Het was gisteravond tegen achten... we zaten net aan het diner, haché, heerlijk, toen onze Barkley begon te blaffen en naar de deur keek. Nou moet ik eigenlijk eerst vertellen even iets over onze Barkley vertellen. Barkley is onze hond, mocht je dat nog niet begrepen hebben, nu ongeveer ruim acht jaar oud en een herplaatser destijds. Voordat wij hem kregen, hij was toen drie, had hij al drie eigenaren gehad. Toen ik zijn koppie op Facebook zag, op een herplaatsings-groep, was ik meteen verloren.... We waren juist weer op zoek naar een hond, het liefst een labrador. Deze kruising labrador en heidewachtel keek zo vertederend de camera in..... |Toen bleek dat hij in tijdelijke opvang in Leeuwarden zat, niet zo ver van ons vandaan dus, besloten we dat we een kansje konden wagen. Omdat ik moest werken zouden manlief en dochter Harmke 's avonds gaan kijken. En toen ik die avond thuis kwam hadden we er een nieuw gezinslid bij... en wat voor eentje! De meest lieve hond die je je kunt voorstellen... wel bang gauw, het eerste jaar keek hij altijd langs ons heen, had een mega verlatingsangst en raakte in paniek als je hem alleen liet, de deur naar ons kantoor beneden is dar nog een stille getuige van (kapot gekrabt, glas er uit). Maar nogmaals, o zo lief en ontzettend gehoorzaam. Ik heb hem in al die jaren nog nooit horen grommen. Blaffen doet hij wel, en we herkennen zijn blafjes altijd en weten wat hij er mee bedoelt. Hij is verschrikkelijk lief en enthousiast naar alles wat leeft, kinderen, dieren, andere honden, dat breekt hem ook wel eens op. Heeft gekke gewoontes, durft opeens niet meer door de kamer te lopen, de dag er na dan weer wel, durft zo nu en dan ergens niet langs, de volgende dag weer wel. Misschien zou ik onze Franse buurvrouw Claire ens moeten vragen, nee serieus, zij doet "seances met dieren", wie weet wat Barkley allemaal ziet wat wij niet zien! Maar goed, ondanks alle dingen die hij niet kan, of spannend vindt, is hij de meest fantastische hond die je je kunt wensen. Iedereen vindt hem leuk en wil hem aanhalen. Ook op de Camagri, het paarden festival waar we vorige week waren. Hij wordt door iedereen aangehaald wat dan leuke gesprekken teweeg brengt. Toen we vorige week naar een "tri de betail"keken had Barkley zijn oog laten vallen op twee puber-jongens die voor ons zaten. Hij werd meteen goede maatjes met één van hen. Toen we hem toch maar weer bij ons riepen en zeiden dat hij moest liggen deed hij dat ook braaf......en schoof toen in de daarop volgende minuten stielem steeds een stukje naar voren totdat hij zich tussen de twee jongens had genesteld.... oei....wat gezellig.....

Maar ik dwaal af.. zoals wel vaker....

We zaten dus gisteravond heerlijk aan de haché toen Barkley begon te blaffen, een "hee daar is iemand"-blaf. Wij hebben deels glas in de deur en, hoewel het donker was buiten, konden we toch zien dat er niemand voor de deur stond... totdat we een hondenkoppie net boven een houten paneel van deur zagen......Sista!!! Onze "dorpshond". Ze is van achterbuurman Philippe en ze loopt eigenlijk altijd los hier. Ze is de beste maatjes met onze Barkley. We hadden haar van de week nog niet gezien en ons al afgevraagd waar ze was... Gister had ik de schoorsteen bij Philippe zien roken dus die was (weer) thuis... zou Sista dan ook weer langskomen? En ja hoor, gisteravond stond ze voor de deur. Al kwispelend schoot ze naar binnen, iedereen enthousiast begroetend. Barkley was door het dolle heen. Na wat heen en weer geren en een hondenkoekje was het tijd voor Sista om weer naar huis te gaan. Fijn dat ze er weer is, we hadden haar al gemist. Benieuwd of ze morgenochtend haar koekje weer komt halen.

It was around eight o'clock last night... we were just sitting down to dinner, stew, delicious, when our Barkley started barking and looked at the door. Well, I should actually tell you something about our Barkley first. Barkley is our dog, in case you haven't figured it out yet, now about eight years old and a rehomed dog at the time. Before we got him, he was three at the time, he had already had three owners. When I saw his face on Facebook, on a rehome group, I was immediately lost.... We were just looking for a dog again, preferably a Labrador. This crossbreed Labrador and Heath Wachtel looked so endearingly into the camera..... |When it turned out that he was in temporary shelter in Leeuwarden, not that far from us, we decided to take a chance. Because I had to work, my husband and daughter Harmke would go and have a look in the evening. And when I came home that evening, we had a new family member... and what a one! The sweetest dog you can imagine... but he is easily scared, the first year he always looked past us, had a huge separation anxiety and panicked when you left him alone, the door to our office downstairs is still a silent witness to that (scraped to pieces, glass out). But again, oh so sweet and incredibly obedient. I have never heard him growl in all those years. He does bark, and we always recognize his barks and know what he means by them. He is terribly sweet and enthusiastic towards everything that lives, children, animals, other dogs, that also breaks him sometimes. Has strange habits, suddenly doesn't dare to walk through the room anymore, the next day he does again, now and then doesn't dare to go somewhere, the next day he does again. Maybe I should ask our French neighbor Claire, no seriously, she does "seances with animals", who knows what Barkley sees that we don't! But hey, despite all the things he can't do, or finds exciting, he is the most fantastic dog you could wish for. Everyone likes him and wants to pet him. Also at the Camagri, the horse festival we were at last week. Everyone pet him, which leads to nice conversations. When we were watching a "tri de betail" last week, Barkley had his eye on two teenage boys who were sitting in front of us. He immediately became good friends with one of them. When we called him back to us and told him to lie down, he did so obediently......and then in the following minutes he quietly moved forward a little bit until he had nestled between the two boys.... oh...how nice..... But I digress...as I often do.... So last night we were enjoying the haché when Barkley started barking, a "hey there's someone"-bark. We have partial glass in the door and, even though it was dark outside, we could still see that there was no one at the door...until we saw a dog's head just above a wooden panel of the door......Sista!!! Our "village dog". She belongs to our back neighbor Philippe and she actually always runs loose here. She is best friends with our Barkley. We had not seen her this week and were already wondering where she was... Yesterday I had seen the chimney smoking at Philippe's so he was (again) home... would Sista come by again? And yes, she was at the door last night. Wagging her tail she shot inside, greeting everyone enthusiastically. Barkley was over the moon. After some running back and forth and a dog biscuit it was time for Sista to go home again. Good that she is back, we had already missed her. Curious if she will come back for her biscuit tomorrow morning..