De afgelopen twee dagen het boek: Mijn dochter in Frankrijk van Barbara en Stephanie Keating gelezen.

Stond al een tijd in de boekenkast en ik dacht: ach, laat ik daar nou maar eens aan beginnen. De recensies van het boek zijn nogal verschillend: de één vindt het een bouquetreeks-boek, de ander is er van onder de indruk. Ik hoor bij de laatste categorie; ik vond het een prachtig verhaal. In het begin had ik wel wat moeite om niet iedereen door elkaar te halen (kan ook aan de leeftijd liggen), want elk hoofdstuk ging over een ander gezinslid en soms ook als flashback in een andere tijd. Maar ik heb er van genoten en wilde het boek eigenlijk in één adem uitlezen. En het is lang geleden dat ik tranen in mijn ogen kreeg bij het lezen van een verhaal.

Hieronder even een samenvatting, overgenomen van Bol.com. Ik vind het te lastig om het verhaal kort weer te geven.

‘En aan mijn dochter in Frankrijk laat ik de rest van mijn nalatenschap na...’ Met deze woorden eindigt het testament van Richard Kirwan, tot verbijstering van zijn Ierse gezin. Ook het leven van zijn dochter in Frankrijk, Solange de Valnay, wordt door Kirwans laatste wil in de war geschopt. Is de man die ze haar hele leven vader heeft genoemd dan niet haar vader?

Eleanor, de Ierse dochter, en Solange gaan op zoek naar het verleden van hun vader. De enigen die weten wat er precies is voorgevallen, lijken de excentrieke grootmoeder van Solange en de gekwelde oom van Eleanor. Hun zoektocht brengt de twee halfzussen op het spoor van dramatische gebeurtenissen in het bezette Parijs ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, waar vier gezinnen verbonden worden door hun verzet tegen de Duitsers bezetter. In deze periode vol verzet, heldendaden en passie bloeit ook een onmogelijke maar onweerstaanbare liefde op.