Het is al weer twee dagen geleden dus er moet nodig weer even worden geschreven.

Afgelopen zondag zouden we richting Taupo vliegen. Voor die tijd nog een wandeling gemaakt met Agnes , door de "duinen" en dan langs het strand terug. Als ontbijt bij een gezellig tentje bij het strand wat koffie, thee en taartjes en eggs.

Na afscheid te hebben genomen van Pier bracht Agnes ons naar AUckland voor een binnenlandse vlucht naar Taupo, waar we opgehaald zouden worden. De vlucht duurde maar een minuut of 50 en we hadden een zeer gezellige en humorvolle stewardes die bij de medelingen begon met de aankondiging: iedereen die niet naar Taupo moet, moet nu als de sode.... het vliegtuig uit, want dan zit je verkeerd. Nadat we waren opgestegen voorzag ze het hele vliegtuig van water, een snackje en een snoepje en toen was het al weer tijd om de landing in te zetten. Ze had het druk op deze korte vlucht.

Landen verliep soepel en de koffers hadden we ook zo te pakken. Toen naar buiten. En dan heb je weer zoiets wat volgens mij alleen in Nieuw Zeeland kan; op Schiphol zie ik dit nog niet gebeuren....Daar stonden Lieneke en Matt ons op te wachten met achter hun auto een aanhangwagen met DE ram ('de" met hoofdletters, maar daarover nog wel eens wat meer)... zie je ze la staan bij Schiphol met een ram? Geweldig!

Toen was het nog best een stuk rijden naar Waipawa, waar Matt en Lieneke wonen. Daar aangekomen werd eerst de ram bij de ouders van Matt afgeleverd en in de paddock gezet. Toen naar huis waar wat vlees op de BBQ werd gelegd, een salade gemaakt en aardappels in de oven. 's Avonds ging Lieneke nog met haar paardje Fish even de rivier in omdat het die dag zo warm was geweest (maar wel lekker overigens!). Fish was superbraaf en plaste wat in de rivier rond. Je kunt je bijna niet voorstellen dat die rivier in februari een wilde woeste watermassa was, waardoor Lieneke en Matt zelfs met een helicopter van hun land gehaald moesten worden. Het water kwam destijds net tot hun huis dat uiteindelijk droog bleef. En als je dan nu kijkt naar dat rustige kabbelende water.....

 

https://www.facebook.com/reel/2024342274631930

 

Maandag 18 december:

Rustige ochtend waarin we foto's uitzochten, waarin ik wat dingen op mijn blog zette en we lekker genoten hier op het terras. Lieneke was al vroeg aan het werk zodat ze tegen enen vrij was. Met zijn drieen zijn we toen richting Havelock gereden, waar Lieneke een tijd heeft gewoond en hebben we een WInery bezocht en hebben daar wijn geproefd. Lieneke had daar ooit een paar maanden nog in de bijbehorende lodges gewerkt. De Winery lag aan zee en je keek over de wijngaarden heen naar de rotsen en het strand, een schitterend gezicht.

's Avonds zou er een "deerhunt" plaatsvinden op de farm van een vriend van Matt, Hamish. Of we mee wilden...... uhhhh ja?? Wat mij betreft niet voor de jacht maar de belevenis op zich....... dus donkere en warme kleding aan en voor schemering met z'n vieren in de auto naar de andere farm. Daar ontmoetten we Hamish en stapten we over in een...ja hoe noem je dat hier, zo'n karretje waar je mee de heuvels op en af kunt en het vee kunt opdrijven. Frank en ik voorin naast Hamish en Matt en Lieneke in de laadbak. Twee geweren mee. We reden de groene heuvels in en eigenlijk al na een paar minuten Maakte Matt allerlei gebaren... "deer" op de heuvels....... Hm, we slopen de auto uit en keken, en keken nog eens..... Dat was wel heel spannend en doet wat met je, heel gek, kijken, heel stil zijn, gebaren maken..... Lieneke mocht eerst maar kon ze door het vizier te pakken krijgen, Matt loste uiteindelijk nog een schot maar ze waren veel te ver en verdwenen over de heuvel. Tot mijn opluchting...haha.... Overigens vond ik het geluid van het schot ook erg indrukwekkend om te horen, het galmde ook echt na... ik weet niet....Toen weer met z'n allen in het karretje en gingen we door het land, heuvels over, door heel hoog gras, naar boven, naar beneden... echt GEWELDIG! Wat een belevenis! Ondertussen vroeg ik Hamish waarom hij, toen de herten er vandoor gingen, een paar keer heel hard vloot. Hij vertelde dat dat was om de aandacht van de herten te trekken. Omdat ze toch wel nieuwsgierig zijn stoppen ze als ze zo'n fluitje horen, niet lang, maar net genoeg om eventueel een schot te kunnen lossen (en inderdaad, na zo'n fluitje stonden ze even stil om te kijken). Ook zou het de herten wat gerust moeten stellen want het geluid van zo'n karretje en het fluiten naar de honden als de schapen of koeien opgedreven worden, horen ze regelmatig en is hen vertrouwd. We reden naar een hoog punt om te kijken of er nog herten aan de bosranden te zien waren. We waren superhoog en hadden een uitzicht.... een uitzicht...... met geen woorden te beschrijven zo geweldig mooi en ver. Het begon al te schemeren en ik hoorde overal in de bossages kreten van vogels...pauwen... maar ik dacht: dat kan toch niet? Pauwen, hier? Uiteindelijk bleken het wel pauwen te zijn. Er schenen daar heel veel pauwen te zitten op het land van Hamish, was hij niet blij mee, maar goed, ze waren nogal schuw dus "hard to get". Uiteindelijk werd het donker en zijn we weer terug gereden waar de auto stond. Geen hert geschoten maar wel een belevenis rijker... en wat voor eentje...... Ik begrijp en voel nu ook echt wat er mooi aan de jacht is... de natuur, op stap met je "mates", de spanning....... voor mij is het spotten van de herten dan de bekroning.....