En we zijn er weer... wat zeg ik? We hebben zelfs al een complete dag achter de rug........maar laten we bij het begin beginnen.

Donderdagochtend, tegen kwart over zes, zaten we in de auto..... Frank met Barkley, de kast van tante To en nog heel wat andere spullen (dat krijg je als je zwager (broer van Frank) over een paar weken naar Brazilië emigreert en hij bijna niks meeneemt, dus moet zijn huis leeg en waar kan al zijn gereedschap e.d. beter naar toe dan naar ons? 😀) in auto nummer 1 en dochter en schoonzoon en ik met koffers en tassen in auto nummer twee. Wij vertrokken net iets eerder dan Frank en Barkley en die hebben we dan ook de verdere reis niet meer gezien. We hadden besloten om via Maastricht te rijden, dan Metz, Nancy en zo naar beneden richting Dijon/Vichy. Kan niet anders zeggen dan dat de reis voorspoedig verliep. Was ook wel fijn; drie mensen die om de beurt konden rijden (Harmke heeft uiteindelijk alleen maar liggen slapen, zo moe van de drukke werkweken die achter haar lagen) maar HenkJan en ik waren een goed team en alles verliep voorspoedig. We hadden in Luxemburg al getankt natuurlijk (ja ons bint zuunig), maar op ongeveer 60 km voor onze eindbestemming wilde ik de tank toch nog maar even aanvullen; om nou met een bijna lege tank bij ons thuis aan te komen.... mwah.... dus bij Le Donjon voor € 25 de tank bijvullen......Ik stapte uit en wilde net de tankdop opendraaien, stopte er een auto naast ons... Schoonzoon dacht nog: he bah, Nederlanders........hing er een zeer enthousiaste hond uit het raampje.......onze Barkley........Daar was manlief, die we de hele reis nog niet hadden gezien........of we het hadden afgesproken..... Dus daarna achter elkaar richting huis.

Naarmate de reis vorderde en we dichter bij huis kwamen, werd ik op een positieve manier gespannen... het was de eerste keer dat dochter en schoonzoon ons huisje zouden zien en ik was zooooo benieuwd hoe ze het zouden vinden? Vooral Harmke, onze dochter...ze houdt van Frankrijk, ze houdt van de natuur, ze houdt van rust (op wie zou zij nou lijken?? 😊) dus ik hoopte ook zo dat ze zou kunnen zien en voelen wat ik hier ervaar als ik er ben. 

En toen waren daar eindelijk de laatste kilometers, het laatste dorpje La Guillermie met zijn mooie uitzichten en toen eindelijk: het bordje: Pacaud, links het weggetje naar boven. Het weggetje waar dochter en schoonzoon al zo veel foto's hadden gezien; waarvan we destijds al zeiden: alleen voor het weggetje zou je er al gaan wonen..... Tsja en toen was daar het huisje......Harmke zei niet zoveel maar haar ogen spraken boekdelen...........