Ik ben lid van de Facebookgroep : "ik hou van Frankrijk" en zo nu en dan wordt er gevraagd foto's te plaatsen over een bepaald onderwerp en deze keer wat het poezen......

Nou hebben we sinds we in Friesland wonen altijd poezen gehad en het Facebookonderwerp is voor mij een mooie aanleiding om wat meer over onze poezen te schrijven.

Toen we hier net kwamen wonen kwam dochter Lieneke op een dag thuis met een klein poesje, gekregen van onze buren Appie en Mia. Ach, en als je buiten woont is een poes zo gek nog niet, dus het kleine poesje werd ons eerste poezenkind. We noemden haar naar Mia, onze buurvrouw. Toen ze wat ouder werd bedachten we dat het misschien wel goed zou zijn om haar te laten steriliseren, want je weet maar nooit... een knappe jongedames poes trekt vast de stoere heren katten aan..... Helaas bedachten we dat iets te laat want toen we haar naar de dierenarts brachten bleek ze wat kleine kittens in haar buik te hebben zitten.....ach.... een klein nestje is natuurlijk ook leuk (maar daarna meteen steriliseren!). Mia kreeg in totaal 4 kittens... omdat ze steeds boven zat hadden we een nestje gemaakt op de overloop; daar zat ze ook veel maar uiteindelijk werden de kittens ergens anders op de wereld gebracht... en wel op ons bed onder het dekbed. We hadden de kittens bijna nog geplet ook. Harmke, onze jongste, was op ons bed aan het springen toen ze wat gepiep hoorde. Ik zei nog: ach, dat zijn de vogeltjes buiten... bleek dat er drie kleine poesjes onder het dekbed lagen! We verhuisden de kleintjes toch maar naar hun plekje op de overloop en Mia vond dat prima.. een dag later kwam er zelfs nog een kleintje bij. Vier kittens dus. Onze Friese stabij Wiebe vond het allemaal prachtig en lag regelmatig gezellig bij moeder Mia tussen alle kittens. Uiteindelijk hebben we één van de kittens gehouden, Rommeltje, de andere drie gingen naar een ander huisje (waarvan eentje bij een nicht van Frank terecht kwam).  Helaas werd Mia een paar jaar later door een auto overreden bij ons voor; onze zoooo rustige straat in het buitengebied, waar nauwelijks een auto komt. We vonden haar na een gezellig weekend te zijn weggeweest in de berm langs de weg (en ook nog op mijn verjaardag).

Rommeltje hield het langer vol. En ze was een goede muizenvanger. Tot we in 2009 twee kleine kittens vanuit Frankrijk meenamen.

In 2009 werkte onze oudste dochter ruim een maand in Frankrijk voor een fokker van Camarguepaarden. Ze zou op zijn paarden passen die allemaal in verschillende weides stonden. Op de fiets zou ze die weides, die best verspreid lagen, afgaan en controleren of alles wel in orde was. Geen gekke job in ruil voor een veulen. Eén van die weides lag bij een kasteel en daar stond een flinke kudde met merries en veulens. In die weide, vlakbij de hooiplaats, vond dochter Lieneke vier heel kleine kittens. Omdat dat natuurlijk geen veilige plaats voor ze was verhuisde Lieneke ze een stukje verderop naast de wei. Moederpoes, een zeer verwilderde kat, waar je echt niet bij in de buurt moest komen, vond ze al gauw en bracht er twee naar een veilig plekje in het kreupelhout. De andere twee bleven liggen... en liggen... en liggen....moederpoes kwam ze niet meer halen. Zelfs toen ze wat verplaatst werden naar het kreupelhout toe, kwam moeder ze niet halen... Wat nu? Lieneke had ze op een gegeven moment maar wat paardenmelk dmv een flessendopje, dat daar ergens lag, gegeven. Het geluk wilde dat wij tegen die tijd Lieneke weer uit Frankrijk op zouden halen. Wat te doen met die kleine poesjes, die zeker dood zouden gaan zonder moeder. Tsja, en als je ze dan ook nog zag... schatjes... eentje was een echt pluizebolletje, de andere was wat korthariger. Eerst gingen we maar eens langs de Pharmacie, die, zoals jullie weten, ruimschoots vertegenwoordigd zijn in elk plaatsje in Frankrijk. Daar bleek je gewoon poedermelk voor poezen, inclusief een klein flesje met speentje te kunnen kopen. Toen was de beslissing natuurlijk al snel genomen. De kleintjes zouden mee naar Nederland. Je laat ze toch niet achter als je ze zelf gevoed hebt (ook 's nachts).

We namen ook nog twee Camargue veulens mee naar Nederland in een trailer dus met een hele beestenbende kwamen we thuis. De twee kleine poesjes kregen eerst een anti-vlooien beurt bij de dierenarts, die ons nog waarschuwde: misschien werden ze wel helemaal nooit "tam", dat wist je maar nooit met verwilderde poesjes. Nou, hoe mis kon hij het hebben gehad.... twee allerliefste, ondeugende kleine bolletjes die ontzettend aan ons gehecht waren; ach ja, wij hadden ze immers gevoerd en zo'n beetje de moederrol overgenomen. Natuurlijk moetsen ze ook een naam hebben...... Dat werd : Cadeau du chateau, kortweg Cadeautje, voor het meisje, en Napoleon, Nappie, voor het jongetje. De twee groeiden voorspoedig en werden helemaal geaccepteerd door onze Labrador Sprocket en Friese Stabij Wiebe. De ienieminie kleine poesjes lagen 's nachts bij hen in de mand. Ze groeiden op als twee mega lieve, aanhankelijke poezen, wat nou verwilderde katten? Je kon ze bij wijze van spreken dan, aan hun staart onder een stoel vandaan trekken, nooit zouden ze bijten of naar je uithalen. Het waren twee goede muizenvangers maar onze kippen met kuikens lieten ze ongemoeid, ook daar lagen ze lekker tussen, terwijl verder van alles als prooi naar huis werd gebracht. Ik heb altijd graag het gevoel gehad dat ze vonden dat dat allemaal bij de familie hoorde.

Een paar jaar terug werd Nappie ziek. Wij stonden op het punt om op vakantie naar Frankrijk te gaan. We gingen nog snel naar de dierenarts en daar bleek dat Nappie vol tumoren zat...... Ach... die lieve Nappie... wat nu.... Nappie kreeg wat medicijnen zodat hij het nog een paar maandjes zou kunnen volhouden en nog een goede tijd zou kunnen hebben. Voor ons was het meer een uitstel van een week ivm de vakantie. Dan zouden we daarna rustig kunnen bezinnen wat het beste voor hem was. Helaas waren we net een dag weg toen jongste dochter Harmke ons belde... het ging slecht met Nappie...... Samen met Harmke, onze dochter die gek is op alles wat leeft en groeit, besloten we dat zij en haar toenmalige vriend naar de dierenarts zouden gaan en hem eventueel zouden laten inslapen. En dat gebeurde ook. Ik ben zo blij dat Harmke en haar vriend erbij waren. Als het in de situatie mogelijk is vind ik dat ik dat verplicht ben aan ze, dat een vertrouwd gezicht bij ze is als het einde komt (bij mijn paardje Skip is dat nog altijd het ergste, maar tegelijkertijd het mooiste geweest wat ik gedaan heb: zijn hoofd op mijn schoot toen hij werd ingeslapen). Het was raar en leeg toen we thuiskwamen en er geen Nappie was om ons te verwelkomen. Zusje, woezelig poesje, Cadeautje, is er nog steeds, gaat nog steeds op muizenjacht maar mag wat meer in huis... Nog altijd die lieve aanhankelijke poes. Hoop dat ze nog een tijdje bij ons blijft.

en het poezen verhaal wordt vervolgd......

Nappie en Cadeautje