Al anderhalve week flink de griep.... verkouden, overal pijn en benauwd, vooral dat laatste... om de twee uur puffen met Ventolin omdat je anders niet door kunt ademen.  Griep slaat altijd toe op je zwakste punt, bij mij de longen, bij Frank op zijn gewrichten. Ook hij had de griep flink te pakken. Gelukkig knappen we nu wat op alhoewel Frank erg last weer heeft van zijn knie, enkel en teen. In ieder geval waren we fit genoeg om samen met Harmke en omi naar een optreden van Alderliefste in Leeuwarden te gaan. Even er uit doet een mens ook goed, zeker als je je nog niet helemaal lekker voelt. 

Alderliefste... hoe vaak ben ik al niet naar optreden van hem geweest?  Als ik dan in de zaal zit komen alle Frankrijk-gevoelens naar boven geborreld. Zijn programma "Une belle histoire" vertelt het verhaal over zijn liefde voor Frankrijk. Hij neemt je mee naar een dorpsplein ergens langs de Loire en vertelt daar zijn verhaal door middel van Franse chansons. En ik ken ze, ik ken ze allemaal... ik kan de teksten allemaal meezingen (dat doe ik in gedachten want mijn zangkwaliteiten zijn nou niet je van het...) en ik waan we me ook op dat dorpspleintje.... Er kwamen weer andere liedjes voorbij dan in hetzelfde programma vorig jaar. Voor al het liedje van Yves Duteil: n'aie plus peur. Prachtig....Ook het vioolspel van Maria Eldering.

Ik had een stukje opgenomen met mijn telefoon maar de opname is niet helemaal scherp. Toch zet ik hem hierbij want het gaat per slot van rekening om de zang en de muziek. Ik vond net op you tube ook nog een video dus die zet ik er ook bij. die zet ik onder de tekst. "Gerard Alderliefste and friends" bestaat uit een acht man/vrouw sterke groep en ik ben weg van violiste Maria Eldering en accordeonist Rob Stoop.....Geweldig! En trouwens, ook zangeres Bregje Hermans die deze keer best wel wat liedjes voor haar rekening nam, vind ik heerlijk om naar te luisteren, vooral haar vertolking van het Franse songfestival-lied van een paar jaar geleden: Voila. En laten we dan de rest van de groep ook niet vergeten en benoemen: drum Paul van Schaik, Kees Post op de basgitaar, Michel van Kemenade en nichtje van Gerard Rosanne Alderliefste.

De twee hoogtepunten van de avond zijn voor mij toch nog altijd "Une belle histoire" van Michel Fugain en "Rien n'a changé" van Les Poppys. De eerste omdat dat chanson eigenlijk alles vertolkt wat voor mij Frankrijk is (alhoewel: het gaat over een jongen en meisje die elkaar, vast op de route du soleil :) ontmoeten en een "one night" stand beleven; dat is nu niet precies waar ik aan denk als ik het over Frankrijk heb, maar de sfeer, de muziek.... "Rien n'a changé" staat voor mij voor de wereld van nu: er is nog niets veranderd, er is nog steeds oorlog, we vragen ons nog steeds af waarom.......

 filmpje van optreden in Haarlem van de week: Voila

N'aie plus peur

Wees niet bang

 

Angst om dood te gaan voordat je het hele lied van je leven kunt zingen
Peur de mourir avant d'avoir pu chanter toute la chanson de ta vie

Angst om weg te gaan en een mislukt liefdesverhaal onafgemaakt achter te laten
Peur de partir en laissant inachevée une histoire d'amour manquée

Angst, angst om gevangen te zijn, angst voor de tijd die overblijft
Peur, peur d'être prisonniers, peur du temps qui reste

Of de tijd die we verspilden
Ou du temps qu'on a gâché

Angst, angst, ja bloemetje, zo zijn we allemaal, we zijn bang.
Peur, peur, oui, petite fleur, on est tous ainsi, on a peur.

Bang om te lijden als de hand die je vasthield
Peur de souffrir quand la main qui t'a tenue

Verlaat zoals ze kwam
S'en va comme elle était venue

Angst om te kiezen op het kruispunt van het lot, het goede pad, het slechte pad
Peur de choisir à la croisée du destin, le bon, le mauvais chemin

Angst, angst om alles gemist te hebben, voor een woord dat pijn doet
Peur, peur d'avoir tout raté, pour un mot qui blesse

Een blik die je aan het huilen maakt
Un regard qui fait pleurer

Angst, angst, ja bloemetje, zo zijn we allemaal, we zijn bang.
Peur, peur, oui, petite fleur, on est tous ainsi, on a peur.

Om je beurt of je tijd te missen, om geluk te missen
De manquer son tour ou son heure, passer à côté du bonheur

Om eindeloos te hopen op de zon aan de horizon of water uit een bodemloze put
D'espérer sans fin du soleil à l'horizon ou de l'eau d'un puits sans fond

Angst om alles te verliezen terwijl je probeert alles te behouden
Peur de tout perdre en cherchant à tout garder

Tussen twee dromen en twee afwezigheden
Entre deux rêves et deux absences

Angst voor stilte en angst voor de waarheid, het hart in het midden van de doorwaadbare plaats.
Peur du silence et peur de la vérité, le cœur au milieu du gué.

Angst, angst om in de steek gelaten te worden tussen degenen van wie we houden
Peur, peur d'être abandonné entre ceux qu'on aime

En die moeten we achterlaten
Et ceux qu'il nous faut quitter

Angst, angst, ja bloemetje, zo zijn we allemaal, wees niet meer bang.
Peur, peur, oui, petite fleur, on est tous ainsi, n'aie plus peur.

Om je tijd of je beurt te missen, om liefde te missen
De manquer ton heure ou ton tour, passer à côté de l'amour

We weten veel beter over de kostbaarste schatten ervan
On connaît bien mieux ses trésors les plus précieux

Als we voor hen vrezen.
Lorsque l'on a peur pour eux.

Angst om dood te gaan voordat je het hele lied van je leven hebt kunnen zingen
Peur de mourir avant d'avoir pu chanter toute la chanson de sa vie

Angst om weg te gaan en een mislukt liefdesverhaal onafgemaakt achter te laten
Peur de partir en laissant inachevée une histoire d'amour manquée

Angst, angst, we zijn altijd bang dat we op een dag net niet gelukkig zullen zijn
Peur, peur, on a toujours peur de passer un jour juste à côté du bonheur

Angst, angst, ja, kleine bloem en ik ken je uit je hoofd.
Peur, peur, oui, petite fleur et je te connais par cœur.

Angst, angst, we zijn allemaal zo bang om ons leven te verspillen, om naar onze hartslag te luisteren
Peur, peur, on a tous si peur de gâcher sa vie, d'écouter battre son cœur

Angst, angst, ja bloemetje, zo zijn we allemaal, wees niet meer bang.
Peur, peur, oui, petite fleur, on est tous ainsi, n'aie plus peur.

 

 

 

 Optreden in Middelburg

 

Vroeg wakker op een hotelkamer in Luik. Daar zijn we omdat we gister middag naar een optreden van Dave zijn geweest. Het was mijn cadeautje aan Frank voor zijn verjaardag vorig jaar. We hebben er een half jaar op moeten wachten, maar nu was het zo ver. Op naar Luik!  Dave is een Nederlander die halverwege de jaren 60 naar Frankrijk vertrok. In de jaren 70 werd hij ook in Nederland bekend met het chanson: Dansez maintenant. Ik heb toentertijd eens een interview met zijn moeder op de tv gezien en om de één of andere reden is me dat altijd bij gebleven. Maar goed, Dave dus…. Ondertussen is hij bijna 80 en treedt nog op. Op Facebook las ik steeds dat hij nog zo goed bij stem was, Franse chansons vinden we altijd leuk dus waarom niet er heen gaan; meteen een leuk verjaardagscadeautje voor Frank! Dave zou samen een optreden verzorgen met een heel groot koor…. Ik had in Luik een overnachting in een hotel geboekt vlakbij het theater. Dat klopte ook, was echt maar een paar honderd meter lopen naar het theater. Het optreden werd gegeven in het Forum, een prachtig theater, een beetje vergane glorie, met een indrukwekkende zaal met rondom balkons, precies zoals in de film van “ Sissi” waar de keizer en keizerin een voorstelling gaan bijwonen en het publiek uit protest een vrijheidslied gaat zingen… nou, in zo’n zaal zaten wij! Voor de pauze trad het koor op. Een zeer gemengd gezelschap van alle leeftijden, van een klein jongetje tot aan een dame van 86; in totaal 200 man. Een zeer enthousiaste dirigent er voor die de sfeer er in wist te krijgen.  Allerlei bekende chansons passeerden de rij en zelfs “ Country Roads “ van John Denver, half vertaald in het Frans, kwam voorbij. Maar nog geen Dave te bekennen…..Pauze…. Toen gingen de gordijnen open, het podium was gehalveerd en daar was ie dan toch echt… Dave… meteen met Dansez Maintenant ! Het klonk nog een beetje stroef maar het enthousiasme was er.  Bij het aan elkaar praten van de liedjes kon je zo nu en dan toch nog horen dat hij van Nederlandse afkomst was, grappig, maar verder ratelde hij net zoals de Fransen dat kunnen! Bij het tweede liedje kwam zijn stem ook op gang. Toen werd er achter zijn band een gordijn weggetrokken en stond daar ook weer het hele koor dat meezong. Geweldig! En wat een stem heeft Dave nog!  De sfeer in de zaal was enorm goed. Er werd meegezongen en geklapt!  En dan te bedenken dat daar iemand van bijna 80 jaar de zaal plat weet te krijgen. Later, toen we nog in een leuk tentje een hapje gingen eten zei Frank: nou , ik ben Dave- fan, ik had niet zo veel met hem vroeger, maar nu ben ik om! Nou, dat zegt genoeg, toch?

 Op youtube kwam ik net weer één van mijn lievelings video's tegen..... John Denver en de Muppets met de Garden Song. Dat liedje doet wat met me als ik het hoor, het zet me aan het mijmeren..... het geeft mijn gevoel aan dat ik zou hebben als ik meer tijd zou hebben voor de dingen die ik zo ontzettend graag wil doen: een plekje (in Frankrijk) waar ik weer tijd zou hebben om b.v. een moestuin kan starten, meer kan leven van de dingen die je zelf hebt opgekweekt en waar je dan ook zoveel meer respect voor hebt omdat je weet hoeveel moeite dat heeft gekost. Ik zou meer producten van het land willen verwerken, want als je om je heen kijkt is er zoveel wat je kunt gebruiken. Ik zou een kleine B&B willen hebben, voor een beetje inkomen (want daar kun je niet zonder), maar ook voor aanspraak, voor het delen van gezelligheid, een mooi ontbijt in het zonnetje, met brood van de dorps bakker (die in Lachaux helaas weg is), jam die ik zelf gemaakt heb, yoghurt (maak ik dan ook zelf), kaasjes uit de omgeving......

Ik zou een huis willen verbouwen, en dan niet groots, het huis zelf moet in orde zijn, maar de binnenkant, oude dingen weer in ere herstellen, een simpele keuken, niet zo'n moderne luxe, maar gewoon eentje met dingen die ik koester en lief heb, waar ik de tijd heb om te koken, bakken, verwerken.....Ik zou graag ergens aan werken en iets mooi zien worden...... 

Dromen mag toch?

En al die dromen en gedachten om dat ene liedje van John Denver..... ik hou overigens van de liedjes van John Denver; in zijn teksten vind ik eigenlijk het leven wat ik graag zou willen leiden, natuur, er zijn voor elkaar, de simpele dingen....

Grappig is dan wel weer dat John Denver er wel over zong, maar eigenlijk niet de mens was die hij  mij het gevoel gaf in zijn liedjes dat hij dat was (oei, moeilijke zin, loopt niet helemaal geloof ik😀). Hij was wel echt een buitenmens maar de vriendelijke man, zoals hij bij mij overkwam, had blijkbaar toch ook een andere kant..... "Annie's song", het bekende liedje waarin hij over zijn vrouw zingt, schreef hij na een daverende ruzie en korte tijd later ging het stel na een heftige vechtscheiding uit elkaar. In zijn latere leven raakte John Denver echt de weg kwijt. Huwelijken die stuk gingen, alcohol.....Uiteindelijk overleed hij al op 53 jarige leeftijd bij een vliegtuig ongeluk. Hij vloog het vliegtuigje zelf en  er zijn veel vraagtekens rond het neerstorten ervan. Wat een triest einde: iemand die het leven zo mooi kon verkondigen en dan uiteindelijk dat leven zelf niet kon leven......

We zijn al weer twee weken thuis...... Dat was even wennen.... van tegen de 30 graden naar temperaturen onder nul! Gek om echt weer warme truien aan te doen omdat het anders te koud is! Waar ik het meest aan moet wennen nu is dat alles hier zo vlak is! Ik reed van de week naar mijn werk en toen viel het me echt op: wat is het hier vlak, het was wel mooi met die ijzige kou die in de lucht hing en je op het landschap ook kon zien, maar het was vlak...zo vlak......!

 En wat heb ik geslapen die eerste dagen.... Zo moe, zo'n ontzettende last van een jetlag! Kwam natuurlijk mede ook door het feit dat we gedurende de 38 uur durende reis nauwelijks hadden geslapen! Oud en Nieuw hebben we ook slapend doorgebracht en ik zag nu pas het berichtje van Rina, onze buurvrouw, of we gezamenlijk Oud en Nieuw konden vieren😮, sorry Rina! Pas de laatste paar dagen begin ik me weer iets fitter te voelen.

En dan is het dus allemaal voorbij en is het gek dat er aan de andere kant van de wereld nu ook een plek is waar je hart ligt..... In ieder geval heb ik al weer een nieuw spaarbankboekje geopend met : reis Nieuw Zeeland 2"......

En nu we weer thuis zijn kunnen we uit gaan kijken naar andere leuke dingen.... Frankrijk!!! Nog vijf weekjes en dan gaan we... eerst naar de Camagri (paarden-gebeuren in de Camargue), samen met Janneke, als bedankje dat ze altijd op onze beestjes past, en daarna nog een paar daagjes Pacaud. Nou dat zal ook tijd worden ook, vanaf begin augustus ben ik daar niet meer geweest! Onvoorstelbaar! Ben benieuwd hoe het er is, of de planten die we vorig jaar hebben neergezet, het overleefd hebben..... aan de foto's op Facebook te zien ligt er nu sneeuw in de omgeving! 

Een paar daagjes is natuurlijk veel te weinig! Ik wil weken er naar toe.... ik wil de zolder aftimmeren, ik wil bedenken hoe we ons terras kunnen aanpakken, ik wil de logeerkamers afmaken... zoveel plannen, zo'n zin om aan de slag te gaan..... maar ja... tijd.... en ik ben bang dat dat de komende jaren er ook niet echt in zit: een maand of langer daar verblijven....

Goed... eerst maar eens half februari lekker naar Frankrijk.... ik heb er zin in!