Het rommelt in de verte... zou het dan toch........?

Buurvrouw Claire kwam net langs om te waarschuwen dat er een orage zat aan te komen met hagel..... en hagel.... daar word ik bang van...Ik herinner me nog zo goed vorig jaar: we hadden ons huisje net drie dagen toen er een bui losbarstte met hagelstenen zo groot als tennisballen. Ze gingen dwars door ons dak heen, grote ronde gaten achterlatend. De auto's van de buren hadden, ondanks de bedekking van karton er over, totaal versplinterde voor- en achter ruiten. Geen prettig vooruitzicht dus.

Nadat ik Claire eerst geholpen had wat spullen binnen te sjouwen begon ik te denken wat ik kon doen. Aan het dak.. tja..daar kon ik niks mee, maar de twee auto's die hier stonden. Had net vanochtend een vervangende auto uit Vichy opgehaald. Frank was al weer naar Lyon dus samen met Barkley stonden we er alleen voor. Ik bedacht me dat ik misschien wat dekbedden over de auto's kon gooien, over nog beter.... matrassen, die lagen nog op zolder. Dus in de bloedhitte, 35 graden in de schaduw, zes matrassen naar beneden gesjouwd plus enkele dekbedden. De auto's daarmee bedekt, plastic erover en zo goed en kwaad als het ging alles met touw vast gezet. Wat een werk... met een rood hoofd en zweet dat met straaltjes over mijn rug liep een uur in de weer geweest om de auto's zo goed mogelijk te beschermen. Meer kan ik niet doen. En nu zit ik totaal uitgeput op de bank, pot thee er bij een een chocolaadje... heb ik wel verdiend vind ik... en nu maar duimen dat de bui langs trekt..... 

Het begint helaas steeds harder te rommelen........