Mijn eerste bos Fluitekruid is weer een feit.

Mei-maand...Fluitekruid......

Gelukkig ben ik nog "op tijd"uit Frankrijk terug gekomen om het Fluitekruid te zien bloeien. In Frankrijk begon het ook te bloeien, maar hier, bij ons langs het Mudjip, is het een waar feest van  wuivend Fluitekruid. Een zee van witte bloemen.

Dus vanochtend, nadat ik gistermiddag was thuisgekomen, meteen met Barkley aan de wandel. Het was droog, niet al te koud en al licht buiten. Wat verandert er dan veel in maar anderhalve week. Het gras stond bijna borsthoog dus dat was heerlijk lopen, ahem, door dat natte gras. Gelukkig was er een klein paadje zodat ik niet helemaal doorweekt werd, alleen mijn benen. Het rook heerlijk, vast van de meidoorn die overal bloeide. Ook in de wei waar ik de reetjes altijd zie, stonden de boterbloemen (of iets wat er voor door moet gaan) erg hoog. Geen ree te bekennen. Totdat ik wat verder kwam en ja hoor, daar ontdekte ik er toch eentje, bijna opgaand in de achtergrond. Het is dat ik er goed op let anders loop je er zo langs. Er was één reetje, tot zover ik kon ontdekken natuurlijk, zij keek mij aan.... ik haar...... en toen liep ik maar stilletjes door; ik wilde haar ontbijt verder niet verstoren. Barkley had, zoals een goed jachthond betaamd (hij is immers een kruising met een Heidewachtel) weer niks in de gaten....tsjaaaaaaa...........

Aan de andere kant van het bosje langs de sloot zat, voordat ik naar Frankrijk ging, een meerkoet te broeden, op een klein eilandje, midden in de sloot. Toen ik in de buurt kwam begon papa-meerkoet felle kreetjes te slaan....gevaar! En ja hoor...van het nest dook mama-meerkoet met wat kleine bolletjes het water in en dirigeerde deze snel tussen de planten, onderwijl ook allerlei kreetjes uitslaan. Pa en moe verdedigden hun kroost goed. Gauw een filmpje gemaakt en toen maar weer doorgelopen om de familie niet al te verstoren. Maar wat schattig om te zien. Moeder zwaan zit nog steeds op het nest; die doet er wat langer over om het grut uit te broeden, 36 dagen las ik. Nou, dan moeten haar eieren ook al bijna uitkomen. Ben benieuwd hoe het dan verder gaat. Papa-zwaan is nl nu al best agressief en als hij aanwezig is en we de auto's op de oprit hebben staan, lopen we maar even langs de andere kant van de auto. Mama-zwaan vindt ons wel best denk ik. Als ik 's morgens even kijk tilt ze haar lange nek op. Ik begroet haar dan met " goede morgen mama, pas je goed op je eieren? " en dan legt ze haar mooie zwanehals weer op het nest, met het idee...dat is bekend volk, die doen me niets. Mooi is dat. Papa-zwaan is een ander verhaal. Misschien moeten we aan het begin van het pas maar een bordje plaatsen...iets met: Kijk uit...Papa-zwaan.... Ach, hij verdedigt terecht ook alleen maar zijn a.s. gezinnetje.

 

My first bunch of Cow Parsley is a fact again. The month of May... Cow Parsley...... Fortunately I came back from France "in time" to see the Cow Parsley bloom. It also started to bloom in France, but here, along the Mudjip, it is a real feast of waving Cow Parsley. A sea of ​​white flowers. So this morning, after I got home yesterday afternoon, I immediately went for a walk with Barkley. It was dry, not too cold and already light outside. How much can change in just a week and a half. The grass was almost chest high so it was lovely to walk, ahem, through that wet grass. Fortunately there was a small path so I didn't get completely soaked, only my legs. It smelled wonderful, probably from the hawthorn that was blooming everywhere. Also in the meadow where I always see the deer, the buttercups (or something that passes for them) were very high. Not a deer to be seen. Until I got a bit further and sure enough, I spotted one, almost disappearing into the background. It's because I pay close attention otherwise you'd just walk right past it. There was one deer, as far as I could see of course, she looked at me.... I looked at her...... and then I just walked on quietly; I didn't want to disturb her breakfast any further. Barkley, like a good hunting dog (after all, he's a cross with a Heidewachtel) didn't notice anything again....tsjaaaaaa........... On the other side of the woods along the ditch, before I went to France, a coot was brooding on a small island in the middle of the ditch. When I got close, daddy coot started to let out fierce cries....danger! And sure enough...from the nest, mommy coot dived into the water with some small balls and quickly directed them between the plants, while also letting out all sorts of cries. Mom and dad defended their offspring well. Quickly made a video and then walked on so as not to disturb the family. But how cute to see. Mother swan is still on the nest; she takes a bit longer to hatch the young, 36 days I read. Well, then her eggs must be almost hatching. I wonder how it will continue. Papa swan is already quite aggressive and when he is present and we have the cars in the driveway, we just walk along the other side of the car. I think mama swan thinks we are fine. When I look in the morning she lifts her long neck. I greet her with "good morning mama, are you taking good care of your eggs?" and then she puts her beautiful swan neck back on the nest, with the idea... those are familiar people, they don't bother me. That's nice. Papa swan is a different story. Maybe we should put up a sign at the beginning of the pass...something like: Watch out...Papa swan.... Oh well, he's rightly just defending his little family.