Laatste stukje over de afgelopen Frankrijk-dagen voordat we weer over gaan tot de (Nederlandse) orde van de dag.

Waar heb ik nog niet over geschreven tijdens onze Camagri-dagen? Dat we op zondag heerlijk hebben gegeten in de tent. Dat is echt een traditie geworden op de Camagri: eten in de tent die naast een van de pistes staat zodat je tijdens je eten nog naar allerlei paarden activiteiten kunt kijken. Dit keer werd er gesprongen en daarbij wil ik toch wel even iets bijzonders melden. Er was een jonge amazone die het gehele parcours aflegde, wel op een zadel, maar alleen met een nekrope.... echt fantastisch hoe ze haar paard onder controle had en rond kon sturen. 

Zaterdag gingen we wat eerder weg bij de Camagri om toch nog weer even Sommieres te bezoeken... we kunnen het niet laten. Een deel van ons hart ligt toch altijd daar. Het was heerlijk weer om het stadje rond te lopen en wat bleek op de Esplanades? Café l' Esplanade was open... er zaten buiten wat mensen gezellig in het zonnetje aan een drankje...Dat lieten we ons geen twee keer zeggen......en zo zaten wij ook in dat zonnetje aan een glas rosé. Bleek dat de zaak, zal wrs. zijn vanwege het mooie weer, tijdelijk even open was, en alleen voor een drankje, dus niet voor het eten. Maar boften wij even? Het zit daar zo heerlijk.....

Natuurlijk liepen we weer door het prachtige kleine binnenstadje. Wat hou ik toch van die nauwe straatjes, het marktpleintje..... We zijn zelfs nog naar boven gelopen, naar het "kasteel"..... daar heb je een prachtig uitzicht over de omgeving, zelfs nu de toren nog gesloten was, kon je toch ver uitkijken. Schitterend! Na Sommieres reden we natuurlijk nog even naar Junas, waar we jaren een Mazetje hebben gehad. Even kijken hoe het daar was. En natuurlijk een bezoekje brengen en even stilstaan bij vaders en moeders (mijn schoonouders) waar op de oude kurkeik twee gedenkplaatjes hangen. Ik zie nog mijn schoonmoeder zo heerlijk onder de kurkeik zitten met een glaasje rosé. Wat is het toch een mooie gedenkplek.

Ook "ons" kleine Mazetje stond er nog. .het is nog steeds een geweldige plek, we hebben er heerlijke vakanties doorgebracht, maar het is goed zo, denk ik. En ach... ook ons "nieuwe"plekje heb ik in mijn hart gesloten. Maar het blijft mooi om zo nu en dan toch toch even een kijkje te nemen en stil te staan bij wat ooit was....

Last bit about the past days in France before we return to the (Dutch) order of the day. What haven't I written about during our Camagri days? That we had a delicious meal in the tent on Sunday. That has really become a tradition at the Camagri: eating in the tent that is next to one of the tracks so that you can watch all kinds of horse activities while you eat. This time there was jumping and I would like to mention something special. There was a young rider who completed the entire course, on a saddle, but only with a neckrope... really fantastic how she had her horse under control and could steer it around. On Saturday we left the Camagri a bit earlier to visit Sommieres again... we can't resist. A part of our heart always lies there. The weather was wonderful to walk around the town and what did we see on the Esplanades? Café l' Esplanade was open... there were some people sitting outside in the sun, enjoying a drink... We didn't need to be asked twice... and so we sat in the sun with a glass of rosé. It turned out that the place, probably because of the nice weather, was temporarily open, and only for drinks, not for food. But were we lucky? It's so lovely there... Of course we walked through the beautiful little town centre again. How I love those narrow streets, the market square... We even walked up to the "castle"... there you have a beautiful view of the surroundings, even now that the tower was still closed, you could still see far out. Magnificent! After Sommieres we of course drove to Junas, where we had a Mazetje for years. Just to see what it was like there. And of course pay a visit and take a moment to remember fathers and mothers (my parents-in-law) where two memorial plaques hang on the old cork oak. I can still see my mother-in-law sitting so wonderfully under the cork oak with a glass of rosé. What a beautiful memorial it is.

"Our" little Mazetje was still there. .it is still a great place, we have spent wonderful holidays there, but it is good as it is, I think. And oh well... I have also taken our "new" place to my heart. But it is still nice to take a look every now and then and to reflect on what once was....