Gezellige Franse muziekavond in Ter Idzard! Een paar jaar geleden waren we er ook al eens geweest... in het kerkje in ter Idzard. Ook toen bij het optreden van Les Copains die wat, vaak, onbekendere Franse chansons ter gehore brengen. Op Facebook kwam ik hun berichtje tegen dat ze weer in Ter Idzard zouden spelen in het leuke kerkje aldaar! Nou, daar moesten we natuurlijk bij zijn! Kaartjes geregeld voor ons beidjes en dochter Harmke wilde ook wel mee. Gezellig, met z'n drieën! Toen ik van de week met mijn moeder boodschappen ging doen bij de Lidl, maakte ze een opmerking die me raakte. Meestal doet mijn moeder vaak haar boodschappen in het winkeltje dat bij de serviceflat hoort, maar omdat je daar minder keuze hebt (en het zo nu en dan wel super duur is) gaan we ook nog wel eens naar de Lidl. En daar ging mijn moeder met de boodschappenkar. Ze zei toen op een gegeven moment tegen mij zoiets van: hè wat leuk, zo zie je weer eens iets anders, andere omgeving.....! En dat zette me dus aan het denken......en begrijp me niet verkeerd, mijn moeder is een zeer ondernemende 91 jarige dame, sjoelen, jeu de boules, activiteiten in de serviceflat, ze is er altijd bij. Als ik onverwacht langs kom is er altijd een grote kans dat ze niet thuis is.... heerlijk toch? Maar de echte "uitjes", die zijn er toch minder..... Ik vroeg mijn moeder toen af ze misschien zin had om mee te gaan naar het optreden van Les Copains, Franse chansons luisteren! En, zoals ik al dacht, leek haar dat super leuk! Dus nog een mailtje naar de organisatie gestuurd of mijn moeder er nog bij kon. Ik was nl wel een beetje bang dat het al vol zou zijn, het kerkje is maar super klein. Kreeg ik een heel lief mailtje terug dat ze voor mijn 91-jarige moeder een uitzondering maakten... er kon nog wel een stoel bij! (beetje "misbruik"maken van haar leeftijd werkt in dit geval weer perfect!🤭) Geregeld!

Dus gisteravond naar Ter Idzard! Ideaal voor mijn moeder, niet te ver dus niet zo lang in de auto. Van te voren nog wat klusjes gedaan bij Harmke, daarna mijn moeder opgehaald, ze woont vlakbij Harmke en toen met z'n viertjes bij Harmke gegeten. Ze had  de heerlijke "pastaschotel van Heleen"gemaakt ( zie mijn blog chezpacaudrecepten.blogspot.com) en ik had voor het stoofperentoetje gezorgd (staat ook in datzelfde blog). Alleen het eten was al gezellig! Daarna in de auto naar Ter Idzard! We waren nogal vroeg bij het kerkje dus maakten we nog even wat sfeerfoto's voordat we naar binnen konden. We waren de eersten en mijn moeder mocht de plaatsen uitzoeken (quote van mijn moeder: niet te veel vooraan want dan zit je zo "in het zicht"😁). Het werd een een superleuke avond met muziek en een glaasje wijn in de pauze. Heerlijk Franse chansons, een mooi programma met de wat minder bekende Franse chansons. Als ik bv naar Gerard Alderliefste ga kan ik elk lied uit volle borst meezingen. Nu kende ik er "maar" een stuk of vijf denk ik. 

Drie generaties... mijn moeder, ik en mijn dochter... ik denk dat mijn moeder de oudste was in het publiek en mijn dochter de jongste... en hoe leuk is het dan dat je met drie generaties van dezelfde muziek kunt genieten!

 

 

Gistermiddag kregen we bezoek van lieve collega Marjolin en Sverre, haar zoontje van drie. Al maanden en maanden geleden hadden we plannen gemaakt om Sverre de beestjes te laten zien, eitjes te zoeken..... En nu stond er een afspraak... eindelijk! Natuurlijk was het weer niet al te best, kletsnat, de wei een moeras (maar hoe leuk bleek dat later te zijn), verregende beesten....

Maar, gewapend met regenlaarzen en regenjassen, kwamen Marjolin en Sverre bij ons. En wat een plezier hebben we gehad! Banjeren door de plassen en dan lekker hard stampen, een kuikentje aaien, eitjes zoeken in het grote kippenhok......Ik kan nog een heleboel vertellen, maar de foto's en filmpjes spreken voor zich......wat een feest was het!

 

 Bij de herinneringen van Facebook kwamen er een paar prachtige herinneringen naar boven over mijn schoonvader. Hij was francofiel in hart en nieren en toen ik bij hem "in de familie kwam" voelde ik me daar dan ook meteen thuis.....moeders (mijn schoonmoeder) hield van koken en zo zaten we altijd lang aan tafel (wat ik van huis uit niet gewend was) gezellig te praten, natuurlijk onder het genot van een glas wijn!

Mijn schoonouders hielden van Frankrijk en nadat mijn schoonvader met zeer vervroegd pensioen (57 jarige leeftijd) ging, vertrokken ze meestal in april voor enkele maanden met de caravan naar Frankrijk.

Met hen kochten we ook ons eerste geitenstalletje in het zuiden van Frankrijk, een Mazetje, een klein schuurtje met een stukje grond erbij. Wat hebben we daar veel vakanties doorgebracht. Zij in de caravan onder de oude eikenboom, wij met de kinders in het Mazetje.

Mijn liefde voor Frankrijk, die altijd al sluimerend aanwezig was, is door hen aangewakkerd.

Maar terugkomend over de herinneringen die ik vanochtend op Facebook tegen kwam:

In 2017 deed mijn schoonvader, vaders, mee aan een ouderenproject in Gorssel. Er werd een speelfilm gemaakt met ouderen. Zij woonden in Landhuis Droomoord en het Landhuis zou worden opgekocht door een louche projectbemiddelaar. De ouderen kwamen dus in opstand! Eén van die ouderen was vaders en als een echte acteur stortte hij zich volledig op zijn rol! Toen de film af was werd er een heuse première gehouden in de schouwburg van Lochem, met rode loper en al! Wat een geweldige belevenis was dat! Natuurlijk waren wij kinderen en kleinkinderen aanwezig. Hier zijn de foto's van die ik tegenkwam bij de herinneringen op Facebook en die wil ik hier graag delen. Door vaders is mijn liefde voor Frankrijk groter geworden en ter nagedachtenis van vaders is ons huisje in Pacaud er gekomen.

Ruim 2,5 jaar geleden is vaders overleden. Net zoals bij mijn schoonmoeder hebben we zijn as uitgestrooid onder de eikenboom bij ons eerste huisje in Frankrijk. Zo nu en dan gaan we er nog even langs (het huisje hebben we jaren en jaren geleden verkocht) en halen met een glas wijn in de hand herinneringen op aan mijn schoonouders.

 

Wondertjes bestaan....

Wat een weer was het gister...niet normaal.... regen, wind..... onze weide is één groot moeras....

Frank ging gister al vroeg de paardjes binnen zetten, veel te nat....... Op een gegeven moment hoor ik Frank binnen komen, en gek, het is dan al of je een voorgevoel hebt....

In zijn hand had hij een klein kippekuikentje... eentje van de zes die een week of wat geleden uit het ei waren gekomen en die nu met hun moeder over het erf scharrelden. Maar kuikentje? Het was meer een nat bosje veren. Frank riep: hij leeft nog! Nou dat was wel heel optimistisch want dit lag er bij... daar zat geen leven meer in.... Ik nam het hoopje veren over, het kopje bungelde er bij...zo sneu...... Frank weer naar buiten want hij moest er nog eentje pakken, die was er blijkbaar wel beter aan toe dan deze. Ik deed mijn andere hand over het kuikentje heen om het zo een beetje op te warmen. Het lag daar maar te liggen totdat ik opeens zijn bekje even open en dicht zag gaan... er zat dus toch blijkbaar nog wat leven in! Intussen kwam Frank terug met kuiken nummer twee, die was verregend maar piepte nog aardig. Die kwam bij mij op schoot, onder een handdoek. De kleine in mijn hand daarentegen was nog steeds koud. Ik zette mijn mond op mijn hand om zo tussen mijn twee handen wat warme adem op het kuikentje te blazen..... toen ik dat een paar keer had gedaan voelde ik een rillinkje door dat lijfje gaan.... het zou toch niet? Dus blazen, blazen, blazen...... toen kwam er opeens een zacht piepje uit het bekje... een teken om door te blazen...lekkere warme adem....... Na een paar minuten kwam er een heel klein beetje leven in dat kuikentje...ik voelde hem rillen..... dus door...... na nog een minuut of tien kwamen er steeds meer piepjes uit het bekje en trok hij zijn pootjes omhoog. Frank was intussen ook weer binnen (de rest van de kuikens zat warm onder mammie), nam het kuikentje over en ging bij de houtkachel zitten en hield hem er bij (ik waarschuwde nog wel dat ik geen zin had in gebakken piepkuiken die avond). En wat denk je..... het kuikentje werd steeds levendiger en levendiger. Ondertussen had ik de kuiken warmhoutplaat aangezet en het andere kuiken daar vast onder gezet. Toen ons kuikentje levendiger werd hebben we hem er bij gezet en een uurtje later zaten er twee levendige en vooral lawaaierige kuikens onder de plaat!

Toen ik vanochtend ging kijken vond ik twee kuikens die net wakker werden en aan hun ontbijtje begonnen. Wat een heerlijk gevoel en wat fijn dat Frank al zo vroeg de paardjes op stal ging zetten.... veel langer had het kuikentje niet overleefd, eerlijk, we dachten al dat hij dood was. Misschien is dit het kuiken dat ik twee weken geleden ook al voor dood had gevonden in de ren, ook toen bleek er wat leven in te zitten en knapte hij onder de warmhoudplaat weer op. Katten hebben negen levens zegt men, nou, deze vast ook, hij begint nu aan zijn derde leventje..... ik ga wel heel goed op hem letten.......dit is een speciaal kuikentje!

Vervolg:

 Ik nam dus contact op met de manager van The Ten Tenors, Rupert, legde hem het verhaal uit en vertelde dat Jean Marc naar het concert in Amstelveen zou komen. Rupert stelde voor om voor het concert een afspraak te maken zodat hij de tien tenoren kon ontmoeten. Nou dat was natuurlijk helemaal fantastisch. Geregeld! De middag voor het concert zouden we Jean Marc ergens oppikken; ik vraag me ernstig af waar dat geweest moet zijn.... treinstation, Schiphol? Ik heb eigenlijk geen flauw idee meer. Wel zie ik hem daar nog zo op een bankje zitten te wachten... ik had een foto dus ik wist naar wie ik uit moest kijken.....De ontmoeting verliep soepel. Het was overigens vreselijk weer die dag, het goot, en de ruitenwissers van onze Renaud zaten niet helemaal goed vast en vlogen alle kanten op. Dat herinner ik me dan wel weer.....

Als eerste reden we naar een hotel bij ons in de buurt; Jean Marc zou daar overnachten (vond het toch iets te om een vreemde man meteen bij ons thuis te laten overnachten). Jean Marc zou even zich settelen en na een uurtje zouden we hem oppikken voor het concert in Amstelveen. Ook dit verliep allemaal vlekkeloos. Jean Marc bleek een zeer gezellige en vooral vriendelijke man te zijn en het klikte meteen tussen hem, ons gezin en wat vrienden van ons die ook mee gingen naar het concert. We zouden van te voren een hapje eten in Amstelveen, vlak naast het theater en dan zou ik Jean Marc  na het eten vast afleveren bij het theater. Ik had de code van de artiesten ingang gekregen dus daar konden we zo naar binnen.  Best wel spannend om via de artiesten ingang naar binnen te gaan... want eenmaal binnen... waar moest je naar toe? Gelukkig liep ik één van de tenoren tegen het lijf, die herkende mij en toen ik uitlegde wie ik bij mij had werden we meegenomen naar een zaaltje waar iedereen van de groep nog lekker aan het relaxen was voor het concert. Ik heb Jean Marc overgedragen aan de heren en ben toen weer terug gegaan naar het restaurant. Na een tijdje kwam Jean Marc ook weer naar het restaurant; de tenoren hadden nog wat dingen te doen; Jean Marc kon blijven wachten maar verkoos om nog even naar het restaurant waar wij zaten terug te gaan. Wij waren natuurlijk super benieuwd hoe het was geweest. Nou dat hoefde je niet te vragen! Erg enthousiast vertelde hij over de gesprekken met de tenoren: er  waren er veel wetenswaardigheden uitgewisseld. Een hele belevenis. 

Daarna was ook nog het concert; we zaten vooraan. Ik vergeet nooit meer het gezicht van Jean Marc toen op een gegeven moment zijn lied "Stonde" ten gehore werd gebracht..... kippevel!

Na het concert kwamen The Ten Tenors nog in de voyer om handtekeningen uit te delen, dat gebeurde bijna na elk concert, dus ook deze keer. Super leuk om nog even na te praten, ook met hen, hoe ze de ontmoeting met Jean Marc hadden ervaren; gebeurde per slot van rekening niet elke dag dat een songwriter van één van je liedjes in de zaal zit. Wat een prachtige avond.

Jean Marc zou nog een paar dagen blijven en na één nachtje in het hotel verkaste hij naar ons huis om nog een nachtje bij ons door te brengen. Leuke dagen gehad met tot slot een etentje in ons favoriete Franse restaurant in Weesp, Minevitus.

De maanden erna hadden we regelmatig contact met Jean Marc. Met nieuwjaar werd een prachtige doos met daarin een vaas met tulpen bezorgd en een nieuwjaarsgroet van Jean Marc....... dat was het laatste wat we van hem hoorden, ondanks alle pogingen contact met hem op te nemen.....

Ik herinner me niet meer hoe we er achter kwamen, maar na een paar maanden bleek dat Jean Marc een hersenbloeding had gehad en daar niet goed uit was gekomen...... blijkbaar lag hij min of meer in coma.......

Een paar jaar terug vond ik toevallig op Facebook de naam van één van de medeschrijvers van het lied "Stonde" (nou ja, zoals Jean Marc vertelde, ze vormden met z'n drieen een groep en als ze wat schreven werden songtekst en muziek op naam van alle drie gezet; Stonde was echter in zijn geheel van de hand van Jean Marc). Ik heb hem een berichtje gestuurd en na een paar dagen kreeg ik zowaar antwoord. Blijkbaar leefde Jean Marc maar wat ik zo begreep lag hij in een verzorgingstehuis. Het bericht dat hij nog leefde deed ons wel wat, we dachten dat hij overleden zou zijn; aan de andere kant: verzorgingstehuis....... dat klonk niet echt goed. Pogingen om nog wat meer te weten te komen leverden echter geen resultaat op. Zo nu en dan zie ik nog wel eens een berichtje op facebook van die persoon en elke keer denk ik: zal ik nog eens vragen? (destijds kreeg ik van hem een berichtje maar daarna ook niet meer).

Het is een mooi verhaal maar wel met een droevig einde.......het lied "Stonde" heeft voor mij veel betekenis en als ik het weer beluister probeer ik aan die leuke tijd terug te denken en aan die leuke dagen die we toen hebben gehad.

 

Stonde (Moments)
Verse 1
Ormai la mio vita hé cusi
(As life goes on)
tu quallà ed eu qui
(With you there and me here)
da le piaghje o da li monti
(No matter where I am on Earth)
ghjorni mei so conti
(It doesn't feel like home)

forse era scritta cusi
(Perhaps it was written in the stars)
mi sentu susurrà di si
(I deeply think)
ssu chjassu di felicità
(that our paths crossed)
un si po sminticà
(only to pass each other by)

Chorus
l'aghju trovu u me portu
(It's me)
l'aghju sceltu u caminu meu
(who has chosen my fate)

Verse 2
spassighjendu senza fanali
(I tiptoe through life)
in la notte pè fiuminali
(At night I'm searching)
mi ne sto a l'agrottu piattu
(I keep my fears inside)
e un si sente lu mio fiatu
(The voices in my head)

 mi ramentu stonde sebbiate

(Thinking of those moments)
u tempu passatu cun tè
(The ones I spent by your side)
c**'una barcella ferita
(but like a gust of wind)
smariscu di a mo vista
(In the storm I disappear from you)
Chorus

Verse 3
Ormai la mio vita hé cusi
(From now on my life goes this way)
tu quallà ed eu qui
(With you there and me here)
al dilà di ssu mare d'ogliu
(Over the seas of tranquility)
di ssa terra eu so figliolu
(I have found my peace)

forse era scritta cusi
(Perhaps it was written in the stars)
mi sentu susurr di si
da le piaghje o da li monti
(I deeply think)
ssu chjassu dilla
(that our paths crossed)
un si po sminticà
(only to pass each other by)

 

 Van de week zag ik op een van de "Franse Facebook-groepen" een afbeelding van een getekend mensenhoofd; de afbeelding die op de Corsicaanse vlag staat. Toen ik die afbeelding zag kwamen er opeens allerlei herinneringen boven drijven: ik heb die afbeelding nl.op een t-shirt staan. Het t-shirt kreeg ik minstens 20 jaar geleden van Jean Marc Grossi, een van Corsica afkomstige zanger en songwriter. Om te vertellen hoe dat gegaan is moeten we een tijd terug. Een kennis van ons zong destijds bij de in Australie (en vooral in Duitsland) zeer bekende groep: The Ten Tenors. Tien Australische tenoren die klassieke muziek en moderne muziek samenbrachten in hun concerten. Een van de leden destijds was Stewart Morris (hoe we hem hebben leren kennen is weer een ander verhaal).Nou hadden The Ten Tenors destijds voor hun fans een chat waar je over de concerten kon kletsen etc. Was ook makkelijk om af te spreken als je naar een concert ging; wie waren en wel, kon je met iemand meerijden? Heel handig! Op een keer zat ik ook in die chat en toen bleek Jean Marc ook in die chat te zitten, hij stelde zich daarin ook voor en het bleek dat een lied van hem was opgenomen in het concert repertoire van The Ten Tenors. Omdat hij ze eigenlijk niet kende was hij gaan neuzen op internet voor meer informatie en zo was hij op de chat terechtgekomen. De reden dat wij aan de praat raakten daarin was dat hij vertelde dat hij Frans was en wat meer dingen over The Ten Tenors wilde weten maar daar zijn Engels niet zijn sterkste punt was, kwam hij niet helemaal uit zijn woorden. Zo kwam het er van dat ik sommige dingen voor hem vertaalde (al die vertaalprogramma's op internet waren toen nog wat minder bekend en wat is het dan makkelijk als je Frans spreekt). Zo kwamen we aan de praat. Het bleek dat er contact met hem was opgenomen met de vraag of zijn lied "Stonde"kon worden gebruikt in de concerten destijds.. ik denk dat we spreken over de beginjaren van 2000. Stonde was destijds al één van mijn lievelingsliederen van The Ten Tenors, dus hoe gaaf was dat om te chatten met de tekst/songwriter ervan. En dan nog een Fransoos ook!! Hij vond het leuk omdat ik The Ten Tenors van wat dichterbij kende dus ik kon hem veel dingen vertellen. Op de vraag of hij ooit The Ten Tenors zijn lied had zien vertolken antwoordde hij negatief. Ik kan me eigenlijk niet herinneren of youtube er toen al was; nu pak je gewoon internet erbij en vind je wel het één of andere optreden... Maar goed, hij had het nog nooit gezien. Ha, en nou wil natuurlijk het toeval dat juist dat jaar The Ten Tenors een paar concerten in Nederland gaven. Natuurlijk zouden wij van de partij zijn! Overmoedig als ik was nodigde ik Jean Marc spontaan uit om over te komen en mee te gaan naar een concert. Zo zou hij met eigen ogen zijn lied horen, vertolkt door The Ten Tenors. Dat leek hem fantastisch en dus werden er afspraken gemaakt, een concert-ticket geregeld etc.  Nou zou een concert bezoeken wel leuk zijn, maar zou het nog niet veel mooier voor hem zijn om ook met The Ten Tenors zelf kennis te maken?  Die vraag liet me niet los en ik besloot Stewart te vragen. Ik legde de situatie uit en hij ging kijken wat ie voor me kon doen. Een paar dagen later kreeg ik van Stewart een berichtje dat ik even kon mailen met hun manager Rupert, die wist ervan en ging kijken of er een meet and greet geregeld kon worden. 

wordt vervolgd