Wat een ochtend, wat een heerlijke ochtend.

Al sinds we hier ons huisje hebben zie ik bij Ferrières langs de weg het bordje "savon" staan... en dat intrigeert me.... ik weet waar het voor staat..... Savon van de Bruit de Bulle.... een zeepmakerij hier wat verderop. We waren ze al tegen gekomen bij onze B&B toen we ons huisje kochten en en op verschillende markten hier in de buurt. Handgemaakte zeep met het atelier dus in Ferrières, hier vlakbij. Had via Facebook al eens gevraagd of we een keer langs konden komen en vandaag was het dan zo ver... er was een open dag......Dus wij vanochtend er naar toe..... Eindelijk de weg inslaan waar ik het bordje "savon" steeds zag staan. We reden door en kwamen uit op een erf waarvan ik eerst dacht: we zijn fout...een oude, vervallen schuur rechts, en links een huis, waarvan, als je goed keek, toch een deel wat bewoonbaar er uit zag....... en dan ja, een klein hoekje met een bordje "savon" op een deur en raam....... auto geparkeerd en voorzichtig aangeklopt want er hing nog een bordje "fermé" gesloten... (foutje). Een alleraardigste mevrouw die open deed en ons verwelkomde. Ze had al gauw door dat ik degene was die haar een berichtje had gestuurd en wist zelfs mijn naam: Jacqueline... en ook dat we wel eens in het winkeltje in Ferrrières waren geweest om zeep te kopen.... ha ik begin al bekend te worden hier in de omgeving....

Al met al al een zeer hartelijk welkom. Ik vertelde haar dat ik de eerste keer kennis maakte met haar zeep in de B&B vorig jaar bij Evelyne, de gastvrouw van de B&B. Evelyne bleek een zeer goede vriendin van haar te zijn (kon ik me ook helemaal voorstellen!). Het atelier was klein maar fantastisch om te zien, met allemaal rekken met zeep, zeep die nog stond te "drogen" (drie tot zes weken) en een soort werkbank waar de zeep werd gemaakt. We werden van begin tot eind meegenomen in het proces van zeepmaken, zo interessant!! Alles met alleen maar natuurlijke producten, b.v. brandnetels die ze uit de tuin haalde en zelf droogde, werden verwerkt voor de zeep. Het was geweldig hoe enthousiast ze alles vertelde en ik probeerde één en ander zo goed mogelijk te vertalen voor Harmke en HenkJan, al moet ik zeggen dat Harmke het meeste sowieso wel begreep. Het was echt boeiend! De mevrouw merkte onze interesse en stelde ook vragen aan ons, ze merkte dat we het mega leuk vonden en het viel haar op dat we veel natuurlijke geuren die ze gebruikte, ook herkenden.... vooral de geur van chocola, die je toch in eerste instantie niet aan zeep zou koppelen. Al met al een meer dan geweldige ochtend die we afsloten met een tas vol zeepjes, zo lief, we kregen een hele zak kleine zeepjes van haar om te proberen.... hoe leuk is dat!! Ze wilden weten waar we vandaan kwamen en ze stelde zelfs voor, mocht ik hier wat langer verblijven, dat ik bij haar wel een soort van stage mocht volgen, omdat ik zo enthousiast was!! Tegen die tijd moest ik maar even contact met haar opnemen! Nou dat lijkt me fantastisch en dat houd ik zeker in gedachten!

Maar voor mensen die in de Auvergne vakantie houden: een echte aanrader om eens naar toe te gaan...wel van te voren even contact opnemen (bv via Facebook) of ze er is.

 Zo nu en dan moet je ook wat toeristische dingen bezoeken in de buurt... in ons geval is "in de buurt" 1 uur en 45 minuten rijden..... We wilden naar Mont-Dore.... en dat kwam allemaal door het grappige filmpje dat we op facebook hadden gezien....slingerend door de bomen met op de achtergrond de muziek van de CanCan... Geweldig!!! Dat was wat voor Harmke en HenkJan als ze bij ons waren.... dus alvast de tickets besteld.......

Vandaag gingen we er dus naar toe. De tocht erheen was alleen al de moeite waard met prachtige vergezichten in een wisselend landschap en prachtige weidse vlaktes. We reden zo naar de plaats van bestemming en omdat we wat vroeg waren besloten we een klein hapje te eten in het bijgelegen hotel/restaurant... met een vriendelijke Nederlandse jongedame bij de receptie die ons nog even snel vertelde dat de kok erg goed was. We konden buiten zitten en inderdaad, heerlijk gegeten. En precies op tijd klaar want om twee uur hadden we onze afspraak "met de tyrolienne".......Best toch een beetje spannend omdat je toch niet goed wist wat je moest verwachten........ HenkJan werd als eerste in een soort harnasje gehesen met een zitje er aan vast. Alles goed vastgesnoerd, handen bovenaan bij soort grippen en hup.... daar ging- íe.... Ik stond er bij en keek er naar (en maakte een filmpje). Daarna volgde Harmke...... Ik miste wel een beetje de muziek van de CanCan maar verder zag het er wel gaaf uit. Dat konden de twee beamen toen ze kwamen teruggewandeld.

Omdat we nog twee kaartjes hadden mochten ze nog een keer! Dit keer wat relaxter maar niet minder leuk. Het was nog geen hoogseizoen dus het was nog niet superdruk, maar wij, plattelanders uit de Puy-de-Dome, vonden stiekem dat er wel al veel toeristen waren.......... Op de terugweg via St. Nectaire gereden om ter plekke de echte St. Nectaire kaas te kopen in een piepklein gehuchtje ergens achteraf op een boerderij. We wilden allemaal een kwart kaas, maar na proeven (heerlijk!!!) en de prijs te hebben gezien namen we allebei een halve kaas... nou Heleen en Rolf, jullie boffen: een kwart is voor jullie.

Al met al een geslaagd toeristisch tripje..........

 Het is de meest mooie ochtend die je je kunt bedenken...... de zon schijnt, de lucht is blauw, ik hoor de vogeltjes...en verder niets..... Het ritje naar de bakker..... bijna niet te beschrijven hoe heerlijk dat is... met hond Barkley mee in de auto over al die leuke weggetjes te rijden met links en rechts de meest mooie uitzichten..... Bij de bakker gekomen alleen maar vriendelijke mensen; het oude heertje waar je de deur voor open houdt en die je beloont met de meest stralende glimlach..... de meneer die op zaterdag in de bakkerij staat en het niet meer bij een "bonjour" laat maar een gezellig praatje aanknoopt en vanachter zijn toonbank vandaan komt om de deur voor je open te houden...ik heb immers mijn handen vol... Zijn "à demain" klinkt oprecht.

En dan het stukje weer terug in de auto. Vogeltjes die voor je uit vliegen, een buizerd die zich opwarmt op een paal in de zon, de koeien met hun schattige kalfjes in de wei...

En dan rijd je het weggetje op bij je huisje... de zon schijnt op de rode luiken... wat een rijkdom...... gauw het kleine tafeltje voor het huisje dekken voor het ontbijt,,, het lekkere stokbrood en de croissantjes krijgen een plekje.....de huisgemaakte jammetjes staan klaar en de koffie pruttelt....... voor als de kinders wakker worden.

Wat kan het leven toch mooi zijn en wat is dit toch veel meer waard dan alle luxe die we soms menen te moeten hebben......nee, het is goed hier zoals het is, in al zijn eenvoud!

 

Hier in de omgeving lopen veel wandelroutes. Er loopt hier eentje langs ons huis en op de wandelroute kom je langs de pierre du sang, de bloedsteen. Ik heb hierover al eens eerder wat verteld. Er wordt beweerd dat het een offersteen van de Druiden was; er zouden menselijke offers hebben plaatsgevonden…. De plek waar het slachtoffer zijn hoofd neer moest leggen voordat het werd afgehakt is te zien, en ook de goot waardoor het bloed naar beneden zou lopen………..

 

Je kunt de hele route van lopen, maar omdat ik nu vooral de bloedsteen zelf wilde zien besloten we gistermiddag eerst een stukje met de auto te rijden en dus een stukje van de wandeling over te slaan. Harmke had op google maps de locatie van de steen gevonden dus zo gezegd zo gedaan. We misten het binnendoor-weggetje dus maakten een kleine omweg via Lachaux, maar die route is de moeite meer dan waard met een mooi uitzicht over de vallei. Het weggetje waaraan de steen zou liggen hadden we gauw gevonden.

Het verbaasde ons wel een beetje dat er geen bordje stond met “pierre du sang” maar ok…….. uiteindelijk hebben we daar de hele berg gezien, leuke wandeling overigens, maar geen steen te bekennen terwijl google maps toch duidelijk aangaf dat ie “daar beneden” moest liggen. Terug bij de auto eens even op internet gekeken en daarop zag ik een foto met een groen, beetje klungelig bordje, met daarop “pierre du sang” en dat bordje stond weer bij een officieel bordje over de “col” waar we reden, en die bordjes had ik al verscheidene malen zien staan.

Aan de overkant van de weg, een stukje verderop, stond nog zo’n bordje van de col, dus even checken en ja hoor, daaronder het groene bordje van de “pierre du sang”. We maakten ons op voor nog een fikse wandeling maar na een paar 100 m doemde daar een grote steen op… niet te missen… de pierre du sang! Door het verhaal erover is het toch een mysterieus plekje… zeker als je je voorstelt dat daar mensen werden onthoofd en het bloed door de geul in de steen stroomde…..

Volgende keer, bij een iets betere conditie, de hele tocht maar eens lopen……

 

.

 

Dochter en schoonzoon houden van spelletjes……en dan bedoel ik het spelen van bordspelen, kaarten etc.

Sinds een paar maanden zit schoonzoon “in de wijn” en omdat hij eind april jarig was, leek het me leuk iets van een spel te geven dat met wijn te maken had. En dan ook niet te prijzig aub want het “echte cadeau” zou hij deze vakantie krijgen: een mes, een soort van doe het zelf-pakketje, samengesteld door de plaatselijke coutellerie, wat hij zelf in elkaar moet zetten.

Maar een spel dus, over wijn als het even kon. Dus internet maar eens afgeschuimd en daar kwam ik meerdere spellen tegen.. het monopolie-wijnspel (heb ik uiteindelijk toch maar besteld), maar ik vond het jammer dat er niet iets van bv wijn-pionnen of zo bij zaten, het moest ook een beetje tastbaar met wijn te maken hebben. Ik vond een kaartspel, een soort wijn-kwartet en ik vond dus de World of Wines, een bordspel met vragen over wijn uit de gehele wereld (jammer voor de moeder van mijn andere, Nieuw Zeelandse, schoonzoon, die vroeg of er ook Nieuw Zeelandse wijn in voorkwam: nee dus….. we hebben toen maar even gauw een Nieuw Zeelandse wijn open getrokken en op haar geproost: Nieuw Zeelandse wijn is ook erg lekker; maar dit alles terzijde). World of Wines was precies wat ik zocht: allerlei vragen over wijnen met als onderwerpen: Frankrijk, Italie, Spanje en Amerika en algemeen, zodat schoonzoon en ook wij nog iets konden leren over al die wijnen, en… als klap op de vuurpijl….pionnen in de vorm van wijnflesjes! Helemaal top dus. Nadeel was wel dat het spel best prijzig was, zeker als het maar een “tweede” cadeautje betrof. Maar dan is marktplaats natuurlijk mijn grote vriend! Daar eens even rondgesnuffeld en voor een fractie van het bedrag vond ik daar een advertentie van het wijnspel. Nog even bij de verkopende partij geinformeerd of het er wel netjes uitzag; ja zeker… maar een keer gebruikt, mevrouw! Dus de “gok” genomen, en ja hoor… een spiksplinter nieuw wijnspel werd bij ons door DHL bezorgd! Prima cadeautje voor schoonzoon, die het cadeau op zijn verjaardag ook erg kon waarderen. Cadeau ging mee naar Frankrijk deze vakantie en van de week was het dan zo ver: we gingen het spelen. De spelregels zijn erg eenvoudig: je gooit met een dobbelsteen en komt op een plaatje terecht; dat plaatje hoort of bij een land, of is een glas wijn: dan kun je kiezen: je medespelers nog eens bijschenken of nog een keer gooien of, ik geloof, een beurt overslaan…dat laatste doen wij natuurlijk niet, we gaan vooral voor de eerste optie! Dan is er ook nog een plaatje van een chateau: als je daar op komt dan moet je zelfs een nieuwe fles open trekken, of nog een keer gooien met de dobbelsteen. Aangezien we aan de rosé zaten uit een 5 liter pak, kozen we dan maar voor de laatste optie!

Maar goed, het spel dus……voor schoonzoon leuk om zijn kennis te testen en aan zijn Franse uitspraak te werken…ik heb maar meteen even aangegeven dat hij, en volgens hem ook zijn twee bazen, Gewürztraminer toch echt helemaal verkeerd uitspreken (en ik kan het weten want mijn huwelijksreis ging destijds naar de Elzas en we hebben toen heel wat van die flesjes gedronken). Vooral de algemene vragen waren leuk, bij de andere vragen was het regelmatig een “ja of nee” antwoord en bij de vragen over de Amerikaanse wijn (en dan de vragen over wijn uit de VS) riep dochterlief, nog voor de vraag werd gesteld maar vast Nappa-Valley, want dat antwoord kwam wel heel vaak voor. Maar goed: al met een al een gezellig en leuk spel…..totdat………..

We kwamen bij een vraag voor dochterlief uit het stapeltje Frankrijk…..ik zei tegen haar: als je deze vraag niet weet dan moet je in je blote niksie hier het paadje af rennen…..(kwam vast doordat we al een paar keer met onze pionnen op het glas waren terecht gekomen…en zoals ik al vertelde:

op het glas komen met je pion betekent: iedereen bijschenken!)…

De vraag luidde: Wordt er in de Provence ook rosé gemaakt………..oké, oké, niet een al te lastige vraag want wij hebben ooit in die buurt een piepklein huisje gehad, lang geleden, en dochter houdt van rosé…dus…gelukkig… de vraag werd goed beantwoord, het mannelijke deel van ons gehuchtje werd teleurgesteld……

Na een paar vragen las ik schoonzoon een vraag voor, volgens mij een vraag over Spaanse wijn…. Ik weet hem niet helemaal meer, maar de vraag ging over een bepaalde wijn, uit welke streek deze kwam……Ik had het antwoord op het kaartje en die streek had een zeer lange naam…. Schoonzoon zat te steunen en te kreunen… ik zei… als jij deze weet, dan ren ik in mijn blote niksie het paadje af……. Tsja…. en wat er toen kwam…….. Schoonzoon stamelde een naam…….. en laat dat nou (bijna) goed zijn….. ik wil niet muggeziften….hij vergat een woordje…. Maar toch……. Ik geloof dat we in ons leven nog nooit zo gelachen hebben… ik kreeg het er, letterlijk, benauwd van! Voor de rust in ons gehuchtje hebben we unaniem besloten, dat ik toch maar niet het paadje in mijn niksie af zou rennen!

 

 Ik heb wat met kasten... zo heb je de kast met de groene ruitjes, van mijn omi aan moeders kant; daar heb ik al eens een stukje over geschreven. Die moet zeker nog mee naar Frankrijk. Dan is daar thuis in Nederland mijn mooie
servieskast, die ik al zo lang wilde hebben en waar ik wat jaren geleden tegenaan liep bij de kringloopwinkel, dan is er het mooie ladenkastje wat ik heb gekocht (nou, meer gekregen) om hiermee naar toe te nemen, voor onder de trap, zodat daar de stereo set op kan staan, die staat nu nl op een zeer wankelig rekje, maar dat kastje is natuurlijk veel te groot voor onder de trap hier (maar wel heel leuk!!!!), dus die staat ook nog in Nederland. O, en dan hier in Frankrijk dat 'Le bon coin" kastje, dat ik via die site een paar maanden geleden hier vlakbij op de kop heb getikt, en dat zelfs manlief een mooi kastje vond! Tsja, en dan de kast van tante To, oude tante van manlief. Ze is al lang geleden overleden en toen de inboedel onder de familie werd verdeeld kregen wij een oude tafel van haar en mijn schoonouders de kast van tante To die heel lang in hun huis heeft gestaan. Totdat ook mijn schoonvader overleed, huis verkocht werd en de kast dus een ander plekje moest hebben. Ik vind het het een mooie kast, maar wij zaten "vol", dus ging de kast naar mijn zwager, die met zijn nieuwe vrouw net een huis had gekocht. Maar nu emigreert zwager met vrouw naar Brazilië, dus moet de kast van tante To weer een nieuw plekje hebben.... en ach, als je dan toch een huisje in Frankrijk hebt...... dus... kast van tante To uit elkaar, dan kon íe net plat op de vloer mee in de auto van manlief. Vandaar ook dat we deze keer met twee auto's reden naar ons stekje. 

En toen was dus het moment daar om de kast in elkaar te zetten en weer een plekje te geven... op onze "studeerkamer". We hebben boven twee slaapkamers; via de trap kom je in de ene die ook open is en vanuit die slaapkmaer kom je in onze slaapkamer. De eerste slaapkamer is erg onvrij omdat je er altijd doorheen moet. er stond een groot tweepersoons bed dat ik wat maanden geleden al naar zolder heb gesjouwd... nu hebben we daar een heerlijk grote ruimte, een soort overloop dus, waarop in de hoek van planken en schragen en echt heerlijke werktafel is geknutseld. Nu stond er op die kamer een oude Ikea kast, die wordt nu verbannen naar de Grange om allerlei gereedschap in op te bergen (idee van mij, weet niet wat manlief daar van vindt 😀). Dan kan daar op die plek mooi de kast van tante To staan. Maar eerst moet die kast in elkaar....nou geef mij dan toch de Ikea kasten maar, ook al hoor je daar veel gemopper over , over het in elkaar zetten)...nee dan de kast van tante To.........Allemaal plankjes die aan de achterkant ergens in moeten... natuurlijk past alles niet en blijven er veel kieren over... respect voor mijn zwager, maar die is dan ook wel heel handig, die destijds de kast in zijn eentje in elkaar heeft gezet. Nu waren er twee man en één vrouw voor nodig! Maar goed.... hij staat.... hij staat geweldig op die plek.........nu nog kijken of we de Ikea kast naar beneden kunnen krijgen.........😁 

 Een van de dingen die we deze vakantie zeker wilden doen was eten in Le relais du Pouthier in Chapelle, een klein gehuchtje op ongeveer 30 minuten rijden (in luchtlijn maar iets van 20 km) waar we vorige jaar, bij de koop van ons huisje, een paar dagen in een leuke B&B hebben gezeten, en we toen meer dan heerlijk hebben gegeten in de plaatselijke kroeg. De eigenaar had ons destijds al verteld dat hij er eigenlijk mee wilde ophouden, dus was het de vraag of het restaurant er nog zou zijn. Zaterdagmiddag heb ik maar eens gebeld..en ja hoor, we konden 's avonds met z'n vieren komen eten! Zin in.......!!

We hadden Harmke en HenkJan natuurlijk al uitgebreid verteld hoe leuk en lekker het daar was en aangezien zij ook wel erge lekkerbekken zijn waren zij ook erg benieuwd. De lat lag dus hoog. Maar we hadden niets te veel gezegd, want het was weer een feestje..vanaf het eerste lekkere drankje, de amuse, tot aan het aangeboden drankje door  de eigenaar bij het afrekenen.  HenkJan, die tegenwoordig "in de wijn zit" kreeg allerlei uitleg door de eigenaar, en de wijn die we uiteindelijk kozen was ook heerlijk. De eigenaar is altijd in voor een grapje, een verhaaltje en juist die combinatie met het heerlijke eten, klaargemaakt door zijn vrouw en met zo veel mogelijk producten uit zijn tuin of  producten van de buren, maakt het tot een heerlijk avondje uit....... Ik denk dat we deze vakantie nog een keertje terugkomen voor de lunch😜

 Zaterdagochtend: dat betekende: op naar de bakker!! Samen met Harmke.... zo zie je meteen wie hier de vroege vogels zijn... de heren draaiden zich nog even om. Ik had Harmke al voorbereid dat ze geen gelikte bakkerij moest verwachten met luxe taartjes en broodjes. Maar, net zoals als ik\, is ze daar ook niet zo van. En als je dan binnenkomt is het net alsof je niet bent weggeweest. De meneer achter de toonbank grijnsde naar ons , ik mag graag geloven dat het een grijns van herkenning was. We kozen voor twee grote pains, een boule, vier croissantjes en een appelbroodje. Natuurlijk moest Harmke voor de bakkerij nog even poseren! Onderweg genoten we van de rit naar huis. Van de prachtige koeien onderweg; er staan hier veel charolais natuurlijk, maar ook een paar weides met schotse hooglanders (tenminste: we denken dat het schotse hooglanders zijn)... indrukwekkende koeien met als heerser over de kudde een nog indrukwekkender stier!

Thuisgekomen was de tafel gedekt en konden we aanvallen op al het lekkers van de bakker. En dan merk je toch verschil met een stokbroodje uit de supermarkt en het stokbrood van "onze" bakker.......

's Middags zou er in Lachaux een fête des plantes zijn.... een foldertje hierover hadden we, hoe kan het ook anders, bij de bakker gevonden. Nou, dat leek ons wel wat..... je kon er, buiten allerlei informatie over het klimaat, droogte etc. ook  plantjes kopen of ruilen en aangezien we hier best nog wel wat dingetjes kunnen aanplanten hier leek het ons leuk om daar een kijkje te nemen, ook al omdat het in ons piepkleine dorpje Lachaux was; ons gehuchtje valt daar onder. Dus in de middag met vier man sterk plus hond in de auto er naar toe...... Het festijn zou plaatsvinden bij het waterbassin......nou hadden we geen groots opgezet gebeuren verwacht, maar het ene tafeltje met misschien vier plantjes dat er stond oogde wel heel triest en eenzaam...... Misschien waren we, zoals het echte Hollanders betaamt, wel wat te vroeg... Maar nee.... toen we na een tijdje weer langs reden was er nog niets veranderd, nog steeds dat ene trieste tafeltje met vier zielige plantjes......  Uiteindelijk waren we gauw weer thuis........

 En nu is zaterdagochtend , 5.00 uur geweest, de vogeltjes worden wakker, het wordt wat lichter buiten. Ik zit met mijn kopje thee beneden in de kamer; slapen is er wel van af nu.......Kan ik mooi nog even doorgaan met mijn verhaaltje.

Toen we eergister aan kwamen natuurlijk een rondleiding voor Harmke en HenkJan; eerst buiten, het terras achter, het uitzicht, het terrein, kijken welke struiken en bomen waren aangeslagen.... toen naar de Grange, waar Frank een paar weken terug zo druk is bezig geweest om een trap naar de vide te maken waar twee slaapkamers en badkamer zijn en waar de kinders zich zullen installeren...De trap naar de vide zag er super stevig uit... dat loopt heel wat makkelijker dan een ladder op en af klauteren! Het bed stond klaar en zag er uitnodigend uit......maar nee, eerst nog even verder.....Harmke en HenkJan waren erg enthousiast over wat ze allemaal zagen, vooral het uitzicht en de rust..... En toen nog natuurlijk het huisje zelf..... rondleiding..... Harmke hoefde niets te zeggen..... ik zag het aan haar...... en wat is dat dan toch fijn, dat je de liefde voor dit huisje met mensen kunt delen, mensen waar je zelf ook zo veel van houdt.....dat maakt mij ontzettend blij.....

En toen nam de routine de overhand...... elektriciteit aan, water aansluiten, bedden opmaken, auto's leegruimen.......en tot slot, fles wijn open en hapjes op tafel. Ik had een pasta-maaltijd meegenomen maar eigenlijk waren de hapjes en de wijn voldoende dus de pasta mocht nog even in de koelkast blijven staan. En toen was het einde oefening en wilden we eigenlijk nog maar één ding: naar bed... Harmke en HenkJan in hun Grange, wij boven op onze slaapkamer. Ik vroeg me af of de kinders het niet koud zouden krijgen, dus nog even een extra sprei mee naar boven, voor je weet maar nooit......

Vrijdagochtend: in alle stilte lekker rommelen, wat dozen uitpakken....het was nog vroeg dus iedereen sliep nog.....tafel gedekt met leuke Franse borden natuurlijk. Met z'n allen aan het ontbijt, nu nog met Nederlands brood, maar zaterdag is de bakker weer open met zijn heerlijk broden! Daarna een wandelingetje door Pacaud, genieten van het uitzicht en kennismaken met Fréderque, de achterbuurvrouw, die nog niet op vakantie was omdat er iets aan de camper mankeerde. Sneu voor hen, fijn voor ons, want zo zagen we elkaar nog even.... En dan boodschappen doen, waar je minstens drie à vier uur voor uit moet trekken.... op naar Thiers, want de Action moet worden leeggekocht: badkamerspulletjes voor in de badkamer in de Grange, nog wat extra hoofdkussens en dekbedden....... he, heerlijk, wat voel je je dan rijk met zo'n volle kar en zelfs je portemonnee is daarna nog redelijk vol😃. Thuisgekomen ging iedereen zijn eigen gang: De kinders gingen een eindje lopen; ik besloot de slaapkamer in de Grange wat gezelliger te maken en aangezien Frank toch al met hout in de weer was vroeg ik hem drie planken om te toveren tot een waar nachtkastje voor naast het bed, lampje er op et voîla...... hoe leuk stond dat! Van drie planken nog een soort van ieniemini sidetable (nou ja, meer een plank op pootjes 😆) gemaakt voor wat meer sfeer tegen de kale muur, nepkaarsjes er op, bosje bloemen geplukt ........dat zag er al heel gezellig uit.... En toen we in een gat in de muur (die muur moet nog helemaal dichtgestopt worden met zand en kalk, maar dat komt tzt wel) een nepwaxinelichtje hadden gezet..... nou.... toen.......niks meer aan doen..........

 En we zijn er weer... wat zeg ik? We hebben zelfs al een complete dag achter de rug........maar laten we bij het begin beginnen.

Donderdagochtend, tegen kwart over zes, zaten we in de auto..... Frank met Barkley, de kast van tante To en nog heel wat andere spullen (dat krijg je als je zwager (broer van Frank) over een paar weken naar Brazilië emigreert en hij bijna niks meeneemt, dus moet zijn huis leeg en waar kan al zijn gereedschap e.d. beter naar toe dan naar ons? 😀) in auto nummer 1 en dochter en schoonzoon en ik met koffers en tassen in auto nummer twee. Wij vertrokken net iets eerder dan Frank en Barkley en die hebben we dan ook de verdere reis niet meer gezien. We hadden besloten om via Maastricht te rijden, dan Metz, Nancy en zo naar beneden richting Dijon/Vichy. Kan niet anders zeggen dan dat de reis voorspoedig verliep. Was ook wel fijn; drie mensen die om de beurt konden rijden (Harmke heeft uiteindelijk alleen maar liggen slapen, zo moe van de drukke werkweken die achter haar lagen) maar HenkJan en ik waren een goed team en alles verliep voorspoedig. We hadden in Luxemburg al getankt natuurlijk (ja ons bint zuunig), maar op ongeveer 60 km voor onze eindbestemming wilde ik de tank toch nog maar even aanvullen; om nou met een bijna lege tank bij ons thuis aan te komen.... mwah.... dus bij Le Donjon voor € 25 de tank bijvullen......Ik stapte uit en wilde net de tankdop opendraaien, stopte er een auto naast ons... Schoonzoon dacht nog: he bah, Nederlanders........hing er een zeer enthousiaste hond uit het raampje.......onze Barkley........Daar was manlief, die we de hele reis nog niet hadden gezien........of we het hadden afgesproken..... Dus daarna achter elkaar richting huis.

Naarmate de reis vorderde en we dichter bij huis kwamen, werd ik op een positieve manier gespannen... het was de eerste keer dat dochter en schoonzoon ons huisje zouden zien en ik was zooooo benieuwd hoe ze het zouden vinden? Vooral Harmke, onze dochter...ze houdt van Frankrijk, ze houdt van de natuur, ze houdt van rust (op wie zou zij nou lijken?? 😊) dus ik hoopte ook zo dat ze zou kunnen zien en voelen wat ik hier ervaar als ik er ben. 

En toen waren daar eindelijk de laatste kilometers, het laatste dorpje La Guillermie met zijn mooie uitzichten en toen eindelijk: het bordje: Pacaud, links het weggetje naar boven. Het weggetje waar dochter en schoonzoon al zo veel foto's hadden gezien; waarvan we destijds al zeiden: alleen voor het weggetje zou je er al gaan wonen..... Tsja en toen was daar het huisje......Harmke zei niet zoveel maar haar ogen spraken boekdelen...........

 Het is eigenlijk niet de bedoeling om nu al weer iets over een Franse film te schrijven; maar de film die we gisteravond hebben gezien was zo indrukwekkend......daar kan ik niet aan voorbij gaan.....

Une belle course........

Mijn cadeautje voor Franks verjaardag: een film arrangement bij Filmhuis Slieker in Leeuwarden: eerst een daghap eten (en die was overigens heerlijk!!) en daarna naar de film. 

 

Het Filmhuis Slieker vertoont vaker Franse films en toevallig zag ik deze langs komen. Het gaat over een oudere dame Madeleine (92 jaar; de actrice is van 1928!) die naar een tehuis moet en daarvoor een taxi belt. De taxichauffeur Charles komt haar ophalen en is nogal kortaf. Onderweg vraagt de dame om bij bepaalde plekken te stoppen omdat ze daar herinneringen aan heeft. Zo wordt er langzaam een stuk van haar leven onthuld, wat taxi-chauffeurCharles meer raakt dan hij ooit had kunnen denken.......

Wat een film.... pfffff........

Ik kan er een heleboel over vertellen, maar eigenlijk zou ik zeggen: ga deze film zien............