Inmiddels is het al weer maandag... het waren een paar zeer drukke en hectische dagen.... maar we zijn weer in Pacaud... en dat had nog heel wat voeten in de aarde...... en het begon allemaal zo heerlijk relaxed....

Vrijdagochtend tegen 10.00 uur vertrokken buurmeisje Martine,  hond Barkley en ik op weg naar Pacaud. Uitgezwaaid door buurvrouw Rina, de moeder van Martine en een tante van Martine.. allemaal best spannend..... Het is ook wat om je bijna 16 jarige dochter zomaar voor 6 weken naar Frankrijk te laten gaan om te werken....Gelukkig kan ik de eerste weken een oogje in het zeil houden.... Ze gaat nl werken op de superleuke camping Le Paradou, ongeveer 20 minuten rijden van ons huisje (in luchtlijn is het echt maar een paar kilometer, over de heuvel, zoals wij zeggen).

Tot Luik verliep de reis vlot en ik had het plan opgevat om om Luik heen te rijden, een iets langere route maar wel lekker rustig... hm.... file..... en een flinke.... dan toch maar door Luik.... alleen even niet aan gedacht dat daar alles opgebroken was... wat een gedoe....we konden door ook de mega drukte daar niet snel genoeg links aanhouden en zaten toen verkeerd.... en wat heb je dan aan je navigatiesysteem die dan alle wegopbrekingen negeert en je gewoon via die weg wil leiden... waar je dus niet kunt rijden.... (geen idee waarom, Waze, mijn navigatie, dat niet oppikte...). Uiteindelijk via via toch weer op de route om Luik terecht gekomen waar we weer in de file kwamen....Niks aan de hand... dan maar file.... Tsja.. en toen merkte ik dat mijn lieve trouwe autootje het toch wel erg moeilijk had bij het schakelen van 1 naar 2, en dat moet nog wel eens als je stapvoets rijdt... een beetje schokkerig... dus zo snel als het kon maar doorschakelen naar de 3... dat reed een stuk beter. Helaas werd het er allemaal niet beter op, zowel de files, wegwerkzaamheden die er in overvloed waren, het schakelen van 1 naar 2 en mijn navigatiesysteem die vast last van de hitte scheen te hebben want waar die me allemaal langs wilde hebben?... in ieder geval niet de route die ik voor ogen had. We hebben zo ongeveer een trauma overgehouden aan rode remlichtjes.. reden we net weer met een lekker gangetje op de snelweg dan zagen we die rode remlichten al weer en riepen we: nee he? niet weer!!!! En ja hoor, langzaam rijdend verkeer!

We hadden de route in tweeën gesplitst en onder Metz had ik een hotel gereserveerd voor de nacht......Eerlijk... ik was blij dat we het gehaald hadden, zeker om dat de auto in zijn 1 steeds meer begon te schokken ( en ik hem eerlijk gezegd best wel kneep... ik had al visioenen van midden op de snelweg in de file stilstaan en niet meer verder kunnen...). In ieder geval bereikten we dus het hotel en dat was een mooi, redelijk nieuw hotel. We installeerden ons op de kamer; ik had om twee bedden gevraagd: kon me voorstellen dat Martine het minder vond om bij haar " oude buuf" in bed te kruipen. Omdat we toch wat moesten eten en we Barkley bij ons hadden, die niet overal naar binnen mag, reden we nog even langs de Mac voor wat hamburgers ( ik nam, heel gezond, een salade). Nou, toen was me ook duidelijk dat er echt wat moest gebeuren want hortend en stotend kwamen we weer bij het hotel aan. Dus.... de ANWB alarmcentrale in Lyon gebeld... en wie werkt daar... juist.... manlief...........

wordt vervolgd.....