Het begon als een dag met een zwart randje maar eindige als een dag met een dikke gouden rand!

 

Gisteren was de crematie van een goede vriendin van mijn moeder. In 1972 werden zij overburen in Schalkhaar en van overbuurtjes werden ze vriendinnen. Al die jaren...

De vriendin overleed deze week en samen met Harmke zouden wij mijn moeder vergezellen naar de crematie in Diepenveen. Een voor ons zo bekende omgeving want daar heb ik samen met met mijn ouders en zus mijn middelbare schooltijd doorgebracht. Na de crematie, met overigens zulke lievevolle en prachtige verhalen over de vriendin van mijn moeder, vroeg ik mijn moeder of ze nog ergens langs wilde rijden, herinneringen ophalen... we waren immers in "onze" regio. We waren al langs ons oude huis in Schalkhaar gereden. Op de heenweg richting Deventer waren we langs Boschwijk gereden, net buiten Zwolle. Boschwijk is een landgoed dat heel vroeger in het bezit was van een tante en oom van mijn moeder en waar mijn moeder vanaf midden jaren dertig vorige eeuw wel drie keer per maand logeerde. Wij kregen daar altijd de mooiste verhalen over te horen, hoe mooi het was, het kattekwaad dat ze met haar nichtjes in het bos uithaalde, het verstoppertje spelen onder de rododendrons, het prachtige toilet met delftsblauwe pot en koperen kranen...mijn moeder voelde zich op dat toilet altijd een beetje als een prinses....Herinneringen te over, en altijd als we over de weg van Zwolle naar Deventer  reden vermeldde mijn moeder even dat daar achter al die bomen Boschwijk moest liggen.

Ik stelde mijn moeder voor om langs Boschwijk te rijden, daar de weg af te gaan... misschien konden we het dan wel door de bomen zien liggen? Of ze dat leuk zou vinden? Dat leek een goed idee, dus net voor Zwolle sloegen we af richting Boschwijk. Harmke had op haar TomTom al uitgezocht hoe we moesten rijden. En ja,  de weg af, weggetje rechts, weggetje links en toen kwamen we bij het eerste hek aan met "Boswijk" erop 

 

deze foto komt van internet

("Boswijk" zonder de "sch" die wel op het andere hek staat). Omdat daar nog niet veel te zien was reden we een stukje door want daar zou nog een ingang zijn. En jaaaaaa... een mooi smeedijzeren hek , een prachtige oprijlaan met grote bomen en vol met bloeiende narcissen langs de kanten.. en aan het eind van de laan het huis!!! 

 

Wat prachtig! Mijn moeder genoot. We stopten de auto voor het hek om eens goed te kijken. Twee dames waren op de oprijlaan takken aan het verzamelen. Een van de dames liep onze richting uit en ik dacht... ik blijf staan.. wie weet....... ik deed het raampje van de auto bij mijn moeder open en mijn moeder vroeg of ze iets mocht vragen..... zo kwam het gesprek op gang. De mevrouw bleek de eigenaresse van het huis te zijn. Ze vertelde dat we best het park in mochten want dat was opengesteld voor publiek! Dus meteen de auto geparkeerd en door het prachtige ijzeren loopdeurtje naar binnen. De mevrouw stond op ons te wachten en mijn moeder begon het een en ander te vertellen, over haar jeugd en herinneringen aan het park en huis. De mevrouw stelde voor dat we eerst een stukje door het park gingen lopen en als we dan klaar waren mochten we naar het theehuisje komen dat rechts van het huis stond. Daar zou ze ons dan een kopje thee brengen! Terwijl we langzaam het park in liepen vertelde mijn moeder honderduit over alle herinneringen... het wankele bruggetje met witte paaltjes waar ze als klein meisje van een jaar of zes altijd voorzichtig overheen moesten lopen: je wist nooit of het in elkaar zou zakken, de leeuwtjes die bij de ingang stonden (en er nog steeds staan!) de prachtige ommuurde moestuin (ook nog aanwezig) en al de herinneringen van spelen bij het tuinhuis. 

 

Omdat mijn moeder 90 is en het lopen toch iets minder wordt gingen we al snel richting theehuisje, op het priveterrein van het huis. Voor het huis was een vijver waarin een prachtig beeld van een meisje stond. Dat beeld is gemaakt door Tineke Willemse Steen en dat was nou het nichtje waar mijn moeder in haar jeugd steeds ging logeren. Haar ouders bezaten het huis "Boschwijk". Tineke Willemse Steen werd later een bekend kunstenares, maakte vele beelden van brons. Mijn moeder heeft een klein gipsen beeldje van haar in huis staan. Ook voor het theehuis lag een prachtig bronzen beeld van een liggend meisje dat een boek leest. Ook van Tineke. Ondertussen was de vrouw des huizes weer gearriveerd, sleepte stoelen uit het tuinhuis zodat we daar op de veranda thee konden drinken. Samen met haar en haar zuster (de andere mevrouw die op de oprijlaan bezig was met het verzamelen van afgevallen takken) hebben we daar heerlijk theegedronken (uit een mooie Emma Bridgewater theepot; ) en verhalen gehoord hoe deze mevrouw op Boschwijk was gekomen. Wat een belevenis! Ik zag het aan mijn moeder. Alle herinneringen kwamen weer boven en ze vertelde honderduit hoe het huis was in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. De eigenaresse had het huis samen met haar man in 1997 gekocht van de gemeente, die het destijds als een soort gemeentehuis had gebruikt. En het klopte inderdaad dat de tante en oom  van mijn moeder het huis eind jaren 40 hadden verkocht aan de gemeente Zwolle. De eigenaresse vertelde over het opknappen en de verbouwingen van het huis en wat een project het was geweest en nog steeds is. Na een poosje namen we afscheid van de eigenaresse en haar zuster; zij hebben mijn moeder een onvergetelijke middag bezorgd....Wat een mooie dag voor drie generaties...voor mijn moeder, mijzelf en voor Harmke... zo'n dag om nooit meer te vergeten en te koesteren......

 Een dag die begon als een dag met een zwart randje eindigde in een dag met een dikke gouden rand.

Vanochtend: hulp-oproep van Zwana......

Zwana was vanochtend even haar hond Otje aan het uitlaten...daarbij had ze bedacht dat ze, heel stoer (nou ja? daar zijn de meningen over verdeeld) langs de hooglanders ging.....onderweg kregen we al wat foto's geappt...... totdat opeens een telefoontje kwam van Zwana: of we haar bij de weg op konden pikken want aan beide kanten stonden wat van deze mooie runderen en eentje leek wel erg gecharmeerd van haar! Misschien toch verstandig om er even niet meer langs te gaan. Dus hup, hup, hup Rosemarie en ik  de auto in om Zwana te redden uit de kudde runderen. Inderdaad stonden langs beide zijden van de weg de runderen te grazen, en daar zou Zwana tussendoor moeten. Met een heldhaftige reddingsactie van Roos en mij hebben we Zwana tussen de runderen uitgeplukt en daarna kwamen we allemaal weer heelhuids bij ons huisje aan......... Tsja......... ik zeg helemaal niks............

 

 Op Facebook kwam ik net een stukje tegen over de "empègues" de prachtige sjablonen die je in de omgeving van Sommières naast vele voordeuren vindt. Empègues zijn sjablonen die per jaar naast de voordeuren worden gestencild, vooral  de dorpen waar de Course Camargaise, een behendigheidsspel in de arena met stieren en jonge mannen, waarbij overigens geen bloed wordt vergoten, veel wordt gehouden. Het woord "empègue" is Occitaans en stamt af van het woord "empèguar" wat "plakken" betekent. De jongelui "schilderen" deze motieven, en dat is elk jaar een andere, bij de voordeuren van huizen. Vroeger was dit om te vieren dat ze de dienstplicht-leeftijd hadden bereikt; nu wordt het gedaan tijdens de dorpsfeesten.

De betekenis van de afbeeldingen houdt verband van de stieren-cultuur in de Herault en de Gard, en hebben daar ook vaak mee te maken; een stierenhoofd, een paard, de drietant, of dingen die kenmerkend zijn voor de regio, een flamingo, een insekt........Vaak staan er de letters VLJ bij en een jaartal. VLJ betekent "Vive La Jeunesse" of te wel 'Leve de Jeugd""  en in het Occitaans  " Viù Lo Joven".

Ik vond het altijd erg intrigerend als ik langs al die deuren kwam met die prachtige sjablonen. Nu ik de achtergrond er van weet maakt het ze nog interessanter!

 

 Wat een ochtend was het, gisterochtend.....

Samen met twee vriendinnen zitten we dit weekend in het huisje van Heleen en Rolf in Doldersum. We doen dit vaker, en als we hier weer zijn; niet vaak genoeg! Ruim  6 jaar geleden  waren we collega's bij de BelTel en werden vriendinnen; sinds die tijd hebben we ieder ons eigen pad bewandeld, maar de vriendschap houdt stand... hoe mooi is dat? Een keer in de zoveel tijd gaan we met zijn drieën een weekendje weg. We zijn verknocht geraakt aan het huisje van de familie van Rolf. Je waant je terug in de jaren 70, inclusief de pannenonderzetters en het broodtrommeltje dat ik me nog zo goed herinner van vroeger bij ons thuis!

 

We zitten hier in het "bos" en gister en vanochtend werd ik gewekt door het gezang van alle vogeltjes..... je kunt je dag niet beter beginnen!

Gisterochtend lag er een mooi laagje sneeuw en namate de zon opkwam zag je dat het een mooie ochtend zou worden.. geen bewolking maar een stralend blauwe lucht. Terwijl Rosemarie zich in bed nog eens omdraaide besloten Zwana en ik een stuk te lopen. Nou is Zwana van de heeeeeeel lange wandelingen dus ik zei al: het kan zijn dat ik halverwege omdraai. Dus naar buiten, hond Otje mee... en wat een wandeling was het..... Vanuit het huisje ben je meteen in het Drents-Friese Wold en wat kun je daar heerlijk lopen....het was wit en blauw en stralend en stil.......(als je zo nu en dan de auto's die op een weg reden niet meetelt; dat is wel een verschil met Pacaud... daar is het echt altijd stil.....echt stil...).... wat een heerlijke ochtend. Halverwege kwamen we een mevrouw met fotocamera tegen die ook de vroege ochtend niet had kunnen weerstaan en er op uit was getrokken om foto's te maken.......In de hoek van haar lens zag ze opeens wat beweging en dat bleken vijf reeën te zijn die een stuk voor ons uit de weg overstaken...wat een prachtig gezicht... Zelf mijn simpele, snel genomen, foto's van mijn mobieltje geven een klein beetje weer hoe prachtig het was. Op de terugweg van onze wandeling, begon het al wat te dooien en wat een heerlijk gevoel was het om dit te hebben meegemaakt op de vroege zaterdagochtend!

Prachtig om te zien... reeën over de weg.......