Hieronder het verhaal van Atalanta:
Een koning van het eiland Scyrus voor
de Griekse kust, zo wil de legende,
had een beeldschoon dochtertje. Diep
zwart was haar haar, helder rood haar
wangen, hemelsblauw haar mooie ogen.
Ze was bekend om haar enorme vlug-
heid. Geen van de jongens of meisjes
uit haar vaders rijk had het ooit van
haar gewonnen in hardlopen en ver-
springen.
Toen zij de leeftijd daarvoor had be-
reikt wilde haar vader dat zij een man
zou kiezen om mee te trouwen. Atalan-
ta, zoals zij heette, had daar nou echt
geen zin in. Ze wilde liever huppelen
en dartelen, bloemen plukken in de
prachtige bloeiende weiden en parken,
of krijgertje spelen met haar speelgeno-
ten, dan opgesloten te zijn in een
marmeren paleis, en aan haar verplich-
tingen te voldoen tegenover een echt-
genoot.
Haar vader drong voortdurend aan om
haar tot een beslissing te brengen en
ze durfde ook niet ongehoorzaam te
zijn aan hem, van wie ze zeer veel
hield. Om hem tevreden te stellen be-
dacht ze een list. Zelfverzekerd van
haar snelheid, niemand had haar ooit
verslagen, stemde zij ermee in, met die
jongeman te trouwen die haar bij een
wedloop zou verslaan.
Zeer vele vrijers boden zich uiteraard
aan. De kans om met een prinses te
trouwen lokte vele jongemannen. Op de
dag dat de wedstrijd begon hadden zich
velen verzameld en een ieder keek vol
spanning toe hoe de prinses elke wed-
strijd weer haar aanbidders versloeg.
Steeds weer was zij al gearriveerd als de
ander nog niet bij de eindstreep was
verschenen. Ze was zich zo bewust van
haar snelheid dat ze menigmaal terug
liep, om haar tegenstander heen, om als
een pijl op de einstreep toe te stormen.
Velen had zij reeds zo vernederd en dat
bracht haar tot een grote mate aan
overmoed.
Eén kandidaat was er tenslotte nog over.
Hippomenes. Deze, die zo snel kon lopen
als het beste raspaard, vreesde toch dat
er voor hem weinig kans bestond op een
overwinning en de daaraan verbonden
beloning. En hij zou toch zo graag trou-
wen met Atalanta, want hij kende haar
reeds heel lang en hield oprecht van
haar.
Hij zonderde zich af en vroeg de Godin
der schoonheid om raad. Deze fluisterde
hem in dat hij van afstand tot afstand
stukjes glinsterend goud op de renbaan
moest strooien voordat hij aan de wedren
begon. Hij volgde haar raad op en toen
het zijn beurt was snelden zij beiden
over de baan. De overmoedige Atalanta
liet zich echter verleiden telkens even te
stoppen om een stukje goud op te pakken
dat ze op de weg zag schitteren. Hoewel
ze wist met een niet te verwaarlozen
tegenstander te doen te hebben liep ze
soms een eindje terug om een vergeten
stukje goud op te rapen. Daardoor lette
ze niet voldoende op haar tegenstander
en toen ze dacht met een flinke sprong
de eindstreep als overwinnaar bereikt te
hebben, klonken haar de triomfantelijke
juichkreten van Hippomenes in de oren.
Atalanta de onverslaanbare was overwon-
nen. In plaats van haar nederlaag te
erkennen en haar belofte te houden,
weigerde ze daaraan te voldoen. En
voordat iemand haar kon tegenhouden
snelde ze weg en verdween in de aan-
grenzende velden. Men snelde haar na,
maar juist toen men dacht dat zij ver-
moeid vaart minderde en stil stond bij
een bos brandnetels verdween ze voor
de ogen van haar achtervolgers. Eerst
dacht men dat ze zich in het hoge gras
achter de brandnetels verstopt had.
Men zocht de gehele dag, de volgende
dag, maar Atalanta was en bleef weg.
Wat was er gebeurd? Om haar te straf-
fen voor het schenden van haar belofte
en haar te laten boeten voor het leed,
dat zij Hippomenes had aangedaan, had
de Godin der schoonheid haar veranderd
in een onoogelijke zwarte rups.
En om te maken dat niemand haar zou
aanraken moest zij leven in de verwer-
pelijke brandnetel. Dit zou haar leef-
ruimte zijn en haar voedsel. En om te
overleven moest ze zelf dagelijks haar
eigen onderkomen spinnen om zo nog
enigszins beschermd te zijn. Daarbij
kon ze alleen in de nacht haar huisje
verlaten en voedsel tot zich nemen.
Smeken hielp haar niet meer. Het enige
wat haar nog werd beloofd was dat zij
aan het eind van haar verborgen leven
nog enige malen de zon zou aanschou-
wen. Dan, zo werd haar gezegd, zou
ze nog even, net als vroeger kunnen
vliegen over velden en paden. Maar
voor altijd zouden zij en haar nage-
slacht herinnerd worden aan het bre-
ken ener belofte. Slechts in het laatste
van haar leven zou zij weer de zwarte
glans bezitten van haar haren, het
rood harer wangen en het diepe blauw
der ogen. Hippomenes was wanhopig.
Zijn oprechte liefde deed hem het aan
hem gedane onrecht vergeven. Hij
dwaalde moedeloos door het hoge gras
en tussen de brandnetels en voortdu-
rend riep hij haar naam. ATALANTA —
ATALANTA.
Maanden later toen hij weer op zoek
was, zette zich een prachtige vlinder
op zijn mond. Het was alsof die hem
wilde kussen en vloog dan plotseling
weg, naar de bloemen die rijkelijk hun
geuren en pracht verspreiden.
Hij vroeg de Godin der schoonheid wat
dit had te betekenen en zij vertelde hem
welke straf zij Atalanta had opgelegd.
Bedroefd smeekte hij haar ook hem in
een vlinder te veranderen, evenzo als
zij Atalanta had gedaan. Zij was ontroerd
over zoveel liefde dat zij zijn bede ver-
hoorde.
Sedert die tijd, zo wil de legende, dar-
telen beiden in het hoge luchtruim. Hij
nam haar mee op verre reizen en tot
vandaag de dag kunnen we elk jaar weer
bewonderend aanschouwen wat het ver-
breken van een belofte door de echte
liefde heeft voortgebracht. Overal, in
velden, maar ook dorpen en steden, als
de zon schijnt, tot ver in het jaar ver-
blijden zij ons met hun aanwezigheid.
En hoewel ver van hun oorspronkelijke
geboortegrond, is het net of ze nog
steeds vervuld zijn van de energie, die
ze eens bezaten toen ze als tegenstanders
elkaar ontmoetten. En de legende besluit
met te vermelden, dat men op de buiten-
vleugels duidelijk het jaar kan lezen van
de eerste metamorfose. Kijk maar eens
goed. Het getal 81.
Mogelijk dat deze geschiedenis in onze
rationele denkwereld overkomt als on-
werkelijk. Wetenschappelijk is er natuur-
lijk ook niets mee te doen. Het verklaart
echter wel hoe mensen in de tijd van het
ontstaan dezer geschiedenis bezig waren
met hun natuurlijke omgeving en hoe in
een land dat toch al zo beheerst werd
door allerlei mythologische verschijningen
al gauw werd gezocht naar een myste-
rieuze verklaring. En laten we eerlijk
zijn. Zit niet in een ieder van ons een
beetje van die mystiek?
Ik heb op foto's zitten zoeken naar het getal "81"of "18" op de achterkant van de vleugels van de vlinder, maar ik kon er niet eentje op internet vinden. De volgende keer als ik een atalanta zie zal ik eens heel goed kijken!
Yesterday we celebrated my mother's birthday because the weather was
still nice. We went to the tea garden in Wijckel. What a lovely place
that is! In the garden of the hostess there are lovely seats where you
can really enjoy yourself. The garden is beautifully enclosed with many
flowers and plants. The butterflies also flew back and forth and I saw a
Peacock, a Map Butterfly, White Butterfly, Brimstone Butterfly and an
Atalanta. When we were sitting so nicely in the tea garden in Wijckel
yesterday, when I saw the Atalanta butterfly, I suddenly thought of a
story that my mother's father, my grandfather, always told when we
stayed there. In the morning, as grandchildren, we always dived into bed
with grandfather and grandma (as we called them) and grandfather would
tell a story about the Atalanta butterfly. Afterwards there was tea with
a cinnamon biscuit. I only ate those cookies in bed with grandma and
grandfather. I asked my mother if she could still remember the whole
story; the only thing I still knew was that it had to do with a princess
and nettles and a punishment that made her become a butterfly and
something with the number 18 or 81 that you could find on the wings of
the butterfly. Unfortunately I didn't know more...... My mother, also
called grandma by us, remembered a bit more: a love story with a running
competition because the princess wanted to prove herself to her
marriage candidates. A young man, who wanted to win her heart, had come
up with a trick with running that he won, but the princess didn't want
him after all. We couldn't quite figure it out and this morning I
decided to see if I could find the story on the internet.... And yes! I
found the story and our memories of the story turned out to be quite
accurate. Those moments in the morning with grandma and grandfather in
bed came flooding back and I can still taste the cup of tea and the
cinnamon rusk (they still exist and are called "Langetjes") that my
grandma always brought to bed after the story......
Below is the story of Atalanta:
A king of the island of Scyrus off
the coast of Greece, so the legend goes,
had a beautiful little daughter.
Her hair was deep black, her cheeks bright red
, her beautiful eyes sky blue.
She was known for her great speed
. None of the boys or girls
in her father's kingdom had ever beaten
her in running and jumping
.
When she reached the right age,
her father wanted her to
choose a man to marry. Atalanta
, as she was called, really did
n't want to do that. She would rather hop
and frolic, pick flowers in the
beautiful flowering meadows and parks,
or play tag with her playmates
, than be locked up in a
marble palace and
fulfill her obligations to a husband
.
Her father constantly pressed
her to make a decision and
she didn't dare disobey
him, whom she
loved very much. To please him,
she devised a trick. Confident of
her speed, no one had ever
beaten her, she agreed to
marry the young man who
would beat her in a race.
Many suitors naturally offered themselves
. The chance to marry a princess
attracted many young men. On the
day the race began, many had
gathered and everyone watched with
excitement how the princess
defeated her suitors in each race.
Each time she had already arrived when the
other had not yet reached the finish line.
Time and again she had arrived when the
other had not yet appeared at the finish line
. She was so aware of
her speed that she often
ran back, around her opponent, to
rush like an arrow to the finish line.
She had already humiliated many in this way and that
made her to a great degree of
arrogance.
Finally there was one candidate left.
Hippomenes. He, who could run as fast
as the best thoroughbred, feared that
there was little chance for him of a
victory and the associated
reward. And yet he would so much like to marry
Atalanta, because he had known her
for a long time and loved
her sincerely.
He retired and asked the Goddess
of Beauty for advice. She whispered to him that he should scatter
bits of glittering gold on the racecourse from distance to distance
before he started the race
. He followed her advice and when
it was his turn they both sped
across the course. The overconfident Atalanta
, however, was tempted to
stop every now and then to pick up a piece of gold
that she saw glittering on the road. Although she knew that she
was dealing
with a not insignificant opponent, she
sometimes walked back a little to
pick up a forgotten piece of gold. As a result,
she did not pay enough attention to her opponent and when she thought that she had
reached the finish line as the winner
with a big leap
, the triumphant
cheers of Hippomenes sounded in her ears.
Atalanta the invincible had been defeated
. Instead of
admitting her defeat and keeping her promise,
she refused to keep it. And
before anyone could stop her,
she sped away and disappeared into the
neighboring fields. They hurried after her,
but just when they thought she
was slowing down in fatigue and standing still by
a clump of nettles, she disappeared before
the eyes of her pursuers. At first they thought she
had hidden
herself in the tall grass behind the nettles.
They searched all day, the next
day, but Atalanta was and remained absent.
What had happened? To punish her
for breaking her promise
and to make her pay for the suffering
she had caused Hippomenes,
the Goddess of Beauty had changed her
into an unsightly black caterpillar.
And to make sure that no one would
touch her, she had to live in the despicable
nettle. This would
be her habitat and her food. And to
survive, she had to
spin her own shelter every day in order to
be somewhat protected. In addition,
she could only leave her house at night
and take food.
Begging was of no use to her. The only
thing she was promised was that
at the end of her hidden life she
would see the sun a few more times
. Then, she was told,
she would be able to fly over fields and paths for a while, just as before
. But
she and her descendants would always
be reminded of the breaking
of a promise.Only in the last days of her life would she again
possess
the black sheen of her hair, the
red of her cheeks and the deep blue
of her eyes. Hippomenes was desperate.
His sincere love made him
forgive the wrong done to him. He
wandered despondently through the tall grass
and among the nettles and
he continually called her name. ATALANTA —
ATALANTA.
Months later, when he was searching again
, a beautiful butterfly settled
on his mouth. It was as if it
wanted to kiss him and then suddenly flew
away, to the flowers that richly
spread their fragrance and splendor.
He asked the Goddess of Beauty what
this meant and she told him
what punishment she had inflicted on Atalanta.
Saddened, he begged her
to change him into a butterfly too, just as
she had done to Atalanta. She was moved
by so much love that she granted his prayer
.
Since then, so the legend goes,
they both frolic in the high air. He
took her on distant journeys and to
this day we can
admire every year what the breaking
of a promise by true
love has produced. Everywhere, in
fields, but also in villages and towns, when
the sun shines, far into the year
they delight us with their presence. And although far from their original
birthplace, it is as if they
are still filled with the energy that
they once possessed when they
met as opponents. And the legend concludes
by mentioning that on the outer
wings you can clearly read the year of
the first metamorphosis. Just take a
good look. The number 81.
It is possible that this story
seems unreal in our rational way of thinking .
Of course, there is nothing to be done with it
scientifically .
However, it does explain how people at the time of the
origin of this story were concerned
with their natural environment and how in
a country that was already so dominated
by all kinds of mythological appearances,
a mysterious explanation was soon sought
. And let's
be honest. Isn't there a bit of that mysticism in each of us
?
I have been looking in photos for the number "81" or "18" on the back of
the butterfly's wings, but I could not find one on the internet. The
next time I see a red admiral I will take a very good look!
