en het fornuis aan te sluiten. Gelukkig was daar de man van vriendin Gea die meteen langs kwam en van alles ging aanleggen, leidingen trok vanuit de schuur. Manlief hielp dapper mee en groef de halve tuin (nou ja.......) open om leidingen aan te leggen.

 

En toen afgelopen zaterdag...... daar stond ie dan.... mijn mooie fornuis...wat een schitterend gezicht.... alsof hij er altijd al heeft gestaan! En hij doet het nog ook! Zelfs die ene oven, waarvan we dachten dat daar nog een draadje verkeerd zat........

 

Ik heb het fornuis ingewijd met het maken van heerlijke rode bessen jam en 's avonds aten we een Pizza... opgewarmd in de nieuwe oven! En ze konden er alle twee tegelijk in.

Binnenkort Vriendin Gea en haar man maar uitnodigen voor een heerlijk etentje, natuurlijk bereid op het nieuwe fornuis, als dank voor hun hulp!

 En als we het dan toch over jeugdsentiment hebben......

Vroeger keken wij thuis heel erg veel naar de Duitse t.v. Zo kwam het dat ik als zes/zeven jarige het Duits prima kon verstaan en al een aardig mondje meekletste. In de jaren 70 (wat een prachtige jaren waren dat eigenlijk) was er een Duitse serie: Drei sind einer zuviel, met in de hoofdrollen Jutta Speidel, Herbert Herrmann en Thomas Fritsch. In die tijd zeer bekende acteurs, actrice. En ik vond ze geweldig! Jutta Speidel... ik vond haar prachtig! En als ik nu weer naar haar kijk denk ik: ja... dat was ze ook. Misschien niet beeldschoon maar ze had zo'n leuke uitstraling. Herbert Herrmann en Thomas Fritsch waren in die tijd de "hunks" op het witte doek! Je kwam ze in allerlei series tegen. De serie bestond uit 13 delen en ging over een jongedame die handgemaakt aardewerk verkocht en daardoor veel op pad was.. Ze ontmoet dan Herbert Herrmann, die in een klein stil dorpje onderwijzer is geworden en een kamer heeft bij een vreselijke hospita. In het plaatselijke café komen ze dan Thomas Fritsch, een werkloze architekt uit Berlin, tegen, die daar op het platteland in een oude vervallen boerderij woont. Om af te zijn van die vreselijke hospita, trekt Herbert Herrmann bij Thomas Fritsch in en Jutta Speidel komt zo nu en dan gezellig aan als ze in de buurt is (en dat is ze natuurlijk vaak want zeg nou zelf... twee van die knappe heren....). Het is een serie zonder toestanden met alledaagse kleine voorvallen en waarschijnlijk daarom zo leuk. Ik kon me als tiener helemaal inleven... ik wilde ook op zo'n boerderij wonen, en als het dan even kon met zo'n knappe man (ik was voor Thomas Fritsch😁). Uiteindelijk wordt de situatie toch wat lastiger want beide heren zijn verliefd op Jutta Speidel en Jutta kan niet kiezen.

De laatste aflevering is een beetje een deceptie vind ik, dat is het enige dat jammer is aan de serie. Maar ik verklap niets! Zoek maar eens op Youtube: Drei sind einer zuviel. Alle afleveringen zijn daar terug te kijken......Geweldig! Genieten van een simpelere wereld, zonder mobieltjes............

 Ergens in mei schreef ik een keertje over Michel Fugain, mijn teener-idool. De show die hij in de jaren 70 gaf met Le Big Bazar. Op internet waren wel wat kleine stukjes van die show te vinden maar niet de hele show zelf, totdat ik een paar weken terug toch iets op Youtube tegen kwam: een deel van de show! Geweldig! Het brengt me weer terug naar de jaren 70.........Ik heb de show maar één keertje gezien op de tv maar wat is me er toch veel van bijgebleven.....

Dit is jeugdsentiment ten top.......

 

                           zo is het nu en zo was het voor het maaien

Ik had al een paar ochtenden niet gelopen met Barkley; moe, spanning... slechte excuses natuurlijk want dan moet je juist gaan lopen... dus vanochtend... huppekee... eerst de vuilcontainer buiten gezet (wat een zwaar ding) en toen lopen... Van de week was eindelijk al het gras gemaaid en was er weer een breed pad gecreëerd, dat liep een stuk makkelijker en vooral droger; toen het gras zo ongeveer tot mijn borst reikte kwam ik steeds drijfnat thuis. Nu lekker lopen dus... wel jammer dat er met het maaien ook zoveel bloemen tegen de grond gaan.. Ik heb daar altijd moeite mee. Als er thuis of in Pacaud gemaaid werd plukte ik altijd eerst zoveel mogelijk bloemen voordat ze afgemaaid werden...

Tegen de slootkant aan lagen best wat bloemen plat, vooral de Valeriaan, want die bloeit nu volop langs de slootkanten. Mee dus! Ik heb altijd ook een klein knipschaartje op zak, lekker makkelijk. Door het maaien kon ik dichter aan de slootkant komen en zag ik dat ook de Moeras Spirea was gaan bloeien. Prachtig! 

En wat is de natuur toch mooi. Tijdens mijn wandeling dacht ik dat de natuur toch echt veel kracht heeft. Zo kwam ik langs het plekje waar een tijd terug de kardinaalsmuts tegen de vlakte was gekapt. Maar wat zag ik? De omgekapte "muts" bloeide door en deed zijn best en ik zag al groene kardinaalsmutsjes aan de takjes.... Ook zag ik in de modder weer overal reeën pootjes, grote en kleine. Ik bedacht me dat er op dat moment in de bosjes misschien wel een ree naar me stond te kijken. Je weet maar nooit. Toen ik gister langs de andere kant langs het bosje reed met mijn auto, stond vlak naast de weg een ree te grazen.....

Halverwege het bosje staat een bankje en daar hebben we gezeten, Barkley en ik, dat wil zeggen... ik zat en Barkley snuffelde wat rond. Het was een heerlijke ochtend en eigenlijk al te warm voor de trui en de jas die ik aan had. Het kostte me toch wat moeite, merkte ik, dat stukje lopen. Moe, moe, moe en wat dizzy... maar dat zal de spanning wel zijn. Het is vandaag een superspannende dag. Vanmiddag krijg ik een telefoontje of ik ben aangenomen voor die baan.... Het zou zo fantastisch zijn als dat zou lukken....... Duimen dus maar. Gelukkig heb ik vanmiddag afleiding en heb ik oa met een Heleen een High Tea in Noordwolde......

Nu ga ik zo eerst mijn gevonden bloemen op een kan zetten......Ik vond aan het eind van mijn wandeling een hele verzameling prachtige koekoeksbloemen die omgemaaid waren, zooo jammer, maar ik kon ze daardoor wel met een gerust hart meenemen voor mijn boeket.

 

Hè hè, eindelijk weer een wat drogere ochtend. Het gras staat zo hoog dat je drijfnat thuiskomt als je met Barkley hebt gewandeld. Vanochtend was het een stuk beter! Het zonnetje scheen ook een beetje... lekker! Maar wat staat dat gras hoog! Voorgaande jaren vond ik het altijd zo erg als er werd gemaaid! Al het Fluitekruid, dat nog bloeide, tegen de vlakte.... zo jammer! Nu is er nog niet gemaaid en het wordt eigenlijk wel hoog tijd, er is bijna geen doorkomen aan op mijn ochtend rondje. Wel wat Echte Valeriaan geplukt, die staat hier nu volop aan slootkant. Ik vind ze prachtig en zet ze straks op de buiten tafel. 

 

 

Na mijn wandelingetje ging ik de kippies naar buiten doen. Ik zag dat het kuiken, dat ik de afgelopen twee dagen in huis had gehad omdat hij niet helemaal fit leek, nog binnen in het hokje was. Dan doe je toch met een beetje aarzeling het klepje open... wat tref je aan? Gelukkig meestal een kuiken dat wat aan het treuzelen is, maar nee, deze keer lag er in een hokje een verfromfraaid bosje veren..... Verdorie! Vannacht overleden! Hoe kan dat nou? Gisteren was zij/hij weer helemaal fit. Lekker rondscharrelen..... Bah bah bah, het was ook zo'n schatje en het ging zoooo goed........ Had hem ook al een ringetje om de poot gedaan, juist zodat ik kon onthouden welk kuiken het was. Kuikens groeien zo hard en bepaalde kenmerken zijn dan binnen no-time verdwenen. Nou, ik baal er echt van. Stiekem dacht ik: waarom niet kuiken Draaideur, die ene die altijd maar rondjes draait en als je je hand in het hok steekt je zo ongeveer meteen aanvalt....... Dit was één van die drie lichtbruine kuikentjes.... gelukkig is Viggo er nog en die doet het goed....

Tsja... dat heb ik met kippen... pfff maar ik vind het wel naar......