Vanochtend dacht ik te schrijven over adventskalenders maar dat loopt even anders....

Ik zit hier met tranen in mijn ogen dit stukje te typen.... zo net las ik op Facebook dat Eva op 26 jarige leeftijd is overleden... wie is Eva?

Eva deed mee aan het programma "Over mijn lijk". Ze was 22 jaar en kreeg de diagnose longkanker en de ziekte was wel zo heftig dat de kans op genezing zeer klein was. Ze heeft het vier jaar volgehouden, vier jaren waarin ze alles uit het leven heeft gehaald. Ze trouwde met haar vriend, deed mee aan het televisieprogramma "Over mijn lijk", schreef nog een boek over haar ziekte. Ze hield een blog bij op Instagram. Misschien dat dat een band schept, ik schrijf immers ook over de alledaagse dingen. Ik moet zeggen dat ik het blog echt niet altijd las; zo nu en dan. Het zette me wel weer aan het denken, hoe kort het leven is. Dat het jammer is om ook maar een dag te verspillen aan ruzie en verdriet. Want soms vraag ik me af wat er met de wereld aan de hand is. Het wordt erger en erger, er is overal oorlog en verdriet, maar ook in je gewone leven, collega's die elkaar niet ondersteunen maar juist afzeiken (ik kan het goede woord even niet vinden), mensen die nare opmerkingen naar elkaar maken... en waarom? Hoe moeilijk is het om vriendelijk tegen elkaar te zijn, een leuk gebaar te maken.... het hoeft allemaal niet zo moeilijk en ik denk altijd: waarom beginnen we gewoon niet dichtbij huis? Een vriendelijk woord naar je collega: Joh, wat zie je er goed uit! Iemand voor laten gaan in het verkeer waardoor je een opgestoken duimpje krijgt, een kaartje als iemand het moeilijk heeft..... het is niet zo moeilijk en ik denk: als je al bij jezelf begint dan kan dat zich uitbreiden op een groter vlak.

Ik dwaal nu een beetje af maar dat is wat Eva met haar blog voor elkaar heeft gekregen, bij mij, maar waarschijnlijk bij heel veel mensen. En dat is mooi. Het wordt tijd dat we wakker worden en meer met elkaar en voor elkaar doen. En nogmaals...dat zit hem in de kleine dingen: in een vrolijke lach, in het openhouden van een deur........ En ik merk wat dat al voor je kan doen... ik merk het momenteel bijvoorbeeld dagelijks in mijn nieuwe job; de hulp die je krijgt, je hoeft maar te vragen en er wordt meegedacht..... daar word je gelukkig van......

Eva, het ga je goed.........😢💗

 

Het is een paar dagen later....en hoe waar is bovenstaand stukje...daar werd ik van de week weer mee geconfronteerd. Maandag kreeg ik op het werk te horen dat een collega overleden is, zo maar, plotseling, ze was begin 50. Ik kende haar niet, dat wil zeggen, ik wist wie ze was, heb bij de koffieautomaat wel eens een praatje met haar gemaakt......Pffff.... het verdriet van haar naaste collega's... vorige week liep ze hier nog rond en nu is ze weg........ 

 

 This morning I thought I would write about advent calendars but that turned out differently...

I am sitting here with tears in my eyes typing this piece... I just read on Facebook that Eva passed away at the age of 26... who is Eva?

Eva participated in the program "Over mijn lijk". She was 22 years old and was diagnosed with lung cancer and the disease was so severe that the chance of recovery was very small. She kept it up for four years, four years in which she got everything out of life. She married her boyfriend, participated in the television program "Over mijn lijk", wrote a book about her illness. She kept a blog on Instagram. Maybe that creates a bond, after all I also write about everyday things. I have to say that I really didn't always read the blog; every now and then. It did make me think again, how short life is. That it is a shame to waste even one day on arguments and sadness. Because sometimes I wonder what is wrong with the world. It's getting worse and worse, there's war and sadness everywhere, but also in your normal life, colleagues who don't support each other but instead put each other down (I can't find the right word), people who make nasty remarks to each other... and why? How hard is it to be kind to each other, to make a nice gesture... it doesn't have to be that hard and I always think: why don't we just start close to home? A kind word to your colleague: Man, you look good. Letting someone go first in traffic so you get a thumbs up, a card when someone is having a hard time... it's not that difficult and I think: if you start with yourself, it can expand on a larger level.

I'm digressing a bit now, but that's what Eva has achieved with her blog, with me, but probably with many people. And that's beautiful. It's time we wake up and do more with each other and for each other. And again... it's in the little things: in a cheerful laugh, in holding a door open........ And I notice what that can do for you... I currently notice it every day in my new job, for example; the help you get, you only have to ask and they think along with you..... that makes you happy......

Eva, good luck.........😢💗



It's a few days later.... and how true is the above piece... I was confronted with it again this week. Monday I heard at work that a colleague had passed away, just like that, suddenly, she was in her early 50s. I didn't know her, that is, I knew who she was, I had a chat with her at the coffee machine once......Pffff.... the grief of her closest colleagues... last week she was still walking around here and now she's gone........