En dan ben ik weer thuis in Nederland..... al als ik het erf op kom zie ik het weer..... pff al het werk dat verzet moet worden..... gras staat mega hoog..misschien kunnen de paardjes er straks even grazen, onkruid tussen alle tegels zodat je zo ongeveer de stoep niet meer ziet.. het toegangshek dat ik nog wil maken omdat het in elkaar hangt... straks eerst maar eens een planning gaan maken wanneer wat te doen.... ik zou ook nog bij Harmke en HenkJan gaan schilderen deze week... pfff.......

Maar goed, weer thuis.... thuis? Diep in mijn hart weet ik wel waar mijn echte thuis is.......

Ik heb er twee dagen over gereden om naar Nederland te komen; vrijdag weg... heerlijke en makkelijke rit gehad, bekend terrein en lekker weer. Het hotel in Metz was ook weer snel gevonden, Barkley mag daar mee, fijne parkeerplaats, nette, schone kamer en een fijn ontbijt in leuke ontbijtzaal. Prima dus. En het uitlaten van Barkley is ook geen straf want je kunt een mooi rondje wandelen rond het chateau de Mercy, waar nu helemaal hekken omheen waren geplaatst (dat was twee weken geleden nog niet zo) zodat je bv niet meer op het bordes kon komen. Ik hoop een teken dat aangeeft dat ze gaan beginnen met verbouwen. Zou geweldig zijn want het is zo'n prachtig gebouw!

Dag twee zou de route van Metz naar Nederland zijn. Ik heb wat met die route, ook andersom al, van Nederland naar Metz, die gaat nooit zoals ik dat wil. Mijn Navigatie en ik zijn op die route beslist geen vrienden. Omdat op de heenweg mijn route opeens niet meer over Luxembourg ging (en daar wil je momenteel toch wel tanken want dat scheelt best wel wat) tikte ik nu de route in via Luxembourg, en de bedoeling was dan natuurlijk wel via de snelweg. Tsja... mijn navigatie dacht vast: ok... als je over Luxembourg wil dan GA je ook over Luxembourg... dus gewoon door de stad daar en via alle nationale wegen die Luxembourg rijk is....... Dat was nou ook  weer niet de bedoeling... Voor mijn gevoel reed ik heeeeeel lang over het Luxembourgse platteland (achteraf bleek dat de toch uiteindelijk een half uur langer had geduurd dan wanneer ik over de snelweg was gegaan). Gelukkig geen files, wel heel veel wegwerkzaamheden. Bij de afslag Francorchaps in Belgie was het wel megadruk, de hele vluchtstrook stond vol met mensen die af wilden slaan....dit weekend is de Formule 1 race natuurlijk! Gelukkig kon ik er langs rijden maar aan de andere kant van de snelweg, waar alle Nederlanders vandaan kwamen stond alles muur en muur vast.... kilometers file daar, helikopters boven de weg om alles in de gaten te houden.... nou, al die mensen konden daar nog wel wat uurtjes wachten.... pffff.

En toen kreeg ik, al weer op Nederlandse bodem rijdende, ook nog zo'n mega stortbui over me heen.... nou, met 30 km over de snelweg rijden gebeurt niet vaak... maar het moest wel... gelukkig iedereen knipperlichten aan en dat was maar goed ook want je zag niets en niets meer van de weg..... als je de ruimte tussen jou en je voorganger iets groter maakte zag je niets meer, je reed op de lichten van je voorganger.... best eng eigenlijk... van de snelweg af was ook geen optie want als er niemand voor je reed zag je dus echt helemaal niks. Zoiets nog niet eerder meegemaakt! Uiteindelijk werd het wat lichter en regende het iets "minder" hard; je kon in ieder geval de weg weer wat zien. Verbazingwekkend blijft dat je in zo'n mega bui gewoon door auto's op redelijke hoge snelheid wordt ingehaald... hoe dan???

Uiteindelijk alles overleefd en aan het eind van de middag eerst even langs dochterlief gereden voor een kopje thee. Ze hebben in mijn vakantie hun nieuwe woning betrokken dus ik moest natuurlijk zien hoe alles er ingericht uitzag. Was vooral benieuwd naar de groene muur in die kamer.. en die was meer dan schitterend!! Precies de goede groene kleur!! Daarna nog even langs mijn moeder die daar vlakbij woont (weer een kopje thee) en toen het laatste kwartiertje naar huis. In ieder geval waren de poezen (en dit keer dus maar twee ipv drie😢)zeer enthousiast om me weer te zien, de paarden hinnikten ook... ik wil graag geloven dat dat om mij was, maar ik denk meer om het paardensnoepje dat ze kregen....

We zijn weer thuis................................in Nederland.

 

 Wereldkampioenschap Vrouwen voetbal in Nieuw Zeeland.....

Vannacht was de wedstrijd tussen Nederland en de VS in Wellington. Wellington ligt op het noorder eiland en Lieneke, die zelf ook fanatiek voetbalt daar in Nieuw Zeeland, woont ook op het noorder eiland en ja hoor, ik dacht het wel; ze was er bij! Ik had me voorgenomen om 's nachts op te staan en de wedstrijd te volgen op de tv, toch een beetje het gevoel dat Lieneke wat dichterbij was, want zij zou daar in het stadion zitten (hoe gek kun je denken...); maar laat ik nou steeds in mijn hoofd hebben dat de wedstrijd pas komende nacht zou zijn... dus finaal gemist!! Verdikkie..... voelde me best wel teleurgesteld (en dan niet om het missen van de wedstrijd...)... Maar goed... Dochterlief had zich prima vermaakt aan de foto's te zien!

 Als je hier over de vele weggetjes rijdt kom je overal kruisen tegen. Ik kan me voorstellen dat dit te maken heeft met de roomskatholieke regio, en  ik begrijp ook wel dat op dorpspleintjes e.d. zo'n kruis staat. Maar het zijn er zoveel. Afgelopen week heb ik wat foto's gemaakt van de kruisen hier in de buurt. En dat zijn ze lang niet allemaal. Heb geprobeerd er iets meer over te weten te komen maar tot nu toe kan ik niet echt veel informatie vinden. Maar het blijft me toch intrigeren, al die kruisen. Ik heb nu overigens ook maar eens opgezocht of het meervoud nou "kruisen" of "kruizen" is, maar blijkbaar kan het alle twee.

Hieronder in ieder geval wat foto's over alle kruisen hier in de buurt van ons huisje.

 vervolg van het vervolg (van het vervolg?😃)

Tsja, ik had nog steeds niet verder verteld hoe mijn middagje bij ex-collega Ria was verlopen......

Zoals ik al had verteld was het zo leuk te zien hoeveel ze in een jaar al aan hun huis hadden gedaan en hoe de tuin al opgeknapt was! Ook in "het atelier", naast het huis waren alle dozen verdwenen en het was een heerlijke werkruimte geworden waar je ook lekker kon zitten. Nou dat deden we dan ook...eerst lunch aan de tafel: lekker brood, tonijnsalade, kaasjes......We hadden wat bij te kletsen!

Na de lunch zouden we even op pad gaan. Ria had een snoezig dorpje gevonden dat ze me beslist wilde laten zien: Verneuil-en-Bourbonnais. En ze had niks te veel gezegd. Een schattig middeleeuws dorpje waarin in de maanden juli en augustus een soort "vogelverschrikker-wandeling"was uitgezet... overal in het dorp waren vogelverschrikkers gemaakt door de inwoners en met de meest uiteenlopende materialen. Verder was er een museumpje, dat helaas dicht was, en zou er ergens een slapende reus moeten liggen, maar daar gaan we nog wel een keer naar kijken. Bij veel mooie panden stonden ook grote borden met foto's van het pand zoals het er in het verleden uitzag. We kwamen langs een snoezig kerkje waarin een expositie werd gehouden. Er voor een tweetal tafeltjes, stoelen en parasol voor een drankje. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Omdat Barkley er bij was, en in de kerk geen honden werden toegelaten, gingen we één voor één de expositie bekijken van schilderijen, glas in lood ramen, en allerlei andere plaatselijke kunst.  De mevrouw bij de ingang was echt een prachtig mens (en dat bedoel ik heel positief, weet niet hoe ik haar anders zou benoemen), een dame zoals ik me een Parijs dametje op leeftijd voorstel: heel klein en frele, pikzwart geverfd haar, tot in de puntjes opgemaakt, rokje, bloesje.... echt prachtig! Ik raakte met haar aan de praat en kreeg meteen de hele geschiedenis van de kerk over me heen met ook nog de geschiedenis van het dorp. Ze vermeldde dat dit dorp en Charroux, en daar ben ik een paar keer geweest, uit dezelfde tijd stamden maar dat Charroux veel toeristischer was, wat ik helemaal kon beamen. Ik had bijna moeite om weer weg te gaan bij dit vriendelijke dametje. 

Al met al was het weer een gezellig weerzien! Helaas moet onze volgende ontmoeting even wachten; waarschijnlijk ben ik pas volgend jaar weer in ons huisje in Pacaud (ik moet er maar even niet aan denken dat dat nog zo lang duurt) want eind van het jaar vertrekken we voor een week of zes naar onze oudste dochter in Nieuw Zeeland. Reuze spannend!

 

Gisteravond had ik Martine uitgenodigd om Pizza te eten. Zondagavond is Pizza-avond in le Paradou. Er staat dan een busje op de camping met een jong stel dat Pizza's maakt. Lekker en makkelijk natuurlijk en een goed moment om even bij te kletsen met Martine die het op de camping helemaal naar haar zin heeft. Het was erg gezellig en de medewerkers beginnen mij en ik hen al goed te kennen; moet zeggen dat Barkley daar een mooie rol in speelt, iedereen vindt hem even lief, dus ik vergeef het hem dan maar dat hij vanochtend, toen ik boodschappen deed, de hele auto, en dan ook echt de hele auto, heeft ondergepoept... je wilt het niet weten... ik heb er twee hoezen en een plaid aan opgeofferd om weer naar huis te kunnen rijden, met de ramen open, en nog was de lucht niet te harden...Ajach!!!!!!

Maar goed, ik hoorde dus gisteravond dat de eigenaar Edgar, echtgenoot van Annet, vandaag jarig zou zijn en dat ze bezig waren met een grote versier-verrassing. Omdat mij het wel leuk leek om hem dan een cadeautje te brengen (aj, waar haal je die op zondagavond vandaan??) vroeg ik wanneer ik het beste langs kon komen. Nou, dat was dan meteen 's ochtends. Prima. Gauw nog iets van een cadeautje opgesnord: friese plompenbladen-koekjes, kleine stroopwafeltjes en twee potjes huisgemaakte jam en in tasje. 's Ochtends tegen achten zou ik er zijn. Onderweg nog reeen gezien die op de weg huppelden, ja het was nog vroeg. Toen ik aankwam op de camping werd er net de laatste hand gelegd aan de versieringen met heeeeeeel veel ballonnen! En een prachtige pop, het evenbeeld van Edgar en natuurlijk een groot bord met 50 erop.... je wordt per slot maar een keer 50!

En hoe zit het ook al weer: het is superleuk om dit soort dingen te organiseren, maar als het dan voor jou wordt gedaan wil je het liefst onder de tafel kruipen... aan de andere kant... als je verjaardag genegeerd wordt is het natuurlijk ook niet leuk. In ieder geval onderging de jarige zijn ontvangst op een rustige manier en ging hij zelfs met zijn evenbeeld (de pop) op de foto. In ieder geval het begin van een feestelijke dag. Annet had heel veel petit fourtjes geregeld voor alle campinggasten, super lekker en ze zagen er ook nog eens prachtig uit. Na een kopje koffie en thee stapte ik weer op. Frank komt vanavond thuis en er moest natuurlijk nog wel gekookt worden, dus boodschappen doen! Nadat ik nog even bij Martine had gekeken, die met een hele meute kindjes aan het knutselen was, stapte ik in mijn autootje, op naar Majet voor de boodschappen. Als ik toen had geweten wat Barkley in de auto zou doen................

 

La France en courant

Toen ik vanochtend vroeg naar de camping Le Paradou reed om daar even de jarige eigenaar te feliciteren, kwam ik onderweg allerlei hardlopers tegen. Dat was goed uitkijken want ze liepen over de bergweggetjes en aangezien die best bochtig zijn was het goed opletten of er niemand zich naar boven baande op de weg. Bij de eerste persoon die ik tegen kwam dacht ik nog: och een hardloper... niet zo handig zo op die smalle weg! Maar toen kwam ik een tweede tegen en een derde..... En een eindje verder op stond een busje langs de kant van de weg maar daarop een bord: La France en courant. Bij het busje een keur aan mensen, zoals later bleek, vooral EHBO'ers om vermoeide lopers op te vangen en mensen een hart onder de riem te steken. Toen ik door Ferrieres reed was het halve dorp in rep en roer... overal lopers, busjes, stopplaatsen.. moest er zelfs door omrijden! Gelukkig weet ik zelfs zonder navigatie hier steeds beter de weg dus dat was gelukkig geen probleem. La France en courant.. stond er op allerlei spandoeken... dus ik werd toch wel een beetje nieuwsgierig en vroeg daarom aan iemand wat dat La France en courant betekende. Wat ik begreep schijnt het een lange estafette te zijn gedurende 2 weken, mega lange afstand die door teams wordt gelopen. Schijnt jaarlijks te worden gehouden wat ik zo begreep. Straks internet maar eens napluizen er over.......

 Grappig.... schreef ik net mijn stukje over het huis van Ria en over de naam van het huis: l'oriol, de wielewaal, komen er opeens allerlei herinnneringen boven aan die wielewaal die ik toch wil delen.... Er is nl een zeer oud liedje: Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal.......

de melodie is ooit eens gebruikt voor een reclame voor tandpasta... Kom pak je borstel allemaal en poets je tanden met Signaal (geloof ik 😀)

En dan in de originele versie aan het eind van de tekst: dudeljo klinkt zijn lied, dudeljo klinkt zijn lied.....en zo klinkt dan ook eigenlijk de roep van de wielewaal......

Maar waarom kom ik hier nou op? Omdat de tekst/muziek van het oorspronkelijk lied geschreven is door een huisvriend mijn grootouders: Andries Hartsuiker ( https://nl.wikipedia.org/wiki/Andries_Hartsuiker). Mijn moeder had het er altijd over, en ook hoe zijn familie later nog heel wat verdiende aan het feit dat het liedje voor een reclamespotje werd gebruikt.

Ik kan helaas het filmpje van de tandpasta reclame niet meer vinden met ik weet de tekst nog wel:

Kom pak je borstel allemaal

En poets je tanden met Signal

Omdat Signal geweldig werkt

En het tandglazuur beschermt......

Hieronder wel het liedje van de Wielewaal

Kom mee naar buiten allemaal
Dan zoeken wij de wielewaal
En horen wij die muzikant
Dan is zomer weer in 't land
Dudeljo, klinkt zijn lied
Dudeljo, klinkt zijn lied
Dudeljo, en anders niet

Hij woont in 't dichte eikenbos
Gekleed in gouden vederdos
Daar jodelt hij op zijn schalmei
Tovert onze harten blij
Dudeljo, klinkt zijn lied
Dudeljo, klinkt zijn lied
Dudeljo, en anders niet

Kom mee naar buiten allemaal
Dan zoeken wij de wielewaal
En horen wij die muzikant
Dan is zomer weer in 't land
Dudeljo, klinkt zijn lied
Dudeljo, klinkt zijn lied
Dudeljo, en anders niet

 Vervolg van vervolg...

Ik had mijn verhaal van afgelopen donderdag nog niet afgemaakt, want over mijn bezoekje aan ex-collega Ria had ik nog niet geschreven.

Dus... na mijn trip "down to memory lane" gauw richting Ria, maar ik kom beslist nog eens terug want ik wil de andere huizen ook nog eens goed bekijken en foto's maken. Was een tochtje van ongeveer 20 minuten over de provinciale weg. Ik reed zo naar hun adres toe en was benieuwd of er al het één en ander veranderd zou zijn...... Nou, dat was het inderdaad. Allereerst al een mooi keramieken bordje bij de ingang met de naam van het huis erop: L'oriol. Ik heb wat met de l'oriol (wielewaal). Zo'n mooie vogel met een knalgele kleur. Bij ons Mazetje in Zuid Frankrijk zat er altijd eentje en hoorde je zijn zo kenmerkende roep de hele dag. Overigens had ik van de week het idee dat hier bij Pacaud er ook eentje zit!

Maar goed, ik reed de oprit op naar hun huis en daar was veel gebeurd. Het was veel opener geworden en er bloeide van alles... Wat een leuk huis is het toch! Als je er naar toe rijdt over de provinciale weg denk ik altijd...hm...beetje saaie en drukke omgeving, maar dan ga je de weg af naar hun huis en dan zit je meteen in een andere omgeving. Ik ben weg van het huis... het is hoog en heeft zowel van buiten als binnen zoveel sfeer...... Binnen is een heerlijke keuken, precies mijn ding, zeker niet luxe maar wel zoals ik vind dat een Franse keuken zou moeten zijn, met allerlei leuke oude kasten en tafeltjes. Dat is nog eens wat anders dan mijn anderhalve meter hier in Pacaud. Dan zijn er beneden een paar heerlijke kamers met ook precies de juiste kleuren (en oooo dat behang in de woonkamer!!!) meubels e.d. En dan de entrée (alhoewel je eigenlijk altijd door de keuken naar binnen gaat)... met zo'n mooie trap naar boven... vroeger kon je onder de trap doorlopen naar de grootse deuren aan de achterkant van het huis; die zijn er nog wel maar alleen aan de buitenkant; je kunt er niet door naar binnen want daar onder de trap zit een wc'tje... Vorige keer hadden we het er over om het wc'tje eventueel weg te halen zodat je die mooie doorloop krijgt. Het wc'tje zit er nog, maar wel super leuk opgeknapt.  Alles zat mooi in de verf en de okergele en groene kleuren horen ook helemaal bij dit huis. Boven een paar slaapkamers en badkamer en op de zolder de meest leuke slaapkamertjes. Kortom, ben best wel in love met het huis. Daarbij een heerlijke tuin, die vorig jaar nog verwilderd was, maar nu al meer vorm begon te krijgen, vooral het pad vanaf de grootse achterdeuren naar achter... schitterend en ik kan me helemaal voorstellen hoe het is als de rozen langs weerskanten zijn bijgesnoeid........  Aan één kant van het huis waren nu ook alle bossages weggehaald zodat je nu verder weg over de weilanden kon kijken...mooi uitzicht! Het atelier, naast het huis, was ook ingericht, vorig jaar stond het propvol dozen, nu een gezellige ruimte waar we de lunch hebben gebruikt.....

Nou, omdat het verhaal anders te lang wordt komt er nog een vervolg😁 En wat foto's, maar eerst Ria even om toestemming vragen, zijn toch foto's van haar interieur.

 

Wat een superleuke dag vandaag weer... en wat voel ik me eigenlijk ook nog stoer !

Eigenlijk moet ik nog het laatste deel van afgelopen donderdag schrijven,  maar dat doe ik vanavond wel......eerst even vandaag want dat ligt nog vers in mijn geheugen...ik kom nl net thuis van een rondritje door de bergen...jaja ik race momenteel over de bergweggetjes alsof het niks is....wie had dat nou kunnen denken.....maar ja.....anders kom je nergens en ik wilde vandaag perse naar Saint Nicolas des Biefs. Ik had een aankondiging gezien van een marktje met lokale producten en daar ben ik dol op. En er zou ook nog live-muziek zijn (vast één of andere schreeuwerige band, maar toch...) en dat maakt het  extra leuk!!! Ongeveer 35 km hier vandaan, dat moest te doen zijn, ongeveer een uurtje rijden. Was weer een heerlijke rit over al die leuke weggetjes met steeds weer de meest mooie uitzichten. Ik heb het al zo vaak gezegd, maar ik blijf het zeggen: het is zo MOOI hier...... zucht........ 

In St. Nicolas des Biefs aangekomen zag ik meteen het pleintje waar het marktje was en net daarvoor een parkeerplaatsje, waar ik de auto zelfs nog in de schaduw kon parkeren.  Hup, Barkley uit de auto en de markt op... nou ja...markt-je.... stuk of 8/9 kraampjes met onder andere Bruit de Bulle, de savonnerie uit Ferrieres, en de twee jonge mensen die allerlei groente in het zuur verkopen, Alexia en Matthieu. En geloof het of niet..... ze herkenden me! Vorig jaar hadden we op ook zo'n marktje wat dingen van hen gekocht en we bleken toen één van hun eerste klanten te zijn, ze waren toen net begonnen. Toen ik bij het kraampje stond  werd er meteen gevraagd of ik hun groentes kende en of ik wat wilde proeven... en toen was het: ja, maar volgens mij heb ik u vorig jaar ook gezien, toen we net waren begonnen! En Matthieu wist het ook nog want wij waren die Hollanders die Frans praatten terwijl de meeste toeristen toch in het Engels tegen hen praatten. Nou, hoe leuk was dat?? Het was een leuk weerzien. Natuurlijk nam ik wat mee, een paar potjes met groentes in curry-zuur, mosterd gemaakt door Matthieu himself en een flesje azijn. "Stiekem" stopte Matthieu een extra potje in mijn papieren zak.... om onze rendeze-vous te vieren.... Hoe lief is dat? Ach, en of dat niet genoeg was kreeg ik ook van de man van de savonnerie een extra zeepje mee (pour vous)...... kwam vast omdat ik mijn nieuwe broek aanhad, die ik gister voor € 5 in de uitverkoop had gekocht😃 Ook kon ik een kraampje met brocante niet overslaan en een leuke kan met citroenen (wie was hier in deze groep zo weg van citroenen?), ga ik als vaas gebruiken, een theepotje, een poubelle de table, een slakom met pepers op de zijkant en... heel leuk... een boek en mallen om zelf je zeep te maken. Bruit de Bulle mag wel uitkijken, straks krijgen ze nog concurrentie! Het was een gezellig komen en gaan op het marktje en ik ging lekker even aan een lange tafel zitten om te luisteren naar de live-muziek.... helemaal iets voor mij, want het was een accordeon-speler met een "echte Franse chansonnier"... echt super leuk. Na een tijdje te hebben geluisterd en daarna nog een rondje dorp (erg gezellig met een restaurantje, een museumpje en dus het leuke marktje) te hebben gemaakt besloot ik weer terug te rijden. Natuurlijk weer een heerlijke route. Toen ik onderweg een bordje Thiers zag, besloot ik daarover terug te rijden, ik wilde eigenlijk nog wat gatenvuller halen (bij de Action, die winkel die zoveel heeft voor mensen met een huisje in Frankrijk). Of dat dat nou zo'n goed idee was? Ik werd nl door Waze (mijn TomTom) dwars door Thiers geleid en wie Thiers kent weet dat dat hele steile straatjes zijn, en dat allemaal naar beneden want ik kwam vanuit de heuvels.....wahaaaaaa de auto's achter mij zullen wel gedacht hebben: heb je weer zo'n Hollander......; ik ging met een slakkegangetje de dalende wegen af.... gelukkig was het niet druk achter mij (of ze reden allemaal om, dat kan natuurlijk ook). Gelukkig kwam ik heelhuids bij de Action aan dus kon ik gauw mijn spullen halen, in precies vijf minuten; Barkley hoefde niet lang in de auto te wachten (en hij stond in de schaduw, maar toch...)... die weg kende ik tenminste... uhhh... totdat Waze op het onzinnige idee kwam om een nog korter, maar vooral steil en smaller, weggetje voor te stellen....voortaan vertrouw ik dan toch maar op mijn eigen routes.......tsjonge stjonge...op een gegeven moment stond ik bijna stil....brrrrrrrrr. Uiteindelijk was het weggetje wel een stukje korter want aan het eind lag Lachaux en dan is het nog maar een paar km naar Pacaud....

En nu lekker thuis al mijn aankopen bekijken en nagenieten van een gezellig dag!

 vervolg:

Bij de auto aangekomen werd het eigenlijk wel tijd om richting Ria  te gaan, maar ik wilde in ieder geval nog even bij het Boerenhuis kijken. Het Boerenhuis was altijd mijn favoriete huis, hoog, met rode luiken (ons huisje in Pacaud doet er aan denken😊)  met een grote kastanjeboom voor het huis waar je heerlijk kon zitten (behalve als de kastanjes naar beneden vielen haha), een grote woonkeuken met daarachter een woonkamer (waar we nooit zaten want die woonkeuken was meer dan heerlijk). Schuin rechts van het huis stond een grote schuur waar op de kopse kant (heet dat zo) nog een vakantiehuisje was gemaakt. Het heette het Appartement (geen idee waarom?)  met een leuk terras en een boomgaardje, wat vroeger een van de moestuinen van Heleen was geweest.. De twee lagen dicht bij elkaar en wat een mooie combi zou dat zijn om ze beiden te bezitten. Helaas kwam voor ons de verkoop van de huizen een paar jaartjes te vroeg... had ze super graag willen hebben! Maar goed, ik wilde toch wat dichterbij kijken dus liep ik nonchalant met Barkley (handi zo'n hond waarmee je kunt wandelen) het paadje op en stiekem goed naar het huis kijken...  de luiken waren vervangen en hadden een meer licht...ja wat was het, roze/rode kleur. Het terras was iets meer terras geworden en zag er uitnodigend uit. Tsja... en toen moest Barkley zo nodig het terreintje op waar een mevrouw bezig was. Ik siste nog hard: Barkley hier.... maar die liet zich al aaitjes van de mevrouw aldaar welgevallen! In het Frans vroeg de mevrouw of ik logeerde in het huis een eindje verderop en ik antwoordde in het Frans dat dat niet zo was en toen meteen er achter aan: mais..... vous etes hollandaise? En ja hoor......gewoon Nederlanders...de mensen die destijds het huis van Heleen en Rolf hadden gekocht....... Nou, dat leverde genoeg gespreksstof op en ik werd zelfs binnen uitgenodigd om het huis te bekijken. Veel veranderd was er niet (gelukkig😚), de kast met de glazen stond er nog, de keuken, het bureau-hoekje onder de trap. Alleen de balken waren nu lichtgrijs en de onderkastjes van de keuken ook. Maar alles nog heel vertrouwd! Ik mocht zelfs boven in de slaapkamers een kijkje nemen! Intussen tikte de tijd door en moest ik toch echt op weg naar Ria, want dat was nog een minuutje of 20 rijden. Bij het afscheid nemen moest ik beloven nog eens terug te komen en dan wat langer te blijven. Nou dat ga ik zeker doen, misschien mag manlief dan ook wel mee van mij :) .