De hele terugweg naar Nederland heb ik een euforisch gevoel...... we hebben een huisje in Frankrijk! Een droom die opeens geen droom meer is, maar werkelijkheid wordt. Allerlei dingen van het afgelopen weekend  en wetenswaardigheden schieten door mijn hoofd... tijd genoeg om er in de rit naar huis over na te denken.... Het huis dateert al uit 1849 en wat ik begrepen heb heeft H. het 15 jaar geleden met zijn toenmalige vrouw gekocht en is het langzamerhand gaan opknappen. Drie jaar geleden had hij het te koop gezet, omdat zijn tweede vrouw niet dat gevoel voor Frankrijk had zoals hij dat had.... vandaar ook reacties op de advertentie uit 2018. Omdat H. die week op die site ergens op gereageerd had is  de advertentie weer vernieuwd waardoor het huisje opnieuw bovenaan in de verkoop kwam te staan... wat een geluk dat ik net op die site keek!! Het huisje ligt op 810 m hoogte en niet ver er vandaan is er dan ook een wintersport gebied. Het huisje staat op 1250 m grond langs een klein smal weggetje dat doodloopt. Er staan veel braamstruiken langs dat weggetje en ik zie mij al vele potjes jam maken.

Wat zo grappig is, is dat er in het keukentje een metalen bord hangt waar je op aan kunt geven welke boodschappen je nodig hebt. Ik had zo'n  bord deze zomer op de brocante in Sommieres gezien en was zelfs later nog even terug gegaan om te kijken of ik het terug kon vinden omdat ik het zo leuk vond. En nu hangt het gewoon in de keuken!!

 De volgende ochtend.... weten we het al? Natuurlijk weten we het al! Dit moet het gewoon worden! In de auto bellen we... H is nog wat slaperig en moet even aan het grapje wennen dat Frank maakt. We hopen eigenlijk dat we nog even langs mogen komen en dat is geen probleem. In de auto wordt nog even over de prijs gesproken, daar hadden we het nog niet over gehad namelijk. We weten dat vrienden van buren al een bod boven de vraagprijs hadden gedaan; de vraagpijs in de advertentie stamde nog uit 2018 toen H het huis al te koop had gezet, en de huizen veel minder opbrachten dan nu. H stelt voor om tussen het bod en de vraagprijs te gaan zitten..... of dat goed is.... JAAAAA, jaaa, natuurlijk....... ruim binnen ons budget!!!

Als we aankomen bij het huisje gaan we aan de koffie..... zo gek om daar te zitten en te bedenken dat dit over wat maanden van jou is........

H en H geven aan dat ze eigenlijk alles in het huisje willen laten staan, behalve een paar erfstukken zoals een glazenkast, een dekenkist en een stuk gereedschap. Verder blijft alles staan, de t.v., de meubels, het gereedschap.......fantastisch! Tegen half elf merkt H opeens op dat hij iets vergeten is. Deze ochtend zou er nog een stel Nederlanders, die op ongeveer een uur rijden hier vandaan wonen, nog langskomen om te kijken.... even vergeten... wij stellen voor om dan te vertrekken... maar nee, nee, H appt ze wel dat ze het huis verkocht hebben aan de mensen die zaterdag kwamen kijken. ( blijkbaar wisten deze mensen al wel dat er zaterdag al mensen, wij dus, zouden komen. ) Tsja... die mensen waren al onderweg..... een beetje sneu..maar heel optimistisch denk ik.... nou hebben wij een keer geluk!!

We spreken af dat we de verkoop verder laten regelen door een bureau in Brabant. Zij zijn er in gespecialiseerd dat alles goed wordt afgehandeld en dat is toch wel erg makkelijk. Er zijn veel dingen die we niet weten. Zo moet de fosse septique goedgekeurd worden, de electriciteit etc. en zoals het in goed Frankrijk betaamt, gaat daar wel wat tijd overheen.

 En daar zitten we dan....We kijken naar het huis van de buren en dat staat toch wat verder weg dan we gisteren dachten. De buren wonen hier permanent, zijn hier 1,5 jaar geleden komen wonen en zijn druk aan het verbouwen. Het is wat rommelig maar de schok die we gister door de aanblik van het buurhuis kregen, is weg... er lopen wat geitjes in een weitje en ja... het paard achter het huis, is van de buren en blijkt een tinker te zijn!! Maar wat zit het er lekker op het terras achter de schuur en wat een uitzicht!

Eigenaar H. stelt voor om even door het gehuchtje te lopen, 8 huizen waarvan 4 bewoond zijn en 4 als vakantiewoning worden gebruikt. We hebben meteen al een leuke ontmoeting met een bewoner van een van de vakantiehuizen. De schuur aan de overkant van het weggetje, een schuur die redelijk op instorten staat, is van zijn broer. H. heeft er zijn camper staan en wij hebben onze auto daar geparkeerd. De man vindt eigenlijk dat hij maar parkeergeld moet heffen en tot grote hilariteit trekt Frank meteen zijn portemonnaie en geeft hem een 50 cent stukje. Goede eerste kennismaking dus.
Van de 8 huizen zijn er dus 4 permanent bewoond... in het laatste huis woont een gepensioneerde meneer die bij H. altijd het gras maait..... dat zou handig zijn als we dat konden voortzetten. Verder woont er de eigenaar van de bar tabac in L. en in een klein huisje een kok. We maken meteen kennis met de laatste vast bewoner, een man onder de tattoo's die druk aan het werk is, maar wel even een praatje komt maken.

We lopen door het gehuchtje en na 100 m. zijn we aan het eind van het weggetje... ik kijk uit over het dal, met een nog prachtiger uitzicht... ik zie alle bramenstruiken langs de weg... klaar om geplukt te worden en om jam van te maken.....jaaaaa dit is toch wat ik wil!!!!Weer terug bij het huisje is de beslissing eigenlijk al gevallen. We spreken af dat we er over gaan nadenken (nou jaaaaa.......) en morgenochtend even contact hebben. NA een bezoek van ruim 3,5 uur rijden we weer richting hotel.

Natuurlijk hebben we het er over en eigenlijk zijn we allebei weg van het huisje.... er is nog een losstaande schuur waar twee logeerkamers op een vide zijn gebouwd, met een badkamer. Het geheel is nog niet helemaal af, maar er staan al bedden en sanitair. Wat een extraatje... logee's hoef je niet in je eigen huis onder te brengen maar kunnen lekker op zichzelf slapen en douchen. Overigens is het terrein rond het huis groot genoeg om buiten het zicht nog een caravan of tent neer te zetten. Als Frank vraagt wat er nou minder leuk is aan het huisje moet ik best wel even nadenken... oke.. de keuken had wel wat groter gekund.....en de als je naar het huisje rijdt, en aan het eind van de dag vermoeid aankomt, dan zijn de laatste 30 km wel een dingetje...... door de bergen met slingerende weggetjes, ben je zo nog 45 minuten mee bezig. maar voor de rest............het gevoel dat dit het wel eens zou kunnen worden is overweldigend! Pffffffffffff

 's Avonds gaan we uit eten in Vichy. Het restaurantje behoort bij een naastliggende camping. We zitten buiten en het eten is lekker. Ondertussen verwerken we onze teleurstelling een beetje.... verdikkie... wat viel het eigenlijk tegen! Het liefst zouden we morgen niet eens meer langs gaan, maar dat kan natuurlijk niet. Misschien morgen maar eens kijken in de omgeving of er wat anders nog te koop is.

De volgende ochtend rijden we wat rond en komen uit bij een Belgische makelaar, die zelfs open is. Frank blijkt ooit al eens contact met hen te hebben gehad over een huisje. Mevrouw, die de de eigenlijke makelaar is, is er niet , maar meneer, een beetje een oude hippie, inclusief paardestaart, kan wel het een en ander vertellen over de huizen die er nog te koop staan. Het blijkt dat de huizen momenteel als warme broodjes over de toonbank gaan en ze zelfs zonder bezichtiging worden verkocht. Nou, dat belooft niet veel goeds.

Dan vertrekken we toch richting L, waar Frank de reistijd niet goed heeft ingeschat, dus app ik H. gauw dat het ietsje later wordt. Het regent als we aankomen.... wat alleen vreemd is, is dat het buurhuis enkele tientallen meters naar achteren lijkt te zijn verplaatst, de honden en geiten verdwenen zijn en alles er opeens wat rustiger uitziet bij de buren.

Ondertussen worden we hartelijk welkom geheten door H en zijn vrouw H. We worden mee naar binnen getroond vanwege de regen. En dan..... maar wauw... dit is een gezellige kamer! Heel anders dan op de foto's te zien was......een mooie houten vloer, een eettafel, rechts een grote schouw met een gezellig kacheltje, een houten trap die naar boven verdwijnt, en links een bank, kastjes, tafeltje, wat stoelen en, achter een grote stoel, een heleboel 5 literpakken wijn... echt torenhoog bijna! Kleine raampjes en dikke muren.... dit voelt Frans!! Dit is het sfeertje dat we zoeken! Het klikt meteen tussen ons en H. en H. en al gauw zitten we te kletsen alsof we elkaar al jaren kennen... dit is gezellig! Ik hoor Frank sommige opmerkingen maken waaruit ik kan opmaken dat hij dit huisje wel heel leuk vindt. Na wat koppen koffie en thee volgt de rondleiding. De keuken is piepklein, dat is wel jammer, maar alles zit er in. Naast de kamer is een keurige badkamer en daarboven een vlierinkje waar je van alles op kunt zetten en op kunt slaan; wel handig want de keuken is echt ienimini.

Via de trap in de kamer gaan we naar boven waar twee slaapkamers zijn; via de ene kamer kom je in de andere terecht. In beide staat een grote kast en twee persoons bed.

       

Intussen heeft het opgehouden te regenen en breekt de zon door. We verhuizen met een glaasje wijn en een glaasje pastis naar het terras achter de schuur..... en als we het Franse gevoel nog niet hadden, dan is het er nu: wijn, zon en een prachtig uitzicht over het dal.....wat heerlijk!!

 Vrij krijgen van het werk levert gelukkig geen problemen op, had eigenlijk ook niet anders verwacht. Dat wordt dus donderdag vertrekken... rustig aan doen en dan zaterdagmiddag om 14.00 uur de afspraak! Toch H. nog een mailtje gestuurd met de vraag hoe de situatie zou zijn als hij deze dagen al een bod krijgt en meteen maar aangegeven wat ons budget is.... Gelukkig wil hij het huis voor ons "vasthouden"! 

We rijden in twee dagen richting Vichy, onderweg krijgen we nog een lekke band: we kunnen nu gelukkig weer heel goed een band verwisselen!, maar verder loopt alles prima, inclusief het bezoek aan een garage om ons "thuiskomertje" te laten vervangen door een andere band.

Omdat ik nog steeds in de veronderstelling ben dat we in Vichy overnachten en dan zaterdag gaan kijken, heb ik ook helemaal niet door dat we een iets andere richting op gaan. Wel verbaasd het me dat we door het heuvelachtige, nou ja, meer bergachtige gebied rijden en vraag me af waar Vichy dan hier uit op moet duiken? Tot ik op een gegeven moment het bordje L. zie.......L????? dat is toch het dichtstbijzijnd gelegen dorpje? He???? Thuis had ik via google maps de omgeving van het huisje al "gereden"en dan zie ik een splitsing die ik daar echt van herken... google maps ging niet verder, maar aan dit weggetje ligt echt het huisje.... Wat?????? Daar was ik even niet op voorbereid... Slik..... gaan we het dan nu al zien???

Als we aan komen rijden over het smalle weggetje ligt rechts het huisje, maar mijn zicht wordt meer getrokken naar schuin naar voren: honden, geiten, auto's, pallets en een huis............. uhh? Mijn eerste indruk is: tokkie-achtig... het overdondert me... een chaos van dieren, honden, mensen en een buurhuis...

Rechts ligt het huisje waar ik ook natuurlijk naar kijk en naast de voordeur zit een mevrouw lekker in het zonnetje! Ja, dat is het! Ziet er leuk uit, voelt wel ietsje kleiner..maar mijn aandacht blijft vooral bij het buurhuis. Een klein stukje verder kunnen we draaien, want het weggetje houdt daar op, en rijden we langzaam terug. De mevrouw voor het huisje ziet onze auto en zwaait... wij trappen op de rem, gaan een paar meter achteruit en draaien het raampje open..... we maken een praatje en dan komt mevrouw tot de ontdekking en vraagt of wij misschien de mensen zijn die morgen komen kijken? Haha.. goed geraden...... We zeggen dan dag en roepen tot morgen en rijden weg..... na een paar minuten komen onze reacties... totdat ik eerlijk zeg tegen Frank: ik vind het diep in mijn hart maar niks, die buren, die beesten, wat een chaos, het buurhuis zo dichtbij.... bovenop het huisje zo lijkt het.... pffff, eigenlijk wel een grote teleurstelling...... ik... die dat zegt..... oei... dat zegt wel wat. Frank is eigenlijk wel een beetje dezelfde mening toegedaan en een beetje stil rijden we richting Vichy en zoeken daar een hotel

 En toen... een paar weken geleden... zondagmiddag.... ik zit op kantoor en
bekijk weer eens alle sites met huisjes te koop in Frankrijk. Zo kom ik op een site die ik eigenlijk nog niet eerder had gezien: Nederlanders in Frankrijk...en er is ook een kopje "huizen te koop"... dus maar eens aanklikken. Ik zie meteen een foto van een huis en ik denk: wauw! die is leuk!! Ik lees het beschrijvende stukje er  onder en denk nog: dat zal wel ver boven ons budget liggen. Aan het eind wordt de vraagprijs genoemd en ik moet echt nog een keer kijken... dat kan toch niet? Ruim binnen ons budget? Zijn ze er geen "1 "voor vergeten te plaatsen? Ik bekijk de foto's en krijg de kriebels; vooral van de buitenkant en het uitzicht..... een "hoog" huis met bordeaux rode luiken... een schuur met een ronde deur van boven en... een stenen muurtje voor het huis.... een stenen muurtje!!! Wahaaaaaa!!!! Ik kijk van wanneer de advertentie is... twee dagen geleden! Snel stuur ik het bericht door aan Frank en roep naar hem: ik heb je wat gestuurd... je moet NU even kijken!!! En als hij niet meteen reageert nog eens: je moet NU kijken, deze is leuk! Onder zoveel druk besluit Frank dan toch te kijken en volgens mij vindt hij het huisje ook leuk (en zeker de prijs). Nou, dan moet je maar bellen, zegt hij...tsja en dat is nou een dingetje... best wel eng , ook al is de eigenaar een Nederlander, en... waarom doe je het zelf niet... jij hebt meer tijd dan ik. Ik verhuis weer terug naar het kantoor en besluit in ieder geval vast een mailtje te sturen met de vraag of het huis nog te koop is en of de vraagprijs klopt. Onder de advertentie zie ik reacties van mensen op het huis.. de meeste reacties zijn uit 2018.. He???? We zitten nu in 2021. Beetje vreemd. Als ik daarna weer de kamer in loop zie ik dat Frank aan de telefoon zit... met de eigenaar van het huisje H. Neeeeee, die kon toch ook blijkbaar niet wachten.......... Ik hoor Frank zeggen: ja, mijn vrouw is helemaal verliefd op het huis..... goede zet want uit de advertentie konden we opmaken dat de eigenaar toch ook wel erg verknocht was aan het huis maar dat hij het verkocht omdat zijn huidige echtgenote meer van het rondtrekken was met de camper. Het gesprek wat ik meekrijg tussen Frank en H. klinkt gezellig. Ik hoor Frank zeggen dat zijn vrouw, ik dus, hem ook al een mailtje heeft gestuurd. Er wordt afgesproken dat we het volgend weekend, als ik tenminste vrij kan krijgen, zullen komen kijken! Woehoe... spannend! Een uurtje later krijg ik een mail; met nog veel meer foto's, vers van de pers! En ooo, wat lijkt het leuk. De binnenkant lijkt me wat saai, nog niet echt de Franse sfeer... maar die buitenkant...... en een uitzicht..... en wat zie ik daar... staat daar een paard in de wei achter het huis? Het lijkt wel een tinker?? De foto maar eens vergroten en ...verdikkie.... het is een tinker! Zou dat een teken zijn?? Zoveel tinkers zie je niet in Frankrijk!

 Soms heb je van die dromen.. dromen die diep in je hart zitten weggestopt.. soms komen ze even tevoorschijn, kun je er even aan ruiken... maar het blijven dromen...

Het gekke van deze droom is dat ik die droom heb beleefd.... vanaf ongeveer 1993 leefden wij die droom met ons kleine vakantiehuisje in Zuid Frankrijk..... en hoe fantastisch dat ook was... indertijd besefte ik niet ten volle hoe zeer het leven in Frankrijk mijn ding zou zijn.....pas toen we het huisje hadden verkocht, kwam na jaren  het besef dat dat toch was wat ik wilde... en dat kwam uit mijn tenen, dat gevoel...

Op vakantie in Frankrijk was er altijd dat gevoel, hier hoor ik, dit is mijn thuis...... maar na een paar weken was het dan weer huiswaarts naar Nederland.... naar een prachtig plekje.... maar het Frankrijk-gevoel bleef altijd bij mij hangen... en dan dacht ik: wat zeur ik nou? Ik heb hier een plekje waar iedereen jaloers op is en waar ik ook super blij mee ben. Maar toch...........

Er zijn jaren geweest dat we ivm onze financiele situatie zelfs niet op vakantie naar Frankrijk konden maar ik bleef dromen van dat huisje in Frankrijk.... en niet alleen een huisje, maar een leven in Frankrijk, compleet met zoiets als een B&B.... ik zag (zie) het voor me.... een paar kleine huisjes die verhuurd worden, een mooie oude schuur die omgetoverd wordt als eetkamer, voor als het weer wat minder is, en bij mooi weer natuurlijk op het terras, met een lange tafel, van die mooie oude stoelen die zijn opgeknapt (en ja, die heb ik al! 😃) , mooi oud servies, van allerlei pluimage.... en dan lekker een table d'hote klaarmaken (ook de recepten zijn er al in overvloed), met heerlijke boeren gerechten, uit eigen moestuin natuurlijk en wijn van de buurman.... en ik denk dat ik het zou kunnen... mensen een fijne vakantie bezorgen.......

Maar om even terug te komen, en niet af te dwalen en te verdrinken in mijn dromen...

De situatie veranderde wat...... en eerlijk, hoe onaardig het misschien ook klinkt..... vaders werd ouder en slechter en overleed eind januari van dit jaar. En we hadden er denk ik ook wel vrede mee.... hij zat net in het verpleegtehuis en dat is eigenlijk niet zoals je zou willen.....

Gevolg van het overlijden van vaders was dat er wat geld vrij kwam en toen was de beslissing niet moeilijk........... waar waren nooit gestopt met het kijken naar huisjes in Frankrijk en we hebben elkaar de afgelopen jaren tientallen huisjes doorgeseind: joh... dit is wel wat.......maar nu werd het toch meer voor "het echie".

Er kwamen veel huisjes langs maar een huisje, waar je hart echt sneller van ging kloppen, en ook nog binnen budget, die waren er niet zo veel toch. En ergens in ons achterhoofd was er altijd weer ons Mazetje.... het nieuwe huisje moest wel bijzonder zijn wilde dat hieraan kunnen "tippen". Regio Sommieres hadden we maar uit ons hoofd gezet, totaal niet binnen ons budget, maar midden Frankrijk maakte een goede kans. 

En toen was daar op een dag, twee maanden geleden, dat huisje , dat wel heel veel aantikte van wat wij leuk vonden: blauwe luiken (😁, als iets maar blauwe luiken heeft kijk ik altijd een tweede keer), midden Frankrijk, een ha grond, uitzicht, leuke keuken, een schuur die mogelijkheden bood, en je kon er meteen in, niet noodzakelijke verbouwingen om het bewoonbaar te maken...... eigenlijk wel heel erg leuk. Na overleg met de makelaar vertrok Frank  hals over kop naar Frankrijk want er stonden wat bezichtingen gepland. En wat was het leuk! Frank was helemaal verrast en deed een bod. De makelaar was redelijk optimistisch en Frank was zelfs de huidige eigenaren tegen gekomen en had er een leuk gesprek mee gehad. En toen kwam een dag later het bericht dat er een ander bod was geaccepteerd....... wat een teleurstelling........ dat is nog zacht uitgedrukt... het deed gewoon pijn, we zaten er zo dichtbij, het huisje was zooooo leuk......... pffffff kon bijna niet geloven dat het aan ons voorbij ging..........mijn levensmotto: als het het niet wordt is er een reden en komt er iets beters....... heb ik maar even naast mij neergelegd... zo jammer vond ik het en ik heb er ook best een paar traantjes om gelaten...........

Na een week het zoeken naar een huisje maar weer opnieuw opgestart... met een beetje tegenzin eigenlijk.... zoveel echt passende huisjes waren er niet en de prijzen schoten, net zoals in Nederland, omhoog, en als er iets was was het ook binnen de kortste keren verkocht.