Rust....

We maken samen met Barkley een wandeling want het zonnetje schijnt. De laatste twee dagen veel regen gehad en hoewel we ons prima hebben vermaakt voor het houtvuur met een boek en een glas wijn, lokt het zonnetje ons nu naar buiten..... Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe mooi het hier is, hier in onze achtertuin... wat een cadeau dat je zo vanuit je huis prachtige wandelingen kunt maken.... de foto's geven helaas die prachtige sfeer niet goed weer. De rust kun je hier horen... je hoort namelijk niets, alleen de geluiden van de natuur... hoe mooi is dat, dat je voor je huisje niets anders hoort dan het zoemen van de bijen, de vogeltjes, het vallen van de kastanjes en het gesnuif van de buur-paardjes......

 Ons weggetje bevat vele schatten, onze prachtige paardenkastanje, de bramen die dit jaar helaas allemaal verschrompeld door de droogte van de afgelopen tijd, en dan bovenaan het weggetje bij Patrice, daar staat een tamme kastanje en daar op het weggetje liggen echt de mooiste exemplaren, stekelige bolsters, gevuld met een stuk of drie tamme kastanjes die daar lepeltje lepeltje gezellig tegen elkaar liggen, totdat ik ze uit hun warme, prikkelige bedje ruk….want tamme kastanjes… daar kun je wat mee……. mousse van tamme kastanjes, wild filet met kastanjepuree…..er schieten allerlei culinaire gerechten door mijn hoofd.  Een stukje terug langs het weggetje ontdek ik nog meer tamme kastanje bomen! Ik hou er  van om met de dingen, die de natuur ons geeft (oei… dat klinkt wel even….), ook wat te doen, dus de tamme kastanjes die nu overal langs het weggetje liggen kan ik niet laten liggen. Dus vanochtend vroeg tijdens mijn voor-het-ontbijt-wandeling met Barkley een zak meegenomen. Barkley was enthousiast…lekker lopen… maar dat viel in eerste instantie tegen want na een paar honderd meter was het al einde wandeling (dacht Barkley) want het vrouwtje moest van die prikkelige dingen verzamelen……In mum van tijd mijn zakje vol. Omdat ik het wel sneu vond voor Barkley toch maar wat verder gelopen en dat was leuk want net over de “ grote weg”, zoals buurman Stephane deze placht te noemen (er kunnen net twee auto’s langs elkaar passeren, maar dan ook net!) ontdekte ik een leuk weggetje langs de weilanden. Het waaide flink maar was niet koud, dus hebben we een leuke wandeling gemaakt. Volgende keer dat weggetje maar eens wat verder aflopen, nu ben ik op een moment omgedraaid en weer terug gelopen.

Thuis eerst lekker ontbeten en toen was het : kastanjetijd!!!! Internet er eens op na geplozen en zo kwam ik op een recept van een soort kastanjespread, die je ook nog voor een lekkere chocoladetaart zou kunnen gebruiken…want, zo las ik, chocolade en tamme kastanjes gaan goed samen…….!!!!!!Jammie..

Eerst de goede van de slechte kastanjes gescheiden (in water; de slechte komen boven drijven, net als eieren); toen ze ingekruist en in water opgezet en aan de kook gebracht. Pan daarna op onze houtkachel gezet (ja, we bezuinigen op het gas) en een tijdje laten pruttelen. Daarna kon je makkelijk de schil verwijderen. Toen de kastanjes met wat water aan de kook gebracht en nog een tijdje op de kachel laten staan. En toen was het zover…. het maken van de spread… ik moest wel een beetje improviseren want ik had niet alle ingrediënten in huis. Met de staafmixer de kastanjes fijngemaakt (moesten eigenlijk nog gezeefd worden; de zeef staat nu dan ook op het boodschappenlijstje), wat zout erbij en wat suiker en nog even flink laten doorkoken. Gelukkig had ik vanuit Nederland al een aantal lege jampotten meegenomen. Daarna de spread in de potjes, drie kon ik er mee vullen (bijna 500 gr aan kastanjes) en nog een beetje over om vast te proeven. En ik moet zeggen: het smaakt niet slecht… ik heb het niet te zoet gemaakt en ik denk dat het vanavond met de crème fraiche een lekker toetjes oplevert, na de pompoenschotel met worstjes en tamme kastanjes………

  

 Ik spreek redelijk Frans, dat wil zeggen, mijn woordenschat gaat een stuk verder dan het bestellen van stokbrood met een glaasje wijn en een kaasje (du pain du vin et du boursin😁). We kunnen gezellige gesprekken voeren met onze mede-gehucht-bewoners en als er iets geregeld moet worden staan we niet met onze mond vol tanden. Maar ik wil meer! Veel meer…ik wil, als ik b.v. in de winkel sta, de gesprekken van de mensen kunnen volgen zonder dat ik me er echt op moet focussen. Nu kan ik de gesprekken redelijk volgen maar moet wel mijn aandacht erbij houden…….

Op Frans les dus, bij Helma, in Waskemeer … ergens à la campagne in een verbouwd boerderijtje…. Omdat de lessen net in onze vakantie begonnen mocht ik vast twee keer vooraf komen Zo leuk! Een medecursiste, die ook de eerste twee lessen afwezig was, en ik… de eerste les op het terras en de tweede les in de keuken (iets minder mooi weer buiten). We hebben een boek Voyages, waar we uit werken, maar meestal na een paar minuten dwalen we al heerlijk van de lessen af want er is zoveel te vragen, te weten en te ontdekken..en dat allemaal in het Frans. Dit zijn de lessen waar ik van hou’ : gewoon beginnen en wel zien waar het over gaat……

Door die Franse lessen was ik ook weer van plan om een boek te gaan lezen in het Frans, en dan het liefst een boek dat ik al “ ken”, zodat het Frans lezen wat makkelijker gaat. Al struinend op “ le bon coin”, de Franse marktplaats, kwam ik een serie boeken tegen van Laura Ingalls Wilder; zes van de ongeveer 9 boeken die ze geschreven heeft. Ik heb de boeken als kind echt verslonden en wilde het liefst zo zijn als Laura, de hoofdpersoon in de boeken. En daar stonden ze dan nu op “ le bon coin” ! En meteen met zes tegelijk! Dus een message gestuurd aan de verkopende partij met de vraag of ze ze naar ons huisje in Pacaud kon sturen. Geen probleem dus zo werd de koop gesloten. En gisteren kwam het pakketje binnen. Onze postbode (nee, helaas geen knappe Fransoos maar wel een leuke jongedame) kwam het pakje afleveren. Ik vind het zo leuk als de post langs komt: een toeter, een zwaai, een praatje, knuffel voor Barkley en dan het pakje….. Super! Ik ben er erg blij mee en ben gister meteen in het tweede deel begonnen (deel één moet ik nog ergens anders op de kop zien te tikken)…. het lezen gaat erg vlot, de geschreven taal is niet het moeilijkste. Alleen met alle uitgangen van de werkwoorden wil ik nog wel eens stoeien, maar ach, wat maakt het uit …. In ieder geval steek ik er weer heel wat van op en waan ik me weer terug in mijn kindertijd………

 

Aan de rand van ons erf, bij het weggetje, staat een grote kastanjeboom, een paardenkastanje heet dat geloof ik…… en het is herfst dus de kastanjes vallen (zet nu vooral niet je auto onder de boom 😞 )….. Ze liggen op het weggetje langs het huis en worden platgereden… zo jammer……Ik wil ze hebben en ik word er  een beetje inhalig  van… die mooie bruine glanzende kastanjes… verzamelen dus, …..maar waarom? De tijd dat ik er poppetjes van maakte met luciferhoutjes is al lang voorbij, maar je kunt die prachtige glanzende bommetjes toch niet laten liggen om platgereden te worden? Dus neem ik handenvol mee naar ons huisje en leg ze daar op een schaal om gewoon mooi te wezen……

 Vanochtend voelde ik me weer wat beter dus besloot ik met Barkley een (klein) eindje te gaan lopen om de omgeving wat te verkennen. Tegen kwart over zeven werd het wat lichter dus laarzen aan, waxcoat aan, Barkley mee en lopen. Boven bij Patrice langs en dan het bos in. Het zag er buiten dreigend uit en de mist viel nat naar beneden. Maar het was niet koud. Hè, heerlijk zo…. niet te ver nog want ik merkte wel dat mijn longen nog niet helemaal fit waren, maar toch…… na een stukje het bos in te zijn gelopen weer omgedraaid en door ons gehuchtje weer terug naar huis. Toch lekker 45  minuten gelopen! Thuis ontbijt gemaakt. Ondertussen was Frank wakker en hebben we genoten van croissantjes met huisgemaakte jam en brood met alle heerlijke Franse vleeswaren. En vooral het niets hoeven… Ondertussen kreeg ik van Ria een appje; of we al gearriveerd waren? Volgende week komen ze langs! Heerlijk…….

Door de droogte zijn alle bramen verdroogd en de druiven zijn door de vogels al opgegeten..... geen jammetjes maken dus.............

 We zijn er weer…. van te voren wat beren op de weg gehad, maar goed…we zijn er weer…….

Het begon al een week of twee eerder toen Frank zich grieperig voelde en positief testte op Corona. Een paar dagen later volgde ik ook en hoewel we niet doodziek waren had het ons wel flink te pakken… en net nu we het niet konden gebruiken…… We hadden zoveel gepland die weken…. We zouden heerlijk bij Wannee gaan eten voor onze trouwdag maar dat ging natuurlijk niet door. Zondag 18 september zouden we Omi’s 90e verjaardag uitgebreid vieren met een lunch in Warga. Het daarna geplande boottochtje ’s middags hadden we maar vast afgezegd vanwege het slechte weer……Maar goed, ook de lunch kon niet doorgaan….. De planning was dat Frank aan het begin van de week al naar Frankrijk zou vertrekken om vast een aanvang te maken met de reparatie van het dak en dat ik aan het eind van de week zou volgen in mijn “nieuwe” Fiat Punto. Helaas was de Disco niet meer door de APK gekomen en moesten we snel omzien naar een andere, kleinere auto  omdat ik me toch al had voorgenomen om naar mijn werk in een kleinere , en vooral zuinigere auto te gaan rijden. Uiteindelijk zijn we eind van de week met twee auto’s vertrokken, Frank in de Lancia met aanhanger en ik in de Punto. Ik moet zeggen; de reis verliep voorspoedig. 

Halverwege Metz hebben we overnacht in een leuke studio in een soort chalet-achtig hotel in Amnéville. Auto met aanhanger kon er rustig en redelijk veilig staan, personeel was zeer vriendelijk, Barkley stal natuurlijk meteen weer ieders hart, de studio was heel ruim met een heerlijke badkamer (met ligbad!) en het flesje wijn met plankje met kaas en worst was heerlijk. De volgende ochtend werd het ontbijt in een mandje op de kamer bezorgd. Wat wil je nog meer?

 Toen hadden we nog iets meer dan 500 km te gaan, waarvan de laatste 80 kilometer over de Route Nationale. Ook nu verliep de reis soepeltjes, ook het allerlaatste stuk, waar ik stiekem wel een beetje tegenop had gezien, over de plattelandswegen….maar het ging prima. Wel begon ik me op een gegeven moment steeds “ zieker” te voelen en werd ik snip en snip verkouden….Gelukkig reden we toen al over bekende wegen dus de laatste 30 slingerende kilometers heb ik ook overleefd. En wat is het dan fijn om THUIS te komen.. de luiken stonden al weer open en op tafel een heerlijke fles huisgemaakte likeur en een plantje…….Zoooooooo lief………

Gelukkig hadden we wat  blikken met eten in de kast staan en met een stokbrood wat we die ochtend bij het ontbijt hadden gehad en een opgewarmd blik met Cassoulet hebben we heerlijk gegeten. Daarna meteen het bed in….de verkoudheid werd er niet minder op…….

Ruim een jaar geleden heb ik een besluit genomen waar ik lang over heb moeten nadenken. We zijn toen gestopt met het geven van paardrijles en we hebben toen drie paardjes verkocht... Tucky, Marley en Blitzer. Tucky ging naar zijn bijrijdster van jaren, Tessa, en Marley en Blitzer gingen samen naar een adresje in Drenthe. 

Destijds kwamen er mensen kijken voor Marley, onze kleine My Little Pony en bij de moeder,die mee was en veel had paardgereden vroeger, begon het toen ook weer te kriebelen. Ze heeft toen op Blitzer gereden en zo gingen er niet een maar twee paardjes naar Drenthe. Vanaf die tijd werd ik op de hoogte gehouden van het wel en wee van die twee via foto's en filmpjes. Omdat Tucky naar een bekende was gegaan bleven we ook op de hoogte van zijn leventje, maar omdat de andere twee naar volstrekt vreemde mensen gingen, was het fijn om zo nu en dan wat van ze te horen. We waren altijd welkom om te komen kijken, maar tot nu toe had ik dat niet op kunnen brengen, zeker wat Blitzer betreft. 

Luna, die altijd op Marley had gereden, en hem ook ontzettend miste, had me al een paar keer gevraagd of we een keer konden gaan kijken. En nu was de tijd dus daar..... we gingen het doen....

Samen met Luna, Martine, Doutsen en Marjolein (de moeder van Doutzen) gingen we gister naar Odoornerveen. De kids waren best wel stil in de auto, toch wel wat spannend.

Toen we aankwamen werden we meteen verwelkomd door Yolanda en liepen we achter het huis door naar de paddock waar Blitzer en Marley stonden.

 

 We waren er nog een stukje vandaan en Blitz stond te soezen in het zonnetje. Wij praatten ondertussen en opeens ging zijn hoofd omhoog, zijn oren vlogen naar voren en was hij een en al aandacht... hij had mijn stem herkend! Ook Martine viel dit meteen op. Nou, dat deed wel wat met me... Wat zagen de paardjes er goed uit en wat stonden ze op een heerlijk plekje! Na onze begroetingen mochten de kids even in de paddock rijden! Marley was nog net zo ondeugend als altijd en de verhalen die we over zijn ontsnappingen te horen kregen bevestigden dat alleen maar.

  Luna kon weer lekker even genieten van haar vriendje. Martine mocht op Blitzer en elke keer als hij langs ons reed stopte hij en kwam hij naar mij toe, hoofd tegen me aan........ Nadat Doutsen nog even op Blitzer had gereden en we nog wat foto's hadden gemaakt werd het tijd om afscheid te nemen. We hebben nog even de weides bekeken waar de paardjes op konden lopen. Het zag er allemaal fantastisch uit. Die twee hebben het goed getroffen! Ze maken hoofdzakelijk buitenritten, Marley heeft een ruitertje die helemaal verliefd op hem is... wat willen we nog meer.....het is wel wat dubbel 😥 maar het is goed zo..........