Goedemorgen….vrijdag 23 november New Zealand time......
Want het is ochtend… mijn computer geeft aan 18.10 uur Nederlandse tijd… dat wil zeggen dat het hier dan 6.00 uur, 12 uur later dan in Nederland., vrijdagochtend terwijl het in Nederland donderdagvond is.
Maar…. We zijn er……Ik ben wakker en heb net de gordijnen opengedaan en nu kijk ik uit op een stuk tuin en daarachter zie ik een heuvel waar schapen op lopen…… Ik hoor vogelgeluiden van vogels die ik niet ken, maar de geluiden herken ik wel…. Als je op tv een bv Australische serie kijkt, dan hoor je dezelfde roep…. Grappig is dat! Verder is er het getsjilp van mussen… die vind je overal! Ik heb heerlijk geslapen en zoals ik het nu merk, zit ik in hetzelfde ritme als ik in Nederland had… ben gewoon om zes uur ‘smorgens wakker geworden, ook al is het dan een halve dag later.

Maar we zijn er dus! Na twee dagen onderweg te zijn geweest… Wat een reis… wat een afstanden! We begonnen ons avontuur dinsdag aan het eind van de ochtend. Met de Fiat reden we tegen elven naar Harmke. Zij zou ons naar het treinstation in Heerenveen brengen om van daaruit naar Schiphol te reizen met de trein. Mooie verbinding zonder overstappen. Lekker rustig… dachten we…….

Nou, dat liep allemaal net even anders. We zaten nog geen tien minuten in de trein toen werd omgeroepen dat de bovenleiding tussen  Steenwijk en Meppel kapot was en dat er geen treinen meer konden rijden. We zouden tot Steenwijk reizen en van daaruit moesten we maar verder zien…… Er zouden eventueel bussen ingezet worden naar Meppel maar hoe lang dat zou duren eer die kwamen…. Even later volgde het bericht dat het repareren van de bovenleidingen wel een vertraging van vier uur met zich mee kon brengen…. Uuuuuuuhhhhhh….. dat klonk niet best….. vier uur later…. Dan zat ons vliegtuig al in de lucht! Wat nu te doen….. Maar gelukkig… want wie wonen er dichtbij Steenwijk? Heleen en Rolf…. Onze redders in nood! Na een telefoontje gepleegd te hebben naar hen stond een kwartiertje later Heleen voor onze neus. Wij stonden inmiddels met allerlei ongeruste mensen op het stationsplein van Steenwijk. We waren aan de praat gekomen met een jongeman die ook naar Schiphol moest. Wij vertelden hem dat wij opgehaald werden door een vriend van ons en wie weet kon hij wel mee. Op zich zou dat mogelijk moeten zijn maar meestal hebben Heleen en Rolf maar twee stoelen in de auto… de achterruimte is gereserveerd voor de honden. Heleen bleek inderdaad een lege achterbak te hebben en had daar gauw nog een losse stoel ingegooid. Ze had er gelukkig geen enkel probleem mee dat de jongeman, Rav, studerende in Leeuwarden, maar van origine komende uit Peru, wat illegaal, zittende op zijn koffertje, mee kon rijden. Heleen zou ons naar Zwolle brengen waar we de trein verder kunnen nemen en zo kwamen we eigenlijk toch nog vlot in Zwolle aan waar de trein naar Schiphol verder konden pakken Uiteindelijk kwamen we een uurtje later dan gepland aan op Schiphol en zelfs Rav was nog op tijd om zijn vliegtuig te halen naar Ierland, waar hij op bezoek ging bij zijn zuster.
Leve Heleen en Rolf die zo geweldig waren om meteen in de auto te springen, Heleen dan, en ons naar Zwolle te brengen. We hadden het zonder hen zeker niet meer gered!
En toen was het: op naar Hongkong voor het eerste deel van de reis.  Ik weet van mijzelf dat ik altijd eventjes moet slikken als we via de slurf in het vliegtuig stappen…. Op de een of andere manier denk ik dan: oke, nu lever je jezelf over… iets als “a point of no return”…… Ik ben niet echt een held wat vliegen betreft, maar ik betrap me er altijd wel op, dat als ik eenmaal in het vliegtuig zit, ik het allemaal erg spannend en leuk vind en dat ik geen momentje bang ben……

Het begin van een lange vlucht. Tot Hongkong vlogen we met De KLM. We zaten op de middenrij en dat was wel lekker, zo konden we makkelijk onze stoelen verlaten om het gangpad op te gaan. Toen we eenmaal in de lucht waren kreeg het cabine personeel het druk met het serveren van de maaltijd. Toen ik de afgelopen weken deelnam aan een cursus “zilverkleien”, speciaal om cadeautjes te maken voor Matts moeder hier in Nieuw Zeeland, was daar ook een cursiste die zelf stewardess was bij de KLM en me aanraadde om vooral de kip te nemen bij de maaltijd. Nou, dat was inderdaad een goed advies want ondanks alle commentaar die je altijd hoort op vliegtuigmaaltijden, was dit prima te eten… kwam natuurlijk ook wel omdat het een aparte entourage was en we uiteindelijk best wel honger hadden. In ieder geval genoten we van de speciale maaltijd, met een glaasje wijn er bij!
Daarna vermaakten we ons met het kijken naar het eerste deel van The Lord of the Rings, opgenomen in Nieuw Zeeland, om alvast in de Nieuw Zeelandse stemming te komen , en dat was meteen mooi om de aandacht wat af te leiden van mijn buurman die zich, dat denk ik tenminste, moed indronk met kleine flesjes whiskey en wijn, en na een uurtje wel wat tekenen van aangeschoten-heid begon te vertonen…zijn partner uitgebreid en lang kussend op het middenpad zodat niemand er door kon, een rondje door het vliegtuig en al wandelend de  danspassen van “Walk like an Egyptian “ uit te voeren…..tsja…… gelukkig viel ie op zijn stoel al snel in slaap, al had ie veel ruimte nodig, dus kroop ik maar wat meer Frank’s kant op. Het was een nachtvlucht en gelukkig slaap ik altijd goed in allerlei vervoersmiddelen dus ook die nacht heb ik toch nog wat uurtjes geslapen. Tegen tweeen werd ik weer wakker en na een half uurtje begon de bedrijvigheid in het vliegtuig weer toe te nemen. Ontbijt werd geserveerd en dat smaakte met de kop warme thee ook weer best. Mijn buurman had zijn roes ook weer wat uitgeslapen maar bleef toch een beetje vreemd…….
Vroeg in de ochtend landden we op Hongkong airport. Daar was het, denk ik, een uurtje of zes later dus halverwege de dag. We hadden ongeveer zes uur voordat onze volgende vlucht naar Auckland zou gaan, dus voldoende tijd. Omdat we geen idee hadden waar we moesten wezen gingen we eerst maar eens op zoek naar iemand die ons verder kon helpen… niet te vinden dus….. nauwelijks personeel aanwezig en uiteindelijk bleek een meneer, die we aanschoten, ons naar de juiste richting te kunnen verwijzen, Daar was van alle lege balies slechts eentje in gebruik en de medewerkster aldaar kon me vertellen dat tegen half drie de balie van Air New Zealand geopend zou worden. En die medewerker zouden we hard nodig hebben want in Amsterdam had ik geen boardingpas kunnen krijgen voor Air New Zealand wegens de een of andere storing. Bij Frank was het wel gelukt. Tot onze schrik zagen we op de app dat we daardoor geen stoelen naast elkaar hadden gekregen, Frank zou wat rijen verderop zitten… toch geen leuk vooruitzicht met nog een uurtje of elf vliegen voor de boeg.
Omdat de honger nu toch wel de overhand kreeg besloot ik op zoek te gaan naar iets eetbaars, en misschien meteen een winkeltje waar gympen werden verkocht, want de zool van mijn schoen was losgelaten en dat liep niet al te prettig. Nergens gympen te bekennen maar wel een eetzaakje waar ik op goed geluk een take away bestelde die ik meenam naar Frank.  Ik moet zeggen… het was een lekkere noedelmaaltijd met soep, noedels en vlees. Zo kregen we weer energie voor het tweede deel van onze reis.

Ongeveer nog 11 uur van Hongkong naar Auckland. Uiteindelijk hadden we toch plaatsen naast elkaar gekregen met een stoel aan de raamkant. Naast mij zat een meisje die zich duidelijk niet helemaal goed voelde. Ze vroeg ook om een paar dekens aan de stewardess. De stewardess kwam even later met de dekens en vroeg of ze koortsig was. Ze hadden nog een stoel ergens anders in het vliegtuig waar ze alleen kon zitten. Daar was ik in ieder geval erg blij mee want het vooruitzicht om 11 uur naast een ziek iemand te zitten lokte niet erg. En nu konden we extra ruim zitten omdat de stoel naast me nu leeg was. Toen het meisje weg was kwam de sterwardes de stoel ook nog ontsmetten. Keurig werk!
Ook deze vlucht was ’s nachts en verliep vlot. Ik heb een uurtje of vijf kunnen slapen en toen ik tegen een uurtje of twee/drie ’s nachts wakker werd, was het al weer tijd voor ontbijt. Plaatselijke tijd half tien zouden we ongeveer landen in Auckland.. De klok ging met wat uurtjes vooruit en opeens ging de tijd erg snel. Het was prachtig weer zodat ik uit het raam kon kijken. Ik zag de zon opkomen…een prachtig gezicht.

Op een gegeven moment zag ik land en de overgang van zee naar land… en daar was het dan: Nieuw Zeeland… een onvergetelijk gezicht: de kustlijn …… het was zonnig en de heuvels waren groen… echt een beetje het Hobbit-landschap uit The Hobbit. Prachtig om te zien! In het vliegtuig hadden we een formulier moeten invullen met allerlei vragen over dingen die we mee hadden genomen naar Nieuw Zeeland, of zaken waarmee we in aanraking waren geweest. Of we ook etenswaren mee hadden: nee; of we dingen in de koffer hadden bv van hout…… uuuh jaa… we hadden omi’s oude naaidoos meegenomen voor Lieneke; deze doos heeft emotinele waarde en we zouden hem aan Lieneke geven.  Op die vraag moesten we dus: ja antwoorden… Hebt u dingen bij u die met dieren in aanraking zijn geweest? Ook een ja, want we hadden twee paardendekjes , nog van Lieneke, meegenomen om de koffer wat op te vullen. En op die dekjes, hoewel ze nieuw waren, kon wel eens een paardenhaar zitten. Dan hadden we ook nog Paracetamol en Ibuprofen mee, die stonden niet op onze medcijnlijst en moesten we dus ook melden.
Toen we geland waren moesten we eerst op zoek naar onze koffers en daarna met koffers en al door de douane, het ingevulde formulier afgeven en aan de hand daarvan kon je gecontroleerd worden. Ik kneep hem wel want we hadden op best een paar vragen met “ja” geantwoord. Wie weet moest straks de hele inhoud van de koffers worden uitgestald! Toen we de koffers hadden konden we links af naar “nothing to declare” en rechts of naar “declare” en voor de zekerheid gingen we toch maar naar rechts. We gingen het wel zien. Een aardige meneer nam de vragen met ons door, daarna werden we nog verwezen naar een mevrouw die weer andere dingen met ons doornam, bv wat de medicijnen betrof. Iedereen was even vriendelijk en voor we het wisten waren we al door de douane en konden we op zoek naar onze binnenlandse vlucht naar Napier. Dat was op een andere terminal en nog een stukje lopen…volg de groene lijn. Het was inderdaad nog een flinke tippel maar gelukkig vonden we waar we wezen moesten. De koffers werden afgegeven en toen hadden we nog een uurtje voordat het vliegtuig zou vertrekken. We zouden naar Napier vliegen en op het informatiebord zagen we dat er die ochtend twee binnenlandse vluchten naar Napier vertrokken…. Het was bijna een soort busdienst.

Al gauw konden we aan boord van een kleiner propellor-vliegtuig. De vlucht zou nauwelijks een uur duren. Toen we in de lucht waren werd ons eerst water aangeboden; daar was ik wel aan toe want ik had ontzettende dorst gekregen. Daarna werd er koffie en thee rondgebracht en konden we er een koek of chocolade bij uitzoeken. We werden verwend, en dat voor nog geen uurtje vliegen. Toen werd er nog een snoepje uitgedeeld en werd de landing ingezet. Omdat ik aan een raampje zat kon ik naar beneden kijken. Het landschap, de huizen en auto’s werden steeds groter en al gauw landden we op het vliegveld van Napier.

 Toen we uit het vliegtuig stapten en naar de terminal liepen zagen we een witte ute (pickup) geparkeerd staan en een handje dat voor het raam heen en weer ging: Lieneke!!!! Gauw de koffers halen en toen zagen we haar ook meteen. Geweldig om haar na ruim een jaar weer te zien!! Bij haar auto, zo’n grote vier wiel aangedreven wagen, die je hier erg veel ziet, was iemand bereid om een foto van ons drieen te maken. De eerste!  De zon scheen, de lucht was blauw met witte wolken en het was warm (later bleek de eerste warme dag die week). 

Toen was het nog een krap uurtje rijden naar Waipawa waar Lieneke en Matt wonen. De sfeer rondom Napier voelde Zuid Frans aan… kwam misschien door de begroeiing, omdat het aan de kust lag, de zon….. het deed ons ergens aan de kust in Frankrijk denken. Ondertussen racete Lieneke met ons over de weg. Bij elke bocht schrokken we in eerste instantie omdat we het gevoel hadden dat we aan de verkeerde kant van de weg zaten. In Nieuw Zeeland wordt links gereden dus het bochten-werk voelde steeds heel vreemd aan. Het zal wel een kwestie van wennen zijn! Al gauw kwamen we in de buurt van Waipawa. Lieneke wees ons op dingen, zoals de plek waar haar paardje Fish vandaan komt, de weg waar de ouders van Matt wonen. En toen het huis, dat ik natuurlijk al kende van de foto’s en van Google Maps…… Een vriendelijk wit, laag huis met een prachtige tuin vol rozen en een mega grote boom/struik vol met citroenen…. Wat een weelde. Daar zagen we ook Matt en het was zo leuk om hem weer te zien! We werden rondgeleid door het huis en onze slaapkamer en badkamer werden gewezen. En toen was het: gaan we wat doen, zijn we niet te moe…. Nou dat moe zijn viel erg mee….. had nog geen last van een jetlag. Natuurlijk wilde ik graag even kennismaken met haar paardje Fish. 

 

Hij stond helemaal achter op het land, maar toen Lieneke een paar keer keihard: Fish!!! Fishie riep, kwam hij er aan gegaloppeerd! En wat is ‘ie leuk…. Beetje afwachtend naar die vreemde mensen die daar stonden, maar ook met een stoute blik. Geweldig om hem nu eens echt te zien!! Omdat het donderdag was zou Lieneke ’s avonds gaan voetballen en dat wilden we natuurlijk niet missen! Zoveel foto’s van de voetbal en van het team gezien; nu konden we het eens echt meemaken. Dus tegen vijf uur, hup in de auto, op naar de voetbalclub waar Lieneke speelt, ongeveer 45 minuten rijden hier vandaan. Het was heerlijk weer, zonnetje scheen, wat wil je nog meer? Op de club werden we van alle kanten hartelijk begroet door medespelers en clubleden. Ik voelde me er meteen al reuze thuis! Op zo’n avond worden er wedstrijdjes gespeeld, twee keer 20 minuten en een team bestaat uit een mengelmoesje van spelers, jong, uit, man, vrouw, maakt niet uit. Als het maar gezellig is. En dat was ook zo. We werden meegetroond door Nik naar het veldje waar Lieneke speelde. Lieneke speelde in een gemengd team tegen een team van allemaal kerels. Het werd 3-1 voor het andere team, maar…. Trots als wij natuurlijk zijn….. Lieneke gaf de assist van hun goal! Na de wedstrijd was het gezellig naborrelen op het terras. Iedereen was ontzettend vriendelijk, kwam zich voorstellen en een praatje maken. Wij waren dan ook bijna de laatsten die vertrokken. Ik denk dat we tegen tienen weer thuis waren en toen was het ook meteen door naar bed. Zodra mijn hoofd het kussen raakte was ik weg voor een heerlijk nachtrust, voor het eerst in twee dagen weer in een bed…..Lekker!