Auto's en dakkapellen....

Ik denk dat ik maar een winkel begin, een winkel in dakkoffers voor auto's......nooit geweten dat zo ongeveer elke Nederlandse auto met zo'n ding op het dak rijdt... tenminste.... gisteren dan.......

We reden weer terug naar Nederland, d.w.z. Janneke en ik. We hadden besloten dat Frank en hond Barkley nog in Pacaud zouden blijven om wat dingetjes te regelen (ongedierte in de balken!). Dus gisterochtend tegen half negen zaten we in de auto. Eerlijk gezegd had ik er niet zo heel veel zin in; nu heb ik nooit zin om terug naar Nederland te gaan maar als ik alleen moet rijden doe ik het het liefst in twee dagen, na een uurtje of zes/zeven rijden heb ik het altijd wel gehad en bij Metz hebben we een fijn hotel ontdekt waar ook Barkley mee mag en het ontbijt prima is. Tevens staat naast het hotel een chateau dat verbouwd wordt, dus altijd leuk om te kijken hoe ver ze zijn. Maar goed, nu dus in één dag terugrijden.... Het weer was prima, wolken en zon, dus dat reed lekker en ach, ik houd ook best wel van autorijden. De eerste uren rijden we niet over de snelweg en het duurt altijd wel even voordat we op de A31 zitten. En toen ging het los. Het was niet super druk maar wat er reed was voor driekwart Nederlands en van al die Nederlanders had meer dan driekwart een koffer op het dak. Elke keer was het: daar gaat weer zo'n dakkoffer, totdat ik de vergissing maakte: daar gaat er weer eentje met een dakkapel..... nou die hielden we er in.....Maar echt, het leek alsof we op een Nederlandse snelweg reden en bijna elke auto had een dakkapel....wat zou daar nu inzitten? We fantaseerden van skieschoenen (lijkt me heel plausibel), tot lastige kinderen of oma, die dan in ieder geval lekker kon liggen.... Maar onvoorstelbaar... elke auto bijna een dakkoffer... en alleen de Nederlanders... zo nu en dan een verdwaalde Fransoos met een dakkoffer, maar dat was bijna te verwaarlozen... en waar al die Nederlanders vandaan kwamen? Zal wel een weekje wintersport zijn geweest denk ik... maar toch......wat zijn we een reislustig volkje.....

Net nog maar eens even gegoogled wat er in een dakkoffer kan zitten; zie hier het resultaat:... en ja hoor... oma zit er ook in!

 

Maar goed.... een winkel in dakkapellen, uuuh, dakkoffers, legt je vast geen windeieren...😁😁

 En na nog meer zoeken op youtube vond ik ook nog deze twee.......😂

https://www.facebook.com/watch/?v=2357497027869301

 Gisteren besloten we om even naar Vichy te gaan. Janneke moest nog een cadeautje voor haar neefje kopen en omdat wij de binnenstad van Vichy eigenlijk nog niet hadden gezien leek ons dat wel wat. Het weer was ook niet al te best, dus een paar uurtje Vichy klinkt dan prima. Je kunt vanuit ons op veel manieren naar Vichy rijden en dit keer reden we over Busset om even langs het mooie kasteel te rijden. De poort naar de binnenplaats was helaas gesloten, zodat je niet een blik op kon werpen, maar al met al is het kasteel aan de buitenkant ook mooi om te zien.

In Vichy gingen stopten we eerst bij het parc de Célestins waar we toevallig langsreden. Hier waren vroeger helende en heilzame bronnen. Een werkelijk schitterend  soort van paviljoen met koperen kranen, een klein bassin. Er was naast de koperen kranen ook nog een moderne kraan waar je het helende water uit kon tappen. Daarna op naar LeCLerc voor een sanitaire stop. Wat een prachtige zaak overigens met zoveel heerlijkheden, hier gaan we vaker naar toe. Toen de binnenstad van Vichy verkennen. Helaas was het één grote bouwput, vooral rondom het Casino, dat was erg jammer, want zonder alle hekken, opgegraven leidingen etc. zal het er schitterend uitzien. We waren er al gauw uitgekeken en bewaren de binnenstad voor een volgende keer.

We waren blij toen we 's middags weer thuis waren, het begon nl steeds harder te waaien. We maakten het ons maar gezellig met een grote pot thee en een deel van de taartjes. Natuurlijk uitgestald op een paar leuke brocante schalen. De verdere middag en avond brachten we door voor de tv (ons kaartje van Canal digital past hier ook op de tv) met allemaal vreselijke programma's waarbij je niet hoeft op te letten...ook wel eens lekker voor een keer.....

 Zeg nou zelf: als je al dit lekkers in de winkel ziet, dan moet je toch wat kopen…?

 

Vanochtend hadden we een afspraak bij Bruit de Bulle bij Ferrieres sur Sichon. BdB is een lokale zeepmakerij. In een kleine ruimte bij een oude ferme maakt Gwen zeepjes, geheel op natuurlijke basis. De kleuren, de geuren, de verpakking, zoveel mogelijk milieuvriendelijk. Vorige jaar mei was ik er met Harmke nog geweest en het leek me leuk voor Janneke om er eens een kijkje te nemen. Onderweg konden we het niet laten om een afslag te nemen naar een oude ruine van  kasteel  Chateau de Montgilbert. Een grote ruine maar er stonden overal steigers; er werd flink aan gewerkt. Ik vind dat geweldig, dat deze ruines voor verval worden behoed. Ben benieuwd hoe het er over een paar jaar uitziet (meestal duurt zo'n restauratie wel even).

Goed, daarna dus naar de ferme van Bruit de Bulle; en we leren het al aardig, we waren er tien minuten over elf, iets te laat, precies volgens de Franse tradities (die komen nl nooit "op tijd"). Natuurlijk was alles nog dicht maar even later kwam Gwen er al aan. We werden hartelijk welkom geheten en ze wilden weten of we wat uitleg wilden. Ik had al weer een paar keer contact met haar gehad dus het was leuk om haar weer te zien. Ze legde het hele proces van zeepmaken uit, en ik probeerde één en ander te vertalen voor Janneke. We mochten de verschillende soorten "boter", basis voor de zeep voelen en ruiken, de verschillende soorten olie die gebruikt werd. We kregen allerlei flesjes met geur voor onze neus om te raden... ik was vreselijk slecht, zelfs de lavendel rook ik niet. Mijn excuus was dat ik nog fikse last van mijn muizenkeutel-allergie had ( dat moet hebben meegespeeld want ook mint kon ik niet thuisbrengen). Daarna namen we het proces van zeepmaken door, het toevoegen van de soda, het roeren, het toevoegen van de geuren tot aan het gieten en drogen van de zeep. Mega interessant weer en zo leuk dat Gwen weer de tijd nam om alles uit te leggen. Ze vroeg wanneer we weer naar Frankrijk kwamen en aangegeven dat we in juli er weer zouden zijn; misschien kon ik dan wel eens mee naar een marktje, dus voor die tijd hebben we zeker contact. 

Nadat we weer flink wat zeepjes hadden ingeslagen gingen we weer huiswaarts, tijd voor de lunch.... met een glaasje wijn natuurlijk!

 Dinsdag: We zijn er weer.... thuis.... wat is dat lang geleden, een half jaar..... komt door onze reis naar Nieuw Zeeland in november/december. Anders waren we in oktober en december nog geweest.

Maar we zijn er weer..... we hadden een prachtige rit hier naar toe. Via de machtige brug bij Millau. Wat een prachtig kunstwerk. Op de nabij gelegen parkeerplaats even gestopt en naar het uitkijkpunt gelopen om wat foto's te maken. Leuk voor Janneke, we doen weer allerlei "toeristische" dingen! Daarna weer door met een volgende stop bij het viaduc de Garabit, tussen, ik geloof 1882 en 1884, ontworpen door Gustave Eiffel (jaja, die van de Eiffel toren). Het werd al wat schemerig toen wij er waren, dus de foto's (met tegenlicht) zijn erg vaag. Wel leuk dat er net een klein treintje over de brug reed toen wij er waren.

Tegen half zeven kwamen we dan toch eindelijk bij ons plekje aan en daar wachtte een fikse teleurstelling. Blijkbaar had een leger muizen ons huisje ontdekt en hadden in de keuken flink huisgehouden. Dat was dus even wat werk verzetten wilden we nog wat kunnen eten. Nu ben ik ontzettend allergisch voor muizenkeutels e.d. Na een klein half uurtje schoonmaken kreeg ik ook een mega allergische reactie: benauwd, uitslag en vooral een dik en opgezet gezicht en dikke ogen, alsof ik een botox behandeling had ondergaan. Geen gezicht. Vooruit, ik doe de foto van vanochtend erbij en toen was het al een stuk minder. Pffff heftig hoor. Geen eten meer gekookt en gauw stokbrood klaargezet met een warme kop thee. Janneke zou eigenlijk in de Grange slapen maar besloten werd om haar deze nacht op onze slaapkamer te laten slapen en wij in de Grange in de slaapkamer. Kijken hoe koud het daar was, maar dat viel erg mee. Best een heel leuke kamer, zeker als die van de zomer verder wordt afgemaakt (muren opvullen, stukje schilderen etc.). In ieder geval hebben we vannacht heerlijk geslapen. Na de ochtendwandeling met hond Barkley naar de ezeltjes, die erg blij waren om ons weer te zien, en dat ook duidelijk lieten blijken, en het ontbijt ben ik nu in etappes bezig de keuken verder aan het schoonmaken. Ondertussen in de badkamer ook anti-allergie tabletjes gevonden... dat helpt ook.

Vandaag een rustig huis-dagje. Hoop dat straks alles schoon is. Manlief helpt mee om alle laadjes uit te soppen buiten... weg met al die vieze keutels. Maar dat je zo allergisch ervoor kunt zijn! Ik wist het wel, want thuis, bij het schoonmaken van bv de zadelkamer, kreeg ik ook wel eens last, maar een pilletje deed dan wonderen. Nu was het wel erg heftig. Maar rustig aan doen vandaag.

                        De keuze in rosé is reuze…..                        

 En dan zit ik nu opgekruld op de achterbank van de auto, op weg maar ons stukje Frankrijk; Chez Pacaud. De auto volgeladen met natuurlijk weer drie dozen met spullen die we ook echt nodig hebben in Pacaud… een kerstservies ( jawel, overgenomen van vriendin Heleen op hun dorpse brocante: troep van de stoep, of zoiets 😁), het prachtige zonnebloemen dekbed overtrek van Van Gogh, dvd’s, boeken etc. Onmisbaar natuurlijk. We zitten mudje vol want net hebben we nog twee tassen boodschappen aan de achterbak toegevoegd en een groot karton met rosé….op weg naar ons stekkie in de Puy de Dome. Gister onze laatste dag Camagri gehad met heerlijk weer, mijn wangen hadden zowaar een rood kleurtje! Lekker door de zon die op de tribune scheen en wij keken naar de tri de betail. Wat een dag weer… het enige minpuntje was dat we zo lang op de bestelde pizza’s moesten wachten… 2,5 uur maar liefst… lekker waren ze wel! Vanochtend nog in het hotel via internet een vergadering bijgewoond voor, als alles goed gaat, mijn nieuwe werk. Daarna was het koffers pakken en via Montpellier richting noorden. Hond Barkley nog even in de zee laten ravotten en toen was het : gaan! De TomTom geeft aan dat we er tegen kwart voor zes zijn, nog een uurtje of drie dus en dan zijn we weer thuis!

 Vervolg Camagri: na de Camagri gingen we donderdag nog even naar zee in Saintes Maries de la Mer, kon onze Barkley nog even in zee spelen. Toen we hem vier jaar geleden in huis namen vond hij water maar niks en de eerste keer in het water verdronk hij bijna, we konden hem toen nog net opvissen. We zijn nu een stuk verder en hij ging zelfs zo ver dat hij zelf achter een stok aan de zee in rende! Er waren meer honden dus dat was lekker ravotten! Zaterdag was dus oa de Ferrade. We hadden weer heerlijk weer met zon en blauwe lucht. Die dag gingen we wat vroeger weg want we wilden nog langs de Emmaus, een grote kringloop , die we onderweg tegen kwamen. En dat was maar goed ook want wat vond ik me daar tussen alle potten en prullaria? Wat schoteltjes van mijn prachtige “ Sommieres-servies”  wat je eigenlijk nergens meer kunt krijgen. Geweldig!!!! Verder nog wat leuke borden, een pot met lavendel er op en een Provence-stofje op de kop getikt. Nou mijn dag kon niet meer kapot!

 

Al twee dagen Camagri achter de rug… blauwe lucht, zon en witte paarden… wat wil je nog meer? ( hier nooit meer weg😁)Vrijdag was onze eerste dag Camagri… na een lekker ontbijt in het hotel ( het is er altijd een beetje thuiskomen) vertrokken we richting Saintes Maries de la Mer. Vanaf het hotel in Arles makkelijk te vinden, snelweg op, meteen snelweg af en de bordjes Saintes Maries volgen, eigenlijk alleen maar rechtdoor rijden. Leuk voor Janneke om al kennis te maken met een klein stukje Camargue. Een stuk voor Saintes Maries is dan al de afslag naar de Mas de Cure waar het paardenspektakel plaats vind.t. Vorig jaar waren we er ook en toen heb ik er al uitgebreid over verteld, en met liefde doe ik dat weer. Het draait hier drie dagen om de prachtige witte Camargue paarden. In de Camargue worden deze paarden gebruikt voor het hoeden van de zwarte stieren en op de Camagri wordt dit allemaal vertoond. Zo is er de Ferrade, waarbij een stier wordt losgelaten en de ruiters de stier met een lange stok, le trident, omver porren. Dan springen ze van hun paard op de stier om hem op de grond te krijgen zodat het dier gebrandmerkt kan worden. Dan is er de tri de betail, waar de ruiter een stier ( de stieren hebben kleurige lintjes om de hoorns, en de ruiter krijgt een kleur toegewezen) moet selecteren en de stier moet afzonderen van de kudde. Hoe rustiger de kudde daarin blijft, hoe goed het paard en de ruiter samenwerken… daar worden punten voor gegeven. Dan is er het parcours de pays waar de deelnemers een parcours over het land afleggen, een hindernis moeten nemen, te paard een hekje open en dicht moeten doen en door het water moeten ( onze paardrijwedstrijden die wij vroeger organiseerden waren daar van afgeleid😁). Elk jaar valt het me op hoe het een en ander verandert. De eerste keer dat we op de Camagri waren deden er nauwelijks vrouwen mee, als je nu kijkt is de helft vrouw en bv bij het parcours de pays zie je nog nauwelijks een man mee doen. Zelfs bij de ferrade, wat ontzettend hard gaat en veel spektakel oplevert, is bijna de helft vrouw. Als je van paarden houdt, en zeker de Camarguepaarden, waan je je drie dagen in de hemel! Maar het is niet alleen dat… het is ook de gezelligheid. Er zijn kraampjes waar je specifieke paarden en dingen uit de Camargue  kunt kopen en iedereen is even aardig. Zo kocht ik bv voor manlief een riem waarop de brandmerken van de verschillende manades ( zeg maar stier-houderijen) stonden. Er waren grote en kleine maten dus ik zat wat te twijfelen over de maat. De vriendelijke verkoper informeerde met veel humor of manlief wat forser was of meer een maat “ playboy “ had….. uiteindelijk zou ik hem mogen ruilen ( de riem dan, niet de man😃) mocht de riem te groot zijn. Dat bleek dus toch het geval dus toen we de riem zaterdag kwamen ruilen was dat geen probleem. Toch te groot, zei de man, ja uw vrouw zei dat u zooooo was, en wees daarbij de vormen van een Michellin mannetje aan….. nee, u heeft meer de maat playboy…..😂.     Ook hebben we altijd veel succes met onze hond Barkley, die de aanzet geeft tot veel gesprekken, Barkley is een mega lieve en vriendelijke hond die altijd aandacht vraagt en knuffels bij de mensen die toevallig naast je staan, dat levert altijd een gezellig gesprekje op. Dus geen woord over de stugge  Fransen, wij ervaren dat heel anders. ………..Wordt nog een keer vervolgd…..

 Vervolg van donderdag: Via de binnenwegen reden we door de Ardeche. Een regio die bij ons nog niet zo bekend was, prachtige weg met veel rotsen die in laagjes waren opgebouwd. Deed me denken aan de Pancake rotsen in Nieuw Zeeland waar we een paar maanden terug waren.

Het leek ons wel een toeristisch gebied in de zomer; we reden langs een mega vakantiepark met huisjes, huisjes en nog eens huisjes. Via  Ales gingen we richting  Sommieres. Sommieres is het stadje waar ik mijn hart aan heb verpand. Vanaf 1993  hebben wij daar nl jaren een klein Mazetje gehad waar we onze vakanties doorbrachten. Bij dat Mazetje hebben we ook de as van mijn schoonouders uitgestrooid dus het is altijd een plekje om zo nu en dan nog even langs te rijden . Als eerste naar Sommieres. We parkeerden de auto aan de overkant van de rivier de Vidourle. Om via de voetbrug bij de Arena een rondje door het stadje te maken. Via de Esplanades , langs de Vidourle en via de poort onder het L’ horloge het stadje binnen. In de kleine smalle straatjes was het rustig. Daarna aan de andere kant via de poort weer naar buiten om uiteindelijk via een andere voetbrug weer bij de auto uit te komen. Er liggen jaren van herinneringen in dit stadje…. Ik kom er in een onbewaakt ogenblik nog wel eens op terug. Toen door naar “ ons” Mazetje, tien minuutjes verderop. Het hobbelige weggetje af, de schuine draai naar links en daar stond het nog steeds…. De grote kurkeik stond er schitterend bij. De klimop langs de stam was verdwenen zodat de herdenkingsplaatjes van mijn schoonouders goed te zien waren… altijd weer even een momentje waar je weer even terug gaat in alle herinneringen! Omdat het al snel donker werd bleven we niet al te lang. We moesten nog een uurtje rijden naar Arles waar we ons hotel hadden geboekt. Via de snelweg ging de tocht vlot en het hotel aldaar kenden we goed. Fijne grote kamers, vriendelijk personeel en een lekker ontbijt en ongeveer 20 minuten rijden naar de Camagri, een prima uitvalsbasis dus…… wordt vervolgd

Nou heb ik net een half uur zitten te typen en is opeens mijn hele verhaal verdwenen. Nou, lekker dan…..nou dan beginnen we maar weer opnieuw want het is vroeg zat. Inmiddels tegen kwart voor zes. Ik zit in een hotel in Arles en heb me maar even op de badkamer teruggetrokken.. Manlief ligt nl nog te slapen. Vroeg wakker worden is heerlijk, behalve zoals nu, als je op een hotelkamer zit. Ik word altijd tegen vijven wakker en thuis ga ik dan naar beneden en rommel daar wat aan, de fijnste uren van de dag! Hier, op zo’n kamer, is dat aanrommelen wat lastiger dus heb ik me maar in de badkamer verschanst. Goed, we zitten in Frankrijk. We, dat zijn Manlief, hond Barkley en Janneke, ons dorpsgenootje die altijd op ons paarden- en beestenspul past als we naar Frankrijk gaan, en ikzelf natuurlijk. We maken ons op voor de Camagri, een paardenspektakel in het zuiden van Frankrijk. Woensdagochtend vertrokken we richting Macon, waar ik een eerste overnachting had geboekt. De reis verliep zonder files of stakende boeren ( wel waren heel veel flitspalen omringd door trekkerbanden zodat je niet geflitst kon worden) en tegen half zes bereikten we Macon. We hebben onderweg veel overnacht in hotels, we zijn wat gewend, maar dit hotel kunnen we toch wel scharen in het mindere segment. Toen we aankwamen liepen er al wat louche figuren op het parkeerterrein. De kamers waren heel klein en benauwd, heb ook slecht geslapen die nacht. Het ontbijt de volgende ochtend was ook maar minimaal met ook nog een zeeeeer chagerijnige mevrouw die één en ander moest regelen… hier komen we niet weer terug. Na het ontbijt richting Lyon! We zouden langs de plek rijden waar Manlief vorig jaar een paar maanden had gewerkt voor de Anwb. Naast dat kantoor was een Decathlon dus terwijl Manlief zijn oude collega’s ging gedagzeggen, maakten Janneke en ik de Decathlon onveilig en kochten we twee broeken ( Janneke) en een paar schoenen (ik). Manlief kwam helemaal enthousiast terug, had veel oud-collega’s getroffen en de vraag was wanneer hij weer terugkwam ( niet dus😁).

. Na deze stop besloten we via de binnenwegen verder te rijden, leuk voor Janneke want zij was eigenlijk nog niet in Frankrijk geweest ( ooit eens twee dagen geloof ik) dus dan kon ze wat meer zien dan alleen de snelweg.             Wordt vervolgd….

 

 Haché

 Bij haché kreeg ik altijd de kriebels....... ie...... haché! Mijn moeder maakte vroeger haché, sorry mam, ik hou van je en je hebt vele kwaliteiten maar koken valt niet onder dat rijtje (muv van je hutspot en erwtensoep😁).... De haché van mijn moeder bestond uit glazige uien met hier en daar een stukje taai vlees... ik zie het nog voor me.... echt niet lekker.. Ooit kwam er eens een vriendje bij ons eten en we aten haché.....Later vertelde hij me dat hij het echt met moeite een beetje naar binnen had gewerkt...... Als ik "haché" hoorde zag ik nog die glazige uien en die verdwaalde stukje vlees voor me...totdat ik eens een keer ergens echte haché kreeg... er ging een wereld voor me open... warm, smeuig, bruin van de vele jus, zacht vlees, rode kool erbij... verrukkelijk gewoon.... was dat nou haché? Geweldig!!

Van de week lag er in de uitverkoopbak van de Jumbo hachévlees. In die bak ligt van alles dat tegen de datum aanzit en het scheelt je minstens de helft van het geld. Het is er 's morgens om 8.00 uur dan ook altijd erg druk en dringen geblazen om de koopjes. Gelukkig hebben de mensen die er dan zijn een andere smaak dan ik dus de vis, de kaas maar ook bepaalde soorten vlees blijven liggen dus als je tegen 8.15 uur er bent is dat allemaal nog aanwezig. Als ik boodschappen doe ga ik ook altijd tegen achten om even in de bak te kijken en daar mijn boodschappen op aan te passen. Maar goed, vorige week lagen er dus twee pakken hachévlees, flink afgeprijsd. Eerst nam ik er één, maar ik bedacht me: ik neem ze alle twee, dan maak ik een grote portie en hebben we meerdere dagen wat. Ik herinnerde me ook nog de pot rode kool en een pot appelmoes die al een tijdje in mijn kas stonden.......

Vlees mee naar huis. Zo vaak heb ik eigenlijk geen haché gemaakt, blijkbaar werkt de herinnering aan mijn moeders haché ver door, dus eerst even een recept opgezocht en vooral gekeken naar de ingrediënten die ik er verder voor nodig had. Om een lang verhaal kort te maken: op zondagochtend haché gemaakt, want, hoe langer het staat, hoe lekkerder het wordt! En lekker was het! Jammie jammie.

WIl je het zelf ook een keer maken? Het is een heel gewoon haché recept, maar je kunt het vinden op mijn andere blog: chezpacaudrecepten.blogspot.com.

Zo stel ik me het straks in Frankrijk voor!