Vervolg van donderdag: Via de binnenwegen reden we door de Ardeche. Een regio die bij ons nog niet zo bekend was, prachtige weg met veel rotsen die in laagjes waren opgebouwd. Deed me denken aan de Pancake rotsen in Nieuw Zeeland waar we een paar maanden terug waren.

Het leek ons wel een toeristisch gebied in de zomer; we reden langs een mega vakantiepark met huisjes, huisjes en nog eens huisjes. Via  Ales gingen we richting  Sommieres. Sommieres is het stadje waar ik mijn hart aan heb verpand. Vanaf 1993  hebben wij daar nl jaren een klein Mazetje gehad waar we onze vakanties doorbrachten. Bij dat Mazetje hebben we ook de as van mijn schoonouders uitgestrooid dus het is altijd een plekje om zo nu en dan nog even langs te rijden . Als eerste naar Sommieres. We parkeerden de auto aan de overkant van de rivier de Vidourle. Om via de voetbrug bij de Arena een rondje door het stadje te maken. Via de Esplanades , langs de Vidourle en via de poort onder het L’ horloge het stadje binnen. In de kleine smalle straatjes was het rustig. Daarna aan de andere kant via de poort weer naar buiten om uiteindelijk via een andere voetbrug weer bij de auto uit te komen. Er liggen jaren van herinneringen in dit stadje…. Ik kom er in een onbewaakt ogenblik nog wel eens op terug. Toen door naar “ ons” Mazetje, tien minuutjes verderop. Het hobbelige weggetje af, de schuine draai naar links en daar stond het nog steeds…. De grote kurkeik stond er schitterend bij. De klimop langs de stam was verdwenen zodat de herdenkingsplaatjes van mijn schoonouders goed te zien waren… altijd weer even een momentje waar je weer even terug gaat in alle herinneringen! Omdat het al snel donker werd bleven we niet al te lang. We moesten nog een uurtje rijden naar Arles waar we ons hotel hadden geboekt. Via de snelweg ging de tocht vlot en het hotel aldaar kenden we goed. Fijne grote kamers, vriendelijk personeel en een lekker ontbijt en ongeveer 20 minuten rijden naar de Camagri, een prima uitvalsbasis dus…… wordt vervolgd