Vrijdag 8 december:

 tegen elven waren we weer terug bij het bookings-kantoortje. De mevrouw achter de balie had net contact met de piloot, dat bleek haar echtgenoot te zijn, en hij liet weten dat het zicht goed was, maar dat de vlucht iets anders zou gaan ivm de bewolking. In plaats van over beide gletsjers te vliegen zouden we alleen over de Fox gletsjer gaan en dan over Mount Cook, een heel hoge bergtop hier ( bleek achteraf een veel mooiere vlucht te zijn!). Oei… het ging dus door!  Stiekem had ik er misschien op gehoopt dat er teveel bewolking zou zijn zodat er niet gevlogen zou worden. We kregen vlieginstructies en er werd besloten dat ik voorin moest en Frank achterin. Oooo niet eens naast elkaar! Het duurde nog even voordat de mevrouw ons naar de helicopterplaats zou brengen dus ondertussen kletsten we wat af. Het was een familiebedrijf, vader en zoon vlogen, moeder en dochter runden de rest. Toen werd het tijd om naar de helikopterplaats te gaan. Er stond een piepklein helicoptertje klaar, met ruimte voor vier personen, inclusief de piloot. Ik werd voorin geholpen en vastgesnoerd, Frank zat achterin en de piloot naast me. Zo’n koptelefoon-set op en de motoren startten… eerlijk… ik had het niet meer… voordat we instapten spraken we nog even met de mensen die net een vlucht hadden gemaakt. De mevrouw die toen naast de piloot had gezeten zei: ik was zoooo bang, maar het was geweldig! Gewoon genieten…..en foto’s maken!   Nou, daar gingen we. Eigenlijk word je zo de lucht ingetild, recht naar boven, heel gek en voor je het weet zaten we al op hoogte. Bijna de hele helicopter was van glas, gaf natuurlijk een schitterend zicht, maar ik durfde niet naar beneden te kijken, doodeng! In het begin durfde ik het handvat aan de zijkant dan ook niet los te laten. Eigenlijk vloog de helicopter helemaal niet zo snel. In series zie je die helicopters altijd overal overheen scheren, nou hier gingen we met een gezapig gangetje richting gletsjer. Ondertussen ging ik toch wat meer om me heen kijken en durfde ik zowaar een foto te maken😂💪.

We gingen langs de bergrand , brrrr,( en ik bleef maar denken: de piloot weet wel wat ie doet!) over de Fox Glacier. Het was fantastisch! De zon scheen, blauwe lucht, dat heldere blauw/witte ijs( wat dik was in een soort van ribbels). Die rotsen, die lucht…… we maakten een draai en ik zag dat er op de gletsjer een helicopter was geland( met een landing op de gletsjer was de prijs van zo’n vlucht nog een stuk duurder); een klein speelgoed-helicoptertje op die grote ijsvlakte . Toen vlogen we over Mount Cook, een berg van meer dan 3000 meter hoogte…. Dat was doodeng, het leek alsof de piloot er tegen aan zou vliegen. Maar het uitzicht was prachtig! Blauwe lucht, met rechts wel wolken, en sneeuw… veel sneeuw… het was zo wit! Bij de gletsjer had de piloot nog uitgelegd dat het grijze dat je tegen de ijsribbels zag, nog as  was van bosbranden die jaren geleden in Australië hadden gewoed. 

  Wat ik eng vond was het moment toen we over Mount Cook vlogen, ik was bang dat we dan in een grote afgrond zouden kijken en ik deed even mijn ogen dicht

🫣….. daarna keerden we weer terug naar de thuisbasis. Bij het dalen kreeg ik een doof gevoel in mijn oren, die ook pijnlijk waren. We kwamen weer keurig aan de grond. Wat een belevenis en zo blij dat ik het gedaan heb, hoe eng ik het ook vond. Het is maar een klein helicoptertje en wordt bestuurd met een simpel pookje, heel eenvoudig eigenlijk. Wat voel je je klein en nietig daar boven in de lucht! Om even bij te komen gingen we wat drinken aan het meer, een paar kilometer verderop. Onze belevenissen aan elkaar vertellen, foto’s en filmpjes bekijken. We kwamen ook nog daar de mensen tegen die voor ons de vlucht hadden gemaakt. De mevrouw vroeg hoe ik het had gevonden. Toen we aan de koffie en thee met een mega stuk taart zaten kwam er vlak bij ons een tui zitten, een prachtige blauw-zwarte vogel met wit befje, die alleen in Nieuw Zeeland voorkomt en een heel specifiek geluid maakt! Nu kom ik hem goed zien! Daarna gingen we richting Wanaka, een stadje dat aan een meer, of eigenlijk tussen twee meren ligt. Een meer dan mooie tocht langs twee prachtige meren; we zagen weer de meest mooie vergezichten! Uiteindelijk daar een camping gevonden met uitzicht op het meer. We waren zo moe van alle indrukken dat we na ons gebruikelijke drankje en hapje geen zin meer hadden in eten koken en snel het bed in doken.